نویسنده: گوهرشاد

2 سال قبل - 244 بازدید

در ادامه‌ی وضع محدودیت بر آموزش و تحصیل دختران و زنان از سوی حکومت سرپرست، شماری از دانشجویان دانشگاه بلخ با دیوارنگاری به ممنوعیت تحصیل دختران اعتراض کرده و خواستار بازگشایی دانشگاه‌ها و مکاتب به‌روی دختران شدند. دانشجویان دانشگاه ولایت بلخ از دیروز (یک‌شنبه، ۱۲ سنبله) به این‌ طرف به ممنوعیت آموزش دختران از سوی حکومت سرپرست اعتراض نموده و شعار «یا همه یا هیچ‌کس» را بر دیوارهای اطراف «روضه مبارک» در شهر مزارشریف نوشته‌اند. این دانشجویان با این دیوارنگاری خواستاری بازگشایی دانشگاه‌ها و مکاتب به روی دختران شدند. دو تن از دانشجویان دانشگاه بلخ به رسانه گوهرشاد گفت که محروم‌‌کردن دختران از تحصیل برای آینده‌ی کشور یک فاجعه بسیار خطرناک است. آنان حکومت سرپرست را به نقض حقوق انسانی و اسلامی دختران متهم کردند. این در حالی است که پیش از این نیز شماری زیادی از دانشجویان پسر دانشگاه بلخ و شماری دیگر از دانشگاه‌های کشور به ممنوعیت تحصیل دختران از سوی حکومت فعلی اعتراض و با شعار «یا همه یا هیچ‌کس» از رفتن به صنف‌های درسی خودداری کرده بودند. در حالی این دانشجویان از آموزش و تحصیل دختران در افغانستان حمایت می‌کنند که بیش از دو سال می‌شود که حکومت سرپرست دختران بالاتر از صنف ششم را در افغانستان از رفتن به مکتب منع کرده‌ است. وزارت تحصیلات عالی حکومت فعلی، زنان و دختران افغان را از تحصیل در دانشگاه‌ها و مراکز آموزشی نیز بازداشته است. این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیون‌ها دانش‌آموز دختر از آموزش باز بماند. همچنین در کنار آن زنان از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستورانت‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بین‌المللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شده‌اند. قابل ذکر است که حکومت سرپرست با وجود واکنش‌های جهانی و اعتراضات گسترده‌ی دختران در بسیاری از ولایت‌های کشور، بر تصمیم خود مبنی بر ممنوعیت تحصیل دختران پافشاری کرده‌ و هیچ توجهی به خواسته‌های شهروندان کشور نکرده‌اند.

ادامه مطلب


2 سال قبل - 258 بازدید

در ادامه‌ی کاهش بودجه نهادهای امدادرسان و افزایش فقر و بیکاری در میان مردم افغان، کارزار محو پولیو یا بیماری فلج کودکان در افغانستان هشدار داده است که این بیماری «به سرعت در حال گسترش» است. صحفه‌ی فری پولیو افغانستان امروز (دوشنبه، ۱۳ سنبله) در پلتفرم ایکس خود نوشته است که تا اکنون پنج مورد مثبت پولیو در ولایت ننگرهار ثبت شده است. این سازمان درباره‌ی کارزارهای واکسن پولیو آگاهی‌دهی می‌کند. در ادامه آمده است: «تا اکنون پنج مورد مثبت پولیو در ننگرهار ثبت شده و این وضعیت برای افغانستان و به‌ویژه برای زون شرق بسیار تهدیدکننده است.» این دفتر از خانواده‌ها خواسته است که کودکان را واکسن کنند و آنان را از فلج دائمی نجات دهند. این در حالی است که در سال جاری میلادی اولین مورد مثبت پولیو در ولسوالی کوت، دومین مورد در بتی‌کوت، سومین مورد در نازیان، چهارمین مورد در بهسود و پنجمین مورد هم در دوربابا ننگرهار شناسایی شده است. همچنین در سال گذشته میلادی نیز دو مورد مثبت پولیو در افغانستان ثبت شده که در ولایت‌های کنر و پکتیا بود. این رقم کم‌ترین تعداد موارد ثبت‌شده‌ی پولیو در افغانستان بود. باید گفت که چهار مورد در سال ۲۰۲۱ و ۵۶ مورد در سال ۲۰۲۰ میلادی گزارش شده است. در حال حاضر افغانستان و پاکستان تنها کشورهایی در جهان اند که بیماری فلج کودکان در آن‌ها ریشه‌کن نشده است. کارزارهای تطبیق واکسن پولیو در این کشورها با تهدیدات امنیتی مواجه هستند. افغانستان و پاکستان چندین بار به هدف محو کامل ویروس پولیو نزدیک شده‌اند؛ اما تبلیغات نادرست در مورد واکسن و درگیری‌های مداوم در این دو کشور، سبب عقب‌گرد در خصوص رسیدن به این هدف شده است.

ادامه مطلب


2 سال قبل - 257 بازدید

زنان معترض و شماری از اعضای جنبش «زنان به سوی آزادی» به عمل‌کرد حکومت سرپرست در برابر زنان و دختران به شدت انتقاد نموده و از جامعه‌ی جهانی خواست که آپارتاید جنسیتی در افغانستان را به رسمیت بشناسد. اعضای این جنبش اعتراضی در یک مکان سربسته در کابل دست به اعتراض زده و خواستار جلوگیری از قتل‌های «سیستماتیک و هدفمند» زنان در افغانستان، نیز شده‌اند. زنان معترض در این برنامه اعتراضی‌شان شعارهای «عدالت عدالت، خسته‌ایم از جهالت» و «حکومت فعلی جنایت می‌کنند، جهان حمایت می‌کند» را سر دادند. همچنین اعضای جنبش «زنان به سوی آزادی» از جامعه‌ی جهانی خواسته‌اند که از حکومت سرپرست حمایت نکنند و این دولت را به رسمیت نشناسد. آنان از افزایش جنایات نیروهای حکومت فعلی علیه شهروندان به‌ویژه زنان و دختران در افغانستان نیز به شدت ابراز نگرانی کردند. پس از تسلط دوباه‌ی حکومت فعلی بر افغانستان، این دولت محدودیت‌های زیادی علیه زنان و دختران افغان وضع کرده است. پیش از این نیز زنان معترض در داخل و بیرون از کشور از جامعه‌ی جهانی خواستند که در سیاست‌های‌شان در برابر حکومت سرپرست تجدید نظر کند. با این وجود، چند نفر از فعالان حقوق زن اهل افغانستان در شهر کلن آلمان نیز در اعتراض به بی‌توجهی جهان به وضعیت زنان در افغانستان اعتصاب غذا کرده و از جهان می‌خواهند که آپارتاید جنسیتی در این کشور را به رسمیت بشناسد. دیشب (یک‌شنبه، ۱۲ سنبله) سومین شب اعتصاب غذایی این فعالان حقوق زن بود. تمنا زریاب پریانی، یکی از اعتصاب‌کنندگان با نشر یک نوار تصویری در شبکه اجتماعی ایکس خود می‌گوید که وضعیت صحی او و دوستانش خوب نیست، اما به اعتصاب ادامه می‌دهند. باید گفت که  بیش از دو سال می‌شود که حکومت سرپرست دختران بالاتر از صنف ششم را در افغانستان از رفتن به مکتب منع کرده‌ است. وزارت تحصیلات عالی حکومت فعلی، زنان و دختران افغان را از تحصیل در دانشگاه‌ها و مراکز آموزشی نیز بازداشته است. این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیون‌ها دانش‌آموز دختر از آموزش باز بماند. قابل ذکر است که در کنار آن زنان از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستورانت‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بین‌المللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شده‌اند.

ادامه مطلب


2 سال قبل - 658 بازدید

کتاب “و خدایی که مرد”؛ اثر عبدالله غوری است. این کتاب که در قالب ادبی رمان نگاشته شده، بیشتر محتوایش شکل خاطره‌نویسی روایی را دارد. این کتاب سرگذشت و زندگی دختری را به تصویر کشانده است که از ولسوالی ساغر ولایت دور افتاده و کوهستانی غور است که به شکل کلی می‌توان گفت؛ این رمان، رمان اجتماعی_فلسفی و اجتماعی_سیاسی است. ادامه مطلب... این طبیعت انسان است که با چهره‌های متفاوت و ظاهرهای رنگین پا به هستی بگذارد. اما در این کتاب زندگی دختر به تصویر کشانیده شده است که دل هر انسان‌زاده‌ی را به درد می‌آورد. ما انسان‌ها چقدر حقیر و ذلیل هستیم که حتی برای هم‌نوعان خود اهمیت و ارزش انسانی قایل نمی‌شویم، همواره دنبال نفس اماره و شهوانی خود استیم، دنبال طعمه کردن و به دست آوردن هم‌دیگر به شکل ناپسندانه هستیم. دختری که سال‌هاست در میان مردم با چهره معصوم زندگی می‌کنند، کاری به کاری کسی ندارد،‌ همه را به چشم انسان می‌بیند، از دست‌های کوچک شان مایه می‌گذارد تا دیگران سیر شوند، غافل از این‌که این معصومیت و پاک‌دامنی وی چقدر نظر حقیر دیگران را به سویش جلب می‌کند. روزها را با شکم گرسنه زحمت می‌کشد، شب‌ها در هوای سرد استخوانش سرد می‌شود، از مهر پدر و مادری بی‌نصیب است، روزها را کلفتی می‌کند اما دل مهربان دارد و دلش‌ به هوای داشتن خواهر و برادر خوش است. این زندگی مناسب شایسته نیست،  شایسته‌ی که روزها با درد و رنج دست‌وپنجه نرم می‌کند، شب‌ها را در کنج خانه‌ي گِلی دنج سپری می‌کند، از محبت و مهر خبری نیست، وی را به عنوان یک آله دست در گوشه‌ای انداخته است. این بی‌مهری‌ها، این زیرچشمی‌ها، این بد اندیشیدن لایقِ «شایسته» نیست و شایسته را هم‌سان فرشته به روی دید‌ه‌های شان جای داد، اما چی کنیم که از قدیم همین رسم نظام مردم افغانستان شده است که تمام مسایل را قومی دانسته و تفکیک بین ایشان رایج شده است،‌ به کسانی‌ دیگر جز فامیل نزدیک‌شان اهمیت و ارج چندانی نمی‌گذارد؛ زیرا دیگران را از خود نمی‌داند و زندگی شان فقط در میان چهاردیواری خانه‌ی‌شان خلاصه می‌شود که دامن شایسته را نیز این امر فلاکت زده به چنگ گرفته است. از تفکیک‌ها بیشتر سخن بگوییم: تفکیک‌ها همیشه در هر خانواده‌ی افغانی رواج داشته‌اند. کم‌تر کسی را در جامعه افغانی می‌توان یافت که بین اطفال شان تفاوت و تفکیک قایل نشود. البته در این مورد باید خانواده‌های افغانی مورد بررسی صورت بگیرد. زیرا این کاری است که توسط افراد خواسته و ناخواسته صورت می‌گیرد. امر که بر کلیت این پدیده صدق کند و یا این پدیده را درست شمرده و یا رد کند؛ وجود ندارد. چون نظر به ظرفیت والدین با اطفال برخورد صورت می‌گیرد، این‌که والدین تا چی اندازه حقوق مساوی را بین فرزندان شان در نظر می‌‌گیرد بسته‌گی به اخلاق انسانی و اخلاص عمل آن‌ها دارد. مراد از پاراگراف فوق این است که بیشتر به زندگی «شایسته امید» دختری که شخصیت محوری داستان کتاب را شکل داده، آشنا شویم. دختران دیگری همانند شایسته در گوشه و کنار این قطعه خاکی بنام افغانستان وجود دارد که باید به آن‌ها رسیدگی شود، زیرا دختران این سرزمین نماد شجاعت، دلاوری و انسانیت است. نویسنده این رمان به خوبی از وضعیت حاکم در جامعه افغانی آگاه است که چنین تصویر را در قالب متن طرح نموده است. متن کتاب، متن بسیار فوق‌العاده محتوایی است. این رمان بیشتر به شکل خاطره نوشته شده و نوعیت جهت آن نیز باید اجتماعی باشد. زیرا در آن واقعیت اجتماعی به روز شده است. این رمان در کل بیان کننده زندگی و نوعیت زندگی یک انسان به شکل  قطعه‌ای است. زیرا بعد با جستجو و کاووش به قطعه‌های دیگر دست می‌یابد؛ در اوایل کتاب می‌خوانیم دختر نحیف و خردسال از زندگی پدر و مادرش روایت دارد که خودش نیز عضو از آن خانواده بوده و همرای آن‌ها در تمام ابعاد زندگی سهیم بوده است. بعدها کم‌کم گذر زمان دست هم‌کاری به وی می‌دهد و از حقیقت واقعه‌ها پرده بر می‌دارد، به مسایل گذشته‌ي تلخ، روشنی توضیحی می‌اندازد تا این‌که زندگی به شکل رسمی رخ و صورتش را برای این دختر نشان می‌دهد. در این‌جا ظلمت و تاریکی که از طرف پدرخوانده و مادرخوانده در عالم بی‌خبری شایسته بر شایسته تحمیل می‌شود؛ تصویر سیاه و تاریک جهل و نادانی را برای خواننده‌ها نقاشی می‌کند که ظلمت و تاریکی عمل پلید است و ناشایست. هم‌چنین در قسمتی ما می‌خوانیم که شایسته با خانواده ربابه معرفی می‌شود که خوشبختی‌های شایسته محک می‌خورد و زندگی صفحه خوش‌بختی و موفقیت را به روی شایسته می‌گشاید. در این‌جا نیز تصویر قابل تامل است که در جامعه افغانستان نادر کسانی زندگی می‌کند که بیشتر به انسانیت و انسان‌مداری تا موارد دی‌نفع فکر می‌کنند. در این‌جا در می‌یابیم که در هیچ موارد و هیچ زمانی قضاوت عجولانه و یک طرفه نکنیم زیرا به زودی آشکار خواهد شد که قضاوت‌ها باید عینی و نتیجه‌ی باشد. مثلا ما در قسمت بالایی این متن مردم را مخاطب قرار دادم و گفتم که این‌ها بیشتر عجول است و سطحی فکر می‌کنند، این حرف را به خاطر گفتم که آغاز کتاب و محتوایی آغازین کتاب چنین صدق می‌کند. اما در این‌جا به صراحت باید بگوییم که قضاوت یک‌طرفه و عجولانه بدون در نظر گرفتن شرایط محیطی و زمانی اکثر اوقات اشتیباه از آب در می‌آیند. در جایی دیگر این کتاب نقطه‌ای عطفی وجود دارد که توجه تمام خواننده‌ها را به خود جلب نموده است. تلاش و پشت‌کار شایسته است. شایسته در این متن با تلاش‌شان نشان می‌دهد که ناممکن در دنیا وجود ندارد؛ مگر با اراده و تلاش. در جایی دیگر کتاب ما با انسان‌های که به عنوان طالح از آن‌ها نام‌برده شده است، روبرو می‌شویم. اتفاقات که برای شایسته افتاده و مجازات ناعادلانه‌ی که بر شایسته روا داشته است، حکایت از یک جامعه نامتمدن و مرد سالاری می‌نماید که نیم پیکر جامعه را نادیده می‌گیرد. در بخش ار متن این کتاب تصویر سیاه سقوط حکومت افغانستان و دست‌های پشت پرده نقاشی شده است که روزها و دردهای روز سقوط و برنامه تخلیه‌ی افغان‌ها از میدان‌هوایی کابل را شایسته به شکل رویا پردازی در عالم خواب به گوش سیاست‌مداران پشت‌پرده بازگو کرده است. اتفاقات و جنجال‌‌های اخیر مردم افغانستان را نیز به شکل رویایی به محضر خالق در عالم خواب بازگو نموده است که این‌ها بیان کننده درد و رنج است که انسان را از درون می‌خورد ولی آزادی بیان و گوش شنوایی وجود ندارد به شکل مار عظیم‌الجثه در دل مانده و جسم و روح را آزار می‌دهد. جایی دیگر این کتاب تصاویر قبیح و زمخت اشخاص رتبه‌دار ادارات دولتی در دوره جمهوریت را به تصویر کشانده است که واقعا پرده برداشتن از رازهای زشت و پشت پرده دولت‌مردان برای سپردن وظایف به اتباع واقعا خجیلانه و شرم‌آور است. این کتاب؛ کتاب خوبی است و برای نویسنده آرزوی موفقیت نموده و دست شان را به گرمی می‌فشارم. در این روزهای که قلم حق نوشتن و اذهان حق بیان ندارد، توانسته با دنیایی درون و احساس خود کنار آمده و اثر گران‌بهایی را با محتوایی عالی در دست‌رس اهل علم و فضل قرار دهد. اما چند نکته‌ی را به عنوان یک هم‌کار یادآور می‌شوم، امید است که در ویرایش بعدی شاهد نسخه بهتری از این کتاب باشیم. در پاراگراف بندی کتاب توجه دقیق صورت نگرفته است. جملات خود را بسیار به شکل بارز نشان می‌دهد که نسبت به جمله قبلی چنان در ارتباط قوی نیست که اگر یک عبارت از پاراگراف را برداریم در محتوا تغییر ایجاد نمی‌شود. پاراگراف بندی را باید طوری دقیق و بدون خورده‌گیری انجام داد که جملات و عبارت‌های تحت یک پاراگراف با هم پیوند عمیق داشته باشد که اگر کسی بخواهد جمله‌ی از متن را روبرداشت نماید باید توجه به کل پاراگراف یا حداقل عبارت ماقبل و مابعد جمله برداشتی نظر نماید. در ویراستاری متن نیز توجه چنانی صورت نگرفته است. زیرا هر پاراگراف بافاصله شروع می‌شود و هر فاصله به مثابه حروف نخستین واژه سرخط پایینی عمل می‌کند. در گذشته ویراستاری و سجاوندی ادبیات یک نوع بود که تمام پاراگراف‌ها فاصله به طرف داخل نوشته می‌شد که فکر کنم فاصله‌ تطبیقی پاراگراف را به داخل متن این کتاب، بیش از اندازه گرفته‌اند. ولی ویراستاری جدید نوع دیگر را به خود گرفته است که محتوای هر عنوان پاراگراف اول را بدون پاراگراف بندی نوشته و پاراگراف بندی را در پاراگراف‌‌های بعدی تطبیق می‌کنند. در متن پایانی فصل‌ها؛ در چند جای آمده است که رفتم سراغ فصل‌های بعدی، از نظر محتوایی این جمله دچار مشکل بوده و از حیث افاده معنی رنج می‌برد. زیرا زمانی که ما می‌گوییم رفتم سراغ فصل‌های بعدی یعنی به این منظور که من هم‌زمان سراغ چند فصل رفتم که این ناممکن است که ما یک کلمه از یک فصل دو کلمه از فصل دیگر و چند کلمه از فصل دیگر بخوانیم؛ بهتر است به جایی فصل‌های بعدی فصل بعد نوشته شود. زیرا محتوا و ارزش محتوایی جمله از نظر افاده مفهوم و معنی درست‌تر به نظر می‌رسد. باز هم باید از ویراستاری سخن گفت: کتاب نام برده از غلط املایی رنج می‌برد. مانند: هم‌زمان من و ربابه به شت سر مان نگاه کردیم که باید چنین نوشته شود: هم‌زمان من و ربابه به پشت سرِمان نگاه کردیم. پدرم و مادرم من در والیت غور زندگی می‌کردند. که باید چنین نوشته شود: پدر و مادر من در ولایت غور زندگی می‌کردند. هورمون‌های جنسی بدنم مان را تغییر می‌دهد. که باید چنین نوشته شود: هورمون‌های جنسی بدن‌مان را تغییر می‌دهد. و... قواعد دستوری باید در متن بیشتر مورد توجه باشد؛ زیرا به اساس قواعد دستوری واژه‌ها در جمله جا باز نموده و به افاده معنی می‌نشیند.  که متاسفانه جملات و عبارت‌ها از قواعد دستوری بسیار رنج می‌برد که در این زمینه بی‌نهایت توجه تان‌را خواهانم. نمونه متن: (آمریکایی‌ها و اروپایی‌ها، نمادی از انسان دوستی، احترام به آزادی‌های فردی و اجتماعی و الگویی از انسانیت هستند. ما خرسندیم که ایشان را در کشورمان با خود داریم.)  قواعد دستوری نظیر ضمیر، واژه‌های مرکب و اسم به شدت مبهم و شاید هم تا جایی اشتیباه به کار رفته است. تنظیم کردن متن به یک سطح ادبی و استفاده واژه‌های تکراری به شکل ثابت را نیز مد نظر بگیرید. متن کتاب در دریایی نویسنده‌گی غوطه‌ور است و پاراگراف به پاراگرف پهلو می‌خورد. یعنی گاها جملات شکل ادبی گرفته و گاها از نوشتار لهجه‌ی  رنج می‌برد؛ متن کتاب حالت نوسانی را به خود گرفته است. اگر یک بازبینی در متن صورت بگیرد بد نخواهد بود. زیرا نوسان در معنی جملات قابل حس و پذیرش است. نویسنده: محمدرضا رامز تأمل بر رمان «و خدایی که مُرد»(۱)

ادامه مطلب


2 سال قبل - 327 بازدید

هدایت‌الله خادمی، عضو پیشین مجلس جمهوری اسلامی ایران به محدودیت حکومت سرپرست بر کار و آموزش زنان و دختران واکنش نشان داده و می‌گوید که اعضای حکومت فعلی با دختران بدتر از دوره ماقبل از اسلام یا دوره زنده به‌گور کردن رفتار می‌کنند. آقای خادمی این اظهارات امروز (یک‌شنبه، ۱۲ سنبله) در پلتفرم ایکس خود مطرح کرده است. او تاکید کرد که حکومت فعلی افغانستان را «نابود» کرده است. وی افزود: « اعضای حکومت فعلی با دختران بدتر از دوره ماقبل از اسلام یا همان زنده به‌گور کردن رفتار می‌کنند،‎ دانشگاه‌ها و زبان فارسی را تعطیل و حالا هم چنین توهینی به شیعیان می‌کنند چه ضعفی داریم؟» همچنین این عضو پیشین مجلس ایران به نشر یک مطلبی در سایت نزدیک به استخبارات حکومت فعلی مبنی بر «فرقه ضاله، باطل و گمراه‌کننده» خواندن مذهب اهل تشیع واکنش نشان داده است. او گفت: « دیگر حکومت فعلی چه بگویند تا فهمیده شود که آنان همان داعش اند تا مسوولین و نمایندگانی که از تبار پشتون و یا نفوذی اند دست از «تمجید» آن‌ها بردارند.» این واکنش تُند در حالی‌ است که چندی پیش رسانه اداره استخبارات حکومت فعلی موسوم به «المرصاد» طی مطلبی مذهب شیعه را «فرقه ضاله، باطل و گمراه‌کننده» توصیف کرد و گفته که «شیعه، خوارج، قادریه و مرجئه از مذاهب ضاله و باطل است و مسلمانان باید خود را از این فرقه‌های گمراه‌کننده» نجات دهند. همچنین بیش از دو سال می‌شود که حکومت سرپرست دختران بالاتر از صنف ششم را در افغانستان از رفتن به مکتب منع کرده‌ است. وزارت تحصیلات عالی حکومت فعلی، زنان و دختران افغان را از تحصیل در دانشگاه‌ها و مراکز آموزشی نیز بازداشته است. این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیون‌ها دانش‌آموز دختر از آموزش باز بماند. قابل ذکر است که در کنار آن زنان از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستورانت‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بین‌المللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شده‌اند.

ادامه مطلب


2 سال قبل - 313 بازدید

سازمان جهانی غذا اعلام کرده است که در سال جاری میلادی برای یک میلیون کودک در مکاتب افغانستان که نیمی از آن دختران هستند، میان‌وعده‌های غنی‌شده‌ی غذایی توزیع کرده است. این سازمان در پلتفرم ایکس خود نوشته است که از هر ۱۰ خانواده در افغانستان، ۹ خانواده غذای کافی ندارند. سازمان جهانی غذا در ادامه هشدار داده است که با افزایش فقر در افغانستان بیشتر کودکان گرسنه به مکتب می‌روند. در ادامه آمده است که هر صبح برای ۷۰۰ هزار کودک دختر و پسر در سراسر کشور بیسکویت (میان‌وعده‌های غنی‌شده‌ی غذایی) توزیع می‌شود. در حالی این سازمان از توزیع میان‌وعده‌های غذایی خبر می‌دهد که پیش از سازمان جهانی غذا از کمبود بودجه در توزیع کمک‌های بشردوستانه این برنامه هشدار داده بود. این در حالی است که زیر سایه حاکمیت حکومت فعلی، با گذشت هر روز فقر و بیکاری در جامعه افزایش می‌یابد و بسیاری از شهروندان افغانستان برای فرار از سلطه‌ حکومت فعلی، تلاش می‌کنند از هر طریق ممکن به کشورهای همسایه و اروپایی مهاجرت کنند. قابل ذکر است که دستور حکومت فعلی مبنی بر ممنوعیت کار زنان در نهادهای امدادرسان به‌شمول دفترهای سازمان ملل متحد در افغانستان، باعث کاهش کمک‌های بشردوستانه به این کشور شده است؛ اما حکومت سرپرست کاری برای لغو این محدودیت‌ها نکرده‌ است.

ادامه مطلب


2 سال قبل - 325 بازدید

شماری از فعالان حقوق بشر و مدافعان حقوق زنان، از دو روز به این طرف، در شهر کلن آلمان در واکنش به آنچه بی‌توجهی جهان به زنان افغانستان می‌دانند، دست به اعتصاب غذایی ۱۲ روزه زده‌اند. تمنا زریاب پریانی، یکی از زنان معترض شب گذشته (شنبه‌، ۱۱ سنبله) در پلتفرم ایکس خود نوشته است که دومین شب اعتصاب غذایی را پشت سر می‌گذراند. خانم پریانی تاکید کرد: «تنها خیمه‌ی روشن در دل شب از تاریکی‌های افغانستان فراموش شده.» او خواهان به رسمیت شناخته‌شدن آپارتاید جنسیتی در افغانستان و توقف حمایت از حکومت سرپرست می‌باشد. این فعالان حقوق زن با نشر فراخوانی گفته‌اند که از دو سال به این طرف، مردم افغانستان زیر شکنجه، رنج و خشونت قرار گرفته‌اند و زنان به خاطر جنسیت‌شان از حقوق انسانی‌شان محروم شده‌اند. این اعتصاب غذایی از روز (جمعه، ۱۰ سنبله) آغاز شده و قرار است تا ۱۲ روز ادامه پیدا کند. قابل ذکر است که بیش از دو سال از حاکمیت دوباره‌ی حکومت سرپرست بر افغانستان سپری می‌شود، در این مدت، حکومت دست‌کم ۵۰ فرمان و دستور را که حقوق اساسی زنان را محدود می‌کند، صادر کرده است. حکومت فعلی پس از تصرف قدرت در افغانستان، محدودیت‌های شدیدی بر حقوق زنان و دختران وضع کرده است. در حال حاضر زنان و دختران اجازه‌ی کار، تحصیل و گشت‌وگذار آزادانه را ندارند. با این وجود فعالان حقوق بشر می‌گویند که رفتار حکومت سرپرست با زنان و دختران در افغانستان ممکن است «جنایت بشری مبتنی بر جنسیت و به‌عنوان آپارتاید جنسیتی» توصیف شود. به‌تازگی نیز کارشناسان سازمان ملل گفته‌اند که بحث درباره‌ی آپارتاید جنسیتی در افغانستان ضروری است. همچنین جامعه‌ی جهانی از حکومت سرپرست خواسته است که اگر خواستار مشروعیت بین‌المللی هستند، رفتار خود را در قبال زنان و دختران تغییر دهند. اما سران حکومت مدعی اند که «حقوق شرعی» زنان در افغانستان تامین است و دستور منع آموزش و تحصیل دختران و زنان نیز پس از ایجاد طرزالعمل‌ها برداشته خواهد شد.

ادامه مطلب


2 سال قبل - 298 بازدید

رسانه‌های ایرانی گزارش داده‌اند که در زندان‌های این کشور حدود شش هزار شهروند افغانستانی زندانی هستند. خبرگزاری ایسنا امروز (یک‌شنبه، ۱۲ سنبله) به نقل از علی‌رضا محمودی، مدیرکل قنسولی وزارت امور خارجه‌ی جمهوری اسلامی ایران نوشته است که بیشترین شهروندان خارجی زندانی در ایران از افغانستان هستند. آقای محمودی گفته است که از ابتدای سال ۱۴۰۰ تا ماه سنبله‌ی ۱۴۰۲، ۹۱۴ شهروند زندانی ایرانی در دیگر کشورها آزاد یا به ایران منتقل شده‌اند. در ادامه آمده است که ایران با حکومت سرپرست نیز زندانی مبادله کرده است. همچنین وزارت امور خارجه‌ی حکومت فعلی در اواخر ماه جوزا سال جاری خورشیدی از انتقال یک هزار و ۱۳۱ زندانی از زندان‌های ایران به افغانستان خبر داده بود. قابل ذکر است که این زندانیان براساس موافقت‌نامه‌ی تبادل زندانیان میان وزارت‌های عدلیه‌ی دو کشور در سال ۱۳۸۵، به افغانستان منتقل شده‌اند. بنا به گزارش‌ها افغان‌های که در زندان‌های ایران به سر می‌برند، شماری زیادی به اعدام نیز محکوم شده‌اند؛ اما آمار دقیق آن اعلام نشده است. در حال حاضر بیش از ۵ میلیون مهاجر افغان در ایران به سر می‌برند. در حالی که همه روزه صدها مهاجر از ایران اخراج و به وطن بازمی‌گردند، هنوز بازار قاچاق انسان به ایران پررونق است و روزانه صدها نفر از مرز غیرقانونی رد می‌شوند تا به ایران برسند. ایران در حالی از افزایش اخراج مهاجران خبر می‌دهد که پس حاکمیت حکومت فعلی بر افغانستان، مهاجرت شهروندان کشور افزایش یافته است. مقصد بخش بزرگی از مهاجران افغانستانی ایران و پاکستان است.

ادامه مطلب


2 سال قبل - 358 بازدید

سیگار یا اداره بازرس ویژه‌ی آمریکا در امور بازسازی افغانستان اعلام کرده است که آژانس توسعه بین‌المللی این کشور زمینه ادامه تحصیل ۹۰۰ دانشجوی «دانشگاه آمریکایی افغانستان» را در خارج از افغانستان فراهم کرده است که ۵۴۰ نفر از آن‌ها دختران و زنان هستند. سیگار در پلتفرم ایکس خود نوشته است که با وضع محدودیت و بسته‌شدن دانشگاه آمریکایی در کابل پس از به قدرت رسیدن حکومت سرپرست بر افغانستان، این دانشگاه دفتر مرکزی خود را به دوحه انتقال داده و بخش آموزش از «راه دور» را در قطر ایجاد کرده است. در ادامه آمده است که این دانشگاه در چهار ماه اول سال جاری میلادی، ادامه تحصیل ۵۴۸ دانشجو در افغانستان، ۹۸ تن در دوحه و ۲۱۶ دانشجوی این دانشگاه را در کشورهای دیگر فراهم کرده است. با این وجود چند روز پیش کرن دکر، کاردار سفارت آمریکا برای افغانستان که از دوحه کار می‌کند نیز در شبکه اجتماعی ایکس خود نوشته بود که «به ۲۰۰ دانشجو دانشگاه آمریکایی افغانستان» در پردیس دوحه خوش‌آمدید گفته است. براساس معلومات موجود، شماری از این دانشجویان به کشورهای آسیای میانه و دانشگاه آمریکایی در کردستان عراق منتقل شده‌اند. دانشگاه آمریکایی افغانستان در سال ۲۰۰۶ به‌عنوان یک نهاد آموزشی غیرانتفاعی به زبان انگلیسی به سبک دانشگاه‌ آمریکایی بیروت تاسیس شد. این دانشگاه در گذشته یکی از اهداف عمده حمله حکومت فعلی بود و در سال ٢٠١٦ هدف دو حمله انتحاری و مسلحانه نیروهای حکومت سرپرست قرار گرفت که در نتیجه ١٦ تن کشته و حدود ٢٠٠ تن زخمی شدند. در حالی سیگار از فراهم‌سازی زمینه تحصیل دانشجویان افغان خبر می‌دهد که بیش از دو سال می‌شود که حکومت سرپرست دختران بالاتر از صنف ششم را در افغانستان از رفتن به مکتب منع کرده‌ است. وزارت تحصیلات عالی حکومت فعلی، زنان و دختران افغان را از تحصیل در دانشگاه‌ها و مراکز آموزشی نیز بازداشته است. این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیون‌ها دانش‌آموز دختر از آموزش باز بماند. قابل ذکر است که در کنار آن زنان از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستورانت‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بین‌المللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شده‌اند. همچنین پس از از ۲۴ اسد و تسلط دوباره‌ی حکومت فعلی بر افغانستان، صدها هزار از شهرواندن، کشور را ترک کردند که از آن جمله شماری از دانشجویان دانشگاه آمریکایی افغانستان به قطر منتقل شدند.

ادامه مطلب


2 سال قبل - 253 بازدید

در ادامه‌ی وضع محدودیت بر کار رسانه‌ها و بازداشت خبرنگاران افغان، مرکز خبرنگاران افغانستان اعلام کرده است که حکومت سرپرست حبیب‌الله سراب، خبرنگار تلویزیون آریانانیوز در پکتیا، پرویز سرگند، خبرنگار آزاد در کنر و شاه‌محمود همدرد، خبرنگار «تلویزیون ملی» در ارزگان را از زندان آزاد کرده است. این مرکز با نشر اعلامیه‌ای گفته است که سراب و سرگند در تاریخ ۱۹ اسد بازداشت شده بودند که روز (شنبه، ۱۱ سنبله) از بند استخبارات حکومت فعلی در کابل آزاد شده‌اند. در ادامه آمده است که شاه‌محمود همدرد نیز در ۲۱ اسد از شهر ترینکوت، مرکز ارزگان بازداشت شده بود؛ اما مرکز خبرنگاران افغانستان به زمان دقیق آزادی او از زندان اشاره‌ای نکرده است. مرکز خبرنگاران افغانستان تاکید کرد که این خبرنگاران با ارائه‌ی ضمانت و رعایت دستور حکومت سرپرست مبنی بر کارنکردن با رسانه‌های ممنوعه، از زندان آزاد شده‌اند. در اعلامیه آمده است که نیروهای حکومت سرپرست به‌طور غیررسمی همکاری با برخی از رسانه‌های تازه‌ایجادشده در بیرون از افغانستان که وضعیت کشور را پوشش می‌دهند، را ممنوع کرده‌اند. همچنین مرکز خبرنگاران افغانستان خواستار رهایی فوری و بدون قید و شرط دست‌کم دو خبرنگار و کارمند رسانه‌ای دیگر شده است که در زندان حکومت سرپرست به‌سر می‌برند. براساس معلومات موجود مرتضی بهبودی، خبرنگار افغانستانی-فرانسوی و امین‌الله عالمی، صاحب‌امتیاز و مدیرمسوول رادیوی محلی «ممتاز» در فاریاب در زندان حکومت سرپرست به‌سر می‌برند. این در حالی است که از زمان تسلط دوباره‌‌ی حکومت سرپرست بر افغانستان، دولت بارها متهم به آزار و اذیت خبرنگاران خارجی شده‌ و شماری از خبرنگاران خارجی را نیز بازداشت کرده‌اند.

ادامه مطلب