نویسنده: گوهرشاد

2 سال قبل - 380 بازدید

حسین امیر عبداللهیان، وزیر امور خارجه‌ی ایران می‌گوید که سازمان ملل متحد به وظایف خود درباره پناهند‌گان، به‌ویژه بیش از پنج میلیون «آواره افغانستانی» در آن‌ کشور عمل و توجه کند. آقای عبداللهیان این سخنان را در گفتگو با خبرنگاران در حاشیه نشست مجمع جهانی پناهند‌گان در شهر جینیوا مطرح کرده است. وی تاکید کرد: «امیدوار هستیم که این جلسات نتایج عملی داشته باشد و صرفاً به بیان مواضع در این نشست‌ها، بسنده نشود.» او افزود که سازمان ملل و کمیساریای عالی پناهندگان نیز به وظایف خودش در قبال رسید‌گی به وضعیت رفاهی، آموزشی و معیشتی پناهندگان، به‌ویژه بیش از پنج میلیون آواره افغانستانی موجود در ایران عمل و توجه کنند. در حالی وزیر امور خارجه‌ی ایران این موضوع را مطرح می‌کند که اخیراً امیرخان متقی، سرپرست وزارت خارجه حکومت سرپرست در دیدار با حسن کاظمی قمی، سفیر و نماینده ویژه ایران برای افغانستان بر حل مشکلات حقوقی و قضایی پناه‌جویان افغان در آن کشور تاکید کرده است. این در حالی است که چندی پیش احمد وحیدی، وزیر امور داخله‌ی ایران نیز گفته بود که حکومت سرپرست برای بازگشت پناه‌جویان افغان از این کشور زمان خواسته‌اند. آقای وحیدی تصریح کرده بود که مهاجران باید به کشور خود بازگردند.

ادامه مطلب


2 سال قبل - 222 بازدید

در ادامه‌ی روند اخراج مهاجرین افغان از پاکستان، بخش زنان سازمان ملل متحد در گزارشی درباره‌ی وضعیت عودت‌کنندگان اجباری زن از پاکستان گفته است که این زنان تحت فشارها و خطرات به هم پیوسته‌ی متعدد قرار دارند. در گزارش آمده است که زنان بازگشت‌کننده با عدم اطمینان مواجه هستند و این وضعیت بر سلامت روان آنان تاثیر منفی گذاشته است. این سازمان تاکید کرد، زنانی که با آنان مصاحبه شده، به‌دلیل نگرانی‌های‌شان در مورد آینده، از وضعیت خود ابراز ناامیدی و ناراحتی می‌کنند. در ادامه آمده است که به غیر از استرس ناشی از وضعیت آوارگی و ترک تمام وسایل خود، بسیاری از زنان تجربه‌های ناراحت‌کننده‌، از جمله قربانی بازداشت غیرقانونی در پاکستان، شاهد بازداشت همسر یا اعضای خانواده‌ی خود یا جداشدن با اعضای خانواده‌ی خود را تجربه کرده‌اند. بخش زنان سازمان ملل متحد در این گزارش نوشته است که زنان عودت‌کننده در مورد آینده‌ی خود در افغانستان در غیاب برنامه‌های مشخص، احساس استرس و ناامیدی شدید را گزارش کرده‌اند. این نهاد گفت: «این زنان اغلب با ترومای شدید مواجه می‌شوند و نگران بازگشت خود هستند که نیاز به حمایت و مراقبت تخصصی دارند.» آنان می‌گویند که زنان که تحت فشارها و خطرات به هم پیوسته‌ی متعدد قرار دارند، به احتمال زیاد با موانعی برای بازسازی پس‌انداز، منابع و دارایی‌ها در شرایط فعلی محدودیت‌ها مواجه می‌شوند. در گزارش آمده است که بسیاری از زنان در نقاط مرزی گزارش داده‌اند که شوهران و سایر اعضای خانواده‌ی آنان به‌دلیل نداشتن مدارک در پاکستان دستگیر شده‌ و مجبور شده‌اند که خودشان به افغانستان برگردند. این در حالی است که پاکستان در ماه اکتوبر برای مهاجران بدون مدرک ضرب‌الاجل تعیین کرد که آن کشور را ترک کنند. براساس آمارهای نهادهای بین‌المللی تا اکنون حدود نیم‌میلیون مهاجر مجبور به بازگشت به افغانستان شده‌اند.

ادامه مطلب


2 سال قبل - 263 بازدید

زندگی قشنگی‌های خودش را دارد؛ گاهی آنقدر زیبا که تو را به اوج آسمان می‌رساند و گاهی آنقدر تلخ که احساس می‌کنی شاید به پایان راه رسیده‌ای. برای من اما هیچ روزی به قشنگی آن روزی که نتایج کانکور اعلان شد نبود؛ حتی هنوز که به آن روز می‌اندیشم حسی آمیخته با لذت و خوشحالی زیر پوستم می‌دود و به من یاد آوری می‌کند که چقدر توانا و با استعداد هستم. من در آن روز نتیجه‌ی یک سال تلاش بی‌وقفه‌ام را بدست آوردم و مهمتر اینکه به همان رشته‌ای قبول شدم که خواب شب و روزم شده بود. حقوق و علوم سیاسی؛ به ویژه در بخش اداره و دیپلوماسی که می‌توانست به بهترین وجه ممکن مرا به هدفم برساند. از دشواری‌های دوره‌ی آمادگی آزمون آزمونکانکور بهتر است هیچ نگویم؛ باید پشت کانکوری باشید تا بفهمید یک دانش‌آموز برای ورود به دانشگاه چه شب‌ها و روزهای پر استرس و دشواری را سپرده می‌کند. راستش را بخواهید هدف اصلی من این بود که در یکی از رسانه‌های بین المللی به عنوان خبرنگار سیاسی فعالیت کنم و بر این باور بودم که چه رشته‌ای بهتر از حقوق و علوم سیاسی، می‌توانستم تمام آگاهی‌های لازم حقوقی و سیاست‌های روز را از طریق این رشته بیاموزم و اینگونه بهترمی‌توانستم اوضاع را درک و تحلیل کنم. هرچند پدرم از کودکی آرزو داشت که من طب (پزشکی) بخوانم و روزی به عنوان یک پزشک در کشور خدمت کنم. اگرچه من در ابتدا علاقه‌ی او را دنبال می‌کردم اما در میانه‌ی راه، درست در روزهای سختی که برای آزمون کانکور آمادگی می‌گرفتم تغییر عقیده دادم و رفته رفته علاقمند رشته‌ی حقوق و علوم سیاسی شدم. درد من تنها این نبود؛ هنگامی که درگیر آمادگی کانکور بودم، بیمار شدم و دوره‌ی نسبتا طولانی را با بیماری سپری کردم. وقتی به نتایج تلاش‌هایم نگاه می‌کردم احساس می‌کردم اگر بخواهم رشته‌ی دلخواهم را در ولایت خودم (مزارشریف) دنبال کنم، شانس بسیار پایینی دارم. موضوعی که سبب شد برای رسیدن به هدفم دست به انتخاب سختی بزنم. من برای تحصیل در رشته‌ی حقوق و علوم سیاسی ناگزیر شدم دوری از خانه و خانواده را به جان بخرم و این رشته را در ولایات دیگر انتخاب کنم. دور شدن از خانه شاید برای خیلی‌ها چندان دشوار نباشد اما شرایط من تقریبا با همه فرق داشت؛ من تک دختر هستم. تا آن زمان حتی یک روز از خانواده‌ام دور نبودم. نازپرورده و عزیز خانواده بودم. برای من این دوری قطعا دشوار بود اما تمام آن را به جان خریدم و برای رسیدن به هدفم کمر بستم. روزی که نتایج اعلان شد و من در ولایت زیبای پروان قبول شدم. خدا می‌داند که سمستر اول درسی را چگونه سپری کردم؛ دوری از خانواده، فشار درس‌ها، محیط ناآشنا و زندگی در کنار افرادی که همه با هم غریبه بودیم، بارها مرا مجاب کرد تا ترک تحصیل کنم. اما باز این خانواده‌ام بود که مرا به ماندن به آنجا و اینکه هدفم را دنبال کنم، تشویق می‌کرد. سخت بود اما من در نهایت نه تنها با تمام این دشواری‌ها کنار آمدم که بعد‌ها عاشق ولایت پروان، مردمانش، آب و هوایش شدم. هرگز تصور نمی‌کردم روزی اینگونه علاقمند و دلبسته‌ی چنین مکانی شوم؛ مکانی که در ابتدا بشدت از او متنفر بودم. آن روز‌ها احساس می‌کردم در آن ولایت کوچک، همانند یک زندانی در بند دارم روزگارم را سپری می‌کنم. با خود می‌گفتم ای‌کاش سمستر زودتر تمام شود تا هرچه سریع‌تر خودم را به خانواده‌ام برسانم. به شهرم، شهرمولاعلی! حالا در موقعیتی قرار گرفتم که آرزو دارم فقط یک بار دیگر به آنجا بروم، هم‌صنفی‌هایم را ببینم، هم اتاقی‌هایم را ملاقات کنم، آن همه شب بیداری‌ها، شوخی و تفریحات مان، آن سر و صداهای صبحگاهی و هزاران خاطره‌ی دیگر که ازته قلبم می‌خواهد تکرار شوند. گاهی احساس می‌کنم هرگز آن خاطرات زیبا اتفاق نیفتاده است. شاید من هرگز به آن ولایت زیبا نرفته باشم و آن روز‌های زیبا را سپری نکرده باشم. شاید تمام آن‌ها خوابی بیش نبوده است. سمستر هفتم رشته‌ی حقوق و علوم سیاسی بودم که خبر مسدود شدن دانشگاه‌ها به روی دختران نشر شد و دیگر نتوانستم دانشگاه بروم. هرگز در خوابم هم نمی‌گنجید که من باشم، دانشگاه باشد، معلم باشد، مواد درسی و هم‌صنفی‌هایم باشند، با این همه اما نتوانیم درس بخوانیم. سال آخرم بود؛ من رویای ادامه تحصیل در مقطع ماستری و فعالیت به عنوان یک خبرنگار موفق در یکی از رسانه‌های بین المللی را در سر داشتم. همه چیز پوچ شد. هنگامی که خبر بسته شدن دانشگاه‌ها به روی دختران نشر شد، نسبتا آرام بودم. احساس می‌کردم حتما برای چند روزی خواهد بود و ما دوباره می‌توانیم به دانشگاه برویم. شاید داشتم خودم را فریب می‌دادم، شاید دلم نمی‌خواست قبول کند که همه چیز به پایان رسیده است، هرچه که بود با گذشت روزها سخت‌تر شد. حس انسانی را داشتم که عضوی از وجودش را از دست داده است و جای خالی آن ذره ذره دارد او را می‌کشد. من هم به ازای هر روز، مردم ولی زنده شدنی در کار نبود. هنگامی که تصاویر مملو از خوشی و موفقیت هم‌صنفی‌های پسرم را دیدم که داشتند از پایان‌نامه‌شان دفاع می‌کردند و این رشته را به پایان می‌رساندند، همان نیم بند نفسی که در سینه‌ام بود نیز از من گرفته شد. اندوه اینکه اگر من هم پسر بودم، من نیز اکنون در کنار آن‌ها فارغ تحصیل می‌شدم، ثانیه ‌به ‌ثانیه مرا زجرکُش کرد و چشمانم پا به پای قلب داغدارم، گریست. درجایی خوانده بودم که «تا چیزی را از دست ندهی به ارزشمند بودن آن پی نخواهی برد.» حالا به شدت تاییدش می‌کنم زیرا من این حسرت، این نداشتن را با بند بند وجودم احساس کردم. از دست دادن آنچه حق تو بوده، شبیه این است که شما معیوب شده باشید و شب و روزهای طولانی در حسرت نداشتن‌اش اشک بریزید. همینقدر دردناک و ناامید کننده. اما دردناک‌تر از آن این است که عده‌ای بدون دلیل منطقی یک جنس را در سراسر کشور عقیم می‌سازند. از لحظه‌ای که دانشگاه‌ها و مکاتب به روی دختران بسته شد پروژه‌ی تولید نسل زنان آگاه و فهمیده متوقف و به جای آن تولید نسل زنان توسری خور، بی‌سواد و نادان کلید خورد. اکنون تنها پسران حق رفتن به مکتب و دانشگاه را دارند؛ آنانی که زنان را از آموختن علم و دانش محروم ساختند چرا نمی‌فهمند که ترازوی پیشرفت جامعه افغانستان برابری و مساوات  را می‌طلبد نه اینکه یک کفه آن سنگین و دیگری سبک باشد. چگونه آن‌ها نمی‌فهمند که یک خانواده اگر به پدر آگاه نیاز دارد، به همان پیمانه نیازمندی نسبت به یک مادر آگاه نیز وجود دارد. چرا می‌خواهند زنان بی‌سواد و ناآگاه پرورش دهند؟ نمی‌توانم درک کنم. شاید سخت و ناممکن به نظر می‌رسید اما من دوباره برخواستم. اکنون باز دانشجو هستم. شاید نه در آن مسیری که علاقمندش بودم اما باز برخواسته‌ام که بگویم من تسلیم نمی‌شوم. حقیقت این است که برای مهار افسردگی و اصرار خانواده تغییر رشته دادم و اکنون رشته‌ی قابلگی را می‌خوانم. راستش هیچ رشته‌ای برایم حقوق و علوم سیاسی نمی‌شود، هیچ رشته‌ای نمی‌تواند جای خالی آن را برایم پر کند اما من دختر تلاش هستم؛ دختر روزهای سخت. آنکه اگر با دروازه‌ی بسته‌ای روبرو شود، در پی یافتن دروازه‌ی دیگری خواهد گشت. این بار قطعا این مسیر را به سرانجام خواهم رساند. می‌خواهم بگویم زندگی همین است؛ پر از اتفاق‌های غیر منتظره، کوچه پس کوچه‌هایی که در هر کدام ممکن است غافلگیر شوید، کم بیاورید، به زمین بخورید اما مهم این است که دوباره بلند شوید، دوباره ادامه دهید زیرا این زندگی شماست؛ باید زیبا بسازید. نویسنده: سونا عمری

ادامه مطلب


2 سال قبل - 246 بازدید

مسوولان در فرماندهی پولیس ولایت ننگرهار می‌گویند که یک زن در اثر درگیری میان اعضای دو خانواده جان باخته و دو تن دیگر زخمی شدند. عبدالبصیر زابلی، سخنگوی فرماندهی پولیس حکومت سرپرست در ننگرهار گفت که این رویداد روز گذشته (سه‌شنبه، ۲۱ قوس) در روستای «وایگل» از مربوطات ولسوالی دره نور رخ داده است. آقای زابلی تاکید کرد که این رویداد میان خانواده‌های«قطب‌الدین» و «گل منشا» رخ داده است. او افزود که این زن زمانی جان باخت که دو طرف درگیر به سمت یک‌دیگر شلیک کردند که در نتیجه‌ی آن، یک زن جان باخته و دو تن دیگر زخمی شده‌اند. وی می‌گوید که نیروها پولیس در ولسوالی دره نور به ساحه‌ی رویداد رفته و زخمیان این رویداد را جهت تداوی به مرکز صحی این ولسوالی انتقال داده‌اند. سخنگوی فرماندهی پولیس ننگرهار گفت که تا اکنون کسی در پیوند به این قضیه بازداشت نشده است؛ اما تلاش‌ها برای بازداشت افراد درگیر در این رویداد و تحویل آن‌ها به دستگاه قضایی آغاز شده است. قابل ذکر است که دعواهای حقوقی بر سر زمین و خصومت‌های شخصی در نورستان هر از گاهی منجر به درگیری مسلحانه می‌شود که در اکثر موارد، تلفات جانی نیز در پی دارد.

ادامه مطلب


2 سال قبل - 235 بازدید

یونیسف یا صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد اعلام کرده است که در سال ۲۰۲۴ میلادی در افغانستان ۲۳.۳ میلیون نفر، از جمله ۱۲.۶ میلیون کودک به کمک‌های بشردوستانه نیاز دارند. یونیسف امروز (چهارشنبه، ۲۲ قوس) با نشر اعلامیه‌ای گفت که برای تامین نیازهای بشردوستانه و اساسی ۱۹.۴ میلیون نفر در افغانستان، ۱.۴ میلیارد دالر نیاز دارد. صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد تاکید کرد که بحران بشری در افغانستان ناشی از جنگ طولانی، شوک‌های شدید اقلیمی و افت شدید اقتصادی کشور است. در ادامه آمده است که طرد زنان و دختران از بیشتر جنبه‌های زندگی، از جمله آموزش و کار، وضعیت بشری در افغانستان را بدتر کرده است. همچنین سازمان ملل متحد برای رسیدگی به بحران‌های بشری در جهان، در سال آینده‌ی میلادی، ۴۶ میلیارد دالر بودجه درخواست کرده است. اوچا یا دفتر هماهنگ‌کننده‌ی کمک‌های بشردوستانه‌ی سازمان ملل گفته است که افغانستان در میان پنج کشوری است که به بیشترین کمک‌ بشری نیاز دارد. این نهاد تاکید کرد که در سال آینده‌ی میلادی برای کمک‌رسانی در افغانستان نیاز به سه میلیارد دالر است. دفتر هماهنگ‌کننده‌ی کمک‌های بشردوستانه‌ی سازمان ملل تاکید کرد که در سال ۲۰۲۳ برای افغانستان چهار میلیارد و شش میلیون دالر درخواست داده بود، اما این میزان بودجه تأمین نشد. اوچا گفت که در نتیجه‌ی شکاف مالی، ۱۰ میلیون نفر از ماه می تا نوامبر در افغانستان دسترسی به کمک‌های غذایی را از دست دادند. قابل ذکر است که با تسلط حکومت سرپرست بر افغانستان، بیشتر شهروندان کشور شغل خود را از دست داده‌اند و به‌شدت نیازمند کمک‌های جهانی هستند. همچنان شماری زیادی از مردم افغانستان به دلیل فقر و بیکاری دست به مهاجرت زده‌اند و به پاکستان و ایران رفته‌اند.

ادامه مطلب


2 سال قبل - 284 بازدید

در ادامه‌ی وضعیت محدودیت‌های شدید بر کار و آموزش زنان و دختران افغان، متیو میلر، سخنگوی وزارت امور خارجه ایالات متحده آمریکا می‌گوید که واشنگتن نگران رفتاری که در افغانستان با زنان می‌شود، است. آقای این اظهارات را روز گذشته (سه‌شنبه، ۲۱ قوس) طی یک نشست خبری مطرح کرده است. او تاکید کرد: «البته که ما نگران رفتاری که با زنان و دختران افغانستان می‌شود، هستیم.» وی در این نشست خبری همچنان گفت که آمریکا نگران امکان فعالیت‌های تروریستی در افغانستان است. سخنگوی وزارت امور خارجه ایالات متحده تاکید کرد که آمریکا قابلیت‌های انجام فعالیت‌های ضد تروریستی خود را به‌طور قطعی حفظ می‌کند‌. آقای میلر افزود: «ما از حکومت سرپرست انتظار داریم که مانند گذشته از تبدیل شدن افغانستان به‌عنوان بهشت برای تروریستان جلوگیری کند.» این در حالی است که آمریکا پیش از این نیز از تبدیل شدن خاک افغانستان تحت حاکمیت حکومت سرپرست به پناهگاه تروریستان هشدار داده بود. همچنین حکومت فعلی طی دوسال گذشته محدودیت‌های شدیدی را علیه زنان و دختران در افغانستان وضع کرده است.

ادامه مطلب


2 سال قبل - 265 بازدید

در ادامه‌ی کمبود بودجه سازمان‌های امدادرسان جهت کمک به نیازمندان در افغانستان، سازمان غذا و زراعت ملل متحد اعلام کرده است که میلیون‌ها تن در این کشور با ناامنی غذایی مواجه هستند و در وضعیت دشوار زندگی می‌کنند. این سازمان با نشر گزارشی گفته است که ۲۵۸ میلیون تن در ۵۳ کشور از جمله افغانستان در سال ۲۰۲۳، از امنیت غذایی برخوردار نبوده‌اند. در ادامه آمده است که به‌ دلیل کمبود بودجه به میلیون‌ها تن در کشورهای مختلف جهان در سال ۲۰۲۳ کمکی صورت نگرفته است. سازمان غذا و زراعت ملل متحد تاکید کرد که نیاز به کمک‌ها در سال ۲۰۲۳ بیشتر بوده و دلایل آن درگیری‌های مسلحانه، بحران‌های اقتصادی، تغییرات اقلیمی، فقر و نابرابری خوانده شده است. در گزارش آمده است که با توجه به کاهش کمک‌های اضطراری در بخش زراعت، گرسنه‌گی شدید نیز رو به افزایش است. همچنین در بخش از گزارش سازمان غذا و زراعت آمده است که برای کمک به ۴۳ میلیون نیازمند برای سال ۲۰۲۴، به ۱.۸ میلیارد دالر نیاز است. قابل ذکر است که با تسلط حکومت سرپرست بر افغانستان، بیشتر شهروندان کشور شغل خود را از دست داده‌اند و به‌شدت نیازمند کمک‌های جهانی هستند. همچنان شماری زیادی از مردم افغانستان به دلیل فقر و بیکاری دست به مهاجرت زده‌اند و به پاکستان و ایران رفته‌اند.

ادامه مطلب


2 سال قبل - 256 بازدید

یونیسف یا صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد اعلام کرده است که کودکان اهل افغانستان در صدر جدول کودکان آسیب‌پذیر در سطح جهان قرار دارند و خواستار کمک ۱.۴ میلیارد دالری برای سال ۲۰۲۴ به‌منظور رسیدگی به آنان شده است. یونیسف با نشر گزارشی گفته است که برای سال آینده به‌هدف رسیدگی به ۹۴ میلیون کودک در ۱۵۵ کشور به ۹.۳ میلیارد دالر نیاز دارد. در گزارش آمده است که پس از افغانستان، کودکان در کانگو و سودان با بحران‌های بشری بیشتری روبرو هستند. صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل افغانستان را پر‌هزینه‌ترین پروژه خود در سال پیشرو خوانده است. براساس معلومات موجود، این بودجه به ۱۷.۳ میلیون کودک نیازمند واکسیناسیون سرخکان، ۷.۶ میلیون کودک مبتلا به سوءتغذیه حاد و ۱۹.۳ میلیون کودک محروم از آموزش کمک می‌کند. همچنین در بخش از گزارش یونیسف رسید‌گی به کودکان پناه‌جوی اوکراین و سوریه نیز از اولویت‌های این نهاد در سال ۲۰۲۴ عنوان شده است. یونیسف به نقل از کاترین راسل، مدیر اجرایی این نهاد نوشته است: «میلیون‌ها کودک همچنان گرفتار بحران‌های بشردوستانه هستند که پیچیدگی و مقیاس آن در حال افزایش است و به‌طور فزاینده‌ای نیازهای ما را برای رسید‌گی به آنان افزایش می‌دهد.» از سویی هم، صندوق صحی جنسی و باروری جمعیت سازمان ملل متحد (UNFPA) خواستار کمک ۱.۲ میلیارد دالر بودجه برای رسید‌گی به وضعیت زنان و دختران در سراسر جهان در سال ۲۰۲۴ شده است. در ادامه آمده است که این نهاد قصد دارد تا به ۴۸ میلیون زن، دختر و جوان در ۵۸ کشور جهان از جمله افغانستان، سودان، یمن، سوریه، سومالیا و اتیوپیا خدمات ارائه کند. این در حالی است که با تسلط دوباره‌ی حکومت سرپرست بر افغانستان، شمار زیادی از کودکان، زنان و دختران افغان در وضعیت بد بشری قرار گرفته‌ا‌ند. حکومت سرپرست در این دو سال محدودیت‌های شدیدی علیه زنان و دختران در افغانستان وضع کرده است. اکنون زنان و دختران اجازه کار، آموزش و گشت‌وگذار آزادانه را ندارند.

ادامه مطلب


2 سال قبل - 203 بازدید

یوناما یا هیأت معاونت سازمان ملل متحد در کابل اعلام کرده است که زنان و دختران افغانستان خواستار فشار جامعه‌ی بین‌المللی بر حکومت سرپرست برای بهبود وضعیت هستند. یوناما این اظهار را در آخرین گزارش ربع‌وار خود درباره‌ی وضعیت زنان افغانستان مطرح کرده است. در این گزارش آمده است که زنان افغانستان از جامعه‌ی بین‌المللی درخواست کرده‌اند که کمک‌ها را به بهترشدن شرایط زنان و تسهیل فرصت‌ گفتگوی مستقیم میان آنان و حکومت فعلی پیوند دهد. یوناما تاکید کرد که بسیاری از زنان و دختران از این درخواست به‌عنوان تنها راه جهت ایجاد مسیرهای مشارکت در تصمیم‌گیری‌ها حمایت کرده‌اند. در ادامه آمده است که زنان و دختران در افغانستان می‌گویند که با توجه به محدودیت‌ها و رفتارهای فعلی حکومت فعلی، سازمان ملل متحد و نمایندگان بین‌المللی که در سطح محلی کار می‌کنند، بهترین موقعیت را دارند تا مستقیما با حکومت سرپرست درباره‌ی معکوس کردن محدودیت‌ها مذاکره کنند. هیأت معاونت سازمان ملل متحد در کابل در گزارش خود نوشته است که برخی از زنان پیشنهاد کرده‌اند که رهبران مرد قبایل و مذهبی در حمایت از آنان صحبت کنند و این رهبران در گفتگوها با حکومت فعلی برای استدلال مشارکت داشته باشند. زنان و دختران افغان در این گزارش از بازیگران بین‌المللی خواسته‌اند که از توانمندسازی اقتصادی زنان، از جمله رسیدگی به فقر و سلامت روان آنان حمایت کنند. همچنین در بخش این گزارش آمده است که زنان و دختران دسترسی به آموزش و اشتغال را به‌عنوان کلیدی برای رسیدگی به مسائل گسترده، از جمله بحران فزاینده‌ی سلامت روان در میان زنان و دختران تلقی می‌کنند. یوناما گفته است که اختلال روانی مانند افسردگی و بی‌خوابی باعث می‌شود زنان و دختران با مشکلات جسمانی مانند خستگی، از دست دادن اشتها و سردرد مواجه شوند. این در حالی است که حکومت سرپرست در این دو سال محدودیت‌های شدیدی علیه زنان و دختران در افغانستان وضع کرده است. اکنون زنان و دختران اجازه کار، آموزش و گشت‌وگذار آزادانه را ندارند.

ادامه مطلب


2 سال قبل - 313 بازدید

منابع محلی از ولایت ننگرهار می‌گویند که در اثر انفجار گلوله‌ی هاوان به‌جامانده از جنگ، سه کودک جان باخته و ۹ تن دیگر، به‌شمول زنان زخمی شده‌اند. منبع در صحبت با رسانه گوهرشاد گفت که این رویداد در ساحه‌ی «کرخیل» منطقه‌ی «طوطو»ی از مربوطات ولسوالی شیرزاد رخ داده است. به گفته‌ی منبع، این انفجار چاشت روز گذشته (سه‌شنبه، ۲۱ قوس) رخ داده است. منبع گفت که این رویداد زمانی رخ داده که کودکان گلوله‌ی هاوان به‌جامانده از جنگ را پیدا کرده و با آن مصروف بازی کودکانه‌شان بودند. در ادامه آمده است که این انفجار جان سه کودک که سن شان بین هشت تا ۱۰ سال گرفته و ۹ نفر دیگر که در جمع‌شان زنان و کودکان نیز شامل هستند، زخمی کرده است. به گفته‌ی منبع، قربانیان این انفجار همه اعضای یک خانواده هستند. از سویی هم، مسوولان حکومت سرپرست در ولایت ننگرهار این انفجار را تایید کرده و می‌گویند که زخمیان به شفاخانه حوزوی جلال‌آباد منتقل شده و وضعیت شان قناعت‌بخش است. افغانستان یکی از آلوده‌ترین کشورها به ماین است که در سراسر کشور پراکنده شده و همه ساله قربانیان زیادی از غیرنظامیان به ویژه کودکان می‌گیرد. براساس آمارهای موجود بیش از ۶۰۰ کیلومتر مربع خاک افغانستان ملوث به ماین و مهمات انفجاری است. با این وجود کمیته صلیب سرخ نیز گفته بود که در جریان سال گذشته‌ی میلادی ۹۹۵ نفر در نتیجه‌ی انفجار ماین و مهمات منفجرناشده در افغانستان کشته یا زخمی شده‌اند. از این میان، ۹۷ درصد غیرنظامیان و ۵۶ درصد از مجموع کل آنان، کودکان هستند که در پی ۴۵۰ انفجار ماین و مهمات منفجرناشده در افغانستان کشته یا زخمی شده‌اند. همچنین گفته شده که ۱۳ درصد از نفوس افغانستان از معلولیت رنج می‌برند.

ادامه مطلب