نویسنده: گوهرشاد

2 سال قبل - 300 بازدید

همزمان با برگزاری نشست شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد در جنوا، شماری زنان معترض و اعضای شبکه‌ی مشارکت سیاسی زنان افغانستان می‌گویند جامعه‌ی جهانی در برابر «جنایات بزرگ ضد بشری حکومت فعلی» مهر سکوت بر دهان زده است. زنان معترض امروز (دوشنبه، ۲۹ جوزا) در یک مکان سربسته، در شهر کابل دست به اعتراض زده و گفتند که حکومت سرپرست آینده و سرنوشت مردم، به‌ویژه زنان و دختران افغان را به بازی گرفته‌اند. آنان می‌گویند که این برنامه‌ی اعتراضی را به دلیل افزایش محدودیت‌های حکومت سرپرست بر زندگی زنان و دختران برگزار کرده است. زنان معترض هدف این برنامه را رساندن صدای مظلومیت مردم افغانستان به ويژه زنان و دختران به گوش جهانیان عنوان کردند. در ادامه آمده است که نزدیک به دو سال از حاکمیت حکومت فعلی می‌گذرد، زنان و دختران در این مدت از تمامی حقوق انسانی و اولیه‌ی خود محروم شدند. معترضان به بازداشت صبرو رضایی، افسر جلب و جذب اناثیه فرماندهی پولیس ولایت دایکندی در زمان حکومت پیشین اشاره کرده و افزوند که همه‌روزه افسران و نظامیان حکومت پیشین به دلیل انتقام‌جویی‌های نیروهای حکومت فعلی بازداشت، شکنجه و حتی کشته می‌شوند. در این برنامه‌ی اعتراضی از جامعه‌ی جهانی، شورای حقوق بشر خواسته شده است که در کنار مردم افغانستان، به‌ویژه زنان و دختران بایستند و از حقوق آن‌ها حمایت کنند. در حالی این زنان دست به اعتراض می‌زندند که نشست شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد در مورد وضعیت زنان و دختران افغانستان در حال برگزاری است. قرار است که ریچارد بنت، گزارشگر ویژه‌ی حقوق بشر سازمان ملل متحد و سازمان‌های حقوق بشری گزارش‌های‌شان را درباره‌ی وضعیت زنان و دختران افغانستان ارائه کنند. در ادامه آمده است که علاوه بر آقای بنت، پروانه ابراهیم‌خیل و نگین یاری، فعالان حقوق زن از افغانستان از جمله سخنرانان این نشست خواهند بود. همچنین  بیش از ۶۵۰ روز است که حکومت سرپرست دختران بالاتر از صنف ششم را در افغانستان از رفتن به مکتب منع کرده‌ است. وزارت تحصیلات عالی حکومت فعلی، زنان و دختران افغان را از تحصیل در دانشگاه‌ها و مراکز آموزشی نیز بازداشته است. همچنان زنان و دختران از کار در ادارات غیردولتی داخلی و بین‌المللی منع شده اند. قابل ذکر است که در کنار آن زنان از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستوران‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد و سفر بدون محرم هم منع شده‌اند.

ادامه مطلب


2 سال قبل - 231 بازدید

یونیسف یا صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد در افغانستان می‌گوید که در سه ماه اول سال ۲۰۲۳ میلادی، از ۶۷۵ مرکز صحی در ۹ ولایت کشور حمایت کرده است. یونیسف امروز (دوشنبه، ۲۹ جوزا) در توییتی نوشته است که از ۶۷۵ مرکز صحی با همکاری بانک انکشاف آسیایی حمایت کرده است. این نهاد در ادامه تاکید کرده است که در اثر این حمایت، بیش از پنج میلیون نفر از خدمات صحی «با کیفیت» مستفید شدند. دفتر صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد در افغانستان در توییتش مشخص نکرده است که این مراکز صحی در کدام از ۹ ولایت کشور قرار داشته است. این در حالی است که با تسلط حکومت فعلی بر افغانستان شماری زیادی از داکتران متخصص به ویژه داکتران زن از کشور مهاجرت کرده و کمک‌های صحی نهادهای بین‌المللی نیز کاهش چشم‌گیری داشته است. همچنین عدم دسترسی مردم به داروهای با کیفیت و داکتران متخصص باعث شده است که شماری زیادی از باشندگان افغانستان جهت تداوی به کشورهای همسایه به ویژه به ایران و پاکستان سفر کنند. افغانستان در حال حاضر بالاترین آمار مرگ و میر مادران در جهان را دارد. همچنین حکومت سرپرست کار زنان در ادارات دولتی و خصوصی را ممنوع کرده، اما گفته می‌شود زنان شاغل در بخش صحی از این قاعده مستثنی هستند.

ادامه مطلب


2 سال قبل - 271 بازدید

وزارت تحصیلات عالی حکومت سرپرست در تازه‌ترین محدودیت‌هایش علیه زنان و دختران، از تمامی دانشگاه‌های خصوصی خواسته که جلسات امتحان باقی‌مانده و جلسات دفاع پایان‌‌نامه‌های دانشجویان دختر را به صورت آنلاین برگزار کنند. ضیاالله هاشمی، سخنگوی این وزارت امروز (دوشنبه، ۲۹ جوزا) در صحبت با رسانه گوهرشاد این خبر را تایید کرده است. آقای هاشمی گفت که وزارت تحصیلات عالی با فرستادن نامه‌ای به دانشگاه‌‌های خصوصی افغانستان، از آنان خواسته است که امتحانات باقی‌مانده و جلسات دفاع پایان‌نامه‌های دانشجویان دختر را به صورت آنلاین برگزار کنند. در این نامه آمده است که تمام دانشگاه‌ها و موسسات تحصیلات عالی خصوصی مکلف‌اند امتحانات و جلسات دفاع پایان‌نامه‌های دانشجویان زن ورودی خزان امسال را با دقت به صورت آنلاین برگزار کنند. در نامه تاکید شده است که ادامه تحصیل و تکمیل سمستر هشتم دوره لیسانس را براساس هدایت بعدی این وزارت انجام دهند. این نامه با امضاء معاونت امور محصلان وزارت تحصیلات عالی حکومت سرپرست صادر شده است. این در حالی است که وزارت تحصیلات عالی سال گذشته، حضور دانشجویان و استادان زن در دانشگاه‌های دولتی و خصوصی را ممنوع اعلام کرده بود. با این وجود بیش از ۶۵۰ روز است که حکومت سرپرست دختران بالاتر از صنف ششم را در افغانستان از رفتن به مکتب منع کرده‌ است. همچنین زنان و دختران از کار در ادارات غیردولتی داخلی و بین‌المللی منع شده اند. در کنار آن زنان از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستوران‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد و سفر بدون محرم هم منع شده‌اند.

ادامه مطلب


2 سال قبل - 269 بازدید

مسوولان صحی در حکومت سرپرست می‌‌گویند که پنجمین مورد مثبت پولیو یا بیماری فلج کودکان در ننگرهار به ثبت رسیده است. داکتر نیک‌محمد، رییس کارزار محو پولیو گفته است که یک کودک در ولسوالی «دوربابا» ولایت ننگرهار بر اثر ویروس پولیو به صورت دایمی فلج شده است. وی جزییات بیشتر در مورد کودک مبتلا به بیماری پولیو ارائه نکرد. همچنین آقای نیک‌محمد در مورد جنسیت و سن‌سال این کودک چیزی نگفته است. رییس کارزار محو بیماری فلج اطفال افزوده است که این پنجمین مورد مثبت پولیو در افغانستان در سال ۲۰۲۳ است که در ننگرهار ثبت می‌شود. این در حالی است که اولین مورد مثبت پولیو در ولسوالی کوت، دومین مورد در بتی‌کوت، سومین مورد در نازیان، چهارمین مورد در بهسود و پنجمین مورد هم در دوربابا ننگرهار شناسایی شده است. مسوولان در وزارت صحت عامه‌ی کشور از افزایش واقعه‌های مثبت پولوی ابراز نگرانی کرده و گفته اند که با موارد مثبت جدید بیماری فلج اطفال در شرق افغانستان، همه‌ی کودکان زیر پنج سال در این منطقه در معرض خطر قرار گرفته‌اند. وزارت صحت عامه‌ی حکومت سرپرست چند وقت پیش گفته بود که در سال گذشته دو مورد مثبت فلج اطفال از ولایات پکتیکا و کنر گزارش شده بود که در مقایسه با چهار مورد در سال ۲۰۲۱ و ۵۶ مورد در سال ۲۰۲۰ کاهش قابل ملاحظه‌ای یافته است. با این وجود سازمان جهانی صحت حدود یک ماه قبل گفته بود که ۴۲۰ هزار کودک در افغانستان، حداقل یک واکسن مهم را دریافت نکرده است. همچنان برای ۱۹۸ هزار کودک دیگر اصلاً واکسن تطبیق نشده است. سازمان جهانی صحت تاکید کرد که اکنون زمان آن است که همه‌ی کودکان در افغانستان واکسن‌های ضروری را دریافت کنند. کارزار تطبیق واکسن پولیو طی سال‌های گذشته به‌‌دلیل جنگ و درگیری در برخی از ولایت‌ها تطبیق نمی‌شد. افغانستان و پاکستان تنها کشورهای اند که تا اکنون موفق به محو پولیو نشده‌اند.

ادامه مطلب


2 سال قبل - 249 بازدید

شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد می‌گوید، قرار است که نشست این شورا در مورد وضعیت زنان و دختران افغانستان امروز (دوشنبه، ۲۹ جوزا) برگزار شود. براساس گفته‌های شورای حقوق بشر، در این نشست ریچارد بنت، گزارشگر ویژه‌ی حقوق بشر سازمان ملل متحد و سازمان‌های حقوق بشری گزارش‌های‌شان را درباره‌ی وضعیت زنان و دختران افغانستان ارائه می‌کنند. این نشست در جنوا، از ساعت ۱:۰۰ الی ۲:۰۰ پس‌ازچاشت امروز به وقت محلی برنامه‌ریزی شده است. در ادامه آمده است که علاوه بر آقای بنت، پروانه ابراهیم‌خیل و نگین یاری، فعالان حقوق زن از افغانستان از جمله سخنرانان این نشست خواهند بود. این در حالی است که گزارشگر ویژه‌ی حقوق بشر سازمان ملل متحد در آخرین گزارش خود گفته است که حکومت سرپرست بیش از ۵۰ فرمان محدودکننده علیه زنان و دختران افغانستان صادر کرده است. آقای بنت گفته است که در این گزارش به «تبعیض گسترده و سیستماتیک علیه زنان و دختران در افغانستان و استقامت و توانایی آنان در برابر این سرکوب» پرداخته شده است. با این جود زنان و دختران معترض افغانستان روز گذشته (یک‌شنبه، ۲۸ جوزا) در آستانه‌ی برگزاری نشست شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد در مورد افغانستان، با ارسال یک نامه‌‌ی سرگشاده به این شورا، خواستار واردکردن «فشار بیشتر و موثرتر» بر حکومت فعلی شدند. آنان گفته بودند که فرمان‌های محدودیت‌ کننده‌ی حکومت سرپرست علیه زنان، فرصت نفس کشیدن و زندگی کردن را از آن‌ها گرفته است. زنان معترض گفته بودند که حکومت فعلی در ۲۲ ماه گذشته، با تمام توان، زنان را از جامعه حذف کرده، آزادی‌های مدنی و ارزش‌های انسانی را از مردم افغانستان سلب کرده و مخالفان سیاسی، آزادی رسانه‌ها و آزادی بیان را سرکوب کرده است. همچنین  بیش از ۶۵۰ روز است که حکومت سرپرست دختران بالاتر از صنف ششم را در افغانستان از رفتن به مکتب منع کرده‌ است. وزارت تحصیلات عالی حکومت فعلی، زنان و دختران افغان را از تحصیل در دانشگاه‌ها و مراکز آموزشی نیز بازداشته است. همچنان زنان و دختران از کار در ادارات غیردولتی داخلی و بین‌المللی منع شده اند. قابل ذکر است که در کنار آن زنان از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستوران‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد و سفر بدون محرم هم منع شده‌اند.

ادامه مطلب


2 سال قبل - 349 بازدید

یونیسف یا صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد در افغانستان اعلام کرد که برای درمان ۱۳۷ هزار نفر در صورت ابتلا به بیماری «اسهال آبکی حاد» در فصل گرما، آمادگی گرفته است. یونیسف امروز (یک‌شنبه، ۲۸ جوزا) در توییتی نوشته است که همزمان با افزایش دمای هوا در تابستان، میزان ابتلای افراد به اسهال آبکی حاد نیز افزایش می‌یابد.این نهاد تاکید کرده است، این بیماری در صورتی که درمان نشود، می‌تواند جان افراد بیمار را نیز بگیرد. دفتر صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد افزوده است که این نهاد به حمایت صندوق بشردوستانه‌ی افغانستان، بسته‌های درمان اسهال آبکی حاد را به مراکز صحی همکار خود از قبل جابه‌جا کرده است. یونیسف علاوه کرده است که بسته‌های مدنظر تنها برای درمان ۱۳۷ هزار نفر کفایت می‌کند. این در حالی است که پیش از این سازمان جهانی صحت گفته بود که در ماه می سال جاری میلادی میزان ابتلای افراد به اسهال آبکی حاد و همراه با کم‌آبی بدن با ۱۵ هزار و ۵۷۱ مورد، ۲۴ درصد نسبت به ماه قبل افزایش یافته است. این سازمان گفته بود که شش مورد مرگ مرتبط به این بیماری نیز در ماه می سال ۲۰۲۳ گزارش شده است. گرمای هوا، عدم دسترسی مردم به آب آشامیدنی پاک از عوامل اصلی ابتلای افراد به بیماری اسهال عنوان شده است.

ادامه مطلب


2 سال قبل - 250 بازدید

اوچا یا دفتر هماهنگ‌کننده‌ی کمک‌های بشردوستانه سازمان ملل متحد در افغانستان می‌گوید که از آغاز سال جاری میلادی تا اکنون برای ۱۷.۳ میلیون افغان نیازمند کمک‌های بشردوستانه توزیع کرده است. اوچا امروز (یک‌شنبه، ۲۸ جوزا) با نشر گزارشی گفته است که ۱۵.۸ میلیون تن به‌گونه مستقیم از کمک نهادهای مددرسان مستفید شدند. در ادامه آمده است: « شرکای بشردوستانه در افغانستان ۱۵.۶ میلیون نفر در بخش تهیه غذا، ۵.۴ میلیون نفر در بخش مراقبت‌های صحی، ۲.۴ میلیون کودک و زنان باردار و شیرده در بخش سوء تغذیه، ۴.۶ میلیون نفر در بخش آب صحی و یک ۱۹۷ هزار و ۹۰۰ کودک دیگر را در بخش‌های مختلف کمک کرده است.» در ادامه گزارش آمده است که در مدت شش ماه گذشته برای ۳۲۵ هزار و ۴۰۰ تن را نیز در بخش ایجاد سرپناه اضطراری و وسایل خانه کمک کرده است. دفتر هماهنگ‌کننده‌ی کمک‌های بشردوستانه سازمان ملل متحد در افغانستان گفته است که بودجه این کمک‌ها که بالغ به ۸۵۰ میلیون دالر می‌رسد که از سال گذشته منتقل شده بود. اوچا می‌افزاید که حدود ۸ میلیون نیازمند به دلیل کم‌بود بودجه در سال ۲۰۲۳، از دریافت کمک‌های عاجل در افغانستان محروم شدند. قابل ذکر است که پس از منع کار زنان و دختران در موسسات کمک‌رسان بین‌المللی از سوی حکومت سرپرست در افغانستان، اکنون این نهادها براساس بازنگری نحوه فعالیت‌شان قصد دارند تا  به ۲۲.۳میلیون نفر با بودجه ۳.۲ میلیارد دالر در طول سال ۲۰۲۳، در بخش‌های مختلف کمک‌رسانی کنند. همچنین پیشتر اوچا گفته بود که شمار نیازمندان در افغانستان از ۲۸.۳ میلیون نفر به ۲۸.۸ میلیون تن افزایش یافته است. همچنین باید گفت که با سلطه‌ی حکومت فعلی بر افغانستان، این کشور در بحران عمیق بشری فرو رفته است. بساط فقر و گرسنگی گسترده‌تر شده است و بیشتر سرمایه‌گذاران داخلی و خارجی کشور را ترک کرده‌اند. این موضوع بر افزایش کودکان کار و ازدواج‌های زیرسن انجامیده است.

ادامه مطلب


2 سال قبل - 334 بازدید

زنان و دختران معترض افغانستان در آستانه‌ی نشست شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد اعلام کرده اند که فرمان‌های محدودیت‌ کننده‌ی حکومت سرپرست علیه زنان، فرصت نفس کشیدن و زندگی کردن را از آن‌ها گرفته است. زنان معترض امروز(یک‌شنبه، ۲۸ جوزا) در یک نامه‌ای سرگشاده به شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد نوشته اند که حکومت سرپرست در ۲۲ ماه گذشته، با تمام توان، زنان را از جامعه حذف کرده است. در نامه آمده است که حکومت سرپرست آزادی‌های مدنی و ارزش‌های انسانی را از مردم افغانستان سلب کرده و مخالفان سیاسی، آزادی رسانه‌ها و آزادی بیان را سرکوب کرده است. زنان معترض تاکید کرده اند: «کسانی را که صدای خود را برای حقوق، برابری و عدالت بلند می‌کنند، شکنجه، زندانی و می‌کشند.» زنان در این نامه نوشته‌اند که حکومت سرکوب‌گر و مستبد در نزدیک به دو سال گذشته، مرتکب انواع جنایت‌های بشری از جمله اعمال آپارتاید جنیستی، جنایت جنگی، جنایت علیه بشریت و نسل‌کشی شده‌اند. در نامه آمده است که افغانستان تحت حاکمیت حاکمیت فعلی، مرکز امن هراس‌افگنان و پایگاه مطمئن برای آموزش‌های حمله‌های انتحاری و کانون بنیادگرایی تبدیل شده و به زودی حمله‌های بیرون‌مرزی گروه‌های تروریستی از افغانستان در سراسر منطقه گسترش خواهد یافت. زنان به گزارش ریچارد بنت، گزارش‌گر ویژه‌ی شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد در مورد وضعیت حقوق بشری در افغانستان و تبعیض علیه زنان و دختران اشاره کرده و گفته اند که این گزارش گوشه‌ی کوچکی از جنایت‌هایی است که زنان و دختران و شماری از مردان با آن روبه‌رو هستند. در نامه آمده است که زنان و دختران معترض در چنین شرایطی از این گزارش حمایت می‌کنند و خواستار پیگیری مستمر و حقیقت‌یابی عمیق‌تر و گسترده‌تر هستند و در این راستا از هیچ کمکی به نهادهای بی‌طرف، مستقل و آزاد حقوق بشر دریغ نمی‌کنند. زنان و دختران معترض، از شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد می‌خواهند که در کنار آن‌ها بایستد و بر اساس ارزش‌های حقوق بشری، منشور سازمان ملل متحد و سایر کنوانسیون‌های که تبعیض و حذف سیستماتیک اقشار مختلف اجتماعی را پوشش می‌دهد، رفتار کند و فشارهای بیش‌تر را بر حکومت فعلی وارد کند. در این نامه‌ی سرگشاده آمده است: «زنان و دختران معترض کسانی‌ هستند به‌طور مستقیم از سیاست‌های زن‌ستیزانه و غیر انسانی حکومت فعلی متاثر هستند، شورای حقوق بشر باید برای حمایت از این گروه اجتماعی کارشیوه‌های رسیدگی به نقض فاحش حقوق بشری آن‌ها را ایجاد کند.» زنان معترض از شورای حقوق بشر می‌خواهند تا زمینه‌ و فرصت رسیدگی دادگاه کیفری بین‌المللی را برای رسیدگی به جنایات ضد بشری حکومت فعلی فراهم سازد. آنان افزوده اند که درحال حاضر ده‌ها زن در اسارت حکومت فعلی قرار دارند و برای رهایی آنان، فعالان مدنی و همه‌ی کسانی‌که به جرم عقاید و باورهای شان زندانی شده‌اند، دادخواهی صورت گیرد. در بخشی از این نامه آمده است که حکومت سرپرست از بالا تا پایین، در جنایات ضد بشری دست دارند، تقسیم آنان از سوی برخی از سازمان‌ها و حلقات به میانه‌رو و تندرو، نباید مدار اعتبار سازمان ملل باشد. زنان معترض در ادامه‌ی این نامه خواستار حمایت حقوق بشری اقوام، مذاهب، آزادی بیان و رسانه‌ها شده‌اند. همچنین  بیش از ۶۴۰ روز است که حکومت سرپرست دختران بالاتر از صنف ششم را در افغانستان از رفتن به مکتب منع کرده‌ است. وزارت تحصیلات عالی حکومت فعلی، زنان و دختران افغان را از تحصیل در دانشگاه‌ها و مراکز آموزشی نیز بازداشته است. همچنان زنان و دختران از کار در ادارات غیردولتی داخلی و بین‌المللی منع شده اند. قابل ذکر است که در کنار آن زنان از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستوران‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد و سفر بدون محرم هم منع شده‌اند.

ادامه مطلب


2 سال قبل - 369 بازدید

همیشه می‌گویند سرنوشت انسان را انتخاب‌‍‌هایش می‌سازد. سرنوشت مرا اما انتخاب‌هایی شکل داد که قبل از تولدم به این جهان گرفته شده بودند. سرنوشتی آکنده از حسرت، درد و زحم‌هایی که آثارش روزها و هفته‌ها روی پوست تنم رژه رفتند و روح آزادم را در حسرت لحظه‌ای ازعشق تشنه نگه داشتند. شکل گیری من در بطن مادر با برچسب‌هایی چون حرام‌زاده و نامشروع همراه بود. برچسب‌هایی که تا سال‌های زیادی از زندگی‌ام ادامه داشت و با گذشت هر روز زخم عمیق‌تری را شکل داد. نوجوانی‌ام در خم و پیچ سالون‌های دادگاه گذشت. دادگاه‌هایی که حکم هر کدام جز تلخ کردن کام زندگی‌ من و خانواده‌ام نتیجه‌‌ی دیگری در پی نداشت. خانواده‌؛ واژه‌ای که هیچ تصویر مثبتی را در ذهنم تداعی نمی‌کند. به‌خصوص هنگامی که اسم پدر می‌آید، جز آهی جگرسوز و زخمی بی‌درمان حس دیگری را در من خلق نمی‌کند. من نازنین هستم. ۱۹ ساله، با کوله‌باری از تجاربِ تلخِ شکنجه، رنج، به فروش گذاشته شدن و انبوهی از آسیب‌های روحی و جسمی. آسیب‌هایی که کابوس شبانه‌ام شده‌ و خواب را از چشمانم ربوده‌اند. *** در یکی از روزهای آرام و معمولی پائیز که هوا داشت سرد­تر می­شد و درختان هم داشتند با برگ‌های‌شان خداحافظی می‌کردند و چهره‌ی شهر را چون غروب آفتاب طلایی کرده بودند، دنیای من نیز آغاز شد. در خانه‌ا­ی که تا اکنون سرپناه من است؛ خانه­ی پدربزرگم، چشم به جهان گشودم. آغوش مادرم و مهربانی پدربزرگم تمام عشقی بود که من از این دنیا بدست آورده‌ام. حسرت یک محبت خاص اما شاید از نوعی که مادرم نمی‌توانست از پس آن بربیاد، همیشه در قلبم وجود داشت. یک خلایی که حتی پدر بزرگم با این‌که مرد بود نمی‌توانست آن را جبران کند. روز‌ها با سرعت تمام یکی پس از دیگری می‌گذشتند و این حسرت هر روز حفره‌ی عمیق‌تر و بزرگ‌تری را در قلبم می‌ساخت. مادرم زنی جوان و با‌حوصله‌ای بود. پای تمام بهانه‌گیری‌هایم می‌نشست و ساعت‌ها بی آنکه خسته شود پا به پای من بچه‌گی می‌کرد تا مبادا من لحظه‌ای کمبودی را تجربه کنم. زحمت‌های شبانه روزی‌اش، این‌که یک تنه برای تمام زندگی من مایه‌ می‌گذاشت ستودنی بود، او سعی می­کرد جای خالی پدر را نیز برایم پُر کند اما کافی نبود؛ من پدر می‌خواستم و این انکارنشدنی‌ترین‌ نیاز من بود، که شاید به‌دست تقدیر نادیده گرفته شده بود. من  بدون آن­که دلیل و چرایی آن را بدانم از مهر پدرم محروم بودم. هنگامی که چند سالی بیش نداشتم و با دختران همسایه بازی می‌کردیم، همان روزهایی که دنیای مان به بازی و شادی‌های کودکانه خلاصه می‌شد؛ شادی‌های من با همه متفاوت بود. در حین بازی گاهی هم در آخر؛ فرقی نداشت همین‌که پدران دوستانم می‌آمدند می‌دیدم که چگونه آن‌ها با ذوق و شوقی فراوان بازی را رها می‌کردند و به سمت پدران‌شان می‌دویدند و بابا گویان از سر و کول او بالا می‌رفتند و می‌خندیدند و به خانه می‌رفتند. گاهی به مسیری که دوستانم با پدران‌شان به سمت خانه می‌رفتند خیره می‌شدم. روزهایی بود که  تا آخرین لحظه‌ای که آن‌ها وارد خانه می‌شدند با چشمانم همراهی‌شان می‌کردم. آنگاه به خودم می‌نگریستم که چگونه در میان مشتی اسباب‌بازی‌های کهنه و قدیمی که حتی مال خودم نبودند و به قول مادرم خاله برایم هدیه گرفته بود تنها می­ماندم. با تظاهر به این­که اتفاق خاصی نیفتاده و در حالی که اشک در چشمانم حلقه می‌بست همه‌ی شان را جمع می‌کردم و به خانه می­رفتم. شاید می‌توانستم از پس حسرت داشتن یک اسباب بازی واقعی بربیایم اما چگونه فریاد درونم را خاموش می‌کردم. سوال­ها و اگرها­ی که بی­وقفه از ذهنم عبور می­کردند عذاب آور و کلافه کننده بود. مثلا اگر پدرم می­بود...؟ اگر پدرم نیاید..؟ اگر...!! خانواده‌ی پدر بزرگم (مادری) با مشکلات اقتصادی زیادی مواجه بود. نمی‌توانست تمام نیاز‌های ما را تامین کند. کوچک‌ترین چیزهایی که دیگران داشتند برای من یک آرزو بود. گاهی حسرت پوشیدن یک لباس نو (جدید)مدت‌ها در دلم می‌ماند؛ وقتی به مانتوی نخ‌نمای تنم نگاه می‌کردم دلم می‌خواست پدرم می‌بود که لااقل یک دست لباس نو برایم می‌خرید، دست نوازش بر سرم می‌کشید و مرا زیر بال و پر خود می‌گرفت اما گویا حسرت‌های من تمامی نداشت. گاهی که  سوال­ها و نگاه­های دیگران برایم قابل تحمل نبود برای فرار، درخواستِ بازی دوستانم که پشت در حویلی‌مان می‌آمدند را رد می‌کردم، بهانه می‌کردم که حوصله ندارم تا دست از سرم بردارند. نمی‌توانستم به زبان بیاورم اما دیدن دختر بچه­های کوچک با پدرشان قلبم را بی­تاب و بی­قرار می­کرد و بدون شک آن‌ها می­پرسیدند که پدرت کجاست؟ یا تو چرا پدر نداری؟ من از سوال‌های بی‌پاسخ به تنهایی خودم پناه می­بردم. رویای دیدن پدرم گاهی دلم را به درد می­آورد و لذت بازی کودکانه با اسباب‌بازی را از من می‌گرفت.  از همان بچه‌گی برایم تحمیل کردند که به پدربزرگم "بابا" بگویم، ولی آسان نبود. هنگامی که دختران فامیل یا حداقل آن‌هایی که از دور و بر خبر داشتند پدرم نیست یا شاید هم چیزهایی را می­دانستند که من نمی‌دانستم، از من می­پرسیدند پدرت کجاست؟ یا چرا به پدربزرگت "بابا" می­گویی؟ آن مرد که پدرت نیست؛ بلکه پدربزرگت است. من هیچ توضیحی برای آن‌ها نداشتم و اغلب در جواب سکوت می­کردم. این دقیقا همان نقطه‌ی عطف ماجرا بود که من از آن بی­خبر بودم. از این پرسش که پدرت کجاست؟ خسته شده بودم نه صرفا به این دلیل که آن‌ها چند باری پرسیده بودند، زیرا روز چند هزار بار خودم از خودم می‌پرسیدم. چند باری که از پدربزرگ و مادرم پرسیده بودم و آن‌ها جواب قابل قبولی نداده بودند. دوست نداشتم از سر اجبار به سوال‌هایم به ناچار پاسخ بدهند و بگویند  که فوت کرده است. هرچند گاهی چنین افکاری از گوشه‌ی ذهنم عبور می­کرد اما حتی تصور نبودنش هم برایم وحشتناک بود. من هزاران شب در خواب او را دیده بودم. در تمام بازی‌های کودکانه‌ام او را کنار خود تصورش کرده بودم. در اعماق وجودم این امید را داشتم که روزی پدرم را ملاقات خواهم کرد. اکنون چگونه می‌توانستم او را کلا حذف کنم. اصلا حذف کردنی نبود. تقریبا تمام خوشی‌های من به او گره خورده بود. توقع می‌رفت حرفی از دنیای آدم بزرگ‌ها ندانم اما دیگر آن کودکی نبودم که شرایط را درک نکنم. حالا من هفت سالم شده بود و یک سری موضوعات را عمیق‌تر از گذشته می‌فهمیدم. با گذشت هر سال و بزرگ شدن من، نبود پدر؛ دیگر صرفاً یک حسرت کودکانه نبود که من با بازی کردن بتوانم سرم را گرم کنم و نادیده‌اش بگیرم. من بزرگ شده بودم و باید مکتب می‌رفتم و برای ثبت نام در مکتبی باید از پدرم تذکره ارائه می‌کردم. هیچ مکتبی بدون تذکره‌ی پدر، ثبت نام مرا قبول نمی‌کرد. تمام این روز‌هایی که خانواده برای شامل کردن من به مکتب تلاش می‌کردند، ذهنم درگیر این بود که من در قسمت اسم پدرم مشخصا چه اسمی را بنویسم؟ اصلا نازنین ولد کیست؟ این‌که پدربزرگم با چه توجیه و دلیلی توانست اداره‌ی مکتب را قانع کند مشخص نشد اما او در نهایت توانست با تذکره‌ی خودش مرا به مکتب دولتی شامل کند. احتمالاً گفته بود که پدرم قبل از تولد من از دنیا رفته است. با تذکره‌ی پدر بزرگم تنها توانستم سه سال درس بخوانم. بعد از آن تذکر‌های مکتب به من مبنی بر این‌که باید هویت پدرم را ثابت کنیم شروع شد. از آن‌جایی که دست ما برای ارائه مدارک خالی بود، آن‌ها تصمیم نهایی را گرفتند و مرا از مکتب اخراج کردند. درس و رفتن به مکتب تمام دلخوشی من بود. مادر و پدر بزرگم کاملا به این موضوع واقف بودند. پدر بزرگم وقتی دلتنگی من را نسبت به مدرسه دید، بار دیگر تلاش کرد تا جذب مکتب شوم و به درسم ادامه دهم. با کوشش‌های او توانستم به یکی از مکاتب خصوصی درسم را مجددا از سرگیرم البته با این شرط که تا آمدن پدرم، تذکره پدر بزرگم به عنوان سرپرست من، مدار اعتبار است. نویسنده: طیبه مهدیار بازنویسنده: علیزاده

ادامه مطلب


2 سال قبل - 303 بازدید

در ادامه‌ی محدودیت‌ها علیه زنان و دختران در افغانستان، این‌بار اداره‌ی امر به معروف و نهی از منکر حکومت سرپرست در ولایت هرات طی دستورالعمل تازه‌ای گفته است که آرایش‌گران زن باید کار خود مطابق با شریعت، دین و مذهب عیار سازند. مسوولان آرایشگاه‌های زنانه در شهر هرات امروز(یک‌شنبه، ۲۸ جوزا) با فرستادن دستورالعمل تازه‌ای امر به معروف به رسانه گوهرشاد گفته اند که این اداره طی یک دستورالعمل ۱۴ ماده‌ای، برای کار آن‌ها محدودیت‌های تازه‌ای وضع کرده و دستور داده است که زنان و دختران پیش از آرایش باید وضو بگیرند. در ادامه آمده است که حفظ حجاب اسلامی یک امر ضروری است، زنان و دختران باید در آرایشگاه‌ها «حجاب صد درصد اسلامی» را رعایت کنند. در دستورالعمل تاکید شده است که آرایش‌گران در داخل سالن‌های زیبایی‌شان باید در اوقات نماز، نمازهای خویش را ادا کنند. همچنین در بخشی از این دستورالعمل آمده است که مردان هرگز اجازه‌ی ورود به آرایش‌گاه‌های زنانه را ندارند. براساس این دستورالعمل، استفاده از مواد آرایشی که قابلیت جذب را نداشته و مانع عبور آب می‌شود، «مطلقا بند» است. ریاست امر به معروف و نهی از منکر هرات به تمامی آرایش‌گران زنانه دستور داده که در سالن‌های زیبایی‌شان باید جایی برای وضو گرفتن و نماز وجود داشته باشد و زنان و دختران، پیش از آرایش باید وضو بگیرند. در دستورالعمل تاکید شده است که زنان و دختران از مواد آرایشی که شکننده‌ی وضو است و یا نماز را باطل می‌کند، استفاده نکنند. براساس این دستور آرایش‌گران در قسمت اجرت‌‌شان انصاف را مد نظر بگیرند و از اضافه‌ستانی خودداری کنند. در ادامه آمده است که نصب هر نوع دوربین در داخل آرایشگاه‌ها ممنوع است و هیچ‌کسی اجازه ندارد از داخل این آرایشگاه‌ها عکس و یا فیلم بگیرد. ریاست امر به معروف و نهی از منکر دستور داده است که آرایش‌گران حق ندارند که جهت آرایش به منازل مشتری بروند. با تسلط حکومت سرپرست بر افغانستان و وضع محدودیت‌های شدید زنان و دختران، مراسم خوشی در میان خانواده‌ها در سراسر کشور کم‌رنگ شده است. همچنین پیش از این، حکومت سرپرست در برخی ولایت‌های کشور دستور توقف فعالیت آرایشگاه‌های زنانه را نیز صادر کرده بود. زنان در دو دهه‌‌ی گذشته توانستند به ‌حقوق و آزادی‌های‌شان به‌گونه نسبی دست یابند؛ اما با روی‌ کار آمدن مجدد حکومت سرپرست در افغانستان بیشتر این آزادی‌ها بین رفته‌ اند.

ادامه مطلب