نویسنده: مهدی مظفری هلال رمضان، با غروبی غم‌بار، در افقِ آسمان محو می‌شود و ندای وداع با ماه ضیافت الهی در گوشمان نجوا؛ گویی نسیمی از غم و حسرت، بر دل و جانمان می‌وزد و خاطراتِ روزها و شب‌های پرفضیلت رمضان، در ذهن‌مان تداعی می‌شود. ماه رمضان با عطر خوش معنویت و بندگی، جانمان را جلا داد و فرصتی دوباره برای توبه و بازگشت به سوی خدا را به ما هدیه کرد. در این ماه، در پرتو انوار الهی، غبار گناه از دل‌های‌مان زدوده شد و طعم خوشِ بندگی و عبادت را چشیدیم. لحظات نابِ سحر و مناجات‌های عاشقانه، قرائت قرآن و انس با کلام الهی، سفره‌های پرمهر و عطوفت افطار، خاطراتِ ماندگاری را در ذهن‌مان ثبت کرد. گویی در این ماه، در بهشتِ زمینی قدم می‌زدیم و از برکات و رحمت‌های الهی بهره‌مند می‌شدیم. آری، در وداع با ماه مبارک رمضان، حسرتِ روزها و شب‌های پرفضیلت آن، در دلِ مومنان موج می‌زند. حسرتِ سحرهای نورانی، حسرتِ انس با کلام الهی، و حسرتِ لحظات فراموش نشدنی افطار. بلی، هلال رمضان غروب می‌کند و ندای وداع با ماه ضیافت الهی در گوشمان نجوا می‌شود. اما این وداع، نمی‌بایست به مثابه پایان یک سفر باشد، بلکه خوب است آغازی دوباره برای پیمودن مسیری پربار و نورانی تلقی شود. تو گویی رمضان، دریچه‌ای به سوی معنویت و بندگی را به روی ما گشود و اکنون، با غروب هلال، این دریچه بسته نمی‌شود، بلکه ما خود باید آن را در زندگی روزمره خویش بگشاییم. رمضان، فرصتی برای توبه و بازگشت به سوی خدا بود و حال، این توبه و بازگشت، باید در تمام مراحل زندگی ما جاری و ساری باشد. صبر و تقوایی که در این ماه مبارک آموختیم، باید زرهی در برابر وسوسه‌ها و گناهان باشد و معنویتی که در سایۀ انس با قرآن و عبادات به دست آوردیم، باید چراغ راه‌مان در تاریکی‌های زندگی باشد. رمضان به پایان رسید، اما آموزه‌های آن، همچون چراغی فروزان، می‌بایست توسط خودمان در زندگی روشن نگهداشته شود و مسیر زندگی ما را روشن نگهدارد. پس، اگر رمضان را درک کرده باشیم، می‌دانیم که وداع با این ماه، به معنای وداع با معنویت و بندگی نیست، بلکه آغازی برای تداوم این مسیر نورانی در تمام مراحل زندگی است. به گفته حافظ: ساقیا! آمدن عید مبارک بادت وآن مواعید که کردی مرواد از یادت حافظ از دست مده دولت این کشتی نوح ورنه طوفان حوادث ببرد بنیادت بنابراین، با عهدی دوباره با خداوند، رمضان را در تمام روزهای سال جاری و ساری کنیم و با به کارگیری آموزه‌های آن، زندگی خود را به سوی سعادت و رستگاری رهنمون شویم. عید فطر، پاداش یک ماه بندگی در یک ماه پر برکت، مؤمنان با دوری از گناه و بی‌میلی به دنیا، دل‌های خود را برای پذیرش انوار الهی آماده نمودند. با تلاش و مجاهدت، لذات بیهوده دنیوی را در کام خود تلخ کردند و با توفیق الهی، به انجام کارهای نیک، صدقه، صله رحم، و همکاری در راه خیر و تقوا پرداختند. باری، در این ماه، مؤمنان با خواری کشاندن هواهای نفسانی و شیطانی، در اطاعت کامل از اوامر الهی و رعایت حدود الهی کوشیدند. و چه نیکوست پاداش این یک ماه اطاعت و بندگی! عید فطر، گویی لبخند رضایت خداوند بر لبان بندگان مؤمنش است، هدیه‌ای آسمانی که پس از یک ماه مجاهدت و تلاش معنوی، به بندگان خالص خود ارزانی می‌دارد. بلی، به قول امام علی (ع) عید سعید فطر، عیدی خداوند به کسانی‌ست که خدا روزه‌اش را پذیرفته و نماز او را ستوده است؛ «إِنَّمَا هُوَ عِیدٌ لِمَنْ قَبِلَ اللَّهُ صِیامَهُ وَ شَکرَ قِیامَهُ.» و مؤمنان هم در این روزها خوش و خندان اند که توفیق حاصل نمودند یک ماه رمضان را در گرد سفره ضیافت الهی به مانند میهمانی مؤدب بنشینند تا میزبان یعنی پروردگار خالق، از او به نیکویی که در شأن خدایی‌اش است، پذیرایی کند. در روزهای پر برکت و پر از سعادت عید فطر، فرشتگان ندا سر می‌دهند و مژده سعادتمندی و رستگاری را به گوش جان مؤمنان می‌رسانند. گویی خداوند متعال در این روز، با آغوش باز بندگان خود را به سوی خویش فرا می‌خواند و با لحنی مهربان می‌فرماید: «ای بندگان من! حفظ حدود الهی در این یک ماه، جز کسب سعادت و قرب به من و بازگشت پربرکت شما به سوی من نبود.» عید سعید فطر بر همه مسلمانان جهان مبارک باد.