زخم معده یا Stomach Ulcer به‌دلیل از بین رفتن پوشش محافظ معده بر اثر ترشح بیش از حد اسید معده ایجاد می‌شود. این اسید باعث بروز زخم‌های بازی در معده خواهد شد که در موارد حاد با درد، التهاب شدید و خونریزی همراه است. درد گوارشی یک وضعیت آزاردهنده جسمانی است که در صورت عدم درمان می‌تواند زندگی روزمره فرد را مختل کند. زخم معده از انواع رایج دردهای گوارشی محسوب می‌شود که خوشبختانه در حال حاضر قابل درمان خواهد بود، اما باید جدی گرفته شود. زیرا این بیماری با وجود این‌که مرگ و میر بالایی ندارد اما به‌دلیل شیوع نسبتا زیاد (حدود 15 درصد) از لحاظ روانی، اجتماعی و اقتصادی فرد را تحت تاثیر قرار می‌دهد. اگر شما هم گاهی دچار دردهای خفیف تا شدید در معده می‌شوید تا انتهای این مقاله همراه ما باشید که می‌خواهیم علت، علائم، روش تشخیص و راه‌کارهای درمان زخم معده را بررسی کنیم. زخم‌های گوارشی شامل زخم‌های باز در لایه داخلی معده و قسمت بالایی روده کوچک هستند. شایع‌ترین علامت زخم معده، درد معده است. انواع زخم‌های گوارشی: زخم معده: زخمی که در داخل معده ایجاد می‌شود. زخم اثنی عشر: زخمی که در قسمت داخلی روده کوچک (دوازدهه) ظاهر می‌شود. علل شایع زخم معده: عفونت با باکتری هلیکوباکتر پیلوری (H. pylori) استفاده طولانی‌مدت از داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی (NSAIDs) استرس و غذاهای تند باعث ایجاد زخم معده نمی‌شوند، اما ممکن است علائم را تشدید کنند. علائم زخم معده بسیاری از افراد مبتلا به زخم معده، علائمی ندارند. اگر علائمی وجود داشته باشد، ممکن است شامل موارد زیر باشد: درد مبهم یا سوزش معده: در برخی افراد، درد ممکن است بین وعده‌های غذایی یا شب‌ها بدتر شود. در برخی دیگر، درد بعد از غذا خوردن تشدید می‌شود. احساس سیری یا نفخ آروغ زدن سوزش سردل حالت تهوع علائم خونریزی ناشی از زخم معده: استفراغ خون (به رنگ قرمز یا سیاه) وجود خون تیره در مدفوع یا مدفوع سیاه و قیری‌شکل احساس سرگیجه یا غش کردن چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟ اگر خون استفراغ می‌کنید، مدفوع سیاه یا خونی دارید، یا دچار سرگیجه می‌شوید، فوراً به پزشک مراجعه کنید. اگر آنتی‌اسیدها و مسدودکننده‌های اسید بدون نسخه درد شما را کاهش می‌دهند، اما درد دوباره بازمی‌گردد، به پزشک متخصص مراجعه کنید. زخم معده: شایع و قابل درمان زخم معده شایع و قابل درمان است، اما اگر برای مدت طولانی بدون درمان رها شود، می‌تواند به مشکلات جدی منجر شود. برخی از زخم‌ها ممکن است به طور مداوم خونریزی کنند که می‌تواند باعث از دست دادن قابل‌توجه خون در طول زمان شود. علل زخم معده زمانی ایجاد می‌شود که اسید معده یا روده کوچک، لایه محافظ دستگاه گوارش را تخریب کرده و زخم باز دردناکی ایجاد کند که ممکن است خونریزی کند. دستگاه گوارش به طور طبیعی با لایه‌ای از مخاط پوشیده شده است که از اسید محافظت می‌کند. با این حال، افزایش اسید یا کاهش مخاط می‌تواند به ایجاد زخم منجر شود. علل شایع: هلیکوباکتر پیلوری (H. pylori): این میکروب در لایه مخاطی معده و روده کوچک زندگی می‌کند و معمولاً مشکلی ایجاد نمی‌کند. اما در برخی موارد، می‌تواند باعث التهاب و تحریک لایه داخلی معده شود که در نهایت به زخم منجر می‌شود. استفاده مداوم از مسکن‌های خاص: مصرف مداوم داروهای ضد التهابی غیراستروئیدی (NSAIDs) مانند ایبوپروفن (Advil، Motrin IB)، ناپروکسن سدیم (Aleve) و کتوپروفن، می‌تواند باعث تحریک یا التهاب معده شود. این داروها شامل استامینوفن (Tylenol) نمی‌شوند. عوارض زخم معده درمان‌نشده ممکن است منجر به موارد زیر شود: خونریزی داخلی انسداد مسیر معده به اثنی‌عشر سوراخ شدن دیواره معده یا روده سرطان معده ناشی از عفونت هلیکوباکتر پیلوری روش‌های تشخیص گرفتن تاریخچه پزشکی و شرح حال بیمار انجام اندوسکوپی سی‌تی اسکن آزمایش خون آزمایش مدفوع تست تنفسی درمان زخم معده برای درمان زخم معده، ابتدا علت بیماری شناسایی می‌شود. پزشک گوارش بر اساس علت، بهترین روش درمان را انتخاب می‌کند که شامل استفاده از دارو یا در موارد حاد جراحی است. درمان‌های غیر جراحی: آنتی‌بیوتیک‌ها مهارکننده‌های پمپ پروتون مسدودکننده‌های گیرنده هیستامین عوامل محافظت‌کننده سلولی آنتی‌اسیدها درمان جراحی: در موارد نادر و پیچیده، زخم معده ممکن است نیاز به جراحی داشته باشد. نویسنده: داکتر معصومه پارسا

آلرژی زمانی اتفاق می‌افتد که سیستم ایمنی بدن به یک ماده خارجی که وارد بدن می‌شود واکنش نشان دهد. این مواد به عنوان آلرژن شناخته می‌شوند. آنها شامل گرد وغبار هوا، گرده گل‌ها ،‌ موی حیوانات و….، آلرژی همچنین ممکن است به دلیل برخی غذاها و داروها رخ دهد که در اکثر افراد واکنشی ایجاد نمی‌کنند. سیستم ایمنی پروتئین‌های محافظی به نام آنتی بادی می‌سازد که به مهاجمانی مانند میکروب‌ها حمله می‌کند. اما با آلرژی، سیستم ایمنی پادتن‌های تولید می‌کند که یک آلرژن خاص را مضر نشان می‌دهد، حتی اگر اینطور نباشد. تماس با آلرژن باعث واکنش سیستم ایمنی می‌شود که می‌تواند پوست، سینوس‌ها، راه‌های هوایی یا دستگاه گوارش را ملتهب کند. واکنش‌های آلرژیک از فردی به فرد دیگر متفاوت است. آنها می‌توانند از تحریک جزئی تا یک حالت اورژانس تهدید کننده زندگی به نام آنافیلاکسی متغیر باشند. در حالی که اکثر آلرژی‌ها قابل درمان نیستند، درمان‌ها می‌توانند به تسکین علائم آلرژی شما کمک کنند. علائم علائم آلرژی بستگی به آلرژن دارد. علائم می‌تواند راه‌های هوایی، سینوس‌ها و مجاری بینی، پوست و دستگاه گوارش را تحت تاثیر قرار دهد. واکنش‌های آلرژیک می‌تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد. گاهی اوقات، آلرژی می‌تواند یک واکنش تهدید کننده زندگی به نام آنافیلاکسی را ایجاد کند. علائم: عطسه کردن. خارش پوست، بینی، چشم یا سقف دهان. آبریزش، گرفتگی بینی. خستگی که به آن خستگی نیز می‌گویند. چشم‌های آبکی، قرمز یا متورم که ورم ملتحمه آلرژیک نیز نامیده میشود. آلرژی غذایی می‌تواند باعث شود: سوزن سوزن شدن در دهان. تورم لب‌ها، زبان، صورت یا گلو. جوش‌های خارش دار به نام کهیر. گرفتگی بینی، عطسه یا اشک چشم که خارش دارد. گرفتگی معده، استفراغ یا اسهال. آنافیلاکسی آلرژی به نیش حشره می‌تواند باعث شود: درد و ناحیه بزرگی از تورم به نام ادم در محل نیش. خارش یا کهیر در سراسر بدن. گرمیپوست و تغییر رنگ پوست که گرگرفتگی نیز نامیده می‌شود. سرفه، سفتی قفسه سینه، خس خس سینه یا تنگی نفس. آنافیلاکسی آلرژی بر اساس نوع آلرژن طبقه‌بندی می‌شود. از انواع آلرژی یا حساسیت می‌توان به موارد زیر اشاره کرد: دانه گرده گیاھان کپک‌ھا پروتئین‌ھای حیوانی، روغن و مواد دفعی حیوان پرِ پرندگان سوسک‌ھا و مواد دفعی آنها آلرژی به مواد غذایی آلرژی به حشرات یا نیش حشرات آلرژی تنفسی مانند آلرژی یا حساسیت به ذرات موجود در هوا مثل گرده‌ی گل‌ها یا کُرک و شوره بدن حیوانات آلرژی به داروها، مثل داروهای دارای پنی‌سیلین‌ آلرژی به مواد شیمیایی برخی از این علائم می‌تواند نشانه یک واکنش آلرژیک تهدید کننده زندگی باشد. آنافیلاکسی :یک واکنش آلرژیک شدید است که می‌تواند تهدید کننده زندگی باشد و نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارد. سریع اتفاق می‌افتد و ممکن است باعث مرگ شود. علائم معمولا بیش از یک قسمت از بدن مانند پوست یا دهان، ریهها، قلب و روده را درگیر می‌کند. در مورد آنافیلاکسی بیشتر بدانید. آلرژی چشم :شایع است. آلرژی چشمی واکنشی به آلرژن‌های داخلی و خارجی است که وارد چشم شما می‌شود. بافتی که داخل پلک و خارج کره چشم را می‌پوشاند ملتهب و متورم می‌شود و منجر به خارش، قرمزی، اشک ریزش و سوزش چشم می‌شود. آلرژی پوستی: زمانی رخ می‌دهد که پوست شما با ماده حساسیت‌زای که پوست شما به آن حساس یا آلرژیک است تماس پیدا کند. همچنین، آلرژی به چیزهای دیگر، مانند غذای که می‌خورید یا پروتئین‌های که استنشاق یا لمس می‌کنید، ممکن است باعث ظاهر شدن علائم روی پوست شما شود. واکنش آلرژیک معمولاً در عرض 48 ساعت پس از مواجهه اولیه با آلرژن ظاهر می‌شود. علائم اغلب شامل موارد زیر است: قرمزی، تورم، تاول، خارش، کهیر و بثورات. لازم نیست آلرژن برای شما جدید باشد. این میتواند چیزی باشد که سالها از آن استفاده می‌کنید یا می‌خورید. آلرژی‌های پوستی رایج شامل درماتیت تماسی آلرژیک، اگزما، کهیر مزمن و آنژیوادم است. رینیت به معنای "التهاب بینی" است. هنگام‌که بینی توسط مواد آلرژی‌زا یا محرک تحریک میشود، ممکن است مخاطی بیشتر و غلیط‎تر از حد معمول تولید کند. که می‌تواند پشت گلو را تحریک کرده و باعث سرفه شود. واکنش‌های آلرژیک همچنین می‌تواند باعث احتقان، خارش بینی یا گلو، عطسه، آبریزش بینی و خارش و آبریزش چشم شود. تشخیص: تست‌های تشخیصی: تست خراش یا پچ پوست: که در آن مقدار کمیاز آلرژن روی پوست شما قرار می‌گیرد تا ببیند آیا واکنش نشان می‌دهد یا خیر. آزمایش خون: برای بررسی آلرژنهای که ممکن است باعث علائم شما شوند یک رژیم غذایی خاص که در آن از غذایی که ممکن است به آن حساسیت داشته باشید اجتناب کنید یا کمتر بخورید تا ببینید آیا علائم شما بهتر می‌شود یا خیر. درمان‌های آلرژی عبارتند از: سعی کنید تا حد امکان از چیزی که به آن حساسیت دارید اجتناب کنید. داروهای برای واکنش‌های آلرژیک خفیف مانند آنتی هیستامین‌ها، قرص‌های استروئیدی و کرم‌های استروئیدی. داروهای اورژانسی به نام تزریق کننده خودکار آدرنالین، مانند EpiPen، برای واکنش‌های آلرژیک شدید که حتما باید با تشخیص و تجویز پزشک استفاده شوند. متخصص شما یک برنامه مدیریت آلرژی به شما ارائه می‌دهد که نحوه مدیریت آلرژی را توضیح می‌دهد. چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟ اگر علائمی دارید که فکر می‌کنید ناشی از آلرژی است و داروهای آلرژی بدون نسخه که بدون نسخه فروخته می‌شوند، به شما تسکین کافی نداده اند، حتما به یک متخصص مراجعه کنید. اگر پس از شروع یک داروی جدید برای یک بیماری سلامتی علائمی‌دارید، فوراً به پزشک متخصص خود اطلاع دهید. نویسنده: داکتر معصومه پارسا

آب‌مروارید یک ناحیه کدر در عدسی چشم شما (بخش شفاف چشم که به تمرکز نور کمک می کند) است. آب‌مروارید با افزایش سن بسیار شایع  می‌شود. در واقع، بیش از نیمی از آمریکایی‌های 80 ساله یا بالاتر یا آب‌مروارید دارند یا برای خلاص شدن از شر آب‌مروارید تحت عمل جراحی قرار گرفته‌اند. در ابتدا ممکن است متوجه کاتاراکت نشوید. اما با گذشت زمان، آب‌مروارید می تواند دید شما را تار، مه آلود یا کم رنگ کند. ممکن است در خواندن یا انجام سایر فعالیت‌های روزمره مشکل داشته باشید. با گذشت زمان، آب‌مروارید می تواند منجر به کاهش بینایی شود. خبر خوب این است که جراحی می تواند آب‌مروارید را از بین ببرد. جراحی آب‌مروارید بی خطر است و مشکلات بینایی ناشی از آب‌مروارید را اصلاح می‌کند. انواع آب‌مروارید چیست؟ بیشتر آب‌مرواریدها به سن مربوط می شوند؛  به دلیل تغییرات طبیعی در چشمان شما با افزایش سن رخ می دهد. اما ممکن است به دلایل دیگری مانند پس از آسیب چشم یا پس از جراحی برای مشکل چشمی دیگر (مانند گلوکوم) به آب‌مروارید مبتلا شوید. مهم نیست که چه نوع آب‌مروارید دارید، برای درمان آن به جراحی نیاز خواهید داشت. علائم آب‌مروارید چیست؟ ممکن است در ابتدا، زمانی که آب‌مروارید خفیف است، هیچ علامتی نداشته باشید. اما با رشد آن، آب‌مروارید می تواند تغییراتی در بینایی شما ایجاد کند. برای مثال، ممکن است متوجه شوید که: یک هاله در اطراف چراغ ها می‌بینید دو برابر می بینید (گاهی اوقات با بزرگتر شدن آب‌مروارید این مشکل از بین می رود؛ دیدی که ابری، تار، مه آلود یا فیلمی است؛ تغییر در نحوه مشاهده رنگ (رنگ ها ممکن است محو شده یا واضح به نظر نرسند)؛ حساسیت به نور شدید خورشید، چراغ های جلو یا لامپ‌ها؛ تابش خیره کننده، از جمله هاله یا رگه‌های که در اطراف نور ایجاد می شود. مشکل دید در شب. تغییرات در نسخه بینایی شما، از جمله نزدیک‌بینی که بدتر می‌شود. برای خواندن به نور روشن تری نیاز دارید. آیا آب‌مروارید دردناک است؟ آب‌مروارید معمولاً درد ندارد، اما می‌تواند با حساس تر کردن چشمان شما به نور باعث ناراحتی شود. چه چیزی باعث آب‌مروارید می‌شود؟ علت اصلی آب‌مروارید، تجزیه تدریجی پروتئین‌های عدسی شما است. با این حال، برخی از عوامل ژنتیکی و محیطی می‌توانند خطر ابتلا به آن را در سنین پایین‌تر در مقایسه با دیگران افزایش دهند. عوامل خطر آب‌مروارید چیست؟ عوامل خطر برای تشکیل آب‌مروارید به سه گروه اصلی تقسیم می شوند: محیطی، پزشکی و ژنتیکی. عوامل خطرزای محیطی عوامل خطرزای محیطی آنهای هستند که در دنیای اطراف خود با آنها مواجه می‌شوید. آنها گاهی اوقات مواد سمی هستند که شماآنرا تنفس می کنید یا می بلعید. عوامل محیطی مضر هستند زیرا میزان رادیکال های آزاد را در بدن شما افزایش می دهند. این‌ها مولکول‌های ناپایداری هستند که به سلول‌های سالم آسیب می‌رسانند. رادیکال‌های آزاد، با آسیب رساندن به سلول‌های عدسی چشم، می‌توانند منجر به تشکیل آب‌مروارید شوند. عوامل خطرزای محیطی عبارت اند از: آلودگی هوا؛ دود تنباکو؛ الکل؛ مواد شیمیایی صنعتی؛ آفت کش‌ها قرار گرفتن طولانی مدت در معرض اشعه ماوراء بنفش خورشید؛ سابقه پرتودرمانی در قسمت بالایی بدن شما. محدود کردن قرار گرفتن در معرض محیطی ممکن است تشکیل آب‌مروارید را کند کند. عوامل خطر پزشکی عوامل خطر پزشکی که می‌توانند خطر ابتلا به آب‌مروارید را افزایش دهند عبارتند از: ابتلا به دیابت یا قند خون بالا؛ انجام برخی جراحی های چشم، مانند گلوکوم؛ استفاده از کورتیکواستروئیدها برای درمان برخی شرایط پزشکی (مانند آرتریت روماتوئید)؛ داشتن بیماری های چشمی خاص، مانند پیگمانتوزای شبکیه یا یووئیت. عوامل خطر ژنتیکی سابقه خانوادگی آب‌مروارید خطر ابتلا به آن را افزایش می‌دهد. برخی جهش‌های ژنتیکی منجر به آب‌مروارید مادرزادی می‌شوند (که در بدو تولد وجود دارد). وقتی صحبت از آب‌مروارید مرتبط با افزایش سن می‌شود، جهش‌های ژنتیکی ممکن است لنز شما را در برابر آسیب‌های ناشی از عوامل خطر محیطی آسیب پذیرتر کند. بنابراین، در حالی که نمی توانید خطر ژنتیکی خود را تغییر دهید، دانستن سابقه خانوادگی و به اشتراک‌گذاری آن با پزشک تان کمک می‌کند. تشخیص و آزمایشات آب‌مروارید چگونه تشخیص داده می‌شود؟ پزشکان چشم و اپتومتریست ها آب‌مروارید را از طریق یک معاینه جامع چشم تشخیص می دهند. پزشک چشمان شما را از نزدیک بررسی می‌کند تا علائم آب‌مروارید را جستجو کند و شدت آن را ارزیابی کند. پزشک شما همچنین از شما در مورد بینایی، سابقه پزشکی و اینکه آیا در انجام کارهای روزمره مشکل دارید، می پرسد. آزمایشاتی برای تشخیص آب‌مروارید تست‌های خاصی که ممکن است داشته باشید عبارت اند از: اندازه‌گیری قدرت بینایی معاینه شبکیه معاینه‌ی میکروسکوپیک چشم (اسلیت لمپ) نویسنده: داکتر معصومه پارسا

سازمان بین‌المللی حفاظت از کودکان می‌گوید سالانه ۴.۹ میلیون کودک در جهان به دلیل بیماری‌های قابل پیشگیری جان خود را از دست می‌دهند. این سازمان با نشر پیامی در حساب کاربری ایکس خود از کشورها خواست که برای بهبود وضعیت کودکان اقدام کنند. سازمان بین‌المللی حفاظت از کودکان تاکید کرد که تغییرات اقلیمی، درگیری‌ها و بحران‌های بهداشتی جهانی را به‌عنوان تهدیدات جدی برای کودکان در سراسر جهان مطرح کرد. در خبرنامه با تاکید بر اهمیت اقدام فوری گفت: «اکنون زمان عمل است، نه سخن، هر کودک شایسته است تا فراتر از پنج سالگی زندگی و رشد کند.» سازمان حفاظت از کودکان درحالی از وضعیت کودکان ابراز نگرانی می‌کند که در بسیاری از مناطق درگیر جنگ و بحران، میلیون‌ها کودک در معرض خطرات جدی از جمله خشونت، سوء تغذیه و نبود دسترسی به خدمات بهداشتی و آموزشی قرار دارند. قابل ذکر است که آمار مرگ و میر کودکان به‌ویژه در مناطق درگیری جنگ و‌ از جمله در غزه، سوریه، یمن، اوکراین و افغانستان بیشتر است. به دلیل بحران‌ها و درگیری‌ها در این مناطق کودکان کمتر دسترسی به خدمات بهداشتی دارند و در معرض خطرات جدی قرار گرفته‌اند. براساس یک گزارش دفتر حقوق بشر سازمان ملل حدود ۷۰ درصد از قربانیان تایید شده طی یک دوره شش‌ماهه در جنگ غزه زنان و کودکان بوده‌اند. در افغانستان نیز فقر گسترده و بحران‌های اقتصادی باعث شده‌اند که میلیون‌ها کودک از دسترسی به غذا، آموزش و امکانات اساسی محروم بمانند.

احساس پوچی اغلباً با احساس بی اه‌می‌ت بودن خود همراه است و ارتباط محک‌می‌ با نا ا‌می‌دی و سرزنش خود دارد. این احساس بی‌ ارزشی ‌می‌‌تواند باعث پریشانی زیاد در فرد شود تا حدی که زندگی روزمره را مختل کند. شاید وقتی که حس کنید هیچ از کارهایی که انجام ‌می‌‌دهید درست نیستند یا هیچکدام از تلاش‌های‌تان در وضعیت‌تان تفاوتی ایجاد ن‌می‌‌کنند حفظ انگیزه برای‌تان دشوار باشد. به ه‌می‌ن دلیل است که یافتن روش‌های برای غلبه بر احساس پوچی و کمک گرفتن از دیگران در صورت لزوم بسیار مهم است. در ادامه شرح خواهیم داد که این احساسات از کجا نشأت ‌می‌‌گیرند و از چه راه‌های ‌می‌‌توان بر آن غلبه کرد. دلایل احساس بی ارزشی( پوچی) آسیب‌های دوران کودکی: شاید در دوران کودکی‌تان تجارت منفی داشته‌اید که اثرات دائ‌می‌ بر شما گذاشته اند. غفلت، سوءرفتار و بدرفتاری در دوران کودکی همه در ایجاد احساس بی ارزشی نقش دارند. کودکانی که در معرض سوءرفتار قرار ‌می‌‌گیرند یا والدین شان بصورت مدام از آنها انتقاد ‌می‌‌کنند، اغلب در دوران بزرگسالی نیز دچار احساساتی آسیب پذیر خواهند شد. طبق تحقیقات این آسیب‌های روحی در احساسی که فرد در بزرگسالی نسبت به خودش پیدا ‌می‌‌کند نقش دارند و در ارتباط اند. مقصر دانستن خود بابت اتفاقات منفی: ممکن است رویدادهای منفی را به کارها یا ویژگی‌های خودتان نسبت دهید. افرادی که بیشتر اتفاقات منفی را به دنیای درون خودشان ارتباط ‌می‌دهند بیشتر دچار نشانه‌های افسردگی مانند حس بی ارزش بودن ‌می‌شوند. انتقادات گذشته: ممکن است در گذشته دیگران از شما انتقاد کرده باشند. تجربیات گذشته که در آنها به فرد احساس تحقیر شدن یا مورد انتقاد قرار گرفتن دست داده باشد ‌می‌تواند باعث شود که او احساس کند در هیچ حالتی ارزشمند نیست. مشکل مهار استرس: ممکن است برای تطبیق دادن خودتان با استرس مشکل داشته باشید. استرس به هردو صورت حاد و مزمن ‌می‌تواند روی درکی که فرد از خودش دارد اثر منفی بگذارد. شاید بعد از تجربه‌ی شکست‌های مهم مانند مشکلات مالی، طلاق یا از دست دادن شغل‌تان احساس کنید دیگر ارزشی ندارید و اولویتی برای حفظ انگیزه‌ی‌تان پیدا کرده نتوانید. مشکلات سلامت روان: ممکن است دچار یکی از مشکلات سلامت روان باشید که موجودیت آن شما را به سمت احساس پوچی هدایت کرده است. اختلالات خلق و خو مانند افسردگی عمده اغلب با نشانه‌های مانند: خجالت، احساس گناه، نا ا‌میدی و بی ارزشی همراه اند. این نشانه ها سبب احساس پریشانی ‌می‌شوند و مدیریت امورات روزانه را برای فرد دشوار ‌می‌کنند و این روند زنجیره ای باعث بروز احساسات منفی نسبت به خود در فرد ‌می‌شود. راهکارهایی جهت غلبه بر احساس بی ارزشی: با خودتان با محبت و احترام برخورد کنید افرادی که احساس بی ارزشی ‌می‌کنند اغلب فکرهای منفی ‌می‌کنند و حرف‌های منفی به خودشان ‌می‌زنند. شاید در ابتدا سخت به‌ نظر برسد اما باید تمرکز کنید و رفتار مهربانانه با خودتان را در پیش بگیرید. هر وقت متوجه شدید که به خودتان در حال زدن حرف‌های منفی هستید سعی کنید راه‌های را پیدا کنید تا این افکار را در چهار چوبی مثبت‌تر و واقع‌گرایانه‌تر قرار دهید. توجه کنید که احساس پوچی در چه مواقعی و تحت چه شرایطی به شما دست ‌می‌دهد گاهی این احساسات منفی در پاسخ به موقعیت ها، افکار، رویارویی با برخی افراد یا برخی تجربیات ایجاد ‌می‌شوند. توجه داشته باشید این افکار از چه زمانی شروع ‌می‌شوند، وقتی که شروع ‌می‌شوند چه اتفاقی در حال رخ دادن است و چه نوعی افکاری ممکن است در آنها دخیل باشد. به این ترتیب با شناسایی ‌می‌توانید به مبارزه با نشخوارهای فکری‌تان بروید. برای دیگران فعالیتی را انجام دهید: طبق تحقیقات، شرکت در فعالیت‌های اجتماعی مانند: داوطلب شدن برای انجام کاری یا هر امر اجتماعی دیگری برای افرادی که نیاز به کمک دارند ‌می‌تواند روی شادی و حال خوب شما اثر بگذارد و احساس مفیدیت را به شما بازگرادند. وقتی احساس پوچی ‌می‌کنیم چطور باید از دیگران کمک بگیریم؟ یکی از نکات مهم که باید به خاطر داشته باشید این است که احساس بی ارزشی شاید یکی از مشکلات ز‌مینه‌ی سلامت روان باشد. اگر دائماً این احساس را دارید به طوری که از آن احساس پریشانی ‌می‌کنید  یا سبب ‌می‌شود نتوانید خودتان را  با امور روزانه‌تان تطبیق دهید باید از مشاورین بخش سلامت روان و روانشناسان کمک بگیرید. سخن پایانی: ممکن است هر یک از ما هرازگاهی دچار احساس بی ارزشی شویم، اما اگر این احساسات حالتی مزمن و فراگیر پیدا کند ممکن است مشکل ساز شوند. ولی خوشبختانه افرادی هستند که ‌می‌توانید از آنها راهکار و مشوره‌های حرفه‌ای دریافت کنید. این کمک‌ها شامل جلسات روان درمانی رو در رو، دریافت دارو، جلسات مشاوره‌ی گروهی جهت کسب تعامل اجتماعی بیشتر و غیره  ‌می‌باشند. و همچنان در کنار همه ی موارد ذکر شده انجام مطالعات و کسب آگاهی بیشتر ‌می‌تواند در ایجاد انگیزه، احساس ارزشمندی، هدف‌گذاری و غلبه بر احساس ناکارآمدی کمک کننده باشند. نویسنده: مرضیه بهروزی «روانشناس بالینی»

آسم یک بیماری ریوی است که راه‌های هوایی شما باریک و متورم می‌شوند و ممکن است توسط مخاط اضافی مسدود شوند. این وضعیت می‌تواند منجر به مشکلات جدی تنفسی شود و در موارد حاد، حملات آسم را به دنبال داشته باشد. آسم به‌عنوان یکی از شایع‌ترین بیماری‌های تنفسی، بر کیفیت زندگی بسیاری از افراد در سراسر جهان تأثیر می‌گذارد. در مواردی که آسم شدید باشد، این بیماری می‌تواند فعالیت‌های روزمره فرد را محدود کند و نیاز به مراقبت‌های پزشکی منظم داشته باشد. آسم چیست؟ آسم، که به آن آسم برونش نیز گفته می‌شود، بیماری‌ای است که ریه‌های شما را تحت تأثیر قرار می‌دهد و به‌عنوان یک بیماری مزمن شناخته می‌شود. این بدان معناست که آسم به‌طور دائمی در بدن باقی می‌ماند و هیچ درمان قطعی برای آن وجود ندارد. افراد مبتلا به آسم باید به‌طور مداوم و منظم به مدیریت این بیماری بپردازند تا از وقوع حملات جلوگیری کنند. در صورتی که آسم به‌درستی کنترل نشود، ممکن است علائم آن به‌مرور زمان تشدید شود. این بیماری می‌تواند باعث شود فرد نتواند به‌راحتی تنفس کند و در برخی موارد ممکن است فعالیت‌های روزمره فرد را محدود کند. حمله آسم چیست؟ هنگامی که به‌طور طبیعی نفس می‌کشید، ماهیچه‌های اطراف راه‌های هوایی شما شل هستند و به هوا اجازه می‌دهند به‌راحتی از طریق ریه‌ها عبور کند. اما در طول حمله آسم، سه تغییر عمده در بدن رخ می‌دهد که این فرآیند طبیعی را مختل می‌کند. این تغییرات شامل: برونکواسپاسم: ماهیچه‌های اطراف راه‌های هوایی منقبض می‌شوند که منجر به باریک شدن راه‌های هوایی می‌شود. این امر باعث می‌شود هوا نتواند به‌راحتی جریان یابد. التهاب: پوشش داخلی مجاری تنفسی شما متورم می‌شود که این تورم اجازه نمی‌دهد هوای زیادی به ریه‌ها وارد یا از آن خارج شود. در واقع، التهاب باعث می‌شود که راه‌های هوایی باریک‌تر و تنفس سخت‌تر شود. تولید مخاط: بدن در واکنش به حمله آسم، مخاط بیشتری تولید می‌کند که باعث مسدود شدن مجاری تنفسی می‌شود. حمله آسم می‌تواند باعث مشکلات تنفسی شدید شود و اگر به‌درستی مدیریت نشود، ممکن است منجر به عوارض جدی‌تر گردد. علائم حمله آسم ممکن است شامل خس‌خس سینه، سرفه، و تنگی نفس باشد. خس‌خس صدایی است که در اثر باریک شدن راه‌های هوایی ایجاد می‌شود. حمله آسم را گاهی «تشدید» یا «شعله‌ور شدن» آسم می‌نامند، اصطلاحی که نشان‌دهنده وخیم شدن وضعیت آسم شما است. چه انواعی از آسم وجود دارد؟ آسم بر اساس علت بروز و شدت علائم به انواع مختلفی تقسیم می‌شود. پزشکان برای شناسایی آسم از دسته‌بندی‌های زیر استفاده می‌کنند: آسم متناوب: این نوع آسم به‌صورت دوره‌ای بروز می‌کند و علائم آن به‌طور کامل بین دوره‌ها از بین می‌رود. افراد مبتلا به این نوع آسم ممکن است در زمان‌هایی که علائم ندارند، احساس طبیعی داشته باشند. آسم پایدار: آسم پایدار یا مداوم، به این معناست که فرد مبتلا در بیشتر زمان‌ها علائم آسم را تجربه می‌کند. شدت علائم می‌تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد و پزشکان شدت آسم را بر اساس تعداد دفعات بروز علائم و تأثیر آن‌ها بر زندگی روزمره تعیین می‌کنند. آسم به دلایل متعددی رخ می‌دهد آسم ممکن است به دلایل مختلفی ایجاد شود و پزشکان به‌طور کلی آسم را به دو دسته آلرژیک و غیر آلرژیک تقسیم می‌کنند: آسم آلرژیک: آلرژن‌ها (عوامل ایجاد آلرژی) مانند گرده گل‌ها، گرد و غبار، ذرات هوا، مواد شیمیایی و موی حیوانات خانگی می‌توانند باعث تحریک راه‌های هوایی و حمله آسم شوند. آسم غیر آلرژیک: عوامل خارجی مانند تغییرات دمای هوا، استرس، ورزش شدید و برخی بیماری‌ها نیز ممکن است منجر به تشدید علائم آسم شوند. آسم همچنین می‌تواند بر اساس زمان شروع آن به دو دسته تقسیم شود: آغاز آسم در بزرگسالی: این نوع آسم بعد از 18 سالگی بروز می‌کند و ممکن است دلایل مختلفی داشته باشد. آسم کودکان: این نوع آسم اغلب در سنین پایین شروع می‌شود و می‌تواند در نوزادان و کودکان خردسال دیده شود. کودکان مبتلا به آسم نیازمند مراقبت‌های ویژه و منظم پزشکی هستند. آسم ناشی از فعالیت‌های خاص آسم ممکن است در شرایط خاصی بروز کند، از جمله: آسم ناشی از ورزش: این نوع آسم با ورزش و فعالیت‌های بدنی شدید ایجاد می‌شود. علائم معمولاً بلافاصله پس از فعالیت بدنی ظاهر می‌شوند و ممکن است شامل تنگی نفس و سرفه باشند. آسم شغلی: افرادی که در محیط‌های کاری خاصی قرار دارند، ممکن است به این نوع آسم مبتلا شوند. کار در اطراف مواد شیمیایی یا صنعتی، به‌ویژه در محیط‌هایی با آلودگی بالا، می‌تواند آسم را تحریک کند. چه کسانی ممکن است به آسم مبتلا شوند؟ آسم ممکن است در هر سنی بروز کند و هیچ محدودیت سنی خاصی برای ابتلا به آن وجود ندارد. با این حال، برخی افراد به‌ویژه افرادی که سابقه خانوادگی آلرژی دارند یا در معرض عوامل محیطی مانند دود سیگار قرار دارند، در معرض خطر بیشتری هستند. کودکان خردسال و نوزادانی که سیستم ایمنی ضعیف‌تری دارند، ممکن است بیش از دیگران تحت تأثیر آسم قرار بگیرند. چه چیزی باعث آسم می‌شود؟ هنوز علت دقیق بروز آسم به‌طور کامل مشخص نشده است، اما برخی عوامل ممکن است خطر ابتلا به آن را افزایش دهند. این عوامل شامل: آلرژی‌ها: افرادی که به آلرژن‌های مختلف حساسیت دارند، بیشتر در معرض خطر ابتلا به آسم هستند. عوامل محیطی: قرار گرفتن در معرض آلاینده‌های هوا، دود سیگار و بخارات سمی می‌تواند خطر بروز آسم را افزایش دهد. عوامل ژنتیکی: اگر سابقه خانوادگی آسم یا سایر بیماری‌های آلرژیک در خانواده شما وجود داشته باشد، احتمال ابتلای شما به آسم بیشتر است. محرک‌های رایج حمله آسم چیست؟ محرک‌های حمله آسم ممکن است برای هر فرد متفاوت باشد، اما برخی محرک‌های رایج عبارتند از: آلودگی هوا: دود خودروها، آلاینده‌های صنعتی و دود آتش‌سوزی می‌تواند باعث تحریک مجاری تنفسی و بروز حمله آسم شود. کنه‌های گرد و غبار: این حشرات کوچک که در خانه‌ها یافت می‌شوند، می‌توانند برای افراد حساس به آن‌ها، محرک باشند. حیوانات خانگی: شوره حیوانات خانگی ممکن است باعث تحریک راه‌های هوایی و حمله آسم شود. ورزش شدید: فعالیت‌های ورزشی شدید می‌تواند باعث تنگی نفس و حمله آسم در برخی افراد شود. بوهای قوی: بوهای شدید مانند بوی رنگ، مواد شیمیایی و محصولات تمیزکننده می‌تواند باعث تشدید علائم آسم شود. علائم و نشانه‌های آسم علائم آسم ممکن است شامل موارد زیر باشد: تنگی نفس سرفه‌های مکرر (به‌ویژه در شب) خس‌خس سینه سفتی قفسه سینه یا احساس فشار تشخیص و آزمایشات آسم پزشکان برای تشخیص آسم، سابقه پزشکی شما را بررسی می‌کنند و ممکن است آزمایشات مختلفی برای ارزیابی دقیق‌تر وضعیت شما تجویز کنند. این آزمایشات ممکن است شامل رادیوگرافی قفسه سینه، آزمایش خون، یا آزمایش پوست برای تشخیص حساسیت‌های احتمالی باشد. همچنین ممکن است پزشک از تست‌های عملکرد ریوی برای اندازه‌گیری میزان جریان هوا در ریه‌ها استفاده کند. مدیریت و درمان آسم مدیریت آسم شامل استفاده از داروها برای کنترل علائم است. برخی از این داروها عبارتند از: برونکودیلاتورها: برای باز کردن راه‌های هوایی. داروهای ضدالتهاب: برای کاهش التهاب. درمان بیولوژیکی آسم: بسته به شرایط بیمار توسط پزشک تجویز می‌شود. پیشگیری از حملات آسم برای پیشگیری از حملات آسم باید از محرک‌های شناخته‌شده خود اجتناب کنید. اگرچه نمی‌توان از ابتلا به آسم جلوگیری کرد، اما می‌توان علائم آن را با مراقبت‌های مناسب مدیریت کرد. چشم‌انداز فرد مبتلا به آسم با مدیریت صحیح و استفاده از مراقبت‌های پزشکی، افراد مبتلا به آسم می‌توانند زندگی فعال و سالمی داشته باشند. در صورت بروز حمله آسم چه باید کرد؟ در صورت وقوع حمله آسم، باید فوراً به پزشک مراجعه کرده و مراقبت‌های پزشکی لازم را دریافت کنید. نویسنده: داکتر معصومه پارسا

سیاه‌سرفه نوعی عفونت شدید تنفسی است که توسط باکتری Bordetella pertussis ایجاد می‌شود. این بیماری که بسیار مسری است، به‌ویژه ریه‌ها و راه‌های هوایی را تحت تأثیر قرار می‌دهد و باعث سرفه‌های مکرر و شدید می‌شود که می‌تواند تا ۲ تا ۳ ماه یا بیشتر ادامه یابد. سیاه‌سرفه به‌ویژه نوزادان و کودکان خردسال را تحت تأثیر قرار می‌دهد و می‌تواند عوارض جدی به دنبال داشته باشد. این بیماری از طریق قطرات سرفه یا عطسه فرد مبتلا منتقل می‌شود و پیش از تولید واکسن، به‌عنوان یک بیماری خطرناک دوران کودکی شناخته می‌شد. امروزه، سیاه‌سرفه در درجه اول کودکانی را تحت تأثیر قرار می‌دهد که دوره کامل واکسیناسیون را طی نکرده‌اند و نوجوانان و بزرگسالانی که ایمنی بدنشان کاهش یافته است. مرگ‌های ناشی از این بیماری نادر است، اما بیشتر در نوزادان رخ می‌دهد. بنابراین، واکسیناسیون به‌ویژه برای زنان باردار و افراد نزدیک به نوزادان بسیار مهم است تا از انتقال بیماری جلوگیری شود. علائم سیاه‌سرفه علائم سیاه‌سرفه بر اساس سن و وضعیت واکسیناسیون افراد متفاوت است. اولین علائم معمولاً شبیه به سرماخوردگی هستند: آبریزش بینی قرمزی و آبریزش چشم‌ها گلودرد تب خفیف حدود یک هفته پس از شروع بیماری، سرفه‌های شدید آغاز می‌شوند. این سرفه‌ها ممکن است چند دقیقه طول بکشند و در شب‌ها بیشتر بروز کنند. همچنین، سرفه‌ها معمولاً مخاط غلیظ ایجاد می‌کنند و ممکن است همراه با استفراغ باشند. بین حملات سرفه، فرد ممکن است نفس‌نفس بزند و صدای "وو" ایجاد کند. در برخی موارد، فشار سرفه باعث قرمزی صورت و خونریزی خفیف زیر پوست یا چشم‌ها می‌شود. اگر مشکل تنفسی حاد شود، پوست نوزادان و کودکان خردسال ممکن است به رنگ آبی (سیانوز) درآید. در نوزادان بسیار کوچک، سرفه ممکن است چندان قابل‌توجه نباشد، اما ممکن است دوره‌های کوتاهی از توقف تنفس مشاهده شود. حملات سرفه به‌تدریج کمتر می‌شوند، اما بهبودی کامل ممکن است چندین ماه طول بکشد. افراد در معرض خطر سیاه‌سرفه می‌تواند افراد در هر سنی را تحت تأثیر قرار دهد، اما برخی گروه‌ها بیشتر در معرض خطر هستند: نوزادان و کودکان خردسال: نوزادان زیر ۶ ماه به دلیل واکسیناسیون ناکامل، در معرض خطر بیشتری برای عوارض شدید هستند. کودکان بزرگ‌تر و بزرگسالان: در این گروه‌ها، بیماری کمتر خطرناک است، اما همچنان می‌تواند ناخوشایند و طولانی باشد. افرادی که پیش‌تر مبتلا شده‌اند: ابتلا به سیاه‌سرفه به معنای مصونیت کامل نیست و احتمال ابتلای مجدد با شدت کمتر وجود دارد. افرادی که واکسیناسیون انجام داده‌اند: محافظت واکسن با گذر زمان کاهش می‌یابد و احتمال ابتلا وجود دارد. عوامل خطر سیاه‌سرفه چندین عامل می‌تواند خطر ابتلا به سیاه‌سرفه شدید را افزایش دهد: سن: نوزادان زیر یک سال در معرض بیشترین خطر هستند. شرایط پزشکی زمینه‌ای: افراد مبتلا به بیماری‌هایی که سیستم ایمنی بدنشان را ضعیف می‌کند یا افرادی که آسم دارند، در معرض خطر بیشتری قرار دارند. پیشگیری از سیاه‌سرفه بهترین راه برای جلوگیری از سیاه‌سرفه، دریافت واکسن است. واکسن سیاه‌سرفه اغلب همراه با واکسن‌های دیفتری و کزاز به کودکان تزریق می‌شود. این واکسیناسیون معمولاً در دوران نوزادی آغاز می‌شود و پس از چند سال نیاز به تزریق مجدد دارد. همچنین توصیه می‌شود که بزرگسالانی که در تماس با نوزادان هستند، واکسیناسیون خود را تجدید کنند. تشخیص سیاه‌سرفه تشخیص این بیماری به‌ویژه در مراحل اولیه دشوار است، زیرا علائم آن با سایر بیماری‌های تنفسی مانند سرماخوردگی و آنفولانزا شباهت دارد. پزشکان معمولاً با پرسش درباره علائم و گوش دادن به صدای سرفه، به تشخیص اولیه می‌رسند. برای تأیید تشخیص، آزمایش‌های زیر انجام می‌شود: کشت بینی یا حلق: برای شناسایی باکتری عامل سیاه‌سرفه. آزمایش خون: جهت بررسی واکنش سیستم ایمنی بدن به عفونت. عکس‌برداری از قفسه سینه: برای ارزیابی وضعیت ریه‌ها. درمان سیاه‌سرفه درمان سیاه‌سرفه به عوامل مختلفی مانند سن بیمار و مدت زمان ابتلا بستگی دارد. آنتی‌بیوتیک‌ها به‌طور معمول برای درمان تجویز می‌شوند و باید توسط پزشک متخصص انتخاب شوند. در کودکان خردسال و نوزادان، ممکن است نیاز به بستری شدن در بیمارستان باشد تا از بروز مشکلات تنفسی جلوگیری شود. همچنین، استفاده از داروهای ضدسرفه معمولاً توصیه نمی‌شود، زیرا این داروها تأثیری در بهبود بیماری ندارند. نویسنده: داکتر معصومه پارسا