آب‌مروارید یک ناحیه کدر در عدسی چشم شما (بخش شفاف چشم که به تمرکز نور کمک می کند) است. آب‌مروارید با افزایش سن بسیار شایع  می‌شود. در واقع، بیش از نیمی از آمریکایی‌های 80 ساله یا بالاتر یا آب‌مروارید دارند یا برای خلاص شدن از شر آب‌مروارید تحت عمل جراحی قرار گرفته‌اند. در ابتدا ممکن است متوجه کاتاراکت نشوید. اما با گذشت زمان، آب‌مروارید می تواند دید شما را تار، مه آلود یا کم رنگ کند. ممکن است در خواندن یا انجام سایر فعالیت‌های روزمره مشکل داشته باشید. با گذشت زمان، آب‌مروارید می تواند منجر به کاهش بینایی شود. خبر خوب این است که جراحی می تواند آب‌مروارید را از بین ببرد. جراحی آب‌مروارید بی خطر است و مشکلات بینایی ناشی از آب‌مروارید را اصلاح می‌کند. انواع آب‌مروارید چیست؟ بیشتر آب‌مرواریدها به سن مربوط می شوند؛  به دلیل تغییرات طبیعی در چشمان شما با افزایش سن رخ می دهد. اما ممکن است به دلایل دیگری مانند پس از آسیب چشم یا پس از جراحی برای مشکل چشمی دیگر (مانند گلوکوم) به آب‌مروارید مبتلا شوید. مهم نیست که چه نوع آب‌مروارید دارید، برای درمان آن به جراحی نیاز خواهید داشت. علائم آب‌مروارید چیست؟ ممکن است در ابتدا، زمانی که آب‌مروارید خفیف است، هیچ علامتی نداشته باشید. اما با رشد آن، آب‌مروارید می تواند تغییراتی در بینایی شما ایجاد کند. برای مثال، ممکن است متوجه شوید که: یک هاله در اطراف چراغ ها می‌بینید دو برابر می بینید (گاهی اوقات با بزرگتر شدن آب‌مروارید این مشکل از بین می رود؛ دیدی که ابری، تار، مه آلود یا فیلمی است؛ تغییر در نحوه مشاهده رنگ (رنگ ها ممکن است محو شده یا واضح به نظر نرسند)؛ حساسیت به نور شدید خورشید، چراغ های جلو یا لامپ‌ها؛ تابش خیره کننده، از جمله هاله یا رگه‌های که در اطراف نور ایجاد می شود. مشکل دید در شب. تغییرات در نسخه بینایی شما، از جمله نزدیک‌بینی که بدتر می‌شود. برای خواندن به نور روشن تری نیاز دارید. آیا آب‌مروارید دردناک است؟ آب‌مروارید معمولاً درد ندارد، اما می‌تواند با حساس تر کردن چشمان شما به نور باعث ناراحتی شود. چه چیزی باعث آب‌مروارید می‌شود؟ علت اصلی آب‌مروارید، تجزیه تدریجی پروتئین‌های عدسی شما است. با این حال، برخی از عوامل ژنتیکی و محیطی می‌توانند خطر ابتلا به آن را در سنین پایین‌تر در مقایسه با دیگران افزایش دهند. عوامل خطر آب‌مروارید چیست؟ عوامل خطر برای تشکیل آب‌مروارید به سه گروه اصلی تقسیم می شوند: محیطی، پزشکی و ژنتیکی. عوامل خطرزای محیطی عوامل خطرزای محیطی آنهای هستند که در دنیای اطراف خود با آنها مواجه می‌شوید. آنها گاهی اوقات مواد سمی هستند که شماآنرا تنفس می کنید یا می بلعید. عوامل محیطی مضر هستند زیرا میزان رادیکال های آزاد را در بدن شما افزایش می دهند. این‌ها مولکول‌های ناپایداری هستند که به سلول‌های سالم آسیب می‌رسانند. رادیکال‌های آزاد، با آسیب رساندن به سلول‌های عدسی چشم، می‌توانند منجر به تشکیل آب‌مروارید شوند. عوامل خطرزای محیطی عبارت اند از: آلودگی هوا؛ دود تنباکو؛ الکل؛ مواد شیمیایی صنعتی؛ آفت کش‌ها قرار گرفتن طولانی مدت در معرض اشعه ماوراء بنفش خورشید؛ سابقه پرتودرمانی در قسمت بالایی بدن شما. محدود کردن قرار گرفتن در معرض محیطی ممکن است تشکیل آب‌مروارید را کند کند. عوامل خطر پزشکی عوامل خطر پزشکی که می‌توانند خطر ابتلا به آب‌مروارید را افزایش دهند عبارتند از: ابتلا به دیابت یا قند خون بالا؛ انجام برخی جراحی های چشم، مانند گلوکوم؛ استفاده از کورتیکواستروئیدها برای درمان برخی شرایط پزشکی (مانند آرتریت روماتوئید)؛ داشتن بیماری های چشمی خاص، مانند پیگمانتوزای شبکیه یا یووئیت. عوامل خطر ژنتیکی سابقه خانوادگی آب‌مروارید خطر ابتلا به آن را افزایش می‌دهد. برخی جهش‌های ژنتیکی منجر به آب‌مروارید مادرزادی می‌شوند (که در بدو تولد وجود دارد). وقتی صحبت از آب‌مروارید مرتبط با افزایش سن می‌شود، جهش‌های ژنتیکی ممکن است لنز شما را در برابر آسیب‌های ناشی از عوامل خطر محیطی آسیب پذیرتر کند. بنابراین، در حالی که نمی توانید خطر ژنتیکی خود را تغییر دهید، دانستن سابقه خانوادگی و به اشتراک‌گذاری آن با پزشک تان کمک می‌کند. تشخیص و آزمایشات آب‌مروارید چگونه تشخیص داده می‌شود؟ پزشکان چشم و اپتومتریست ها آب‌مروارید را از طریق یک معاینه جامع چشم تشخیص می دهند. پزشک چشمان شما را از نزدیک بررسی می‌کند تا علائم آب‌مروارید را جستجو کند و شدت آن را ارزیابی کند. پزشک شما همچنین از شما در مورد بینایی، سابقه پزشکی و اینکه آیا در انجام کارهای روزمره مشکل دارید، می پرسد. آزمایشاتی برای تشخیص آب‌مروارید تست‌های خاصی که ممکن است داشته باشید عبارت اند از: اندازه‌گیری قدرت بینایی معاینه شبکیه معاینه‌ی میکروسکوپیک چشم (اسلیت لمپ) نویسنده: داکتر معصومه پارسا

سازمان بین‌المللی حفاظت از کودکان می‌گوید سالانه ۴.۹ میلیون کودک در جهان به دلیل بیماری‌های قابل پیشگیری جان خود را از دست می‌دهند. این سازمان با نشر پیامی در حساب کاربری ایکس خود از کشورها خواست که برای بهبود وضعیت کودکان اقدام کنند. سازمان بین‌المللی حفاظت از کودکان تاکید کرد که تغییرات اقلیمی، درگیری‌ها و بحران‌های بهداشتی جهانی را به‌عنوان تهدیدات جدی برای کودکان در سراسر جهان مطرح کرد. در خبرنامه با تاکید بر اهمیت اقدام فوری گفت: «اکنون زمان عمل است، نه سخن، هر کودک شایسته است تا فراتر از پنج سالگی زندگی و رشد کند.» سازمان حفاظت از کودکان درحالی از وضعیت کودکان ابراز نگرانی می‌کند که در بسیاری از مناطق درگیر جنگ و بحران، میلیون‌ها کودک در معرض خطرات جدی از جمله خشونت، سوء تغذیه و نبود دسترسی به خدمات بهداشتی و آموزشی قرار دارند. قابل ذکر است که آمار مرگ و میر کودکان به‌ویژه در مناطق درگیری جنگ و‌ از جمله در غزه، سوریه، یمن، اوکراین و افغانستان بیشتر است. به دلیل بحران‌ها و درگیری‌ها در این مناطق کودکان کمتر دسترسی به خدمات بهداشتی دارند و در معرض خطرات جدی قرار گرفته‌اند. براساس یک گزارش دفتر حقوق بشر سازمان ملل حدود ۷۰ درصد از قربانیان تایید شده طی یک دوره شش‌ماهه در جنگ غزه زنان و کودکان بوده‌اند. در افغانستان نیز فقر گسترده و بحران‌های اقتصادی باعث شده‌اند که میلیون‌ها کودک از دسترسی به غذا، آموزش و امکانات اساسی محروم بمانند.

احساس پوچی اغلباً با احساس بی اه‌می‌ت بودن خود همراه است و ارتباط محک‌می‌ با نا ا‌می‌دی و سرزنش خود دارد. این احساس بی‌ ارزشی ‌می‌‌تواند باعث پریشانی زیاد در فرد شود تا حدی که زندگی روزمره را مختل کند. شاید وقتی که حس کنید هیچ از کارهایی که انجام ‌می‌‌دهید درست نیستند یا هیچکدام از تلاش‌های‌تان در وضعیت‌تان تفاوتی ایجاد ن‌می‌‌کنند حفظ انگیزه برای‌تان دشوار باشد. به ه‌می‌ن دلیل است که یافتن روش‌های برای غلبه بر احساس پوچی و کمک گرفتن از دیگران در صورت لزوم بسیار مهم است. در ادامه شرح خواهیم داد که این احساسات از کجا نشأت ‌می‌‌گیرند و از چه راه‌های ‌می‌‌توان بر آن غلبه کرد. دلایل احساس بی ارزشی( پوچی) آسیب‌های دوران کودکی: شاید در دوران کودکی‌تان تجارت منفی داشته‌اید که اثرات دائ‌می‌ بر شما گذاشته اند. غفلت، سوءرفتار و بدرفتاری در دوران کودکی همه در ایجاد احساس بی ارزشی نقش دارند. کودکانی که در معرض سوءرفتار قرار ‌می‌‌گیرند یا والدین شان بصورت مدام از آنها انتقاد ‌می‌‌کنند، اغلب در دوران بزرگسالی نیز دچار احساساتی آسیب پذیر خواهند شد. طبق تحقیقات این آسیب‌های روحی در احساسی که فرد در بزرگسالی نسبت به خودش پیدا ‌می‌‌کند نقش دارند و در ارتباط اند. مقصر دانستن خود بابت اتفاقات منفی: ممکن است رویدادهای منفی را به کارها یا ویژگی‌های خودتان نسبت دهید. افرادی که بیشتر اتفاقات منفی را به دنیای درون خودشان ارتباط ‌می‌دهند بیشتر دچار نشانه‌های افسردگی مانند حس بی ارزش بودن ‌می‌شوند. انتقادات گذشته: ممکن است در گذشته دیگران از شما انتقاد کرده باشند. تجربیات گذشته که در آنها به فرد احساس تحقیر شدن یا مورد انتقاد قرار گرفتن دست داده باشد ‌می‌تواند باعث شود که او احساس کند در هیچ حالتی ارزشمند نیست. مشکل مهار استرس: ممکن است برای تطبیق دادن خودتان با استرس مشکل داشته باشید. استرس به هردو صورت حاد و مزمن ‌می‌تواند روی درکی که فرد از خودش دارد اثر منفی بگذارد. شاید بعد از تجربه‌ی شکست‌های مهم مانند مشکلات مالی، طلاق یا از دست دادن شغل‌تان احساس کنید دیگر ارزشی ندارید و اولویتی برای حفظ انگیزه‌ی‌تان پیدا کرده نتوانید. مشکلات سلامت روان: ممکن است دچار یکی از مشکلات سلامت روان باشید که موجودیت آن شما را به سمت احساس پوچی هدایت کرده است. اختلالات خلق و خو مانند افسردگی عمده اغلب با نشانه‌های مانند: خجالت، احساس گناه، نا ا‌میدی و بی ارزشی همراه اند. این نشانه ها سبب احساس پریشانی ‌می‌شوند و مدیریت امورات روزانه را برای فرد دشوار ‌می‌کنند و این روند زنجیره ای باعث بروز احساسات منفی نسبت به خود در فرد ‌می‌شود. راهکارهایی جهت غلبه بر احساس بی ارزشی: با خودتان با محبت و احترام برخورد کنید افرادی که احساس بی ارزشی ‌می‌کنند اغلب فکرهای منفی ‌می‌کنند و حرف‌های منفی به خودشان ‌می‌زنند. شاید در ابتدا سخت به‌ نظر برسد اما باید تمرکز کنید و رفتار مهربانانه با خودتان را در پیش بگیرید. هر وقت متوجه شدید که به خودتان در حال زدن حرف‌های منفی هستید سعی کنید راه‌های را پیدا کنید تا این افکار را در چهار چوبی مثبت‌تر و واقع‌گرایانه‌تر قرار دهید. توجه کنید که احساس پوچی در چه مواقعی و تحت چه شرایطی به شما دست ‌می‌دهد گاهی این احساسات منفی در پاسخ به موقعیت ها، افکار، رویارویی با برخی افراد یا برخی تجربیات ایجاد ‌می‌شوند. توجه داشته باشید این افکار از چه زمانی شروع ‌می‌شوند، وقتی که شروع ‌می‌شوند چه اتفاقی در حال رخ دادن است و چه نوعی افکاری ممکن است در آنها دخیل باشد. به این ترتیب با شناسایی ‌می‌توانید به مبارزه با نشخوارهای فکری‌تان بروید. برای دیگران فعالیتی را انجام دهید: طبق تحقیقات، شرکت در فعالیت‌های اجتماعی مانند: داوطلب شدن برای انجام کاری یا هر امر اجتماعی دیگری برای افرادی که نیاز به کمک دارند ‌می‌تواند روی شادی و حال خوب شما اثر بگذارد و احساس مفیدیت را به شما بازگرادند. وقتی احساس پوچی ‌می‌کنیم چطور باید از دیگران کمک بگیریم؟ یکی از نکات مهم که باید به خاطر داشته باشید این است که احساس بی ارزشی شاید یکی از مشکلات ز‌مینه‌ی سلامت روان باشد. اگر دائماً این احساس را دارید به طوری که از آن احساس پریشانی ‌می‌کنید  یا سبب ‌می‌شود نتوانید خودتان را  با امور روزانه‌تان تطبیق دهید باید از مشاورین بخش سلامت روان و روانشناسان کمک بگیرید. سخن پایانی: ممکن است هر یک از ما هرازگاهی دچار احساس بی ارزشی شویم، اما اگر این احساسات حالتی مزمن و فراگیر پیدا کند ممکن است مشکل ساز شوند. ولی خوشبختانه افرادی هستند که ‌می‌توانید از آنها راهکار و مشوره‌های حرفه‌ای دریافت کنید. این کمک‌ها شامل جلسات روان درمانی رو در رو، دریافت دارو، جلسات مشاوره‌ی گروهی جهت کسب تعامل اجتماعی بیشتر و غیره  ‌می‌باشند. و همچنان در کنار همه ی موارد ذکر شده انجام مطالعات و کسب آگاهی بیشتر ‌می‌تواند در ایجاد انگیزه، احساس ارزشمندی، هدف‌گذاری و غلبه بر احساس ناکارآمدی کمک کننده باشند. نویسنده: مرضیه بهروزی «روانشناس بالینی»

آسم یک بیماری ریوی است که راه‌های هوایی شما باریک و متورم می‌شوند و ممکن است توسط مخاط اضافی مسدود شوند. این وضعیت می‌تواند منجر به مشکلات جدی تنفسی شود و در موارد حاد، حملات آسم را به دنبال داشته باشد. آسم به‌عنوان یکی از شایع‌ترین بیماری‌های تنفسی، بر کیفیت زندگی بسیاری از افراد در سراسر جهان تأثیر می‌گذارد. در مواردی که آسم شدید باشد، این بیماری می‌تواند فعالیت‌های روزمره فرد را محدود کند و نیاز به مراقبت‌های پزشکی منظم داشته باشد. آسم چیست؟ آسم، که به آن آسم برونش نیز گفته می‌شود، بیماری‌ای است که ریه‌های شما را تحت تأثیر قرار می‌دهد و به‌عنوان یک بیماری مزمن شناخته می‌شود. این بدان معناست که آسم به‌طور دائمی در بدن باقی می‌ماند و هیچ درمان قطعی برای آن وجود ندارد. افراد مبتلا به آسم باید به‌طور مداوم و منظم به مدیریت این بیماری بپردازند تا از وقوع حملات جلوگیری کنند. در صورتی که آسم به‌درستی کنترل نشود، ممکن است علائم آن به‌مرور زمان تشدید شود. این بیماری می‌تواند باعث شود فرد نتواند به‌راحتی تنفس کند و در برخی موارد ممکن است فعالیت‌های روزمره فرد را محدود کند. حمله آسم چیست؟ هنگامی که به‌طور طبیعی نفس می‌کشید، ماهیچه‌های اطراف راه‌های هوایی شما شل هستند و به هوا اجازه می‌دهند به‌راحتی از طریق ریه‌ها عبور کند. اما در طول حمله آسم، سه تغییر عمده در بدن رخ می‌دهد که این فرآیند طبیعی را مختل می‌کند. این تغییرات شامل: برونکواسپاسم: ماهیچه‌های اطراف راه‌های هوایی منقبض می‌شوند که منجر به باریک شدن راه‌های هوایی می‌شود. این امر باعث می‌شود هوا نتواند به‌راحتی جریان یابد. التهاب: پوشش داخلی مجاری تنفسی شما متورم می‌شود که این تورم اجازه نمی‌دهد هوای زیادی به ریه‌ها وارد یا از آن خارج شود. در واقع، التهاب باعث می‌شود که راه‌های هوایی باریک‌تر و تنفس سخت‌تر شود. تولید مخاط: بدن در واکنش به حمله آسم، مخاط بیشتری تولید می‌کند که باعث مسدود شدن مجاری تنفسی می‌شود. حمله آسم می‌تواند باعث مشکلات تنفسی شدید شود و اگر به‌درستی مدیریت نشود، ممکن است منجر به عوارض جدی‌تر گردد. علائم حمله آسم ممکن است شامل خس‌خس سینه، سرفه، و تنگی نفس باشد. خس‌خس صدایی است که در اثر باریک شدن راه‌های هوایی ایجاد می‌شود. حمله آسم را گاهی «تشدید» یا «شعله‌ور شدن» آسم می‌نامند، اصطلاحی که نشان‌دهنده وخیم شدن وضعیت آسم شما است. چه انواعی از آسم وجود دارد؟ آسم بر اساس علت بروز و شدت علائم به انواع مختلفی تقسیم می‌شود. پزشکان برای شناسایی آسم از دسته‌بندی‌های زیر استفاده می‌کنند: آسم متناوب: این نوع آسم به‌صورت دوره‌ای بروز می‌کند و علائم آن به‌طور کامل بین دوره‌ها از بین می‌رود. افراد مبتلا به این نوع آسم ممکن است در زمان‌هایی که علائم ندارند، احساس طبیعی داشته باشند. آسم پایدار: آسم پایدار یا مداوم، به این معناست که فرد مبتلا در بیشتر زمان‌ها علائم آسم را تجربه می‌کند. شدت علائم می‌تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد و پزشکان شدت آسم را بر اساس تعداد دفعات بروز علائم و تأثیر آن‌ها بر زندگی روزمره تعیین می‌کنند. آسم به دلایل متعددی رخ می‌دهد آسم ممکن است به دلایل مختلفی ایجاد شود و پزشکان به‌طور کلی آسم را به دو دسته آلرژیک و غیر آلرژیک تقسیم می‌کنند: آسم آلرژیک: آلرژن‌ها (عوامل ایجاد آلرژی) مانند گرده گل‌ها، گرد و غبار، ذرات هوا، مواد شیمیایی و موی حیوانات خانگی می‌توانند باعث تحریک راه‌های هوایی و حمله آسم شوند. آسم غیر آلرژیک: عوامل خارجی مانند تغییرات دمای هوا، استرس، ورزش شدید و برخی بیماری‌ها نیز ممکن است منجر به تشدید علائم آسم شوند. آسم همچنین می‌تواند بر اساس زمان شروع آن به دو دسته تقسیم شود: آغاز آسم در بزرگسالی: این نوع آسم بعد از 18 سالگی بروز می‌کند و ممکن است دلایل مختلفی داشته باشد. آسم کودکان: این نوع آسم اغلب در سنین پایین شروع می‌شود و می‌تواند در نوزادان و کودکان خردسال دیده شود. کودکان مبتلا به آسم نیازمند مراقبت‌های ویژه و منظم پزشکی هستند. آسم ناشی از فعالیت‌های خاص آسم ممکن است در شرایط خاصی بروز کند، از جمله: آسم ناشی از ورزش: این نوع آسم با ورزش و فعالیت‌های بدنی شدید ایجاد می‌شود. علائم معمولاً بلافاصله پس از فعالیت بدنی ظاهر می‌شوند و ممکن است شامل تنگی نفس و سرفه باشند. آسم شغلی: افرادی که در محیط‌های کاری خاصی قرار دارند، ممکن است به این نوع آسم مبتلا شوند. کار در اطراف مواد شیمیایی یا صنعتی، به‌ویژه در محیط‌هایی با آلودگی بالا، می‌تواند آسم را تحریک کند. چه کسانی ممکن است به آسم مبتلا شوند؟ آسم ممکن است در هر سنی بروز کند و هیچ محدودیت سنی خاصی برای ابتلا به آن وجود ندارد. با این حال، برخی افراد به‌ویژه افرادی که سابقه خانوادگی آلرژی دارند یا در معرض عوامل محیطی مانند دود سیگار قرار دارند، در معرض خطر بیشتری هستند. کودکان خردسال و نوزادانی که سیستم ایمنی ضعیف‌تری دارند، ممکن است بیش از دیگران تحت تأثیر آسم قرار بگیرند. چه چیزی باعث آسم می‌شود؟ هنوز علت دقیق بروز آسم به‌طور کامل مشخص نشده است، اما برخی عوامل ممکن است خطر ابتلا به آن را افزایش دهند. این عوامل شامل: آلرژی‌ها: افرادی که به آلرژن‌های مختلف حساسیت دارند، بیشتر در معرض خطر ابتلا به آسم هستند. عوامل محیطی: قرار گرفتن در معرض آلاینده‌های هوا، دود سیگار و بخارات سمی می‌تواند خطر بروز آسم را افزایش دهد. عوامل ژنتیکی: اگر سابقه خانوادگی آسم یا سایر بیماری‌های آلرژیک در خانواده شما وجود داشته باشد، احتمال ابتلای شما به آسم بیشتر است. محرک‌های رایج حمله آسم چیست؟ محرک‌های حمله آسم ممکن است برای هر فرد متفاوت باشد، اما برخی محرک‌های رایج عبارتند از: آلودگی هوا: دود خودروها، آلاینده‌های صنعتی و دود آتش‌سوزی می‌تواند باعث تحریک مجاری تنفسی و بروز حمله آسم شود. کنه‌های گرد و غبار: این حشرات کوچک که در خانه‌ها یافت می‌شوند، می‌توانند برای افراد حساس به آن‌ها، محرک باشند. حیوانات خانگی: شوره حیوانات خانگی ممکن است باعث تحریک راه‌های هوایی و حمله آسم شود. ورزش شدید: فعالیت‌های ورزشی شدید می‌تواند باعث تنگی نفس و حمله آسم در برخی افراد شود. بوهای قوی: بوهای شدید مانند بوی رنگ، مواد شیمیایی و محصولات تمیزکننده می‌تواند باعث تشدید علائم آسم شود. علائم و نشانه‌های آسم علائم آسم ممکن است شامل موارد زیر باشد: تنگی نفس سرفه‌های مکرر (به‌ویژه در شب) خس‌خس سینه سفتی قفسه سینه یا احساس فشار تشخیص و آزمایشات آسم پزشکان برای تشخیص آسم، سابقه پزشکی شما را بررسی می‌کنند و ممکن است آزمایشات مختلفی برای ارزیابی دقیق‌تر وضعیت شما تجویز کنند. این آزمایشات ممکن است شامل رادیوگرافی قفسه سینه، آزمایش خون، یا آزمایش پوست برای تشخیص حساسیت‌های احتمالی باشد. همچنین ممکن است پزشک از تست‌های عملکرد ریوی برای اندازه‌گیری میزان جریان هوا در ریه‌ها استفاده کند. مدیریت و درمان آسم مدیریت آسم شامل استفاده از داروها برای کنترل علائم است. برخی از این داروها عبارتند از: برونکودیلاتورها: برای باز کردن راه‌های هوایی. داروهای ضدالتهاب: برای کاهش التهاب. درمان بیولوژیکی آسم: بسته به شرایط بیمار توسط پزشک تجویز می‌شود. پیشگیری از حملات آسم برای پیشگیری از حملات آسم باید از محرک‌های شناخته‌شده خود اجتناب کنید. اگرچه نمی‌توان از ابتلا به آسم جلوگیری کرد، اما می‌توان علائم آن را با مراقبت‌های مناسب مدیریت کرد. چشم‌انداز فرد مبتلا به آسم با مدیریت صحیح و استفاده از مراقبت‌های پزشکی، افراد مبتلا به آسم می‌توانند زندگی فعال و سالمی داشته باشند. در صورت بروز حمله آسم چه باید کرد؟ در صورت وقوع حمله آسم، باید فوراً به پزشک مراجعه کرده و مراقبت‌های پزشکی لازم را دریافت کنید. نویسنده: داکتر معصومه پارسا

سیاه‌سرفه نوعی عفونت شدید تنفسی است که توسط باکتری Bordetella pertussis ایجاد می‌شود. این بیماری که بسیار مسری است، به‌ویژه ریه‌ها و راه‌های هوایی را تحت تأثیر قرار می‌دهد و باعث سرفه‌های مکرر و شدید می‌شود که می‌تواند تا ۲ تا ۳ ماه یا بیشتر ادامه یابد. سیاه‌سرفه به‌ویژه نوزادان و کودکان خردسال را تحت تأثیر قرار می‌دهد و می‌تواند عوارض جدی به دنبال داشته باشد. این بیماری از طریق قطرات سرفه یا عطسه فرد مبتلا منتقل می‌شود و پیش از تولید واکسن، به‌عنوان یک بیماری خطرناک دوران کودکی شناخته می‌شد. امروزه، سیاه‌سرفه در درجه اول کودکانی را تحت تأثیر قرار می‌دهد که دوره کامل واکسیناسیون را طی نکرده‌اند و نوجوانان و بزرگسالانی که ایمنی بدنشان کاهش یافته است. مرگ‌های ناشی از این بیماری نادر است، اما بیشتر در نوزادان رخ می‌دهد. بنابراین، واکسیناسیون به‌ویژه برای زنان باردار و افراد نزدیک به نوزادان بسیار مهم است تا از انتقال بیماری جلوگیری شود. علائم سیاه‌سرفه علائم سیاه‌سرفه بر اساس سن و وضعیت واکسیناسیون افراد متفاوت است. اولین علائم معمولاً شبیه به سرماخوردگی هستند: آبریزش بینی قرمزی و آبریزش چشم‌ها گلودرد تب خفیف حدود یک هفته پس از شروع بیماری، سرفه‌های شدید آغاز می‌شوند. این سرفه‌ها ممکن است چند دقیقه طول بکشند و در شب‌ها بیشتر بروز کنند. همچنین، سرفه‌ها معمولاً مخاط غلیظ ایجاد می‌کنند و ممکن است همراه با استفراغ باشند. بین حملات سرفه، فرد ممکن است نفس‌نفس بزند و صدای "وو" ایجاد کند. در برخی موارد، فشار سرفه باعث قرمزی صورت و خونریزی خفیف زیر پوست یا چشم‌ها می‌شود. اگر مشکل تنفسی حاد شود، پوست نوزادان و کودکان خردسال ممکن است به رنگ آبی (سیانوز) درآید. در نوزادان بسیار کوچک، سرفه ممکن است چندان قابل‌توجه نباشد، اما ممکن است دوره‌های کوتاهی از توقف تنفس مشاهده شود. حملات سرفه به‌تدریج کمتر می‌شوند، اما بهبودی کامل ممکن است چندین ماه طول بکشد. افراد در معرض خطر سیاه‌سرفه می‌تواند افراد در هر سنی را تحت تأثیر قرار دهد، اما برخی گروه‌ها بیشتر در معرض خطر هستند: نوزادان و کودکان خردسال: نوزادان زیر ۶ ماه به دلیل واکسیناسیون ناکامل، در معرض خطر بیشتری برای عوارض شدید هستند. کودکان بزرگ‌تر و بزرگسالان: در این گروه‌ها، بیماری کمتر خطرناک است، اما همچنان می‌تواند ناخوشایند و طولانی باشد. افرادی که پیش‌تر مبتلا شده‌اند: ابتلا به سیاه‌سرفه به معنای مصونیت کامل نیست و احتمال ابتلای مجدد با شدت کمتر وجود دارد. افرادی که واکسیناسیون انجام داده‌اند: محافظت واکسن با گذر زمان کاهش می‌یابد و احتمال ابتلا وجود دارد. عوامل خطر سیاه‌سرفه چندین عامل می‌تواند خطر ابتلا به سیاه‌سرفه شدید را افزایش دهد: سن: نوزادان زیر یک سال در معرض بیشترین خطر هستند. شرایط پزشکی زمینه‌ای: افراد مبتلا به بیماری‌هایی که سیستم ایمنی بدنشان را ضعیف می‌کند یا افرادی که آسم دارند، در معرض خطر بیشتری قرار دارند. پیشگیری از سیاه‌سرفه بهترین راه برای جلوگیری از سیاه‌سرفه، دریافت واکسن است. واکسن سیاه‌سرفه اغلب همراه با واکسن‌های دیفتری و کزاز به کودکان تزریق می‌شود. این واکسیناسیون معمولاً در دوران نوزادی آغاز می‌شود و پس از چند سال نیاز به تزریق مجدد دارد. همچنین توصیه می‌شود که بزرگسالانی که در تماس با نوزادان هستند، واکسیناسیون خود را تجدید کنند. تشخیص سیاه‌سرفه تشخیص این بیماری به‌ویژه در مراحل اولیه دشوار است، زیرا علائم آن با سایر بیماری‌های تنفسی مانند سرماخوردگی و آنفولانزا شباهت دارد. پزشکان معمولاً با پرسش درباره علائم و گوش دادن به صدای سرفه، به تشخیص اولیه می‌رسند. برای تأیید تشخیص، آزمایش‌های زیر انجام می‌شود: کشت بینی یا حلق: برای شناسایی باکتری عامل سیاه‌سرفه. آزمایش خون: جهت بررسی واکنش سیستم ایمنی بدن به عفونت. عکس‌برداری از قفسه سینه: برای ارزیابی وضعیت ریه‌ها. درمان سیاه‌سرفه درمان سیاه‌سرفه به عوامل مختلفی مانند سن بیمار و مدت زمان ابتلا بستگی دارد. آنتی‌بیوتیک‌ها به‌طور معمول برای درمان تجویز می‌شوند و باید توسط پزشک متخصص انتخاب شوند. در کودکان خردسال و نوزادان، ممکن است نیاز به بستری شدن در بیمارستان باشد تا از بروز مشکلات تنفسی جلوگیری شود. همچنین، استفاده از داروهای ضدسرفه معمولاً توصیه نمی‌شود، زیرا این داروها تأثیری در بهبود بیماری ندارند. نویسنده: داکتر معصومه پارسا

سل یا توبرکلوز (Tuberculosis یا TB) یک عفونت باکتریایی است که معمولاً ریه‌ها را درگیر می‌کند، اما سایر اندام‌ها مانند کلیه‌ها، ستون فقرات یا مغز نیز ممکن است تحت تأثیر قرار گیرند. عامل ایجادکننده این بیماری باکتری Mycobacterium tuberculosis است. این باکتری از طریق هوا و به‌ویژه در زمان‌هایی که فرد مبتلا سرفه، عطسه یا حتی صحبت می‌کند، به دیگران منتقل می‌شود. سل از جمله بیماری‌های بسیار مسری است که اگر کنترل و درمان نشود، می‌تواند به سرعت در جامعه گسترش پیدا کند. علاوه بر این، افرادی که به مدت طولانی در تماس با یک فرد مبتلا به سل فعال هستند، در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به این بیماری قرار دارند. در مواردی نیز ممکن است عفونت باکتری پس از مدتی عدم فعالیت (که به آن سل نهفته گفته می‌شود) فعال شود و منجر به عفونت فعال در فرد شود. این تأخیر زمانی در بروز علائم، باعث می‌شود سل به یک بیماری پیچیده تبدیل شود که نیاز به نظارت و درمان طولانی‌مدت دارد. علائم سل فرد مبتلا به سل نهفته یا غیرفعال ممکن است هیچ علامتی نداشته باشد، زیرا باکتری در بدن فعال نیست و آسیبی وارد نمی‌کند. با این حال، اگر باکتری فعال شود، علائم بیماری ظاهر می‌شوند. علائم سل فعال عبارتند از: سرفه‌ای که بیش از سه هفته طول بکشد از دست دادن اشتها و کاهش وزن ناخواسته تب مداوم لرز عرق شبانه سرفه کردن خون یا خلط که نشان‌دهنده سل ریوی است درد استخوان که ممکن است نشانه حمله باکتری به استخوان‌ها باشد. این علائم می‌توانند در بیماری‌های دیگر نیز رخ دهند، بنابراین مهم است که در صورت تجربه این علائم به پزشک مراجعه کنید تا مشخص شود که آیا به سل مبتلا هستید یا خیر. تشخیص به موقع سل بسیار حیاتی است، زیرا این بیماری در صورت عدم درمان می‌تواند به عوارض شدیدتر و حتی مرگ منجر شود. علل توبرکلوز علت اصلی بروز سل باکتری Mycobacterium tuberculosis است. این باکتری درست مانند ویروس‌های سرماخوردگی یا آنفولانزا از طریق هوا پخش می‌شود. شما تنها در صورتی می‌توانید به سل مبتلا شوید که با افرادی که سل فعال دارند، در تماس باشید. وقتی فرد مبتلا به سل سرفه، عطسه، صحبت، خنده یا آواز می‌خواند، قطرات ریز حاوی میکروب به هوا منتقل می‌شود. اگر این قطرات تنفس شوند، فرد سالم ممکن است به بیماری مبتلا شود. افراد مبتلا به سل فعال در ریه یا گلو به‌ویژه می‌توانند به راحتی دیگران را آلوده کنند، زیرا این مناطق از بدن دارای تمرکز بیشتری از باکتری‌ها هستند. با این حال، برخلاف تصور رایج، سل به‌سادگی از طریق تماس‌های سطحی یا استفاده مشترک از وسایل منتقل نمی‌شود. به عنوان مثال، دست دادن، بوسیدن، استفاده مشترک از غذا یا نوشیدنی، یا حتی به اشتراک گذاشتن ملحفه و وسایل شخصی، به‌طور معمول منجر به انتقال باکتری سل نمی‌شود. مهم‌ترین عامل در انتقال سل، تماس مستقیم و طولانی‌مدت با فرد مبتلا به سل فعال در محیط‌های بسته است. انواع توبرکلوز سل به دو نوع اصلی تقسیم می‌شود: سل فعال: زمانی که باکتری به‌طور فعال در بدن علائم ایجاد می‌کند و فرد می‌تواند بیماری را به دیگران منتقل کند. سل نهفته: زمانی که فرد به باکتری Mycobacterium tuberculosis آلوده است، اما باکتری‌ها علائمی ایجاد نمی‌کنند. این وضعیت زمانی رخ می‌دهد که سیستم ایمنی بدن قادر به سرکوب رشد و گسترش باکتری باشد. در این حالت، فرد مبتلا به سل نهفته نمی‌تواند بیماری را به دیگران منتقل کند و ممکن است بدون آگاهی از بیماری خود زندگی کند. اما در برخی موارد، این نوع سل می‌تواند به سل فعال تبدیل شود. عوارض توبرکلوز بدون درمان مناسب، توبرکلوز (سل) می‌تواند به یک بیماری کشنده تبدیل شود. اگر باکتری‌های عامل این بیماری در سراسر بدن فرد پخش شوند، عفونت می‌تواند به مشکلات جدی در سیستم قلبی عروقی، عملکرد متابولیک و دیگر سیستم‌های بدن منجر شود. سل می‌تواند منجر به سپسیس شود؛ سپسیس یک شکل بالقوه تهدیدکننده زندگی از عفونت است که به دلیل پاسخ شدید بدن به عفونت باکتریایی ایجاد می‌شود. در این حالت، بدن به‌طور غیرعادی به عفونت واکنش نشان داده و ممکن است اعضای حیاتی بدن را مختل کند. سپسیس می‌تواند به شوک سپتیک منجر شده و در نهایت منجر به مرگ شود. همچنین، سل ممکن است به استخوان‌ها، کلیه‌ها و حتی مغز حمله کرده و آسیب‌های جبران‌ناپذیری ایجاد کند. اگر باکتری سل به ستون فقرات حمله کند، می‌تواند منجر به آسیب‌های جدی و ناتوان‌کننده مانند بدشکلی یا فلج شود. افرادی که سیستم ایمنی ضعیف دارند، مانند بیماران مبتلا به ایدز، افراد مسن یا کسانی که داروهای سرکوب‌کننده ایمنی مصرف می‌کنند، بیشتر در معرض عوارض شدید این بیماری قرار دارند. از دیگر عوارض سل می‌توان به آبسه‌های ریه، التهاب پرده‌های مغزی (مننژیت سل) و نارسایی کلیه اشاره کرد. این بیماری اگرچه عمدتاً ریه‌ها را تحت تأثیر قرار می‌دهد، اما توانایی آسیب‌رساندن به سایر اندام‌های بدن را نیز دارد. به همین دلیل، درمان سریع و مناسب برای جلوگیری از گسترش بیماری و بروز عوارض جدی حیاتی است. چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟ اگر علائمی دارید که با چند روز استراحت بهبود نمی‌یابند و مشکوک به سل هستید، باید حتماً به پزشک مراجعه کنید. علائم سل اغلب شبیه علائم بسیاری از بیماری‌های دیگر مانند آنفولانزا یا سرماخوردگی هستند، بنابراین مهم است که از پزشک خود بخواهید تا بررسی‌های لازم را انجام دهد. همچنین، اگر با فردی که به سل مبتلا بوده تماس داشته‌اید، حتی اگر علائمی نداشته باشید، توصیه می‌شود که برای انجام آزمایش‌ها و اطمینان از عدم عفونت به پزشک مراجعه کنید. در صورتی که فرد دچار سرفه‌های مداوم، کاهش وزن غیرقابل توجیه، عرق شبانه یا تب مداوم شود، احتمال عفونت وجود دارد و باید سریعاً اقدام به بررسی و تشخیص انجام گیرد. توجه به این علائم و مراجعه سریع به پزشک می‌تواند از پیشرفت بیماری و گسترش آن به دیگران جلوگیری کند. همچنین، در صورتی که فرد به‌صورت مداوم در محیط‌هایی با تهویه نامناسب قرار دارد یا با افرادی که در معرض این بیماری هستند تعامل دارد، باید آزمایش‌های دوره‌ای انجام دهد. این امر به‌ویژه برای افرادی که با بیماران مبتلا به سل در خانه یا محل کار تماس نزدیک دارند، بسیار مهم است. تشخیص توبرکلوز برای تشخیص سل، پزشک شما با یک معاینه فیزیکی که شامل گوش دادن به صدای ریه‌ها و بررسی علائم بالینی مانند غدد لنفاوی متورم است، کار را آغاز می‌کند. با توجه به شباهت علائم سل با بسیاری از بیماری‌های دیگر، برای اطمینان بیشتر و تشخیص دقیق‌تر، ممکن است پزشک آزمایش‌های زیر را توصیه کند: آزمایش خلط: این آزمایش برای بررسی وجود باکتری مایکوباکتریوم توبرکلوزیس در خلط انجام می‌شود. نمونه‌برداری خلط می‌تواند به تشخیص قطعی نوع عفونت کمک کند. آزمایش خون: این آزمایش می‌تواند نشان‌دهنده واکنش سیستم ایمنی بدن به عفونت سل باشد. این آزمایش به‌ویژه برای تشخیص سل نهفته که علائم خاصی ندارد، مفید است. تست پوستی سل (PPD): در این تست، مقدار کمی از ماده توبرکولین به پوست تزریق می‌شود و اگر بدن به آن واکنش نشان دهد، احتمالاً به سل آلوده است. این تست یکی از روش‌های رایج برای تشخیص سل است و معمولاً برای افرادی که در معرض خطر بالای عفونت قرار دارند، توصیه می‌شود. علاوه بر این‌ها، آزمایشات تصویربرداری مانند عکس اشعه ایکس از قفسه سینه یا سی‌تی‌اسکن ریه نیز ممکن است به تشخیص بهتر عفونت‌های ریه و نشان‌دادن میزان پیشرفت بیماری کمک کنند. تصاویر به‌دست‌آمده از این آزمایش‌ها می‌توانند نشان‌دهنده آسیب‌های ناشی از عفونت سل باشند و به پزشک کمک کنند تا شدت بیماری را تخمین بزند. درمان توبرکلوز سل یک بیماری قابل‌درمان است، اما برای بهبودی کامل نیاز به پیروی دقیق از دستورالعمل‌های درمانی وجود دارد. همه افراد مبتلا به سل، بدون توجه به اینکه بیماری فعال یا نهفته باشد، باید تحت درمان قرار گیرند. درمان سل فعال معمولاً شامل ترکیبی از چندین دارو است که بیمار باید به مدت شش ماه یا بیشتر مصرف کند. داروهایی مانند ایزونیازید، ریفامپین، پیرازینامید و اتامبوتول از جمله داروهایی هستند که معمولاً برای درمان سل استفاده می‌شوند. این داروها باید در چند نوبت در طول روز مصرف شوند تا به کنترل و نابودی کامل باکتری سل کمک کنند. رعایت دقیق دستورات دارویی برای جلوگیری از مقاوم شدن باکتری‌ها نسبت به دارو بسیار مهم است. در مواردی که سل مقاوم به درمان باشد، رژیم دارویی پیچیده‌تری تجویز می‌شود و درمان ممکن است طولانی‌تر شود. از طرف دیگر، درمان پیشگیرانه برای سل نهفته شامل مصرف یک یا دو قرص در روز است که برای مدت کوتاه‌تری تجویز می‌شود تا از بروز سل فعال جلوگیری شود. در این نوع از درمان، هدف کاهش خطر توسعه سل فعال در آینده است. برای جلوگیری از سرایت بیماری به دیگران، ممکن است لازم باشد فرد مبتلا به سل در دو تا چهار هفته اول درمان، ایزوله شود تا زمانی که دیگر خطر سرایت نداشته باشد. پزشک پس از معاینه و بررسی وضعیت بیمار می‌تواند تشخیص دهد که آیا بیمار می‌تواند با رعایت نکات احتیاطی در خانه بماند یا نیاز به بستری شدن در بیمارستان دارد. نویسنده: داکتر معصومه پارسا

سرخکان نوعی عفونت سیستم تنفسی است که توسط یک ویروس RNA از خانواده پارامیکسوویریده ایجاد می‌شود. سرخکان یکی از بیماری‌های بسیار مسری است که به‌خصوص در میان کودکان شایع است و می‌تواند به سرعت در جامعه گسترش یابد. این بیماری باعث تب، بثورات قرمز، سرفه و آبریزش چشم می‌شود و در برخی افراد ممکن است عوارض جدی ایجاد کند. این بیماری با استفاده از واکسیناسیون قابل پیشگیری است و واکسن سرخکان به عنوان بهترین راه‌حل برای جلوگیری از شیوع و ابتلا به این بیماری شناخته شده است. در دوران پیش از تولید واکسن، سرخکان یکی از علل عمده مرگ‌ومیر کودکان بود، اما امروزه با واکسیناسیون گسترده این بیماری تا حد زیادی کنترل شده است. با این حال، در مناطقی که دسترسی به واکسن محدود است، همچنان شاهد شیوع بیماری هستیم که این موضوع نشان‌دهنده اهمیت پیشگیری از طریق واکسن است. علائم سرخکان علائم سرخکان معمولاً ۱۰ تا ۱۴ روز پس از قرار گرفتن در معرض ویروس ظاهر می‌شوند. این علائم اولیه شامل تب، سرفه خشک، آبریزش بینی و گلودرد هستند. همچنین، چشم‌های فرد مبتلا ممکن است قرمز و ملتهب شود (التهاب ملتحمه) که این علامت نیز نشانه‌ای از شروع بیماری است. پس از چند روز از شروع این علائم اولیه، بثورات پوستی ظاهر می‌شود. این بثورات به‌صورت لکه‌های بزرگ و مسطح قرمز هستند که ابتدا روی صورت و سپس به‌تدریج به سایر قسمت‌های بدن مانند بازوها، قفسه سینه، پشت، ران‌ها، ساق پا و پاها پخش می‌شوند. این بثورات پوستی اغلب به یکدیگر متصل شده و ظاهری لکه‌دار به پوست می‌دهند. در این دوره، تب ممکن است به شدت افزایش یابد و به 40 تا 41 درجه سانتی‌گراد برسد. شناخت سریع این علائم برای جلوگیری از شیوع بیشتر بیماری و آغاز اقدامات درمانی مناسب بسیار حائز اهمیت است. مراحل عفونت عفونت سرخکان طی ۲ تا ۳ هفته کامل می‌شود و به مراحل مختلفی تقسیم می‌شود. در مرحله نهفتگی که ۱۰ تا ۱۴ روز اول پس از عفونت است، ویروس در بدن پخش می‌شود و هنوز علائم ظاهری ندارد. در این مرحله، بیمار ممکن است به‌ظاهر سالم به نظر برسد اما همچنان ناقل ویروس باشد. در مرحله بعد، علائم غیر اختصاصی شامل تب خفیف، سرفه مداوم، آبریزش بینی، التهاب چشم‌ها و گلودرد ظاهر می‌شود که این وضعیت نسبتاً خفیف است و ممکن است ۲ تا ۳ روز ادامه یابد. سپس، بیماری به مرحله حاد می‌رسد و بثورات پوستی ظاهر می‌شوند. این مرحله، بیماری حاد نام دارد که همراه با افزایش شدید تب و بروز بثورات است. مرحله بهبودی زمانی آغاز می‌شود که بثورات به‌تدریج از صورت و سپس از بدن محو می‌شوند. هرچند سایر علائم مانند سرفه ممکن است تا چند روز یا حتی هفته‌ها ادامه یابد. دوره انتقال ویروس فرد مبتلا به سرخکان می‌تواند ویروس را به مدت هشت روز به دیگران منتقل کند؛ از چهار روز قبل از ظاهر شدن بثورات پوستی تا چهار روز پس از بروز بثورات. در این دوره، فرد بسیار مسری است و می‌تواند بیماری را به سرعت به دیگران انتقال دهد، به‌خصوص اگر در محیط‌های بسته یا جمع‌های بزرگ حضور داشته باشد. این موضوع به‌ویژه در مدارس، مهدکودک‌ها و سایر مکان‌هایی که کودکان به‌صورت گروهی در آن حضور دارند، نگران‌کننده است. به همین دلیل، توصیه می‌شود که در صورت مشاهده علائم اولیه سرخکان، فرد بیمار از حضور در محیط‌های عمومی خودداری کرده و قرنطینه شود. همچنین اعضای خانواده‌ای که واکسن سرخکان دریافت نکرده‌اند یا در معرض ویروس قرار گرفته‌اند، باید اقدامات پیشگیرانه‌ای مانند ایزوله کردن فرد بیمار را انجام دهند تا از گسترش بیماری جلوگیری کنند. عوارض سرخکان سرخکان می‌تواند در افرادی که سیستم ایمنی ضعیف دارند یا به دلایل مختلف مانند سوءتغذیه دچار ضعف هستند، منجر به عوارض جدی شود. این عوارض شامل کوری، التهاب مغز (آنسفالیت)، اسهال شدید، عفونت گوش و ذات‌الریه می‌شود. در موارد شدید، این عوارض می‌توانند منجر به مرگ شوند. نوزادان و کودکان کوچک، به‌خصوص آن‌هایی که واکسن دریافت نکرده‌اند، بیشترین آسیب‌پذیری را در برابر عوارض سرخکان دارند. همچنین، افراد مبتلا به بیماری‌های مزمن یا کسانی که به‌طور طبیعی سیستم ایمنی ضعیفی دارند، در معرض خطر بالاتری برای تجربه عوارض این بیماری هستند. توجه به این نکته ضروری است که حتی افرادی که دوره اولیه سرخکان را به‌ظاهر به‌خوبی پشت سر می‌گذارند، ممکن است در آینده با عوارض جانبی دیرهنگام مواجه شوند. تشخیص و آزمایشات تشخیص سرخکان معمولاً از طریق بررسی علائم بالینی و معاینه فیزیکی صورت می‌گیرد. پزشک با بررسی دقیق بثورات و پرسیدن سوالاتی در مورد تاریخچه تماس با افراد مبتلا می‌تواند به تشخیص بیماری برسد. با این حال، برای تأیید نهایی تشخیص، ممکن است پزشک آزمایش‌های خاصی مانند آزمایش خون، نمونه‌برداری از ترشحات بینی و گلو یا نمونه‌برداری از ادرار را تجویز کند. این آزمایش‌ها به شناسایی ویروس سرخکان در بدن کمک می‌کنند و به‌ویژه در مواردی که علائم بیماری شبیه به سایر عفونت‌های ویروسی باشد، ضروری است. انجام این آزمایش‌ها در محیط‌های پزشکی پیشرفته امکان‌پذیر است و نتایج آن می‌تواند در مدت کوتاهی به پزشک ارائه شود تا بر اساس آن، اقدامات درمانی و پیشگیرانه لازم صورت گیرد. درمان سرخکان هیچ درمان خاصی برای سرخکان وجود ندارد و ویروس باید دوره خود را طی کند که معمولاً حدود ۱۰ تا ۱۴ روز به طول می‌انجامد. با این حال، مدیریت علائم می‌تواند به تسکین بیمار کمک کند. برای کاهش تب و درد، پزشکان معمولاً داروهایی مانند ایبوپروفن یا پاراستامول تجویز می‌کنند. همچنین، استراحت کافی و مصرف مایعات زیاد به حفظ سلامت عمومی بدن و جلوگیری از کم‌آبی کمک می‌کند. غرغره کردن با آب‌نمک نیز می‌تواند به تسکین گلودرد کمک کند. اگر فرد دچار حساسیت به نور باشد، اجتناب از نور شدید نیز توصیه می‌شود. برای جلوگیری از سرایت ویروس به دیگران، فرد بیمار باید در خانه بماند و از تماس با دیگران خودداری کند تا زمانی که دوره بیماری کامل شود. پیشگیری بهترین راه برای جلوگیری از سرخکان، دریافت واکسن سرخکان است. واکسیناسیون از دوران کودکی شروع می‌شود و این واکسن به‌طور معمول در دو دوز به کودکان تزریق می‌شود. همچنین، افرادی که واکسن دریافت نکرده‌اند و در معرض سرخکان قرار دارند، باید به‌سرعت واکسینه شوند تا از گسترش بیماری جلوگیری شود. واکسیناسیون نقش مهمی در کاهش شیوع سرخکان در سطح جامعه دارد و می‌تواند از بروز اپیدمی‌های بزرگ جلوگیری کند. نویسنده: داکتر معصومه پارسا