اوچا یا دفتر هماهنگ‌کننده کمک‌های بشردوستانه سازمان ملل متحد می‌گوید که بیش از سه‌ میلیون و ۳۰۰ هزار نفر در افغانستان در فاصله یک‌ کیلومتری ماین و مهمات منفجر‌نشده زندگی می‌کنند و جان آن‌ها در خطر است. این نهاد با نشر پیامی در حساب کاربری ایکس خود از وجود مهمات منفجرنشده ابراز نگرانی کرد و گفته است که افغانستان هنوز پر از مواد منفجره است. در ادامه آمده است که قندهار، هلمند و زابل در جنوب افغانستان و کنر و ننگرهار در شرق از جمله ولایاتی هستند که مهمات و ماین‌های منفجر‌نشده بیشتری نسبت به سایر ولایات دارند. اوچا تاکید کرده است که ماهانه ۵۵ شهروند افغانستان که ۸۰ درصد آن کودکان اند در نتیجه‌ی انفجار ماین‌های به‌جامانده از جنگ کشته یا دچار معلولیت می‌شوند. دفتر هماهنگ‌کننده کمک‌های بشردوستانه سازمان ملل متحد افزود که در سال روان میلادی برای ماین‌روبی محل‌های آلوده با ماین در افغانستان، به ۲۱ میلیون و ۹۰۰ هزار دالر نیاز است. افغانستان، یکی از کشورهای آلوده با ماین‌‌ها و مهمات منفجرناشده‌ی جنگی است که از شهروندان آن به ویژه کودکان قربانی می‌گیرد. همچنین اداره ماین‌پاکی سازمان ملل متحد (UNMAS) گزارش داده است که در سال ۲۰۲۴، بیش از ۸۰ درصد از کودکانی که در انفجار ماین در افغانستان کشته شده‌اند، پسر بوده‌اند. در سال ۲۰۲۴، ۱۴۰ نفر در انفجار ماین کشته و ۳۴۳ نفر دیگر زخمی شدند که از این تعداد ۱۰۵ نفر طفل به‌ویژه پسر بودند. با متوقف‌شدن کمک‌های اخیر ایالات متحده آمریکا، این نگرانی دوبرابر شده است که فعالیت‌های پروژه ماین‌پاکی در افغانستان محدود و با نابودی روبه‌رو است. سازمان کمک‌های مردمی ناروی که در امور بشردوستانه و ماین‌پاکی فعالیت می‌کرد، اعلام کرده است که فعالیت‌های خود را به دلیل محدودیت کمک‌های آمریکا به حالت تعلیق درآورده است. بر اساس گزارش‌های سازمان ملل متحد، در حال حاضر یک‌میلیون و دو‌صد‌هزار متر مربع زمین در افغانستان پوشیده از ماین‌ها و سایر مهمات منفجر‌نشده است. اگرچه در حال حاضر عملاً در افغانستان جنگ نیست، اما خطر انفجار ماین‌ها و سایر مهمات منفجر‌نشده توسط طرف‌های درگیر در جنگ در رژیم جمهوری در بیست سال گذشته وجود دارد.

کمیته سویدن برای افغانستان (اس‌سی‌ای) در تازه‌ترین مورد اعلام کرده است که توقف فعالیت این نهاد در ولایت‌های شمال‌شرقی افغانستان، خانواده‌های دارای کودکان معلول را نگران کرده است. کمیته سویدن با نشر اعلامیه‌ای گفته است که این نهاد پیش از توقف فعالیتش در تخار روزانه برای ده‌ها کودک در این ولایت که با بیماری «کجی پا» و «فلج مغزی» دست‌وپنجه نرم می‌کنند، خدمات فیزیوتراپی ارائه می‌کرد. مسوولان کمیته سویدن می‌گویند که اکنون این کودکان به خدمات صحی مورد نیاز دسترسی ندارند. بیانیه‌ی کمیته سویدن به نقل از غلام‌الدین، باشنده ولسوالی فرخار نوشته است که وی نگران آینده فرزند کوچکش است. این مرد گفت: «تمام کودکان من با کجی پا به دنیا آمده‌اند. آن‌ها در مراکز بازتوانی فزیکی کمیته سویدن درمان شدند و اکنون همه آن‌ها خوب هستند. من نگران وضعیت پسر کوچکم هستم که دچار کجی پا است و به این خدمات دسترسی ندارد. او چهار ماهه است و من چهار بار به این مراکز مراجعه کردم و به دلیل متوقف بودن فعالیت آن هیچ‌گونه خدمات دریافت نکرده‌ام.» اعلامیه به نقل از فهیمه، مادر این کودک نیز نوشته است که او نتوانسته است در ولایت‌های همجوار تخار (کندز و بغلان) نهاد دیگری را برای درمان کودکش پیدا کند. او تاکید کرد: «ما پول کافی برای سفر به خارج از کشور برای درمان فرزندم نداریم. من نگران آینده فرزندم و ناتوانی او هستم.» از سویی هم، هما عظیمی، مسوول بخش فیزیوتراپی کمیته سویدن در دفتر حوزه‌ای تخار اذعان کرده که ارائه خدمات اولیه برای بیماران کجی پا و فلج دماغی (دی‌دی‌اچ) حیاتی است. وی هشدار داده است که در صورت عدم دریافت خدمات، کودکان بیمار به‌صورت دایمی معلول باقی خواهند ماند. این در حالی است که کمیته سویدن اواخر سال گذشته خورشیدی به دلیل فشارهای حکومت سرپرست فعالیت خود را در افغانستان متوقف کرده بود.