نویسنده: مهدی مظفری
مطالعه‌ای جامع که توسط دانشگاه کمبریج انجام شده است، به بررسی ۷۸ تحقیق دیگر که بین سال‌های ۱۹۷۷ تا ۲۰۱۷ در مورد بازی پدر و کودک صورت گرفته بود، می‌پردازد. این تحقیقات که بیشتر در اروپا و آمریکای شمالی انجام شده بود، اطلاعات مربوط به الگوهای مختلف بازی پدر و کودک، مانند فراوانی، ماهیت و تاثیرات آن بر رشد کودک را تجزیه و تحلیل می‌کند.
یافته‌های این تحقیق نشان می‌دهد که اکثر پدران به طور متوسط هر روز با فرزندان خود بازی می‌کنند. این بازی‌ها، به خصوص در مورد کودکان خردسال، بیشتر جنبه فیزیکی دارد. در مورد نوزادان، این بازی‌ها شامل بغل کردن، بالا و پایین بردن دست‌ها و پاها و یا بازی‌های ساده دیگر می‌شود. برای کودکان نوپا، پدران معمولاً بازی‌های پر جنب و جوش و هیجانی مانند دنبال‌بازی را انتخاب می‌کنند.
نتایج جالب توجه این تحقیق نشان می‌دهد که همبستگی قدرتمندی بین بازی پدر و کودک و توانایی فرزند در تنظیم احساساتش وجود دارد. کودکانی که بیشتر با پدران خود بازی می‌کنند، در آینده کمتر دچار مشکلات رفتاری و عاطفی، پرخاشگری و یا رفتارهای خشونت‌آمیز در مکتب می‌شوند.
محققان دلیل این امر را بازی‌های فیزیکی می‌دانند که به طور خاص برای پرورش مهارت‌های کنترل احساسات مناسب هستند. این نوع بازی‌ها که پدران بیشتر به آن تمایل دارند، موقعیت‌های مفرح و هیجان‌انگیزی را برای کودکان ایجاد می‌کنند که در آن باید یاد بگیرند در شرایط مختلف، به خصوص در شرایطی که تحریک‌پذیر هستند، خود را کنترل کنند و نظم را در رفتار خود برقرار کنند.
در واقع، بازی پدر و کودک فرصتی ارزشمند برای یادگیری مهارت‌های مهم زندگی از جمله کنترل احساسات، حل مسئله و تعاملات اجتماعی به کودکان می‌دهد.
همچنین مطالعات انجام‌شده شواهدی یافت مبنی بر این که بازی پدر و کودک در سال‌های اولیه کودکی به تدریج افزایش می‌یابد و سپس در دوران میانی کودکی (۶ تا ۱۲سالگی) کاهش می‌یابد. این موضوع می‌تواند به این دلیل باشد که بازی‌های فیزیکی برای رشد و تکامل کودکان خردسال اهمیت بیشتری دارند. با ورود به مکتب و روبرو شدن با چالش‌های جدید، کودکان به تدریج مستقل‌تر شده و نیاز به بازی فیزیکی با والدینشان کم می‌شود.
با وجود فواید فراوان بازی پدر و کودک، محققان تاکید می‌کنند که کودکانی که فقط با مادرشان زندگی می‌کنند، از نظر رشدی در وضعیت نامطلوبی قرار ندارند.
دکتر رامچاندانی، یکی از محققان این حوزه، بر اهمیت تنوع در بازی‌ها و نقش برابر مادران و پدران در بازی‌های فیزیکی با کودکان خردسال تاکید می‌کند. او معتقد است که والدین باید از منطقه امن خود خارج شده و با روش‌های مختلف با فرزندان‌شان بازی کنند تا کودکان از مزایای بیشتری بهره‌مند شوند.
