برچسب: رابطه جنسی

3 ماه قبل - 179 بازدید

معمولا فرض بر این است که مردان نسبت به زنان علاقۀ بیشتری به رابطۀ جنسی دارند. این باور مبنای هورمونی دارد. میل جنسی در مردان و زنان عمدتا توسط هورمون تستوسترون ایجاد می‌شود که در مردان ۱۰ تا۲۰ درصد بیشتر از زنان تولید می‌شود و از آنجایی که در بدن زنان این هورمون به میزان کمتری تولید می‌شود، میل جنسی زنانه پراکنده‌تر و تاثیرپذیرتر است. به عبارت دیگر میل جنسی خود به خودی یک زن تحت تاثیر رویدادهای روزمره و اتفاقات زندگی قرار می‌گیرد. اما میل جنسی بسیار پیچیده‌تر از آن چیزی است که در سطح هورمونی اتفاق می‌افتد. اگرچه هورمون‌ها یکی از عوامل بیولوژیکی هستند که میل جنسی افراد را شکل می‌دهند، عوامل دیگری نیز وجود دارند که در این امر دخیل هستند. رابطه‌ جنسی خوب از نگاه زنان چیست؟ زنان هم به اندازه‌ی مردان به برقراری روابط جنسی علاقه دارند اما برای یک رابطه‌ی خوب لازم است که رضایت، احترام، سلامت و راحتی زن در نظر گرفته شود. بهترین نوع رابطه از نظر زنان، رابطه‌ای می‌باشد که در آن علایق و نیازهای جنسی او در نظر گرفته و برآورده شود. از نظر زنان رابطه‌ای خوب است که در آن هردو طرف احساس رضایت کنند و مرزهای شخصی متقابل رعایت شود. زنان به رابطۀ جنسی به عنوان راهی برای افزایش صمیمیت و علاقه نگاه می‌کنند و از آن جهت بهبود روابط عاطفی استفاده می‌کنند. البته به موضوع دریافت عشق و رعایت بهداشت جنسی نیز از جمله مواردی هستند که برای زنان از اهمیت بالایی برخوداراند. برانگیختگی در زنان چطور صورت می‌گیرد؟ برانگیختگی زنان تحت تاثیر هورمون‌های جنسی‌شان می‌باشد. سطح هورمون‌های جنسی زنان در طول دوره‌های مختلف در نوسان است. دوره‌های عادت ماهانه، تخمک گذاری، بارداری، شیردهی، زایمان و دوره‌های مختلف سنی باعث می‌شوند زنان با نوسان‌های هورمونی مواجه شوند و نیاز است تا با آگاهی از این موضوع به لحاظ روحی و روانی تحت فشار قرار داده نشوند. برخلاف مردان، ارگاسم برای زنان فرایند پیچیده‌تری دارد که برای رسیدن به آن نیاز است تا عوامل مختلفی به درستی کنار هم  قرار بگیرند که این موضوع برمیگردد به شناخت کافی زوجین از یکدیگر و اینکه تا چه حد یک زن در کنار شریک جنسی خود به لحاظ روحی احساس راحتی و آرامش دارد. ناراحتی روانی و آرام نبودن ذهن از جمله مواردی هستند که به آسانی لذت و تمایل جنسی را از زنان می‌گیرند و به این لحاظ نیاز است تا به این موضوع توجه صورت بگیرد. مشکلات جنسی زنان شامل چه مواردی می‌شود؟ زنان در طول عمر ممکن است مشکلات جنسی متعددی را تجربه کنند که بر میل جنسی آن‌ها تاثیر می‌گذارد. از جمله شایع‌ترین مشکلات نرسیدن به ارگاسم، واژینیسموس، دیسپایرونی و کمبود میل جنسی می‌باشد. نرسیدن به آرگاسم زمانی رخ می‌دهد که زن برای رابطه آمادگی لازم را ندارد و چرخه‌ی پاسخ جنسی به خوبی طی نمی‌شود. در بیشتر موارد، این مشکل ناشی از ناآگاهی مرد/ زن نسبت به بدن و نحوه‌ی برانگیخته شدن است. مشکلات رابطه‌ی عاطفی، اضطراب، افسردگی، دارو و بارداری از دیگر عوامل نرسیدن به آرگاسم در زنان است. در مشکل واژینیسموس حالتی است که زن دچار گرفتگی و انقباض شدید عضلات واژن می‌شود و دیسپایرونی حالتی است که زن در هنگام رابطه دچار درد می‌شود. نکته‌ی قابل ذکر اینجاست که تمام مشکلات ذکر شده به علاوه سایر مشکلات موجود توسط سکس تراپیست، متخصص زنان، روانپزشک و روانشناس قابل درمان است. رابطه جنسی از نگاه زنان، جنبه‌ای از عشق است. رابطه‌ی جنسی، صحبت کردن، کار کردن، همکاری با یکدیگر، مدیریت یک خانه و خانواده به عنوان یک تیم، احساس قدردانی و موثریت دریافت کردن، مهربانی و همه ی این‌ها برای زنان جنبه‌ای از عشق می‌باشند، بنابراین، رابطه‌ی جنسی از نگاه زنان بخشی از یک کل است که عامل تعیین کننده‌ی این رابطه ممکن است از گرمایی حاصل شود که او در رابطۀ عاطفی خود احساس می‌کند اما لزوما منبع این گرما نیست. اینطور نیست که زنان تمایلی به برقراری روابط نداشته باشند اما زمانی که متوجه تمایل شریک جنسی خود می‌شوند با وجود بی‌میلی در آن لحظه می‌توانند نیاز او را برطرف کنند اما اگر گرمای عشق وجود داشته باشد این رفتار بالاترین نوع عشق ورزیدن از سوی زنان خواهد بود. مرد و زن هردو برای دریافت احساس شور و شادی به یکدیگر نیاز دارند اما نقطه‌ی شروع و عوامل تعیین کننده‌ی دوام آن می‌تواند در این دو جنس متفاوت باشد. صمیمیت عاطفی به همراه صمیمیت جنسی ترکیبی است که ازدواجی پرشور را ایجاد می‌کند که برای دستیابی به آن درک، دانش جنسی، دانش زندگی مشترک و در اغلب موارد ممکن است صبوری نیز نیاز باشد تا به آن مرحله از شور و اشتیاق رابطه‌ی مشترک دست پیدا کنند. نویسنده: مرضیه بهروزی «روانشناس بالینی»

ادامه مطلب


3 ماه قبل - 163 بازدید

پرده بکارت چیست؟ پرده بکارت که در دهانه واژن قرار دارد، یک قطعه‌ی کوچک و نازک از بافت است که در مرحله رشد بارداری از بافت جنینی باقیمانده تشکیل شده است. معمولاً ساختار پرده بکارت در بدو تولد حلقه‌ای شکل است، اما بکارت می‌تواند با گذشت زمان تغییر شکل دهد. اگرچه فقدان پرده بکارت به طور کلی به عنوان نشانه‌ای از فعالیت جنسی شناخته می‌شود، اما در واقع نشان دهنده خوبی برای اینکه آیا فرد رابطه جنسی داشته است یا خیر، نیست. در واقع پرده بکارت نرم و کشسان است و معمولاً دهانه واژن را مسدود نمی‌کند. از آنجایی که پرده بکارت از بافت نرم ساخته شده است، می‌تواند در اثر فعالیت‌های ساده مانند قرار دادن تامپون بشکند یا پاره شود. هدف پرده بکارت چیست؟ بر خلاف سایر بافت‌ها و اندام‌هایی که وظایفی برای انجام دادن دارند، پرده بکارت هدفی ندارد. به طور کلی بر بدن یا سیستم تولید مثل یا سلامتی شما تأثیری ندارد. برخی معتقدند که پرده بکارت به عنوان سپری عمل می‌کند تا از ورود باکتری‌ها و دیگر اجسام کوچک و خارجی به بدن شما جلوگیری کند، اما هیچ مدرک علمی برای حمایت از آن وجود ندارد. تا آنجایی که به عملکرد پرده بکارت مربوط می‌شود، شواهد کمی وجود دارد که نشان دهد این ماده فواید یا عملکردی برای بدن شما دارد. پرده بکارت در کجا قرار دارد؟ در بیشتر مواقع، پرده بکارت دهانه واژن را احاطه کرده است. با این حال، گاهی اوقات فقط قسمت پایین دهانه را می‌پوشاند. انواع پرده بکارت پرده بکارت حلقوی: پرده بکارت حلقوی همان طور که از نام آن پیدا است، اطراف دهانه مهبل را به صورت حلقه‌ای پوشش می‌دهد. پرده بکارت حلقوی، ممکن است قابل اتساع یا غیر قابل اتساع باشد. لازم است بدانید، پرده حلقوی و قابل اتساع از طریق برقراری رابطه جنسی پاره نشده و خونریزی نخواهد داشت. لبه‌های پرده بکارت حلقوی، ممکن است گرد یا دندانه‌دار باشد. پرده بکارت ارتجاعی: پرده بکارت ارتجاعی یک غشاء انعطاف پذیر است که از طریق آمیزش جنسی پاره نمی‌شود. در مواردی، ممکن است آسیبی جزئی در پرده بکارت حلقوی ایجاد شود. پرده دو سوراخی: پرده بکارت دو سوراخی توسط یک تیغه گوشتی که در ورودی واژن قرار دارد به دو بخش تقسیم می‌شود. به همین دلیل، اصطلاحا آن را پرده دو سوراخی می‌نامند. پرده غربالی: پرده بکارت غربالی به طور ممتد در عرض واژن قرار گرفته و سطح آن با سوراخ‌های ریز و غربال مانندی پوشیده شده است. پرده مسدود: پرده بکارت مسدود، یک بافت گوشتی فاقد هر گونه سوراخی است که دهانه مهبل را به طور کامل مسدود می‌کند و در اندک افراد وجود دارد و این گونه افراد نیاز دارند تا جراحی شوند تا پریود شوند یا بتوانند رابطه داشته باشند. پرده بکارت تیغه‌ای: پرده بکارت تیغه‌ای یا دو تکه، پرده‌ای است که یک تیغه ممتد در طول ورودی واژن دارد. پرده بکارت دو تکه دارای بافت اضافه‌ای هستند. این بافت اضافه، باعث به وجود آمدن دو سوراخ در واژن می‌شود. پرده بکارت دندانه‌ای، شرابه دار، دیوار دار، مشبک از دیگر انواع آن است. علائم پاره شدن پرده بکارت خیلی از خانم‌‌ها اصلا متوجه پاره شدن پرده بکارت یا هایمن نمی‌شوند؛ درحالی‌که برخی دیگر ممکن است علائم خفیفی را تجربه کنند. در واقع انواع پرده هایمن، نوعی بافت الاستیک است که می‌تواند به‌ مرور کشیده شود؛ بنابراین، هایمن در اغلب موارد در طول زمان به‌صورت طبیعی دچار فرسودگی و پارگی می‌شود و این اتفاق به‌یک‌باره رخ نمی‌دهد. درنتیجه، اکثر خانم‌‌ها هنگام پاره شدن هایمن درد و خونریزی ندارند. علاوه‌برآن، خیلی از زنانی که به‌ مرور دچار پاره شدن پرده بکارت می‌شوند، ممکن است خونریزی آن را با قاعدگی اشتباه بگیرند. بااین‌حال، تعدادی از افراد ممکن است علائمی از قبیل لکه بینی، خونریزی خفیف یا درد داشته باشند. لازم به ذکر است که هنگامی که هایمن پاره می‌شود، دیگر رشد مجدد ندارد. نوع پرده بکارت چگونه تشخیص داده می‌شود؟ برای تشخیص نوع پرده بکارت حتما باید به ماما یا پزشک زنان مراجعه کرد و از دستکاری کردن آن پرهیز شود. آیا همه زنان پرده بکارت دارند؟ خیر! برخی از خانم‌‌ها با هایمن کوچک به دنیا می‌آیند یا اینکه اصلا پرده بکارت ندارند. همچنین، هایمن برای بسیاری از خانم‌‌ها ممکن است قبل از داشتن رابطه جنسی، در اثر ورزش یا استفاده از محصولات قاعدگی مانند تامپون و کاپ قاعدگی پاره شود. استفاده از تامپون و کاپ قاعدگی باعث از بین رفتن هایمن می‌شود؟ بله! استفاده از تامپون و کاپ قاعدگی می‌تواند منجر به پاره‌ شدن پرده بکارت شود. در این حالت، اغلب پاره شدن پرده بکارت به‌ یک‌باره اتفاق نمی‌افتد؛ بلکه به‌مرور دچار ساییدگی می‌شود. ازاین‌رو ممکن است اصلا متوجه آن نشوید و در صورت خونریزی آن را با خون قاعدگی اشتباه بگیرید. پرده بکارت چگونه آسیب می‌بینید؟ قرار دادن تامپون و کاپ قاعدگی می‌تواند باعث پارگی یا شکستن پرده بکارت شود. رابطه جنسی هم همینطور. با این حال، برخی از فعالیت‌های دیگر نیز وجود دارد که می‌تواند باعث شکسته یا پاره شدن پرده بکارت شود. این فعالیت‌ها شامل موارد زیر است: بلند کردن وزنه‌های سنگین انجام ورزش‌های سنگین و پرشی ضربه خوردن به واژن خودارضایی داخل کردن شی خارجی به واژن عمل‌های لگنی وخیم تصادف برخی نیز بطور مادرزادی پرده واژن ندارند. آیا عدم وجود پرده بکارت نشانه درستی برای تعیین باکر‌گی است یا خیر؟ شکل یا وضعیت پرده بکارت پیش بینی کننده قابل اعتمادی برای وضعیت جنسی فرد نیست. رابطه جنسی نفوذی همیشه منجر به پارگی پرده بکارت نمی‌شود. به دلیل خاصیت ارتجاعی، پرده بکارت می‌تواند برای تحمل فشار وارده به آن کشیده شود. علاوه بر این، ظاهر پرده بکارت از فردی به فرد دیگر متفاوت است، بنابراین، تعیین اینکه آیا پاره شدن ناشی از فعالیت‌های روزانه مانند تامپون، خودارضایی، یا مقاربت است یا اینکه صرفاً یک تفاوت آناتومیکی طبیعی است، دقیق نیست. پرده بکارت در اولین رابطه جنسی پاره می‌شود و باعث خونریزی و درد می‌شود؟ همه خانم‌‌ها در اولین رابطه جنسی خونریزی را تجربه نمی‌کنند. بسیاری از افراد پرده بکارت ارتجاعی یا بافت هایمن بسیار کمی دارند، در نتیجه در اولین رابطه جنسی خونریزی ندارند. همچنین، هایمن در خیلی از خانم‌‌ها، قبل از تجربه اولین رابطه جنسی، به دلایل زیادی از قبل ورزش ممکن است پاره شود. از آنجایی که پرده بکارت از بافت نسبتاً نازکی با جریان خون کم ساخته شده است، پاره کردن آن  ممکن است باعث خونریزی شود و در بعضی از زنان ممکن است بدون خونریزی باشد. با این حال، درد یا خون در حین مقاربت می‌تواند ناشی از پارگی دیواره واژن به دلیل روانکاری ضعیف واژن یا نفوذ اجباری باشد. در برخی موارد، مقاربت جنسی دردناک می‌تواند نشانه واژینیسموس باشد. در برخی از فرهنگ‌ها، نتیجه گیری در مورد سابقه جنسی زنان اغلب بر اساس فرضیات مربوط به پرده بکارت است. ظاهر پرده بکارت به عنوان مهم‌ترین دلیل عدم وجود فعالیت جنسی در نظر گرفته می‌شود. تاریخچه جنسی زنان برای تعیین وضعیت فردی، اجتماعی و خانوادگی آن‌ها استفاده می‌شود. در برخی کشورها، اهمیت فرهنگی پرده بکارت منجر به آزمایش باکرگی شده است. معاینه واژن برای تشخیص سالم بودن پرده بکارت زن انجام می‌شود. معمولا قبل از ازدواج انجام می‌شود. اگرچه سازمان‌های حقوق بشر و بین‌المللی سلامت همه انواع آزمایش‌های باکر‌گی را محکوم کرده‌اند، اما هنوز در بسیاری از کشورها در سراسر جهان انجام می‌شود. برخی از نمونه‌ها عبارتند از: افغانستان، برزیل، مصر، هند، اندونزی، ایران، جامائیکا، اردن، فلسطین، آفریقای جنوبی، سوازیلند، ترکیه و زیمبابوه. در نتیجه، احتمالاً مضرترین و ناتوان کننده‌ترین تصور غلط این باور است که باکر‌گی را می‌توان با وضعیت پرده بکارت سنجید. ظاهر پرده بکارت از فردی به فرد دیگر متفاوت است و فرض سابقه جنسی زن از ظاهر آن نادرست است. فرهنگ‌هایی که از استفاده از تست‌های باکرگی حمایت می‌کنند، قضاوت‌های نادرستی درباره‌ی جنسیت و آناتومی زنان را ترویج می‌کنند. نویسنده: داکتر معصومه پارسا

ادامه مطلب


5 ماه قبل - 175 بازدید

هنگامی که زوجی بدون هیچ گونه جلوگیری ۱۲ ماه به صورت منظم برای باردار شدن تلاش کنند و بارداری رخ ندهد، می‌توان گفت که این زوج درگیر ناباروری هستند. البته این زمان، برای زنان بالای ۳۵ سال، ۶ ماه است. علاوه براین، زنانی که در گذشته باردار شده بودند اما حالا قادر به باردار شدن نیستند و همینطور زنانی که سقط مکرر دارند نیز نابارور تلقی می‌شوند. علل ناباروری می‌تواند شامل اختلالات تخمک گذاری، اندومتریوز، تعداد کم اسپرم یا تستوسترون پایین باشد. خطر ناباروری با افزایش سن افزایش می‌یابد. گزینه‌های درمانی زیادی برای افراد مبتلا به ناباروری در دسترس است. ناباروری چیست؟ ناباروری وضعیتی در سیستم تناسلی است که باعث می‌شود زنان نتوانند باردار شوند. ناباروری می‌تواند هر فردی را تحت تاثیر قرار دهد و دلایل زیادی دارد. باردارشدن شامل چندین مرحله است: مغز شما باید هورمون‌های تولید مثلی را تولید کند که عملکرد تخمدان را کنترل می‌کنند. یک تخمک باید در تخمدان شما بالغ شود. تخمدان شما باید یک تخمک آزاد کند (تخمک گذاری) لوله فالوپ شما باید تخمک را بگیرد. اسپرم باید از واژن شما عبور کند و از طریق رحم به لوله فالوپ شما برسد. اسپرم تخمک را بارور می‌کند تا جنین ایجاد شود. جنین از طریق لوله فالوپ شما به رحم می‌رود که در آن لانه گزینی می‌کند. اگر هریک از این موارد در فرآیند باردارشدن اتفاق نیفتد، بارداری نمی‌تواند رخ دهد. اگر کمتر از ۳۵ سال دارید، ممکن است پزشک شما پس از یک سال (۱۲ ماه) تلاش برای باردار شدن، ناباروری را تشخیص دهد. تلاش برای باردار شدن به عنوان داشتن رابطه جنسی منظم و محافظت نشده تعریف می‌شود. اگر ۳۵ سال یا بیشتر سن دارید، پزشک شما ممکن است پس از شش ماه رابطه جنسی منظم و محافظت نشده، ناباروری را تشخیص دهد. ناباروری شایع‌تر از آن چیزی است که فکر می‌کنید. خوشبختانه، گزینه‌های درمانی زیادی برای افرادی که دچار این مشکل هستند، وجود دارد.   علائم ناباروری چیست؟ علامت اصلی ناباروری ناتوانی در باردار شدن پس از شش ماه یا یک سال رابطه جنسی منظم و محافظت نشده است. ممکن است علائم دیگری نداشته باشید. اما برخی از افراد ممکن است  این علائم فیزیکی را نیز داشته باشند: درد لگن یا شکم عدم قاعدگی، قاعدگی‌های سنگین خونریزی نامنظم واژینال پریودهای نامنظم یا بدون قاعدگی علائم نوسانات هورمونی درد هنگام مقاربت اختلالات آلت تناسلی یا مشکلات مربوط به انزال علت ناباروری چیست؟ در زنان، عوامل متعددی می‌تواند در هر مرحله‌ای این روند (بارداری) را مختل کند. ناباروری زنان در اثر یک یا چند عامل زیر ممکن است ایجاد شود. سن: با بالارفتن سن یک زن، تعداد تخمک در نتیجه قدرت باروری  خانم به سرعت کاهش می‌یابد. این روند کاهشی در اواسط ۳۰ سالگی، بارزتر می‌شود. به طوری که تخمین زده می‌شود، حدود یک سوم زوج‌هایی که خانم در آن‌ بالای ۳۵ سال سن دارد، درگیر ناباروری هستند. پس بهترین زمان برای بارداری قبل از۳۵ سالگی می‌باشد. اختلالات تخمک گذاری: عدم تخمک گذاری یکی از علت‌های اکثر موارد ناباروری است. مشکلات مربوط به تنظیم هورمون‌های تولید مثل توسط هیپوتالاموس یا غده هیپوفیز یا مشکلات در تخمدان می‌تواند باعث اختلال در تخمک گذاری شود. سندرم تخمدان پلی کیستیک (PCOS) سندرم تخمدان پلی کیستیک باعث عدم تعادل هورمون‌ها می‌شود که بر تخمک گذاری تأثیر می گذارد. (PCOS) با مقاومت به انسولین و چاقی، رشد غیر طبیعی مو در صورت یا بدن و آکنه همراه است و یکی از شایع‌ترین علت‌های ناباروری زنان است. اختلالات هورمونی: نوسان در سطح هورمون‌ها بنا به دلایل مختلف، می‌تواند بر چرخه قاعدگی، تخمک گذاری و در نتیجه قدرت باروری یک زن اثرگذار باشد. اختلال عملکرد هیپوتالاموس: دو هورمون تولید شده توسط غده هیپوفیز مسئول تحریک تخمک گذاری در هر ماه هستند. هورمون محرک فولیکول (FSH)  و هورمون  (LH) و همچنان استرس بیش از حد فیزیکی یا عاطفی، وزن بسیار بالا یا بسیار کم بدن، یا افزایش یا کاهش قابل توجه وزن اخیر می‌تواند تولید این هورمون‌ها را مختل کرده و بر تخمک گذاری تأثیر بگذارد. پریودهای نامنظم یا غایب شایع‌ترین علائم هستند. اختلال در عملکرد هیپوفیز: در صورت نقص در تولید هورمون‌ها مترشحه از هیپوفیز( FSH و LH)، تخمک گذاری با مشکل روبرو می‌شود. نارسایی اولیه تخمدان: نارسایی زودرس تخمدان نیز نامیده می‌شود، معمولاً به دلیل پاسخ خود ایمنی یا از دست دادن زودهنگام تخمک از تخمدان شخص می‌باشد ،احتمالاً در نتیجه ژنتیک یا شیمی درمانی ایجاد می‌شود. تخمدان دیگر تخمک تولید نمی‌کند و تولید استروژن را در زنان زیر ۴۰ سال کاهش می‌دهد. آسیب به لوله های فالوپ : لوله‌های فالوپ آسیب دیده یا مسدود شده مانع از رسیدن اسپرم به تخمک می‌شود و یا مانع از عبور تخم بارور شده به داخل رحم می‌شود. بیماری التهابی لگن: عفونت رحم و لوله‌های فالوپ به دلیل کلامیدیا، سوزاک یا سایر عفونت‌های مقاربتی، جراحی قبلی در شکم یا لگن، از جمله جراحی برای حاملگی خارج از رحم، که در آن یک تخمک بارور شده در جایی غیر از رحم، معمولاً در لوله فالوپ، کاشته می‌شود و رشد می‌کند. اندومتریوز: آندومتریوز زمانی اتفاق می‌افتد که بافتی که به طور معمول در رحم رشد می‌کند، کاشته می‌شود ولی در مکان‌های دیگر رشد می‌کند. این رشد بافت اضافی و برداشتن آن از طریق جراحی می‌تواند باعث ایجاد اسکار شود که می‌تواند لوله‌های فالوپ را مسدود کند و از اتحاد تخمک و اسپرم جلوگیری کند. آندومتریوز همچنین می‌تواند لانه گزینی تخمک بارور شده را مختل کند. همچنین به نظر می‌رسد که این وضعیت به روش‌های کمتر مستقیم بر باروری تأثیر می‌گذارد، مانند آسیب به اسپرم یا تخمک. علل رحم یا دهانه رحم: چندین علت رحمی یا دهانه رحم می‌تواند در کاشت تخمک اختلال ایجاد کند یا خطر سقط جنین را افزایش دهد: پولیپ‌ها یا تومورهای خوش خیم (فیبروم یا میوم) در رحم شایع هستند. برخی از آن‌ها می‌توانند لوله‌های فالوپ را مسدود کنند یا در لانه گزینی اختلال ایجاد کنند و بر باروری تأثیر بگذارند. با این حال، بسیاری از زنانی که فیبروم یا پولیپ دارند باردار می‌شوند. مشکلات مربوط به رحم که از بدو تولد وجود دارد، مانند شکل غیرمعمول رحم، می‌تواند باعث ایجاد مشکلاتی در باردارشدن یا باقی ماندن آن شود. تنگی دهانه رحم، باریک شدن دهانه رحم، می‌تواند ناشی از یک ناهنجاری ارثی یا آسیب به دهانه رحم باشد. گاهی اوقات دهانه رحم نمی‌تواند بهترین نوع مخاط را تولید کند تا به اسپرم اجازه دهد از طریق دهانه رحم به داخل رحم حرکت کند. ناباروری بدون دلیل: در برخی موارد، علت ناباروری هرگز پیدا نمی‌شود. ترکیبی از چندین عامل جزئی در هر دو طرف می‌تواند باعث مشکلات باروری غیر قابل توضیح شود. اگرچه دریافت پاسخ مشخص ناامید کننده است، اما این مشکل می‌تواند با گذشت زمان خود را اصلاح کند. ولی نباید درمان ناباروری را به تعویق بیندازید. عوامل خطر کدام‌ها اند؟ برخی عوامل ممکن است شما را در معرض خطر ناباروری قرار دهد، از جمله: سن: کیفیت و کمیت تخمک‌های زنان با افزایش سن شروع به کاهش می‌کند. در اواسط دهه ۳۰، سرعت از دست دادن فولیکول‌ها افزایش می‌یابد که منجر به تولید تخمک‌های کمتر و با کیفیت‌تر می‌شود. این امر لقاح را دشوارتر می‌کند و خطر سقط جنین را افزایش می‌دهد. سیگار کشیدن: سیگار کشیدن علاوه بر آسیب به دهانه رحم و لوله‌های فالوپ، خطر سقط جنین و حاملگی خارج از رحم را افزایش می‌دهد. همچنین تصور می‌شود که تخمدان‌های شما را پیر می‌کند و تخمک‌های شما را زودتر از موعد تخلیه می‌کند. قبل از شروع درمان باروری سیگار را ترک کنید. وزن: اضافه وزن یا کمبود وزن قابل توجهی ممکن است بر تخمک گذاری تاثیر بگذارد. رسیدن به شاخص توده بدنی سالم (BMI) ممکن است دفعات تخمک گذاری و احتمال بارداری را افزایش دهد. سابقه جنسی: عفونت‌های مقاربتی مانند کلامیدیا و سوزاک می‌توانند به لوله‌های فالوپ آسیب برسانند. داشتن رابطه جنسی محافظت نشده با چندین شریک، خطر ابتلا به عفونت‌های مقاربتی را افزایش می‌دهد که ممکن است بعداً باعث مشکلات باروری شود. الکل: مصرف زیاد الکل می‌تواند باروری را کاهش دهد. روش‌های پیشگیری از ناباروری برای زنانی که به زودی یا در آینده باردار می‌شوند، این نکات ممکن است کمک کننده باشد: وزن سالم را حفظ کنید: زنان دارای اضافه وزن و کم وزن در معرض افزایش خطر اختلالات تخمک گذاری هستند. اگر نیاز به کاهش وزن دارید، ورزش کنید و ‌رژیم غذایی‌تان را رعایت کنید. از انجام ورزش‌های سنگین و غیر اصولی خوداری کنید زیرا ورزش سنگین و ‌با شدت زیاد بیش از پنج ساعت در هفته با کاهش تخمک گذاری همراه است. ترک سیگار: تنباکو اثرات منفی متعددی بر باروری و همچنین سلامت عمومی شما و سلامت جنین دارد. اگر سیگار می‌کشید و قصد بارداری دارید، همین الان آن را ترک کنید. از الکل اجتناب کنید: مصرف زیاد الکل ممکن است منجر به کاهش باروری شود. هر گونه مصرف الکل می‌تواند بر سلامت جنین در حال رشد تأثیر بگذارد. اگر قصد بارداری دارید، از مصرف الکل اجتناب کنید و در دوران بارداری الکل مصرف نکنید. استرس را کاهش دهید: برخی از مطالعات نشان داده‌اند که استرس می‌تواند باعث شود زوج‌ها در درمان ناباروری نتایج ضعیف‌تری داشته باشند. سعی کنید قبل از اقدام به بارداری استرس را در زندگی خود کاهش دهید. تشخیص و‌ درمان پزشک متخصص بعد از گرفتن تاریخچه و شرح حال از زوجین و انجام معاینات و‌آزمایش‌های مربوطه مانند سنوگرافی، آزمایش انالیز اسپرم، نمونه برداری از اندومتر و سایر آزمایشات، با توجه به علت ناباروری درمان را شروع می‌کند. البته درمان به علت زمینه‌ای بستگی دارد. بخاطر داشته باشید که برای مشخص شدن علت ناباروری زوجین هردو باید به پزشک مراجعه کنند و تحت درمان قرار بگیرند. درمان شامل درمان دارویی، اصطلاح سبک زندگی، تلقیح داخل رحمی اسپرم، لقاح خارج از رحم، و‌ سایر روش‌ها که با توجه به علت ناباروری، انجام می‌شوند.  نویسنده: داکتر معصومه پارسا

ادامه مطلب


7 ماه قبل - 253 بازدید

فیبروم رحم یک نوع شایع تومور غیرسرطانی است که می‌تو‌اند در داخل و روی رحم رشد کند. همه فیبروم‌ها علائمی ایجاد نمی‌کنند، اما زمانی که علائمی ایجاد ‌کنند، علائم می‌تواند شامل خونریزی شدید قاعدگی، کمردرد، تکرر ادرار و درد در حین رابطه جنسی باشد. فیبروم‌های کوچک، اغلب نیازی به درمان ندارند، اما فیبروم‌های بزرگتر را می‌توان با دارو یا جراحی درمان کرد. همانطور که ذکر شد، فیبروم‌ها، توده‌های غیر سرطانی هستند که در داخل یا اطراف رحم ایجاد می‌شوند. زائده‌ها از بافت ماهیچه‌ای و فیبری تشکیل شده اند و اندازه آن‌ها متفاوت است. آن‌ها گاهی اوقات به عنوان میوم رحم یا لیومیوم شناخته می‌شوند. این بیماری می‌تواند باعث نازایی شود. این موضوع به نوع و شدت بیماری وابسته است. همچنین خطر دچار شدن به این بیماری در زنانی که نسبت به قدشان، افزایش وزن دارند، بالا و در زنانی که بچه‌دار شده اند، پایین است. بعد از یائسگی معمولاً فیبروم‌ها کوچک‌تر می‌شوند. علائم فیبروم رحم بسیاری از زنان از داشتن فیبروم غافل هستند زیرا هیچ علامتی ندارند و علائم آن معمولا به تعداد و اندازه آن‌ها بستگی دارد. زنانی که علائم دارند ممکن است این موارد را تجربه کنند: دوره‌های سنگین یا پریودهای دردناک لکه‌بینی و خونریزی مداوم بین دو پریود درد شکم درد پایین کمر نیاز مکرر به ادرار کردن احساس فشار به لگن یبوست درد یا ناراحتی در حین رابطه جنسی در موارد نادر، عوارض بیشتر ناشی از فیبروم می‌تواند بر بارداری تأثیر بگذارد یا باعث ناباروری شود. انواع فیبروم رحم انواع مختلفی از فیبروم‌های رحمی بسته به محل قرارگیری و نحوه چسبندگی آن‌ها وجود دارد. انواع خاصی از فیبروم‌های رحمی عبارتند از: فیبروم‌های داخل دیواره: این فیبروم‌ها در دیواره عضلانی رحم شما فرو رفته اند. آن‌ها رایج ترین نوع هستند. فیبروم ساب سروزال: این نوع فیبروم در زیر پوشش سطح خارجی رحم رشد می‌کند. آن‌ها می‌توانند بسیار بزرگ شوند و در لگن رشد کنند. فیبروم‌های زیر مخاطی: این فیبروم‌ها در زیر پوشش داخلی رحم رشد می‌کنند. (نادر است) چه کسانی به فیبروم مبتلا می‌شوند؟ بیشتر زنان ممکن است تا سن یائسگی دچار این بیماری شوند اما در مواردی احتمال بیشتر رشد فیبروم در رحم وجود دارد: زنان باردار کسانی که قاعدگی زودرس دارند. افرادی که سابقه فیبروم در خانواده خود دارند. زنان بالای ۳۰ سال زنانی که اضافه وزن دارند. چرا فیبروم‌ها ایجاد می‌شوند؟ به طور دقیق علت بوجود آمدن فیبروم رحم مشخص نیست، اما می‌توان برخی عوامل را در بروز این بیماری موثر دانست: ژنتیک (داشتن سابقه خانوادگی) داشتن اضافه وزن (چاقی) استرس نداشتن رژیم غذایی مناسب عدم توازن هورمونی استروژن هورمون تولید مثل زنانه است که توسط تخمدان‌ها تولید می‌شود. فیبروم‌ها معمولاً در سال‌های باروری زنان تا زمان یائسگی زمانی که سطح استروژن در بالاترین حد خود است، ایجاد می‌شود. هنگامی که سطح استروژن پایین است، مانند پس از یائسگی که دوره ماهانه یک زن متوقف می‌شود، تمایل به کوچک شدن دارند. عوارض فیبروم گاهی اوقات، فیبروم رحم می‌تواند عوارضی مانند کم خونی به دلیل از دست دادن مداوم خون در دوره‌های سنگین ایجاد کند. اکثر افراد مبتلا به فیبروم می‌توانند باردار شوند و بارداری طبیعی داشته باشند. اما برخی از فیبروم‌ها شکل رحم را تغییر می‌دهند و ممکن است خطر مشکلات زیر را ایجاد کند: ناباروری مشکلات در حین زایمان یا بعد از تولد زایمان زودرس سقط جنین فیبروم رحم چگونه تشخیص داده می‌شود؟ پزشک در مورد علائم و سلامت عمومی شما سوال خواهد کرد. او شما را معاینه خواهد کرد و ممکن است از شما بخواهد که معاینه داخلی انجام دهید. آزمایشاتی که می‌تواند به تشخیص فیبروم کمک کند عبارتند از: سونوگرافی لگن سونوگرافی واژینال ام آر آی لگن چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟ از آنجایی که فیبروم‌ها اغلب علائمی ایجاد نمی‌کنند، گاهی اوقات به طور تصادفی در طی معاینه لگنی یا سنوگرافی  تشخیص داده می‌شوند. اگر علائم فیبروم را دارید به پزشک عمومی مراجعه کنید تا بتواند علل احتمالی را بررسی کند. اگر پزشک فکر می‌کند که شما ممکن است فیبروم داشته باشید، معمولاً شما را برای سونوگرافی برای تأیید تشخیص معرفی می‌کند. درمان فیبروم فیبروم‌ها اگر علائمی ایجاد نکنند نیازی به درمان ندارند. پس از یائسگی، اغلب بدون درمان کوچک می‌شوند. اگر علائم ناشی از فیبروم را دارید، معمولاً ابتدا دارو برای کمک به تسکین علائم توصیه می‌شود. همچنین داروهایی برای کمک به کوچک کردن فیبروم وجود دارد. اگر این روش‌ها بی اثر باشند، جراحی یا سایر روش‌های کم تهاجمی ممکن است توصیه شود.  نویسنده: داکتر معصومه پارسا

ادامه مطلب


8 ماه قبل - 359 بازدید

شانکروئید، یکی از انواع بیماری‌های مقاربتی است که می‌تواند از طریق رابطه جنسی از فرد آلوده به فرد سالم منتقل شود. این بیماری برای درمان نیازمند مراجعه به پزشک دارد و نمی‌توان سرخود آن را درمان کرد. شانکروئید یا زخم تناسلی، بیماری است که از طریق باکتری (Haemophilus ducreyi) ایجاد می‌شود. این باکتری وارد سیستم تناسلی می‌شود و اگر محیط مناسب باشد، ایجاد عفونت و سپس زخم می‌کند. این عفونت جنسی باعث ایجاد زخم‌های باز در آلت تناسلی می‌شود. زخم ممکن است خونریزی کند یا مایع مسری تولید کند که می‌تواند باکتری‌ها را در طول مقاربت دهانی، مقعدی یا واژینال پخش کند. شانکروئید ممکن است از تماس پوست به پوست با یک فرد مسری نیز سرایت کند. بیماری شانکرویید کمتر در کشورهای پیشرفته دیده می‌شود و بروز آن در کشورهای جهان سوم و در حال توسعه بیشتر است. شانکروئید به معنای زخم است و در زن و مرد دیده می‌شود. همچنین سنین مختلفی می‌توانند به این بیماری مبتلا شوند. راه‌های انتقال شانکروئید این بیماری به دو روش سرایت می‌کند. روش اول، ارتباط جنسی با فردی است که در نواحی تناسلی خود، زخم‌های باز دارد. روش دوم، زمانی است که مایع چرکی زخم از طریق هر نوع تماس فیزیکی به فرد دیگری منتقل شود. اگر به این بیماری مبتلا باشید، در صورت لمس زخم‌ها و بلافاصله دست‌دادن با فرد دیگر، ممکن است عفونت را به آن شخص انتقال دهید. چه کسانی در معرض خطر ابتلا به شانکروئید هستند؟ هر کسی که با باکتری عامل این بیماری در تماس باشد، ممکن است به آن مبتلا شود. بااین‌حال، تشخیص این بیماری در مردان، محتمل‌تر از زنان است. شانکروئید در زنان، بیشتر وقت‌ها بدون علامت است یا فقط با زخم‌هایی در واژن آن‌ها ظاهر می‌شود. علامت قابل مشاهده در زن‌ها، تورم غدد لنفاوی است که اگر علائم یا مشکلاتی ایجاد نکند، ممکن است پزشک متوجه این بیماری نشود. در صورت مشاهده علائمی مانند زخم و تورم غدد لنفاوی، حتما با متخصص زنان مشورت کنید. همچنان اگر به کشوری سفر می‌کنید یا در آن زندگی می‌کنید که این بیماری شایع‌تر است، ممکن است بیشتر در معرض خطر باشید. اگر یک مرد دگرجنس‌گرا هستید، خطر ابتلا به شانکروئید در شما افزایش می‌یابد. سایر عوامل خطر برای شانکروئید عبارتند از: رابطه جنسی با کارگران جنسی اختلال مصرف مواد مخدر یا الکل هر چیزی که با اعمال جنسی پرخطر مرتبط باشد شرکای جنسی متعدد علائم شانکروئید چیست؟ علائم ممکن است متفاوت باشد، اما معمولاً ممکن است پس  از چند روز مواجهه با این بیماری شروع ‌شود. مردان ممکن است متوجه یک برآمدگی کوچک و قرمز رنگ در اندام تناسلی خود شوند که ممکن است در عرض یک روز یا بیشتر به زخم باز تبدیل شود. زخم ممکن است در هر ناحیه از اندام تناسلی از جمله آلت تناسلی و کیسه بیضه ایجاد شود. زخم‌ها اغلب دردناک هستند. زنان ممکن است ‌برجستگی‌های قرمز در لابیا، بین لابیا و مقعد، یا روی ران‌ها ایجاد کنند. لابیاها چین‌های پوستی هستند که اندام تناسلی زن را می‌پوشانند. پس از زخمی شدن یا باز شدن برجستگی‌ها، زنان ممکن است احساس سوزش یا درد در حین دفع ادرار یا اجابت مزاج داشته باشند. زخم‌ها دارای یک مرکز نرم هستند که به رنگ خاکستری تا خاکستری مایل به زرد با لبه‌های مشخص یا تیز است. در صورت لمس زخم ممکن است به راحتی خونریزی کند. شایع‌ترین علائم شانکروئید که ممکن است در هر فردی رخ دهد: درد هنگام مقاربت جنسی یا هنگام ادرار کردن تورم در کشاله ران (جایی که قسمت پایین شکم و ران به هم می‌رسند) غدد لنفاوی متورم که می‌توانند از طریق پوست بترکند و منجر به آبسه‌های بزرگ یا جمع آوری چرک شوند که تخلیه می‌شوند. تشخیص شانکروئید تشخیص این بیماری ممکن است شامل نمونه برداری از مایعی باشد که از زخم تخلیه می‌شود. این نمونه‌ها برای تجزیه و تحلیل به آزمایشگاه فرستاده می‌شوند. پزشک شما همچنین ممکن است غدد لنفاوی در کشاله ران شما را از نظر تورم و درد معاینه کند. توجه به این نکته مهم است که تشخیص شانکروئید به دلیل شباهت ظاهری آن به بیماری‌های مقاربتی مانند تبخال تناسلی و سیفلیس، گاهی اوقات می‌تواند تنها در معاینه بصری دشوار باشد. این دو بیماری مقاربتی اغلب باید از طریق آزمایش منبع مطمئن قبل از تشخیص شانکروئید، رد شوند. درمان شانکروئید شانکروئید ممکن است با دارو یا جراحی با موفقیت درمان شود. دارو: پزشک آنتی‌بیوتیک‌ها را برای ازبین بردن باکتری‌هایی که باعث زخم شما می‌شوند، تجویز می‌کند. آنتی بیوتیک‌ها همچنین ممکن است به کاهش احتمال ایجاد اسکار با بهبود زخم کمک کنند. پزشک شما بر اساس نیازهای بهداشتی شما تعیین می‌کند که کدام آنتی بیوتیک و دوز بهترین است. مهم است که آنتی بیوتیک را طبق تجویز پزشک مصرف کنید و کل دوره آنتی بیوتیک را مصرف کنید، حتی اگر متوجه شوید که زخم‌های شما شروع به بهبود کرده است. عمل جراحی: پزشک ممکن است یک آبسه بزرگ و دردناک در غدد لنفاوی شما را با سوزن یا از طریق جراحی تخلیه کند. این امر تورم و درد را با بهبود زخم کاهش می‌دهد. این بیماری در صورت سپری کردن دوره‌ی کامل درمان، قابل درمان است. اگر همه داروها طبق تجویز پزشک شما مصرف شوند، زخم‌های شانکروئید ممکن است بدون ایجاد اسکار قابل توجه، بهبود یابد. شرایط شانکروئید درمان نشده ممکن است باعث ایجاد اسکار دائمی در آلت تناسلی شود یا منجر به عوارض جدی در زنان شود. اگر شانکروئید در شما تشخیص داده شود، در معرض خطر سایر بیماری‌های مقاربتی نیز هستید، بنابراین باید برای آن‌ها نیز آزمایش شوید. افرادی که مبتلا به شانکروئید تشخیص داده می‌شوند نه تنها در معرض خطر بالاتری برای ابتلا به HIV هستند، بلکه در معرض خطر بیشتری برای انتقال این بیماری نیز هستند. علاوه بر این، افرادی که اچ آی وی مثبت هستند و به شانکروئید مبتلا می‌شوند، دیرتر بهبود می‌یابند. روش پیشگیری از شانکروئید چیست؟ شما می‌توانید با استفاده از کاندوم و سایر روش‌های بازدارنده در هنگام تماس جنسی از ابتلا به این بیماری جلوگیری کنید. سایر اقدامات پیشگیرانه عبارتند از: استفاده از کاندوم در طول رابطه جنسی دهانی، واژینال و مقعدی محدود کردن تعداد شرکای جنسی و انجام رابطه جنسی ایمن‌تر اجتناب از فعالیت‌هایی که ممکن است احتمال ابتلای شما به شانکروئید یا سایر عفونت‌های مقاربتی (STI) را افزایش دهد. عدم ارتباط جنسی با فردی که زخم باز در ناحیه تناسلی و کشاله ران دارد. اطلاع‌رسانی به تمام شرکای جنسی در صورت ابتلا به این بیماری تا او نیز آزمایش و درمان شود. دوری از فعالیت‌های پر اصطکاک در رابطه جنسی و آگاهی از عوارض رابطه مقعدی  نویسنده: داکتر معصومه پارسا

ادامه مطلب