نویسنده: گوهرشاد

2 سال قبل - 232 بازدید

همزمان با روز جهانی تلویزیون، نی یا نهاد حامی رسانه‌های آزاد افغانستان اعلام کرده است که ۵۲ درصد از رسانه‌های دیداری افغانستان پس از حاکمیت حکومت سرپرست بر کشور از فعالیت بازمانده‌اند. امروز (سه‌شنبه، ۳۰ عقرب) برابر با ۲۱ نوامبر، روز جهانی تلویزیون است و نی این آمار را منتشر کرده است. نهاد حامی رسانه‌های آزاد افغانستان با نشر اعلامیه‌ای گفته است که امسال روز جهانی تلویزیون در حالی فرا می‌رسد که بیش از نیمی از رسانه‌های دیداری افغانستان دیگر فعالیت ندارند. در اعلامیه آمده است که نظرسنجی‌های نهاد نی نشان می‌دهد که از میان ۱۴۷ تلویزیون ۷۷ تلویزیون نظر به چالش اقتصادی نشرات‌شان را متوقف کردند. در ادامه آمده است که تلویزیون به‌عنوان رسانه‌ی دیداری در دودهه‌ی گذشته نقش ارزنده‌ای را در راستای تمثیل آزادی بیان، اطلاع‌رسانی و روشن‌ساختن اذهان عامه ایفا کرده است. نهاد حامی رسانه‌های آزاد افغانستان تاکید کرد که وضعیت کاری رسانه‌ها، به‌ویژه رسانه‌های دیداری در افغانستان را قناعت‌بخش نمی‌باشد. این نهاد در ادامه از نهادهای ملی و بین‌المللی حامی رسانه‌ها خواستار پشتیبانی در حل معضل موجود است. همچنین نی از حکومت سرپرست خواسته است که در راستای حمایت از رسانه‌ها در خصوص مالیات و تضمینات مالی تجدید نظر کنند تا رسانه‌های موجود در افغانستان نابود نشوند. باید گفت که حکومت سرپرست از زمان تسلط دوباره بر افغانستان، محدودیت‌های گسترده‌ای در برابر کار خبرنگاران و رسانه‌های آزاد وضع کرده‌اند.

ادامه مطلب


2 سال قبل - 267 بازدید

اوچا یا دفتر هماهنگ‌کننده‌ی کمک‌های بشردوستانه‌ی سازمان ملل متحد در کابل اعلام کرد که افغانستان یکی از آلوده‌ترین کشورها به ماین‌ها و مهمات منفجر ناشده در سطح جهان است. این نهاد امروز (سه‌شنبه، ۳۰ عقرب) در حساب کاربری ایکس خود نوشته است که نهادهای ماین‌پاکی در افغانستان از سال ۱۹۸۸ میلادی تا اکنون بیش از ۱۳ میلیون مورد مواد منفجره را کشف و خنثی کردند. دفتر هماهنگ‌کننده‌ی کمک‌های بشردوستانه‌ی سازمان ملل متحد افزود که نزدیک به ۷۶۴ هزار از این مهمات ضد انسان و ۳۳ هزار و ۴۶۰ مورد آن ماین‌های ضد ماشین بوده است. در ادامه آمده است که ویرانی و آلودگی اراضی افغانستان با مهمات منفجر ناشده، هر دو میراث چندین دهه جنگ و درگیری در این کشور هستند. اوچا افزود که خانواده‌های متکی به زراعت در ساحات دوردست کشور نیز در معرض خطرات ناشی از انفجار این مهمات هستند. این نهاد گفت که نهادهای ماین‌پاکی در میان سکتورها به شدت با کمبود بودجه در افغانستان روبه‌رو هستند. این در حالی است که این نهاد پیش از این نیز هشدار داده بود که افغانستان وسیع‌ترین اراضی آلوده به ماین‌ها و مهمات منفجر ناشده‌ی باقی مانده از زمان جنگ را دارد. افغانستان یکی از آلوده‌ترین کشورها به ماین است که در سراسر کشور پراکنده شده و همه ساله قربانیان زیادی از غیرنظامیان به ویژه کودکان می‌گیرد. براساس آمارهای موجود بیش از ۶۰۰ کیلومتر مربع خاک افغانستان ملوث به ماین و مهمات انفجاری است.

ادامه مطلب


2 سال قبل - 341 بازدید

همزمان با روز جهانی کودک، حامد کرزی، رییس‌جمهور پیشین افغانستان به این مناسبت بار دیگر خواستار بازگشایی مکاتب دخترانه از سوی حکومت سرپرست شده است. آقای کرزی امروز (سه‌شنبه، ۳۰ عقرب) در حساب کاربری ایکس خود نوشته است: «امیدوارم در سرتاسر افغانستان به دختران و پسران ما حق آموزش داده شود.» وی تاکید کرد: «با دادن این حق مسلم [آموزش] به فرزندان افغانستان، کشور آینده‌‌ای آباد و درخشان خواهد داشت و با دنیا رقابت خواهد کرد.» در حالی از روز جهانی کودک در سراسر جهان تجلیل می‌شود که حکومت سرپرست در بیش از دو سال حاکمیت خود بر کشور، مکاتب دخترانه را به‌روی دختران بالاتر از صنف ششم مسدود کرده است. وزارت تحصیلات عالی حکومت فعلی، زنان و دختران افغان را از تحصیل در دانشگاه‌ها و مراکز آموزشی نیز بازداشته است. این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیون‌ها دانش‌آموز دختر از آموزش باز بماند. حکومت سرپرست علی‌رغم واکنش‌ها به این اقدام، تاکنون هیچ تمایلی به بازگشایی مکاتب دخترانه از خود نشان نداده است.

ادامه مطلب


2 سال قبل - 317 بازدید

مسوولان محلی در هلمند می‌گویند که در اثر واژگون شدن یک‌ عراده موتر در رودخانه‌ای در ولسوالی گرمسیر این ولایت شش عضو یک خانواده جان باخته‌اند. ریاست اطلاعات و فرهنگ هلمند با نشر خبرنامه‌ای گفته است که این رویداد حوالی ساعت ۱۱ صبح روز گذشته (دوشنبه، ۲۹ عقرب) در ساحه‌ی«تخته پل» از مربوطات ولسوالی گرمسیر این ولایت رخ داده است. در خبرنامه آمده است که قربانیان این رویداد شامل سه کودک، دو زن و یک مرد می‌باشند. در ادامه آمده است که این رویداد زمانی رخ داد یک عراده موتر حامل باشندگان ولسوالی گرمسیر به سمت لشکرگاه، مرکز ولایت هلمند در حرکت بوده است. همچنین عزت‌الله حقانی، سخنگوی پولیس ولایت هلمند به رسانه‌ها گفت که این رویداد به دلیل بی‌احتیاطی راننده‌ی موتر به رودخانه‌ی «بغرا» سقوط کرده است. آقای حقانی تاکید کرد که این موتر هفت سرنشین داشته که همه اعضای یک خانواده بوده و از این میان، تنها راننده‌ی این موتر زنده مانده و زخمی شده است. او در مورد وضعیت این راننده‌ی موتر جزئیاتی ارایه نکرده است. قابل ذکر است که حوادث ترافیکی در سراسر افغانستان سالانه جان ده‌ها نفر را می‌گیرد و ده‌ها زخمی و معلول برجای می‌گذارد. این در حالی است که وزارت داخله‌ی حکومت سرپرست چند روز قبل اعلام کرده بود که در شش ماه گذشته حوادث ترافیکی جان یک هزار و ۲۹ نفر را در کشور گرفته است. این وزارت گفته بود که در این مدت دو هزار و ۲۸۸ حادثه‌ی ترافیکی در شاهراه‌ها و شهرهای کشور رخ داده است. بی‌احتیاطی رانندگان، عدم رعایت قوانین ترافیکی از سوی رانندگان، خرابی و کم‌عرض بودن جاده‌ها از دلایل عمده‌ی وقوع حادثات ترافیکی عنوان می‌شود.

ادامه مطلب


2 سال قبل - 253 بازدید

آکادمی علوم که تحت کنترول حکومت سرپرست قرار دارد، از وزارت معارف و تحصیلات عالی خواسته است که «شناخت حدود و قصاص» را شامل نصاب تعلیمی و تحصیلی کشور بسازند. خبرگزاری باختر تحت کنترل حکومت فعلی در گزارشی گفته است که آکادمی علوم طی سمیناری تحت عنوان «سمینار علمی تحقیقی تطبیق حدود شرعی و نقش آن در تامین امنیت» در شهر کابل برگزار کرده بود، این موضوع را مطرح کرده‌ است. در گزارش آمده است که در این سمینار، امیرجان ثاقب، معاون آکادمی علوم حکومت سرپرست تاکید کرده است که ‏حدود و قصاص به‌منظور حفظ عزت، جان، ناموس و ثبات جامعه از سوی دین اسلام تعیین شده است. این آکادمی از رهبری حکومت سرپرست خواسته است که باید برای پندپذیری هرچه بیشتر افراد جامعه، حدود و قصاص در محضر عام تطبیق شود. آکادمی علوم افزود که نهادهای عدلی و قضایی حکومت سرپرست پرونده‌های جرایم «قصاص و سرقت» را در اولویت کاری خود قرار دهند. همچنین این آکادمی به ریاست‌های اطلاعات و فرهنگ، ارشاد، حج و اوقاف و امر به معروف پیشنهاد کرده است که برای آگاهی عامه، بحث‌های حدود و مجازات آن را از طریق رسانه‌های جمعی منعکس کنند. این درحالی است که حکومت سرپرست پس از تسلط دوباره‌ی خود در افغانستان، دادگاهای صحرایی را در سراسر کشور از سر گرفته و زنان و مردان را در محضر عام شلاق زده و حتی اعدام کرده‌اند.

ادامه مطلب


2 سال قبل - 232 بازدید

دیدبان حقوق بشر به ادامه‌ی وضع محدودیت بر آموزش و کار دختران و زنان در افغانستان واکنش نشان داده و می‌گوید که زنان و دختران افغان از «نظارت و آزارواذیت» تا عدم دسترسی به آموزش مواجه هستند. این نهاد امروز (دوشنبه، ۲۹ عقرب) با نشر پیامی در حساب کاربری ایکس خود نوشته است که میلیون‌ها دختر و زن در افغانستان از حقوق خود محروم هستند. دیدبان حقوق بشر تاکید کرد که ملا هبت‌الله آخوندزاده، رهبران حکومت سرپرست باید در قبال «جنایت آزار و اذیت جنسیتی» زنان افغانستان پاسخگو باشند. این در حالی است که حکومت سرپرست از زمان تسلط‌شان بر افغانستان، بیش از هر چیز توصیه‌ها و فرمان‌هایی در مورد اعمال محدودیت‌ها بر زنان کشور صادر کرده‌اند. این فرمان‌ها، حقوق اساسی زنان را در افغانستان سلب وآنان را از عرصه عمومی حذف کرده است. هرچند این محدودیت‌ها در دو سال گذشته با واکنش‌های تند جهانی مواجه شده است، اما حکومت سرپرست، سازمان ملل متحد و نهادهای غربی را به «پروپاگاندا» علیه خود متهم کرده و می‌گویند که «قوانین اسلامی» را در افغانستان اجرا می‌کند و هر مخالفتی با آن، مخالفت با اسلام محسوب می‌شود. در کنار آن بیش از دو سال می‌شود که حکومت سرپرست دختران بالاتر از صنف ششم را در افغانستان از رفتن به مکتب منع کرده‌ است. وزارت تحصیلات عالی حکومت فعلی، زنان و دختران افغان را از تحصیل در دانشگاه‌ها و مراکز آموزشی نیز بازداشته است. این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیون‌ها دانش‌آموز دختر از آموزش باز بماند. در کنار آن زنان از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستورانت‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بین‌المللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شده‌اند. علی‌رغم واکنش‌ها و محکومیت‌های جهانی، حکومت سرپرست تا اکنون از تصمیم‌شان درباره‌ی آموزش زنان و دختران عقب‌نشینی نکرده‌اند. حکومت فعلی کار زنان در ادارات دولتی و غیردولتی را نیز منع کرده است.

ادامه مطلب


2 سال قبل - 266 بازدید

همزمان با روز جهانی کودک، یونیسف یا صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد اعلام کرده است که کودکان حق دارند بدون تبعیض زندگی کنند. یونیسف امروز (دوشنبه، ۲۹ عقرب) به مناسبت روز جهانی کودک با نشر پیامی، خواهان یک زندگی راحت برای کودکان شده و گفته است که کودکان باید به‌دور از تبعیض زندگی کنند. صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد تاکید کرد: «بیایید مطمئن شویم که هر کودکی احساس می‌کند به آن تعلق دارد و از حق آن‌ها برای شامل شدن محافظت کنیم.» روز جهانی کودک در سراسر جهان با شعار «حمایت و دستگیری از کودکان» در حالی برگزار می‌گردد که میلیون‌ها کودک در افغانستان با گرسنگی، قحطی و چالش‌های متعدد دیگر دست‌وپنجه نرم می‌کنند. پیش از این، صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد در افغانستان اعلام کرده بود که حدود ۸.۷ میلیون کودک اهل افغانستان در بخش آموزش نیاز به حمایت دارند. به گفته این نهاد، شمار کودکان کارگر در افغانستان نیز هفت درصد افزایش یافته است. همچنین بیش از دو سال می‌شود که حکومت سرپرست دختران بالاتر از صنف ششم را در افغانستان از رفتن به مکتب منع کرده‌ است. وزارت تحصیلات عالی حکومت فعلی، زنان و دختران افغان را از تحصیل در دانشگاه‌ها و مراکز آموزشی نیز بازداشته است. این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیون‌ها دانش‌آموز دختر از آموزش باز بماند.

ادامه مطلب


2 سال قبل - 252 بازدید

شماری از زنان معترض و اعضای «ائتلاف مستقل جنبش‌‌های اعتراض» در ولایت تخار خواستار آزادی فعالان حقوق زن از زندان حکومت سرپرست شدند. زنان معترض با تجمع در یک مکان سربسته از حکومت سرپرست خواستند که زنان بازداشتی را فوراً و بدون قیدوشرط آزاد کند. آنان می‌گویند: «حکومت سرپرست با بازداشت و سرکوب زنان معترض نمی‌توانند صدای عدالت‌خواهی را خاموش کنند.» از سویی هم، شبکه‌ی مشارکت سیاسی زنان در کابل در پیوند به بازداشت اخیر فعالان حقوق زن اعتراض کرده و از سازمان‌های حقوق بشر خواسته‌اند که برای رهایی این زنان اقدام کنند. این در حالی است که چهار فعال حقوق زن از جمله ندا پروانی، ژولیا پارسی، منیژه صدیقی و پریسا آزاده در زندان حکومت سرپرست به سر می‌برند. حکومت سرپرست در باره بازداشت و محل نگهداری آنان چیزی به رسانه‌ها نگفته است. سازمان عفو بین‌الملل روز گذشته در پیوند به بازداشت پریسا آزاده گفت که به شدت نگران بازداشت زنان هستند. در همین حال، نصیر احمد فایق، نماینده افغانستان در سازمان ملل ادامه این بازداشت‌ها را خلاف قوانین اسلامی و بین‌المللی عنوان می‌کند. باید گفت که حکومت سرپرست از زمان تسلط دوباره بر افغانستان بارها زنان معترض و فعالان حقوق‌‌بشری را بازداشت و زندانی کرده‌اند. همچنین بیش از دو سال می‌شود که حکومت سرپرست دختران بالاتر از صنف ششم را در افغانستان از رفتن به مکتب منع کرده‌ است. وزارت تحصیلات عالی حکومت فعلی، زنان و دختران افغان را از تحصیل در دانشگاه‌ها و مراکز آموزشی نیز بازداشته است. این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیون‌ها دانش‌آموز دختر از آموزش باز بماند. در کنار آن زنان از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستورانت‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بین‌المللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شده‌اند. علی‌رغم واکنش‌ها و محکومیت‌های جهانی، حکومت سرپرست تا اکنون از تصمیم‌شان درباره‌ی آموزش زنان و دختران عقب‌نشینی نکرده‌اند. حکومت فعلی کار زنان در ادارات دولتی و غیردولتی را نیز منع کرده است.

ادامه مطلب


2 سال قبل - 341 بازدید

پس از آمدن مادرم به خانه‌ی پدربزرگم، نگرانی من نسبت به خواهر و برادرم بیشتر شد. آن‌ها بیشتر از چهار سال سن نداشتند و همینکه با پدرم تنها بودند، کافی بود تا نسبت به سلامتی‌شان نگران شوم. بیشتر تلاش می‌کردم به آن‌ها سر بزنم. پدرم دست‌فروش بود. وسایل دست دوم می‌فروخت و بیشتر در مناطق مزدحم هرات بود. هنگامی که صبح به کار می‌رفت خواهر و برادرم را در اتاقی زندانی می‌کرد. برای‌شان آب و غذا نمی‌داد. گاهی برادرم را با خود بر سر کار می‌برد و خواهرم را تنها و گرسنه تمام روز در اتاقی زندانی می‌کرد. پدرم تنها به گرسنه نگه‌داشتن آنان بسنده نمی‌کرد، وسایل تیز و خورده شیشه‌ها را روی فرش می‌انداخت و بچه‌ها را وادار می‌کرد تا پا برهنه روی شیشه‌ها راه بروند و پاهای‌شان زخمی شوند. پدرم به آن‌ها روغن موتورسیکلت را می‌داد تا بخورند و با آن بازی کنند. پشت کارهایش هیچ منطقی وجود نداشت و کسی نمی‌توانست او را درک کند. اینگونه می‌خواست آن‌ها را مریض کند که در آخر موفق هم شد. در مورد این شکنجه‌ها به مادرم چیزی نمی‌گفتم. او به اندازه‌ی کافی ذهنش درگیر بود. نمی‌خواستم بیماری روانی‌اش بیش از این وخیم شود. خودم هر روز به خواهر و برادرم کوچک‌ام سر می‌زدم. یک روز که فرصت نشد به آن‌ها سر بزنم، همسایه‌ طبقه‌ی پایین تماس گرفت و به من گفت که خواهر کوچک‌ات پس از چند ساعت گریه صدایش قطع شده است و چند بار که صدایش زده‌ایم، صدایش دیگر شنیده نمی‌شود. خانم همسایه‌ی ما گفت ممکن است برایش اتفاقی افتاده باشد. پس از دریافت این تماس فقط خدا می‌داند که چگونه خود را به خانه‌ی پدرم رساندم. با تمام فشاری که روی قلبم بود تمام راه دعا کردم که او را بار دیگر زنده و سالم ببینم, اینکه چگونه خود را به خانه‌ی پدرم رساندم, خودش یک معما بود. هرچه خواهرم را صدا زدم جواب نداد. از نگرانی سردرد گرفته بودم. از خانه بیرون شدم و تقریبا چند منطقه‌ی مزدحم شهر را گشتم تا در نهایت پدرم را پیدا کردم. با گریه گفتم حال خواهرم خوب نیست. صدایش زدم جواب نداد. از او خواهش کردم که کلید خانه را بدهد اما قبول نکرد. مرا متهم کرد که دروغ می‌گویم. حتی خودش هم با من نیامد تا دروازه‌ خانه را باز کند. با گریه و دعا به خانه برگشتم. دوباره و دوباره خواهرم را صدا زدم بعد از تحمل چند ساعت استرس و گریه، هنگامی که داشتم از خوب بودن حالش ناامید می‌شدم گفت: «چه مایی؟» اول فکر کردم توهم زده‌ام اما همینکه دوباره صدایش را شنیدم گویی خون در رگ‌هایم دوباره پمپ شد. از خوشحالی ده بار برایش گفتم جان خواهر، عزیز دل خواهر. با او کم کم حرف زدم. دلداری‌اش دادم و به او غذا و آب فرستادم. آنجا نشستم تا کاملا خاطرم از سالم بودنش جمع شود. به او دلداری دادم که پدر می‌آید و حتما دروازه‌ اتاق را باز می‌کند. از همسایه‌ها خواهش کردم که اگر پدرم خواست او و برادر کوچک‌ام را اذیت کند، جلویش را بگیرد و یا به ما اطلاع بدهد و خودم به خانه‌ی پدربزرگم برگشتم. خواهر و برادر کوچکم چهار ماه با پدرم تنها بودند و در این مدت هر دو بشدت شکنجه شده بودند. برادرم را که قبل بیرون کردن مادرم ختنه کرده بودیم، به دلیل کتک‌های پدرم شدیدا حالش وخیم بود.  من روز‌ها بدون آنکه پدرم مطلع شود به دیدن ‌شان می‌رفتم و گاهی شب‌ها تا پشت دروازه حویلی می‌رفتم و شدیدا می‌خواستم آن‌ها را ببینم اما پدرم اجازه نمی‌داد. همه بشدت نگران آن دو بودیم. گاهی که بخاطر پدرم پس از ساعت‌ها انتظار موفق به دیدن‌ خواهر و برادرم نمی‌شدم و برمی‌کشتم، مادربزرگم می‌گفت: «حتما تو درست در نمی­زنی که در را باز نمی­کند.» من نگرانی همه را درک می‌کردم اما من نیز کاری از دستم ساخته نبود. پدرم به ما اجازه نمی‌داد حتی یکبار آن‌ها را ببینیم. من فقط می‌توانستم صدای‌شان را بشنوم و برای‌شان پنهانی آب و غذا بفرستم. سخت بود اما همینکه زنده بودند خدا را شکر می‌کردم. شبی نبود که به آن‌ها فکر نکنم و بدون نگرانی در مورد آن‌ها سر به بالین بگذارم. گاهی مادرم می‌گفت ای کاش می‌توانستم طلاق بگیرم. به عنوان یک راه حل فکر خوبی بود اما کافی نبود. با طلاق گرفتن مادرم دادگاه حتما حضانت من، خواهرو برادرم را به پدرم می‌داد. موردی که ما از آن بشدت هراس داشتیم. حتی اگر من می‌توانستم خود را نجات بدهم اما خواهر و برادرم هیچ راهی جز زندگی در کنار پدرم نداشتند. مادرم گاهی آرزو می‌کرد که آن دو به دنیا نیامده بودند. می‌گفت این شکنجه‌ها بدتر از مردن است. هیچ راهی برای خلاصی از دست پدرم نداشتیم. مادرم خود را برای ما فدا می‌کرد, من خود را برای خواهر و برادرم و همه در نهایت مجبور به تحمل شکنجه‌های پدرم بودیم. پدرم مجددا از پدربزرگم شکایت کرد. او پدربزرگم را متهم کرد که گوش ما را پر می‌کند که خانه‌ی او را ترک کنیم. هنگامی که دادستانی (حارنوالی) وارد عمل شد و شروع به بررسی شکایت پدرم کرد متوجه شد که پدرم نه تنها شکایتش بی‌اساس است بلکه به معنای واقعی بر سر زن و فرزندان خود ظلم نیز کرده است. آن‌ها با دیدن وضعیت وخیم آن دو کودک معصوم به ظلم‌های پدرم پی بردند. اولین بار بود که پدرم در دامی که برای پدربزرگم پهن کرده بود، خودش گرفتار شد. دادگاه پس از بررسی وضعیت خواهر و برادر کوچکم و همینطور من و مادرم، پدرم را به یک سال زندان محکوم کرد. وقتی پدرم را به زندان بردند تازه ما فرصت یافتیم که خواهر و برادرم را بعد چهار ماه ببینیم. وضعیت‌شان اسفناک بود؛ پدرم آن دو را تمام این چهار ماه به حمام نبرده بود. وضعیت بهداشتی‌شان فوق العاده بد بود. موهای خواهرم بهم چسبیده بود. لباس و بدن‌شان مثل اسیران جنگی‌ای بود که سال‌ها در سیاه‌چال زندانی بوده‌اند. وضعیت برادرم بیش از او وخیم بود. او را ختنه کرده بودیم. عدم مراقبت از زخمش و مهمتر عدم رعایت حفظ الصحه وضعیت او را چنان وخیم ساخته بود که سبب شد تا مدت‌ها تحت درمان باشد. ضمن اینکه او از بطن مادر با مشکل تالاسمی (اختلال خونی ارثی) تولد شده بود. هنگامی که او را به دکتر بردیم تعجب کرده بود. تمام بدن او عفونت کرده بود.حالش بشدت وخیم بود. هزینه‌های درمان او بسیار بالا بود اما به لطف خاله‌ام توانستیم از پس آن برآییم. کم کم بیماری برادرم درمان شد و خوشبختانه او نه تنها از عفونت رهایی یافت, بلکه مشکل اصلی‌اش بیماری اختلال خونی او نیز به صورت معجزه آسایی رفع شد که باعث تعجب و حیرت پزشکان شد. آن‌ها این موضوع را یک معجزه می‌خواندند و گفتند: «در خوشبیبانه‌ترین حالت اگر می‌توانستیم او را به خارج ببریم, بازهم لازم بود هر چهار یا پنچ ماه خونش را کامل عوض کنیم.» ولی حالا به لطف خداوند او بدون نیاز به هیچ گونه تداوی خوب شده بود و ما طعم خوشحالی و شادی را حس می‌کردیم. نمی‌دانستیم چگونه از خدا سپاسگزاری کنیم. از بهترین اتفاقات کل زندگیم یکی همین خوب شدن برادرم است. درست است که گاهی زندگی تاریک می‌شود ولی در تاریک‌ترین لحظات هم خداوند جرقه‌ای از نور و امید را روشن نگه می‌دارد تا زندگی ادامه پیدا کند و من خودم شخصا این را تجربه کردم.   نویسنده: طیبه مهدیار بازنویسنده: علیزاده

ادامه مطلب


2 سال قبل - 375 بازدید

جایزه ادبی سال ۲۰۲۳ میلادی «آدلبرت فون شامیسو» به مریم میترا، شاعر مجموعه‌های «زند‌گی در حاشیه» و «خشم باد را دیده‌ام» تعلق گرفت. خانم میترا در صفحه فیسبوک خود نوشته است که آکادمی هنرهای زیبای بایرن اعلام کرده که جایزه‌ی ادبی «شامیسو» ‌امسال به مریم میترا، شاعری از افغانستان اهدا خواهد شد. طبق گزارش رسانه‌های آلمانی، جایزه ادبی آدلبرت فون شامیسو قرار است به خانم مریم میترا اهدا شود. خانم میترا گفته است که اهدای چنین جوایزی به شاعران و نویسندگان افغانستان زمینه برای صحبت در مورد «فرهنگ و ادبیات افغانستان» را مساعد می‌سازد. وی تاکید کرد: «با استفاده از این فرصت‌ می‌توانم توجه جامعه‌ی آلمان را به وضعیت زنان افغانستان جلب کنم. بنابراین، من تلاش می‌کنم صدایی برای زنان افغانستان باشم.» او در حساب کاربری فیس‌بوک خود نوشته است که این جایزه و بورسیه‌ی ادبی، هر سال از سوی «بنیاد فریدریش باور» و «اکادمی هنرهای زیبای بایرن» به نام و یاد آدلبرت فون شامیسو، شاعر و گیاه‌شناس آلمانی‌، به نویسنده‌ای در آلمان اعطا می‌شود. از مریم میترا تاکنون دو مجموعه شعر، یکی به زبان فارسی و دیگر به آلمانی منتشر شده است و در عرصه‌ی شعر و ادبیات افغانستان از چهره‌های شناخته شده بشمار می‌رود. قابل ذکر است که از قابلیت، خلاقیت و توانایی زنان افغانستان در حالی در خارج از کشور بزرگداشت می‌شود که آنان (زنان و دختران) در داخل کشور با محدودیت‌های بی‌شماری مواجه شده‌اند. همچنین بیش از دو سال می‌شود که حکومت سرپرست دختران بالاتر از صنف ششم را در افغانستان از رفتن به مکتب منع کرده‌ است. وزارت تحصیلات عالی حکومت فعلی، زنان و دختران افغان را از تحصیل در دانشگاه‌ها و مراکز آموزشی نیز بازداشته است. این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیون‌ها دانش‌آموز دختر از آموزش باز بماند. در کنار آن زنان از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستورانت‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بین‌المللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شده‌اند. علی‌رغم واکنش‌ها و محکومیت‌های جهانی، حکومت سرپرست تا اکنون از تصمیم‌شان درباره‌ی آموزش زنان و دختران عقب‌نشینی نکرده‌اند. حکومت فعلی کار زنان در ادارات دولتی و غیردولتی را نیز منع کرده است.

ادامه مطلب