چه زمانی تشخیص (ADHD) مناسب است؟ ما به این امر آگاهیم که کودکان انرژی فراوانی دارند و مایلند تا فعال باشند. فاصلۀ زمانی توجه آن‌ها نیز معمولا کوتاه است، خیلی زود از فعالیتی خسته می‌شوند و تمایل دارند تا فعالیت جدیدی را انجام دهند. بنابراین، با توجه به این ویژگی‌ها در کودکان چطور می‌توان ادعا کرد که کودکی دچار (ADHD) می‌باشد و یا صرفا از انجام فعالیتی خسته شده و بی‌قراری می‌کند؟ در این رابطه می‌بایست به میزان بروز چنین رفتارهایی در کودکان توجه نمود. کودکان دچار (ADHD) صرفا اینطور نیست که کودکان بسیار فعالی باشند بلکه حیطۀ بسیار گسترده‌ای از مشکلات رفتاری را به همراه دارند که می‌تواند کنترل و مراقبت از آن‌ها را با مشکلات بسیار زیادی مواجه سازد. خیلی مهم است که این نکته را به یاد داشته باشیم که به کودکان برچسب نزنیم و جهت تشخیص دقیق نیز توصیف کاملی از وی بصورت انفرادی داشته باشیم. کودکان با یکدیگر متفاوت هستند و مشکلات‌شان را نیز به شیوه‌های مختلفی ابراز می‌کنند. تشخیص (ADHD) می‌تواند بسیار دشوار باشد زیرا: هیچ نوع آزمایش خاصی به منظور تشخیص (ADHD) وجود ندارد. ما نمی‌توانیم با گرفتن نمونه خون یا تصویر اشعه‌ی ایکس به تشخیص این اختلال برسیم. همه‌ی کودکان در زمینه‌ی کنترل خودشان مشکلاتی دارند و ازین رو تصمیم گیری مبنی بر اینکه تا چه حد می‌توان مرزی بین رفتارهای مطلوب و نامطلوب کودک ترسیم کرد، بسیار دشوار است. مشکلاتی دیگری نیز وجود دارند که می‌توانند باعث بروز رفتارهای مشابه (ADHD) در کودکان شوند. نظیر مشکلات زبانی یا شنوایی، مشکلات خواندن و نوشتن، و نیز موانع عمده‌ای که در طول زندگی کودکان ایجاد میشود. بیش از نیمی از کودکان دارای (ADHD) علاوه بر این اختلال در زمینه‌های فوق نیز دچار مشکل هستند. انواع علائمی که متخصصین جهت تشخیص (ADHD) مورد بررسی قرار می‌دهند عبارتند از: در زمینه‌ی دنبال کردن آموزش‌هایی که به آن‌ها داده می‌شود و یا انجام تکالیف مشکل دارند. در زمینۀ تمرکز روی یک فعالیت خاص مشکل دارند. غالبا هنگام صحبت کردن گوش نمی‌کنند. دائما در حال تحرک هستند و نمی‌توانند در جای‌شان آرام و قرار داشته باشند. بطور بی‌وقفه صحبت می‌کنند و حرف دیگران را قطع می‌کنند. در موقعیت‌هایی که قابل قبول نیست، جست و خیز می‌کنند. بدون اینکه صبر کنند تا سوالی از آن‌ها کامل پرسیده شود، فورا پاسخ می‌دهند. در صبر کردن و رعایت نوبت دیگران مشکل دارند. به منظور تشخیص (ADHD) باید برخی از مشکلات فوق تا قبل از سن ۶ یا ۷ سالگی بروز کرده باشد. همچنین به منظور تشخیص (ADHD) می‌بایست این رفتارها به طور متوسط در بیش از یک موقعیت رخ داده باشند نه در یک موقعیت خاص (به عنوان مثال هم در خانه و هم در محیط مکتب.) میزان شیوع (ADHD) تخمین دقیق کودکانی که در سرتاسر جهان دچار (ADHD) هستند دشوار است، زیرا روش‌هایی که جهت تشخیص این مشکل در کشورهای مختلف مورد استفاده قرار می‌گیرد با یکدیگر متفاوت هستند. در انگلستان تشخیص (ADHD) بر اساس یک مجموعه از علائم در مراجع صورت می‌گیرد که حدود 0.5 تا 1 درصد از کودکان دچار اختلال نقص توجه بیش فعالی گزارش داده شده اند، اما در مقابل در ایالات متحده هنوز تعریف گسترده‌تری از این اختلال وجود دارد. برآوردهای اخیر نشان می‌دهد که حدود ۱ الی ۵ درصد از کل جمعیت جهان دچار این اختلال هستند. میزان شیوع (ADHD) در پسران در مقایسه با دختران حدود ۵ برابر بیشتر می‌باشد. شاید این امر تا حدودی مربوط به شیوه‌های خاص پسران در زمینۀ بیان مشکلات‌شان می‌باشد. علی‌رغم اینکه دختران و پسران هردو شامل ابتلا به این اختلال می‌باشند اما پسران در مقایسه با دختران به احتمال بیشتری پرتحرک بوده و در کنترل کردن خودشان مشکل دارند. (ADHD) مختص کشور یا فرهنگ خاصی نیست و کودکان در تمامی کشورها و گروه‌های اجتماعی می‌توانند تشخیص (ADHD) دریافت کنند. با این حال، برخی کودکان که مربوط به زمینه‌های اجتماعی خاصی هستند به احتمال بیشتری تشخیص (ADHD) داده می‌شوند زیرا درمورد اینکه چگونه باید رفتار کنند از آن‌ها انتظارات مختلفی می‌رود. درصورتی که شما والد یک کودک (ADHD) هستید به منظور ارزیابی دقیق فرزندتان می‌بایست حتما به زمینه‌ی اجتماعی که در آن قرار دارید توجه کنید. آیا (ADHD) یک مشکل جدید است؟ بعید به نظر می‌رسد که این اختلال یک مشکل نوظهور یا جدید باشد. با این وجود در گذشته معمولا کودکان تکانشی به واسطه‌ی مشکلات و بی‌نظمی‌هایی که ایجاد می‌کردند، مورد تنبیه قرار می‌گرفتند. در هما نسل‌های گذشته، کودکانی که نمی‌توانستند با مکتب سازگاری پیدا کنند به منظور کار در مشاغل دیگر ترک تحصیل می‌کردند. بنابراین به نظر می‌رسد که (ADHD) بیشتر به دلیل تغییراتی که ما در شیوه‌ی واکنش به  کودکان بیش فعال و تکانشی داده ایم مرسوم شده باشد تا به دلیل تغییراتی که در خود رفتار صورت گرفته است. در بخش بعدی از سری مقالات (ADHD ) به توضیحات بیشتری در رابطه با این اختلال خواهیم پرداخت. نویسنده: مرضیه بهروزی «روانشناس بالینی»

سرطان تخمدان یا (Ovarian cancer) یک تومور سرطانی تخمدان است. ممکن است از خود تخمدان یا معمولاً از ارتباط ساختارهای مجاور مانند لوله‌های فالوپ یا پوشش داخلی شکم منشأ بگیرد. تخمدان از سه نوع سلول مختلف از جمله سلول‌های اپیتلیال، سلول‌های زایا و سلول‌های استرومایی تشکیل شده است. وقتی این سلول‌ها غیر طبیعی می‌شوند، توانایی تقسیم شدن و تشکیل تومور را دارند. این سلول‌ها همچنین می‌توانند به سایر قسمت‌های بدن حمله کرده یا گسترش یابند. هنگامی که این روند شروع می‌شود، ممکن است علائم مبهم وجود نداشته باشد. علائم با پیشرفت سرطان بیشتر قابل توجه می‌شوند. این علائم ممکن است شامل نفخ، خونریزی واژن، درد لگن، تورم شکم، یبوست، از دست دادن اشتها و... باشد. نواحی شایعی که سرطان ممکن است به آن‌ها گسترش یابد شامل پوشش داخلی شکم، غدد لنفاوی، ریه‌ها و کبد است. تخمدان‌ها دستگاه تناسلی زنان شامل دو تخمدان است که یکی در هر طرف رحم است. تخمدان‌ها دو غده تخمه مرغی شکل هستند که تخمک و همچنین هورمون‌های استروژن و پروژسترون تولید می‌کنند. علائم سرطان تخمدان هنگامی که سرطان تخمدان برای اولین بار ایجاد می‌شود، ممکن است علائم قابل توجهی ایجاد نکند. هنگامی که علائم سرطان تخمدان رخ می‌دهد، معمولاً به سایر بیماری‌های شایع‌تر نسبت داده می‌شود. با این حال، علائم و نشانه‌های سرطان تخمدان ممکن است شامل موارد زیر باشد: خون ریزی واژن نفخ یا تورم شکم هنگام غذا خوردن به سرعت احساس سیری می‌کند کاهش وزن ناراحتی در ناحیه لگن خستگی کمر درد تغییر در عادات روده مانند یبوست نیاز مکرر به ادرار کردن علل ابتلا به سرطان تخمدان مشخص نیست چه چیزی باعث سرطان تخمدان می‌شود، اگرچه پزشکان مواردی را شناسایی کرده اند که می‌تواند خطر ابتلا به این بیماری را افزایش دهد. پزشکان می‌دانند که سرطان تخمدان زمانی شروع می‌شود که سلول‌های داخل یا نزدیک تخمدان‌ها تغییرات (جهش) در DNA خود ایجاد کنند. DNA یک سلول حاوی دستورالعمل‌هایی است که به سلول می‌گوید چه کاری انجام دهد. این تغییرات به سلول‌ها می‌گوید که به سرعت رشد کرده و تکثیر شوند و توده‌ای (توموری) از سلول‌های سرطانی ایجاد کنند. سلول‌های سرطانی زمانی به زندگی خود ادامه می‌دهند که سلول‌های سالم بمیرند. آن‌ها می‌توانند به بافت‌های مجاور حمله کنند و از تومور اولیه جدا شوند تا به سایر قسمت‌های بدن گسترش یابند (متاستاز) علاوه بر ژنتیک، سبک زندگی و محیط می‌تواند بر خطر ابتلا به سرطان تخمدان تأثیر بگذارد. چه کسانی بیشتر در معرض ابتلا به سرطان تخمدان هستند؟ برخی افراد بیشتر در معرض ابتلا به سرطان تخمدان هستند. این افراد شامل کسانی هستند که: کسانی که سابقه خانوادگی سرطان تخمدان در مادر، مادربزرگ، خواهر و... را دارند. تغییرات ارثی در ژن‌ها. بیماری‌های ژنتیکی دیگری مانند سندرم لینچ و اندومتریوز دارند. درمان جایگزین هورمونی انجام داده‌اند. اضافه وزن دارند یا چاق هستند. مسن‌تر هستند، به خصوص آن‌هایی که یائسگی را پشت سر گذاشته اند. انواع سرطان تخمدان نوع سلولی که سرطان در آن شروع می‌شود، نوع سرطان تخمدان شما را تعیین می‌کند و به پزشک کمک می‌کند تا تشخیص دهد کدام درمان برای شما بهترین است. انواع سرطان تخمدان عبارتند از: سرطان اپیتلیال تخمدان: این نوع رایج‌ترین است. این شامل چندین زیرگروه، از جمله سرطان سروز و کارسینوم موسینوس است. تومورهای استرومایی: این تومورهای نادر معمولاً در مراحل اولیه نسبت به سایر سرطان‌های تخمدان تشخیص داده می‌شوند. تومورهای سلول زایا: این سرطان‌های نادر تخمدان معمولا در سنین پایین‌تر رخ می‌دهد. چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟ اگر علائمی دارید که شما را نگران می‌کند، با پزشک خود قرار ملاقات بگذارید. سرطان تخمدان چگونه تشخیص داده می‌شود؟ بعداز مراجعه به پزشک متخصص: در مورد سابقه پزشکی شما، از جمله علائم شما سوال خواهد شد. در مورد سابقه سلامت خانوادگی شما، از جمله بستگانی که سرطان تخمدان داشته اند، سوال خواهد کرد. یک معاینه فیزیکی از جمله معاینه لگن انجام خواهد شد. احتمالا تست‌های تصویربرداری انجام خواهد شد. ممکن است برخی آزمایش‌ها مانند آزمایش خون را انجام دهید. اغلب تنها راه برای اطمینان از ابتلا به سرطان تخمدان، بیوپسی از بافت است. بیوپسی در طول عمل جراحی برای برداشتن تومور انجام می‌شود. راه‌های درمان سرطان تخمدان چیست؟ درمان‌های سرطان تخمدان ممکن است شامل موارد زیر باشد: جراحی برای برداشتن هر چه بیشتر سرطان شیمی درمانی درمان هدفمند، که از داروها یا سایر موادی استفاده می‌کند که به سلول‌های سرطانی خاص با آسیب کمتری به سلول‌های طبیعی حمله می‌کنند. پزشک ممکن است به شما پیشنهاد کند که آزمایش ژنتیکی برای بررسی تغییرات ژنی که خطر ابتلا به سرطان تخمدان را افزایش می‌دهد، انجام دهید. دانستن اینکه آیا تغییر ژن را دارید یا خیر، ممکن است به پزشک شما کمک کند تا در مورد برنامه درمانی شما تصمیم بگیرد. نویسنده: داکتر معصومه پارسا