آلرژی زمانی اتفاق می‌افتد که سیستم ایمنی بدن به یک ماده خارجی که وارد بدن می‌شود واکنش نشان دهد. این مواد به عنوان آلرژن شناخته می‌شوند. آنها شامل گرد وغبار هوا، گرده گل‌ها ،‌ موی حیوانات و….، آلرژی همچنین ممکن است به دلیل برخی غذاها و داروها رخ دهد که در اکثر افراد واکنشی ایجاد نمی‌کنند. سیستم ایمنی پروتئین‌های محافظی به نام آنتی بادی می‌سازد که به مهاجمانی مانند میکروب‌ها حمله می‌کند. اما با آلرژی، سیستم ایمنی پادتن‌های تولید می‌کند که یک آلرژن خاص را مضر نشان می‌دهد، حتی اگر اینطور نباشد. تماس با آلرژن باعث واکنش سیستم ایمنی می‌شود که می‌تواند پوست، سینوس‌ها، راه‌های هوایی یا دستگاه گوارش را ملتهب کند. واکنش‌های آلرژیک از فردی به فرد دیگر متفاوت است. آنها می‌توانند از تحریک جزئی تا یک حالت اورژانس تهدید کننده زندگی به نام آنافیلاکسی متغیر باشند. در حالی که اکثر آلرژی‌ها قابل درمان نیستند، درمان‌ها می‌توانند به تسکین علائم آلرژی شما کمک کنند. علائم علائم آلرژی بستگی به آلرژن دارد. علائم می‌تواند راه‌های هوایی، سینوس‌ها و مجاری بینی، پوست و دستگاه گوارش را تحت تاثیر قرار دهد. واکنش‌های آلرژیک می‌تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد. گاهی اوقات، آلرژی می‌تواند یک واکنش تهدید کننده زندگی به نام آنافیلاکسی را ایجاد کند. علائم: عطسه کردن. خارش پوست، بینی، چشم یا سقف دهان. آبریزش، گرفتگی بینی. خستگی که به آن خستگی نیز می‌گویند. چشم‌های آبکی، قرمز یا متورم که ورم ملتحمه آلرژیک نیز نامیده میشود. آلرژی غذایی می‌تواند باعث شود: سوزن سوزن شدن در دهان. تورم لب‌ها، زبان، صورت یا گلو. جوش‌های خارش دار به نام کهیر. گرفتگی بینی، عطسه یا اشک چشم که خارش دارد. گرفتگی معده، استفراغ یا اسهال. آنافیلاکسی آلرژی به نیش حشره می‌تواند باعث شود: درد و ناحیه بزرگی از تورم به نام ادم در محل نیش. خارش یا کهیر در سراسر بدن. گرمیپوست و تغییر رنگ پوست که گرگرفتگی نیز نامیده می‌شود. سرفه، سفتی قفسه سینه، خس خس سینه یا تنگی نفس. آنافیلاکسی آلرژی بر اساس نوع آلرژن طبقه‌بندی می‌شود. از انواع آلرژی یا حساسیت می‌توان به موارد زیر اشاره کرد: دانه گرده گیاھان کپک‌ھا پروتئین‌ھای حیوانی، روغن و مواد دفعی حیوان پرِ پرندگان سوسک‌ھا و مواد دفعی آنها آلرژی به مواد غذایی آلرژی به حشرات یا نیش حشرات آلرژی تنفسی مانند آلرژی یا حساسیت به ذرات موجود در هوا مثل گرده‌ی گل‌ها یا کُرک و شوره بدن حیوانات آلرژی به داروها، مثل داروهای دارای پنی‌سیلین‌ آلرژی به مواد شیمیایی برخی از این علائم می‌تواند نشانه یک واکنش آلرژیک تهدید کننده زندگی باشد. آنافیلاکسی :یک واکنش آلرژیک شدید است که می‌تواند تهدید کننده زندگی باشد و نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارد. سریع اتفاق می‌افتد و ممکن است باعث مرگ شود. علائم معمولا بیش از یک قسمت از بدن مانند پوست یا دهان، ریهها، قلب و روده را درگیر می‌کند. در مورد آنافیلاکسی بیشتر بدانید. آلرژی چشم :شایع است. آلرژی چشمی واکنشی به آلرژن‌های داخلی و خارجی است که وارد چشم شما می‌شود. بافتی که داخل پلک و خارج کره چشم را می‌پوشاند ملتهب و متورم می‌شود و منجر به خارش، قرمزی، اشک ریزش و سوزش چشم می‌شود. آلرژی پوستی: زمانی رخ می‌دهد که پوست شما با ماده حساسیت‌زای که پوست شما به آن حساس یا آلرژیک است تماس پیدا کند. همچنین، آلرژی به چیزهای دیگر، مانند غذای که می‌خورید یا پروتئین‌های که استنشاق یا لمس می‌کنید، ممکن است باعث ظاهر شدن علائم روی پوست شما شود. واکنش آلرژیک معمولاً در عرض 48 ساعت پس از مواجهه اولیه با آلرژن ظاهر می‌شود. علائم اغلب شامل موارد زیر است: قرمزی، تورم، تاول، خارش، کهیر و بثورات. لازم نیست آلرژن برای شما جدید باشد. این میتواند چیزی باشد که سالها از آن استفاده می‌کنید یا می‌خورید. آلرژی‌های پوستی رایج شامل درماتیت تماسی آلرژیک، اگزما، کهیر مزمن و آنژیوادم است. رینیت به معنای "التهاب بینی" است. هنگام‌که بینی توسط مواد آلرژی‌زا یا محرک تحریک میشود، ممکن است مخاطی بیشتر و غلیط‎تر از حد معمول تولید کند. که می‌تواند پشت گلو را تحریک کرده و باعث سرفه شود. واکنش‌های آلرژیک همچنین می‌تواند باعث احتقان، خارش بینی یا گلو، عطسه، آبریزش بینی و خارش و آبریزش چشم شود. تشخیص: تست‌های تشخیصی: تست خراش یا پچ پوست: که در آن مقدار کمیاز آلرژن روی پوست شما قرار می‌گیرد تا ببیند آیا واکنش نشان می‌دهد یا خیر. آزمایش خون: برای بررسی آلرژنهای که ممکن است باعث علائم شما شوند یک رژیم غذایی خاص که در آن از غذایی که ممکن است به آن حساسیت داشته باشید اجتناب کنید یا کمتر بخورید تا ببینید آیا علائم شما بهتر می‌شود یا خیر. درمان‌های آلرژی عبارتند از: سعی کنید تا حد امکان از چیزی که به آن حساسیت دارید اجتناب کنید. داروهای برای واکنش‌های آلرژیک خفیف مانند آنتی هیستامین‌ها، قرص‌های استروئیدی و کرم‌های استروئیدی. داروهای اورژانسی به نام تزریق کننده خودکار آدرنالین، مانند EpiPen، برای واکنش‌های آلرژیک شدید که حتما باید با تشخیص و تجویز پزشک استفاده شوند. متخصص شما یک برنامه مدیریت آلرژی به شما ارائه می‌دهد که نحوه مدیریت آلرژی را توضیح می‌دهد. چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟ اگر علائمی دارید که فکر می‌کنید ناشی از آلرژی است و داروهای آلرژی بدون نسخه که بدون نسخه فروخته می‌شوند، به شما تسکین کافی نداده اند، حتما به یک متخصص مراجعه کنید. اگر پس از شروع یک داروی جدید برای یک بیماری سلامتی علائمی‌دارید، فوراً به پزشک متخصص خود اطلاع دهید. نویسنده: داکتر معصومه پارسا

اگر روی پوست خود یا فرزندتان زگیل‌های آبکی دیده‌اید که کوچک، برآمده و پرآب هستند، به بیماری مولوسکوم مبتلا شده‌اید. این زگیل‌های کوچک می‌توانند مقاربتی باشند یا بدون داشتن رابطه جنسی از فردی به فرد دیگر منتقل شوند. مولوسکوم کونتاژیوزوم (Molluscum Contagiosum) نوعی عفونت شایع است که باعث ایجاد برجستگی‌های کوچک، گرد، سفت و خوش‌خیم روی سطح پوست می‌شود. این برجستگی‌ها و ضایعات پوستی معمولا بدون درد بوده و پس از درمان، جای زخم آن‌ها باقی نمی‌ماند. البته اگر برجستگی‌ها خراشیده یا زخمی شوند، عفونت می‌تواند به پوست مجاور سرایت کند. عفونت مولوسکوم کنتاژیوزوم می‌تواند از طریق تماس مستقیم با ویروس منتشر شود. مدت زمان ماندگاری ویروس برای هر فرد متفاوت است؛ اما برجستگی‌ها می‌توانند بین ۲ ماه تا ۴ سال روی پوست باقی بمانند. این بیماری در انواع غیرمقاربتی از طریق تماس پوستی هم منتقل می‌شود و اغلب در کودکان دیده‌ می‌شود البته می‌تواند بزرگسالان را نیز تحت تأثیر قرار دهد، به ویژه آن‌هایی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند. این بیماری‌ پوستی ظاهری شبیه به زگیل‌های پرآب ایجاد می‌کند و به همین دلیل به آن زگیل آبکی هم گفته می‌شود. علائم بیماری مولوسکوم این بیماری علائم واضحی دارد که به راحتی قابل تشخیص هستند. البته بعد از ابتلا به ویروس، بروز علائم آن ممکن است از ۲ تا ۷ هفته طول بکشد. در مواردی نیز ممکن است تا ۶ ماه بعد از ابتلا به بیماری هیچ علامتی در شما بروز نکند. این اتفاق بیشتر در کودکان می‌افتد. اما اگر علائم بروز کند، می‌تواند شبیه به هر یک از موارد زیر باشد: برآمدگی‌های گرد و همرنگ پوست زگیل‌ها به صورت تکی یا تا ۲۰ عدد کنار هم مشاهده می‌شوند داخل زگیل‌ها ماده‌ی چسبنده‌ای شبیه به موم و وکس وجود دارد برجستگی‌های کوچک و بزرگ‌ اغلب بدون درد هستند، اما می‌توانند خارش، درد، قرمزی و یا متورم برآمدگی روی صورت، تنه، بازوها یا پاهای کودکان برآمدگی در اندام تناسلی، زیر شکم یا داخل ران بزرگسالان در صورتی که عفونت از راه جنسی منتقل شود. علت مولوسکوم چیست؟ مولوسکوم کنتاژیوزوم  یا زگیل آبکی نوعی عفونت ویروسی پوست و گاهی مخاط است که عامل آن نوعی دی ان ای ویروس از خانواده پاکس ویروس می‌باشد. ویروس مولوسکوم از طریق تماس پوست به پوست و برخورد فیزیکی افراد با هم منتقل می‌شود. همچنین ممکن است با استفاده از وسایل و لباس‌های آلوده‌ شخص هم منتقل شود. مثلا اگر از لیف، کیسه، لوفا، حوله و لباس‌های شخصی فرد آلوده استفاده کنید، ممکن است به بیماری آلوده شوید. با استفاده از لباس‌های شنای یکدیگر هم احتمال آلودگی افزایش می‌یابد. اگر فرد مبتلا زگیل‌ را لمس کند، بخاراند و سپس به بخش‌های دیگر بدن خود دست بزند، ممکن است آن را به قسمت‌های دیگر منتقل کند. تراشیدن موهای زائد و استفاده از ژیلت و خودتراش مشترک هم می‌تواند در انتقال ویروس موثر باشد. یکی دیگر از اصلی‌ترین روش‌های انتقال این بیماری رابطه جنسی است. همانطور که گفته شد این بیماری نوع تناسلی هم دارد که مولوسکوم تناسلی نامیده می‌شود و از انواع بیماری‌های مقاربتی است. پس با برقراری رابطه جنسی و تماس نزدیک با شریک جنسی آلوده، به این بیماری مبتلا می‌شوید. عوامل خطر ابتلا به بیماری مولوسکوم برخی از عواملی که می‌تواند احتمال ابتلا به این بیماری را بالا ببرد، شامل موارد زیر است: رابطه جنسی با افراد متعدد رابطه جنسی با کسانی که پرخطر هستند استفاده از وسایل شخصی افراد آلوده زندگی با کسی که به این بیماری مبتلا است رفتن به استخر و رعایت نکردن اصول بهداشتی استحمام بعد از فرد آلوده و استفاده حوله‌ شخصی او سن ۱ تا ۱۰ سالگی (کودکان اغلب در این سن بیشتر مبتلا می‌شوند) داشتن سیستم ایمنی ضعیف (برخی شرایط و درمان‌ها می‌توانند سیستم ایمنی بدن را تضعیف کنند. به عنوان مثال می‌توان به سرطان خون، ایدز و درمان سرطان اشاره کرد.) ابتلا به درماتیت آتوپیک بثورات معمولی درماتیت آتوپیک، یک نقطه ورودی برای ویروس ایجاد می‌کند که باعث ایجاد بیماری می‌شود. عوارض مولوسکلوم هنگامی که به این بیماری مبتلا شوید، برجستگی‌ها و پوست اطراف آ‌ن‌ها ممکن است ملتهب شوند. تصور می‌شود که این یک پاسخ سیستم ایمنی به عفونت باشد. در صورت خراشیدگی، این برجستگی‌ها می‌توانند عفونی شده و با جای زخم بهبود پیدا کنند. اگر زخم روی پلک‌ها ظاهر شود، چشم صورتی (ملتحمه چشم) می‌تواند ایجاد شود. برای جلوگیری از ابتلا به بیماری مولوسکلوم چه باید کرد؟ عمده‌ترین کارهایی که باید برای جلوگیری از انتشار ویروس انجام داد: دست های‌تان را بشویید. تمیز نگه داشتن دست‌ها می‌تواند به جلوگیری از انتشار ویروس کمک کند. از دست زدن به برجستگی‌ها خودداری کنید. تراشیدن روی نواحی آلوده نیز می‌تواند باعث انتشار ویروس شود. وسایل شخصی‌تان را به اشتراک نگذارید یا از دوستان، فامیل و باقی افراد قرض هم نگیرید. لباس، حوله، برس مو و سایر... وسایل شخصی است و نباید با فرد دیگری آن را به اشتراک بگذارید. از تماس جنسی خودداری کنید. اگر مولوسکوم کونتاژیوزوم روی اندام تناسلی خود یا نزدیک آن دارید، تا زمانی که برآمدگی‌ها درمان نشده و از بین نرفته‌اند، از برقراری رابطه‌ی جنسی خوداری کنید. برجستگی‌ها را با لباس بپوشانید تا از تماس مستقیم با دیگران جلوگیری کنید. هنگامی که در اطراف شما افراد دیگری حضور نداشتند، می‌توانید ناحیه آسیب دیده را در معرض هوا قرار دهید، زیرا این کار باعث سلامت پوست می‌شود. کدام کودکان در معرض خطر ابتلا به مولوسکوم کونتاژیوزوم هستند؟ کودکان می‌توانند از طریق تماس پوست با پوست با فردی که به این بیماری مبتلا است، به مولوسکوم سرایتی مبتلا شوند. این مشکل در سراسر جهان یافت می‌شود، اما تصور می‌شود که در محیط‌های گرم و مرطوب شایع‌تر است.  جلوگیری از مولوسکوم کوتاژیوزوم در کودکان ویروس داخل برآمدگی فقط به میزان خفیفی مسری است. می‌تواند به سایر کودکانی که مستقیماً برجستگی‌ها را لمس می‌کنند سرایت کند. بهترین پیشگیری اجتناب از تماس با برجستگی‌ها، محیط و افراد آلوده است. تشخیص چگونه انجام می‌شود؟ پزشکان می‌توانند بر اساس معاینه فیزیکی و گرفتن تاریخچه معمولی، لکه‌ها را شناسایی کنند. در موارد نادر، یک نمونه بافت نیز برای ارزیابی دقیق‌تر تغییرات پوست در زیر میکروسکوپ و رد سایر شرایط گرفته می‌شود. چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟ اگر مشکوک هستید که شما یا فرزندتان به مولوسکوم مبتلا هستید، و یا در صورت مشاهده علائم این بیماری در وجودتان، حتما به پزشک مراجعه کنید. بهتر است پروسه‌ی درمان را به تعویق نیندازید و از درمان‌های خودسرانه که اغلب باعث تشدید بیماری می‌شود، خوداری کنید. درمان این بیماری معمولا بعد از مدتی خود به خود درمان می‌شود. اگر ضایعات شما را اذیت نکنند و نگران انتقال آن‌ها به کسی نباشید، بین ۲ ماه تا ۴ سال زگیل‌ها باقی می‌مانند و سپس از بین می‌روند. علائم خوب شدن این بیماری از بین رفتن زگیل‌ها به مرور زمان است. با این حال، روش‌های مختلفی برای درمان وجود دارد که با توجه به وضعیت شخص و تشخیص پزشک و‌انتخاب بیمار صورت می‌گیرد. پس از درمان، از ژل یا پماد‌های ترمیمی برای کمک به بهبود برجستگی‌های درمان شده و کاهش جای زخم استفاده می‌شود. درمان دارویی (پمادهای موضعی و قرص) درمان با لیزر (لایه برداری و‌ جراحی) کرایوتراپی  نویسنده: داکتر معصومه پارسا