نویسنده: گوهرشاد

2 سال قبل - 204 بازدید

زنان معترض و شماری از اعضای «شبکه مشارکت سیاسی زنان افغانستان» به بازداشت برخی از زنان معترض و فعالان حقوق بشر واکنش نشان داده و خواستار بیشترشدن فشارهای بین‌المللی بر حکومت فعلی برای توقف بازداشت‌های خودسرانه شده‌اند. آنان امروز (سه‌شنبه، ۱۱ میزان) با نشر اعلامیه‌ای بازداشت زنان معترض و فعالان حقوق بشر را «خودسرانه، غیرقانونی، نقض حقوق بشر و نقض آزادی بیان» عنوان کردند. زنان معترض در این اعلامیه خواستار آزادی فوری ژولیا پارسی، ندا پروانی، مرتضی بهبودی، مطیع‌الله ویسا و رسول پارسی همراه با اعضای خانواده‌های آنان شده‌اند. در ادامه آمده است: «حکومت فعلی ناقضان حقوق بشر هستند و در دوسال گذشته هیچ برنامه و پالیسی برای آبادی افغانستان نداشتند، بنابراین جامعه‌ی جهانی باید هر چه سریع‌تر اقدامی قاطع و جدی در برابر حکومت سرپرست داشته باشد.» همچنین شبکه مشارکت سیاسی زنان افغانستان در بخشی از اعلامیه‌اش خواستار به‌رسمیت‌ شناختن آپارتاید جنسیتی در افغانستان شده است. زنان معترض می‌گویند: «حکومت فعلی در نزد مردم افغانستان هیچ مشروعیت ندارد و  جامعه‌ی جهانی باید به خواست مردم افغانستان احترام ‌گذاشته و زمینه یک حکومت همه‌شمول را فراهم نمایند.» این در حالی است که نیروهای حکومت سرپرست ندا پروانی را همراه با کودک و همسرش به‌تاریخ ۲۸ ماه سنبله و ژولیا پارسی را به‌تاریخ پنجم میزان از شهر کابل بازداشت کردند. نهادهای امنیتی و سخنگویان حکومت سرپرست تا اکنون در مورد بازداشت این فعالان حقوق زن اظهار نظر نکرده‌اند. با این وجود یوناما یا دفتر هیأت معاونت سازمان ملل متحد در افغانستان نیز در یک اعلامیه، خواستار توقف بازداشت‌های خودسرانه از سوی حکومت سرپرست شد. قابل ذکر است که حکومت فعلی پیش از این هم بارها زنان معترض را بازداشت و زندانی کرده‌اند. نیروهای حکومت سرپرست بارها اعتراضات و تجمات زنان را هم سرکوب می‌کند. زنان معترض هرازگاهی در مکان‌های سربسته تجمعات اعتراضی برگزار می‌کنند. در همین حال، ریچارد بنت، گزارشگر حقوق بشر سازمان ملل متحد هم خواستار رهایی فوری ژولیا پارسی و ندا پروانی شده است.

ادامه مطلب


2 سال قبل - 204 بازدید

یونیسف یا صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد اعلام کرده است که در ماه اگوست سال جاری میلادی، حدود ۶۰ هزار کودک مبتلا به سوءتغذیه شدید را درمان کرده است. این نهاد با نشر خبرنامه‌ای گفته است که در این مدت بیش از ۸۷ هزار طفل دیگر در سراسر افغانستان به اسهال آبکی شدید مبتلا شدند. در ادامه آمده است که با ۶۸۲ هزار طفل دیگر کمک صورت گرفت تا به آموزش دسترسی داشته باشند. این خبر در حالی نشر می‌شود که ادارات مختلف سازمان ملل متحد از کمبود بودجه برای ادامه کمک‌های بشری در افغانستان هشدار داده‌اند. پیش از این، نیز سازمان جهانی غذا اعلام کرده بود که ۴۰ میلیون تن در سال روان میلادی در ۵۱ کشور جهان به سطح اضطراری گرسنگی روبه‌رو هستند و از این میان، ۱۵ میلیون تن از آن‌ها در افغانستان زندگی می‌کنند. براساس تحلیل جدید، کمبود کمک‌های غذایی این سازمان باعث می‌شود کسانی‌که از این پیش با عدم مصوونیت شدید غذایی مواجه بودند، در سطح اضطراری عدم مصوونیت غذایی قرار گیرند. باید گفت که با سلطه‌ی حکومت فعلی بر افغانستان، این کشور در بحران عمیق بشری فرو رفته است. بساط فقر و گرسنگی گسترده‌تر شده است و بیشتر سرمایه‌گذاران داخلی و خارجی کشور را ترک کرده‌اند. سازمان ملل برای ارائه کمک‌های بشردوستانه به افغانستان در سال ۲۰۲۳، درخواست ۴.۶ میلیارد دلار کمک کرده است که تاکنون فقط ۵ درصد یعنی ۲۱۳ میلیون دلار آن تامین شده است.

ادامه مطلب


2 سال قبل - 165 بازدید

روزنامه دیلی میل با نشر گزارشی نوشته است که دانشمندان انگلیسی در پژوهش جدیدی که با شبیه‌سازی‌های رایانه‌ای انجام شد، به این نتیجه رسیدند که انقراض انسان‌ها احتمالا در ۲۵۰ میلیون سال آینده رخ خواهد داد. در گزارش آمده است که پژوهش جدید نشان می‌دهد که انسان‌ها در ۲۵۰ میلیون سال آینده منقرض خواهند شد؛ البته این در صورتی است که بخواهند همین حالا سوزاندن سوخت‌های فسیلی را متوقف کنند. در ادامه آمده است که شبیه‌سازی‌های رایانه‌ای کارشناسان «دانشگاه بریستول» نشان می‌دهد که سیاره ما با یک انقراض دسته‌جمعی روبه‌رو خواهد شد که تمام پستانداران را از بین می‌برد. دیلی میل گزارش داده است که پژوهشگران می‌گویند، هرگونه حیاتی که هنوز روی زمین زنده است، در آینده باید با دمای بین ۴۰ تا ۷۰ درجه سلسیوس مقابله کند، اما پژوهش آن‌ها گازهای گلخانه‌ای ناشی از سوزاندن سوخت‌های فسیلی و سایر منابع انسانی را محاسبه نکرده است. بنابراین، تاریخ مرگ ما احتمالا زودتر خواهد بود. همچنین دکتر الکساندر فارنسورث دانشیار ارشد دانشکده علوم جغرافیایی دانشگاه بریستول و سرپرست این پژوهش گفت: «چشم‌انداز در آینده دور بسیار تیره به نظر می‌رسد. سطح دی‌اکسید کربن شاید به دو برابر سطح کنونی برسد. انسان‌ها به دلیل ناتوانی در دفع این گرما از طریق عرق کردن و خنک کردن بدن خود، همراه با بسیاری از گونه‌های دیگر از بین می‌روند.» در این تحقیق آمده است که در ۲۵۰ میلیون سال آینده همه قاره‌های زمین با هم حرکت می‌کنند و ابرقاره‌ای به نام «پانگیا اولتیما/Pangea Ultima» را تشکیل می‌دهند. زمین به شکل یک دونات (یک نوع غذا می‌باشد) درمی‌آید که در وسط آن یک دریای داخلی قرار دارد. این دریا تمام آن چیزی است که از اقیانوس اطلس باقی می‌ماند. اقیانوس آرام، بیشتر سطح زمین را اشغال خواهد کرد. در گزارش آمده است که پانگیا اولتیما تنها یکی از پیش‌بینی‌های احتمالی در مورد این موضوع است که ابرقاره زمین پس از گرد هم آمدن تکتونیک‌های صفحه به چه شکلی درمی‌آید. تراز دقیق هر چه باشد، دانشمندان مطمئن هستند که قاره‌های زمین به آرامی با هم ادغام می‌شوند و یک توده گرم، خشک و عمدتا غیرقابل سکونت را تشکیل می‌دهند. براساس این نظریه، فرآیندهای تکتونیکی در پوسته زمین که قاره‌ها را به هم نزدیک می‌کنند، به فوران‌های آتشفشانی مکرر منجر می‌شوند و انتشار قابل توجه دی‌اکسید کربن را در جو به همراه می‌آورند که سیاره را بیشتر گرم می‌کند. همچنین آمده است که یکی دیگر از شکل‌های کمتر شناخته‌شده گرمایش جهانی، درخشش طبیعی خورشید است که به طور پیوسته سیارات را داغ‌تر می‌کند. در ادامه دکتر فارنسورث گفت: «ابرقاره تازه پدیدآمده به طور موثری یک ضربه سه‌گانه ایجاد می‌کند که شامل اثر قاره‌ای، خورشید داغ‌تر و کربن‌ دی‌اکسید بیشتر در جو خواهد بود و به افزایش گرما در بیشتر سیاره منجر خواهد شد. نتیجه این اتفاقات، یک محیط عمدتا ناملایم بدون منابع غذایی و آب برای پستانداران است. دمای گسترده بین ۴۰ تا ۵۰ درجه سلسیوس و حتی شدیدتر از اندازه روزانه، همراه با سطوح بالای رطوبت در نهایت سرنوشت ما را رقم خواهد زد.» باید گفت که پژوهشگران در این پروژه، از مدل‌های رایانه‌ای آب‌وهوا برای شبیه‌سازی کردن روند دما، باد، باران و رطوبت در پانگیا اولتیما استفاده کردند. آن‌ها برای تخمین زدن سطح آتی دی‌اکسید کربن، از مدل‌های حرکت صفحه تکتونیکی، شیمی اقیانوس و موارد دیگر استفاده کردند تا ورودی‌ها و خروجی‌های کربن دی‌اکسید را ترسیم کنند. پژوهشگران تاکید کردند که سهم انتشار دی‌اکسید کربن ناشی از سوختن سوخت‌های فسیلی را که معمولا به ‌عنوان بزرگ‌ترین علت تغییرات آب‌وهوایی کنونی ذکر می‌شوند، در نظر نگرفته‌اند. آن‌ها به این نتیجه رسیدند که دی‌اکسید کربن می‌تواند از حدود ۴۰۰ قسمت در میلیون کنونی به بیش از ۶۰۰ قسمت در میلیون در میلیون‌ها سال آینده افزایش یابد. همچنین پروفسور بنجامین میلز، پژوهشگر دانشگاه لیدز و از اعضای این گروه پژوهشی گفت: «فرض بر این است که انسان سوزاندن سوخت‌های فسیلی را متوقف خواهد کرد؛ در غیر این صورت، ما آن اعداد را خیلی زودتر خواهیم دید.» در گزارش آمده است که یافته‌ها نشان می‌دهند که تنها بین هشت تا ۱۶ درصد از زمین‌ برای پستانداران قابل سکونت خواهند بود، اما احتمالا همه گونه‌های پستانداران از بین خواهند رفت. بدتر از همه اینکه ابرقاره عمدتا در نواحی گرم و مرطوب استوایی قرار می‌گیرد. بنابراین، بیشتر سیاره ممکن است با دماهای داغ‌تر از اندازه تحمل بسیاری از گونه‌های پستانداران روبرو شود. فارنسورث گفت: «ما نمی‌توانیم پیش‌بینی کنیم که انسان‌ها تا چه زمانی وجود خواهند داشت. با وجود این، می‌توانیم حدس بزنیم که چنین دنیایی در آینده‌ برای ما مهمان‌نواز نخواهد بود.» وی افزود: «اگر پناهگاه‌های تحت کنترل محیط‌ زیست با تهویه مطبوع بسازیم، ممکن است بتوانیم زنده بمانیم، اما احتمالا باید تأسیسات دیگری را نیز برای تولید مواد غذایی ایجاد کنیم. یک امید دیگر برای بشریت، شکل‌گیری تمدن در سیارات منظومه‌های شمسی دیگر است، اما این در حال حاضر فقط یک موضوع علمی-تخیلی به شمار می‌رود.» فارنسورث تاکید کرد: «بقای ما به این موضوع بستگی دارد که آیا می‌توانیم از این سیاره فرار کنیم و اگر نمی‌توانیم، آیا ظرفیت استفاده کردن از راه‌حل‌های مهندسی زمین را برای مدیریت آب و هوا داریم.» این پژوهش در مجله «Nature Geoscience» به چاپ رسید.

ادامه مطلب


2 سال قبل - 202 بازدید

در ادامه‌ی بازداشت و سرکوب زنان معترض از سوی نیروهای حکومت سرپرست، اتحادیه اروپا از حکومت خواسته است که ژولیا پارسی و ندا پروانی، فعالان حقوق زن را همراه با اعضای خانواده‌‌های‌شان فوراً آزاد کنند. نبیله‌ مسرالی، سخنگوی روابط خارجی اتحادیه اروپا با نشر پیامِ در شبکه اجتماعی ایکس خود نوشته است که این اتحادیه از حکومت سرپرست می‌خواهد که بازداشت‌های خودسرانه را فوری متوقف کند. خانم مسرالی تاکید کرد که اتحادیه اروپا همچنان خواستار آزادی مطیع‌الله ویسا، فعال آموزش دختران است که بیش از شش ماه می‌شود در زندان حکومت سرپرست به‌سر می‌برد. از سویی هم، توماس نیکلسون، فرستاده‌ی ویژه اتحادیه اروپا برای افغانستان نیز با همرسانی پست خانم مسرالی نوشته است: «بازداشت‌های خودسرانه‌ی افغان‌هایی که از حقوق خود و دیگران دفاع می‌کنند، غیرقانونی است.» آقای نیکلسون تاکید کرد که این دستگیری‌ها اعتماد لازم برای ایجاد مشروعیت داخلی و گفتگوی سازنده را تضعیف می‌کنند. این در حالی است که نیروهای حکومت سرپرست ندا پروانی را همراه با کودک و همسرش به‌تاریخ ۲۸ ماه سنبله و ژولیا پارسی را به‌تاریخ پنجم میزان از شهر کابل بازداشت کردند. نهادهای امنیتی و سخنگویان حکومت سرپرست تا اکنون در مورد بازداشت این فعالان حقوق زن اظهار نظر نکرده‌اند. با این وجود یوناما یا دفتر هیأت معاونت سازمان ملل متحد در افغانستان نیز در یک اعلامیه، خواستار توقف بازداشت‌های خودسرانه از سوی حکومت سرپرست شد. قابل ذکر است که حکومت فعلی پیش از این هم بارها زنان معترض را بازداشت و زندانی کرده‌اند. نیروهای حکومت سرپرست بارها اعتراضات و تجمات زنان را هم سرکوب می‌کند. زنان معترض هرازگاهی در مکان‌های سربسته تجمعات اعتراضی برگزار می‌کنند. در همین حال، ریچارد بنت، گزارشگر حقوق بشر سازمان ملل متحد هم خواستار رهایی فوری ژولیا پارسی و ندا پروانی شده است.

ادامه مطلب


2 سال قبل - 182 بازدید

در ادامه‌ی وضع محدودیت بر کار و آموزش زنان و دختران افغان، این‌بار رهبران آلمان و کشورهای آسیای مرکزی روی ایجاد حکومت فراگیر و تامین حقوق همه شهروندان افغانستان به‌ویژه زنان، دختران و گروه‌های قومی تاکید کرده‌اند. رهبران آلمان و کشورهای آسیایی میانه در اولین نشست کشورهای آسیای میانه در برلین، با نشر یک بیانیه‌ای مشترک، بر تعهد قوی خود به انکشاف افغانستان به عنوان کشوری امن، صلح‌آمیز، با ثبات و مرفه تاکید کردند. در ادامه آمده است که به حقوق بشر و آزادی‌های اساسی همه شهروندان افغانستان به ویژه زنان، دختران و گروه های قومی احترام گذاشته شود. این کشورها در بیانیه خواستار ایجاد حکومت فراگیر با مشارکت فعال تمام گروه‌های قومی، مذهبی و سیاسی، احترام و حمایت از حقوق اساسی بشر و آزادی‌های اساسی همه شهروندان افغانستان شدند. همچنین در بخش بیانیه به وضعیت اقتصادی افغانستان نیز اشاره شده و گفته است که احیای اقتصاد و دستیابی به یک صلح پایدار در افغانستان، ضرورت اساسی می‌باشد. قابل ذکر است که این نشست با حضور صدراعظم آلمان، کاسیت جومارت توکایف، رییس جمهور قزاقستان، صدیر ژاپاروف، رییس جمهور قرقیزستان، امامعلی رحمان، رییس جمهور جمهوری تاجیکستان، قربانقلی بردی محمدف، رییس شورای مردمی ترکمنستان و شوکت میرضیایف، رییس جمهور ازبکستان در برلین برگزار شده است. در حالی این کشورها بر تامین حقوق بشر و حقوق زنان افغان تاکید می‌کنند که بیش از دو سال می‌شود که حکومت سرپرست دختران بالاتر از صنف ششم را در افغانستان از رفتن به مکتب منع کرده‌ است. وزارت تحصیلات عالی حکومت فعلی، زنان و دختران افغان را از تحصیل در دانشگاه‌ها و مراکز آموزشی نیز بازداشته است. این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیون‌ها دانش‌آموز دختر از آموزش باز بماند. قابل ذکر است که در کنار آن زنان از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستورانت‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بین‌المللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شده‌اند.

ادامه مطلب


2 سال قبل - 182 بازدید

در ادامه‌ی بازداشت و اذیت و آزار مهاجرین افغان در پاکستان، این‌بار سازمان عفو بین‌الملل عدم توجه جامعه‌ی جهانی به وضعیت پناهندگان افغانستان در پاکستان را نگران‌کننده خوانده است. این سازمان با نشر پیامِ در شبکه اجتماعی ایکس خود نوشته است که بسیاری از افغانستانی‌هایی که در ترس از آزار و اذیت حکومت فعلی زندگی می‌کردند، به پاکستان فرار کردند، جایی که اکنون در معرض موج‌هایی از بازداشت‌های خودسرانه، زندانی‌شدن و تهدید به اخراج قرار گرفته‌اند. در ادامه آمده است: «این بسیار نگران‌کننده است که وضعیت پناهندگان افغان در پاکستان مورد توجه بین‌المللی قرار نمی‌گیرد‌.» این نهاد تصریح کرده است که دولت پاکستان باید به‌گونه فوری از آزار و اذیت و بازداشت خودسرانه پناه‌جویان افغان دست بردارد. همچنین دینوشیکا دیسانایاکه، معاون مدیر منطقه‌ای عفو بین‌الملل در آسیای جنوبی، گفته است: «وضعیت حقوقی مبهم و فرایندهای سخت برای پناهند‌گی یا جابه‌جایی کشور ثالث آن‌ها را آسیب‌پذیرتر کرده است.» عفو بین‌الملل خاطرنشان کرده است که نُه مصاحبه از راه دور با افغان‌ها انجام داده و این پناه‌جویان نگرانی‌های جدی خود را در مورد آزار و اذیت پولیس و مقام‌های پاکستانی ابراز کرده‌اند. این در حالی است که در روزهای اخیر پولیس پاکستان طی عملیاتی در اسلام‌آباد، ۸۰۰ پناه‌جوی اهل افغانستان را بازداشت و ۴۰۰ نفر آنان را پس از بررسی و تأیید مدارک‌شان آزاد کرده است. همچنین رسانه‌‌ی پاکستانی «آرای‌نیوز» نیز روز یک‌شنبه هفته‌ی جاری به نقل از پولیس اسلام‌آباد گزارش داده بود که این پناه‌جویان از مناطق «باراکاهو، ترینول، ماهار آبادیان، گلرا و کلنی‌شمس» بازداشت شده‌اند. این عملیات پس از آن آغاز شده است که دولت پاکستان اعلام کرده بود که بیش از یک میلیون پناه‌جوی غیرقانونی افغانستان را از آن کشور به‌صورت تدریجی اخراج می‌کند. بر اساس آمار کمیساری امور پناهندگان سازمان ملل متحد، بیش از ۳.۷ میلیون پناه‌جوی افغانستانی در پاکستان به‌سر می‌برند که تنها ۱.۳ میلیون نفر آنان اقامت رسمی دارند.

ادامه مطلب


2 سال قبل - 191 بازدید

منابع محلی از ولایت تخار می‌گویند که جسد یک دختر ۲۵ ساله که به ضرب چاقو و شلیک گلوله به قتل رسیده، از مرکز شهر پیدا شده است. منبع در صحبت با رسانه گوهرشاد گفت که جسد این دختر شام روز گذشته (دوشنبه، ۱۰ میزان) در منطقه‌ی «عزیز خان» از مربوطات ناحیه اول شهر تالقان، مرکز ولایت تخار پیدا شده است. منبع تاکید کرد که این دختر توسط افراد ناشناس نخست با ضربات چاقو زخمی شده و سپس با شلیک گلوله به قتل رسیده است. به گفته‌ی منبع، تا اکنون هویت این دختر و دلیل قتل او مشخص نیست. براساس معلومات منبع جسد این دختر جهت شناسایی به شفاخانه ولایتی تخار انتقال داده شده است. مسوولان محلی تخار تا اکنون در پیوند به قتل این دختر جوان چیزی نگفته‌اند. قتل‌های مرموز، به‌ویژه قتل مرموز زنان در این اواخر در شماری از ولایت‌های کشور افزایش یافته است. بیماری‌های روانی، ازدواج‌های اجباری، خشونت خانوادگی و فشار‎های روحی ناشی از فقر و بیکاری عوامل اصلی این قتل‌ها بیان شده است. همچنین با تسلط حکومت سرپرست بر افغانستان اکثریت نهادهای حامی حقوق زنان متوقف شده است. زنان در افغانستان چون گذشته با مراجعه به نهادهای عدلی و قضایی، دیگر نمی‌توانند برای خشونت‌های وارده‌ی شان شکایت کنند و این‌گونه خشونت‌‌ها پایدار باقی مانده و افزایش پیدا می‌کند.

ادامه مطلب


2 سال قبل - 233 بازدید

در تمام طول مسیر دادگاه تا خانه دلم می‌خواست هنگام رد شدن از خیابان، خودم را مقابل موتر‌ها بیندازم ولی به خانه نرسم. دلم نمی‌خواست لحظه‌ای با پدرم زیر یک سقف زندگی کنم. حتی از نگاه کردن به او وحشت داشتم. پدرم ما را به آدرسی برد و در کنار خانه‌ای دو طبقه از موتر پیاده شدیم. یک ساختمان قدیمی دو طبقه بود؛ در طبقه اول یک مرد تقریباً جوان با همسر و دو تا فرزندش زندگی می­کردند. طبقه دوم متعلق به پدرم بود. ساختمان خیلی فرسوده و به شکل خرابه‌ای به نظر می‌رسید. همه جای آن بوی بدی می­داد و گرد و خاک همه جا را پوشانده بود. وارد طبقه دوم که شدیم متعجب‌تر شدم؛ هیچ فرشی برای نشستن وجود نداشت، بیشتر به انباری وسایل خرابه می‌ماند. تا چشم کار می‌کرد آشغال و خاک بود. مشخص بود کسی سال‌ها آنجا زندگی نکرده است. هرکدام مان بدون حرفی در سکوت به گوشه‌ا‌ی نشستیم. تلاش کردیم جسم خود را با مکانی که در آن هستیم عادت بدهیم. پدرم در کتیرای برای خود چای گذاشت و با کمی کلنجار رفتن برای خود چای آماده کرد و به تنهای آنرا نوشید و از خانه بیرون رفت اما قبل آن بار دیگر خطاب به من و مادرم تاکید کرد که حق ندارید به چیزی دست بزنید و اشاره کرد به خانه که نباید چیزی از آن جابجا شود. با انگشت به روی یکی از وسایل کشیدم و چاپ انگشتم روی قسمتی که خاکش پاک شده بود، باقی ماند. مادرم که وضعیت را دید گفت اینطوری نمی‌شود و ما با کمک هم مقداری اطراف مان را جمع و جور کردیم. مادرم گفت بهتر است تا جایی که ممکن است به چیزی دست نزنیم و به من گفت که اخلاق پدرت را که می‌شناسی. در جوابش گفتم چشم و تمام سعی‌ام را کردم که به چیزی دست نزدم. من و مادرم فقط یک گوشه را تمیز کردیم تا بتوانیم آنجا بنشینیم. هنگامی که پدرم برگشت و دید وسایل کمی جابجا شده است باز همه چیز را از چشم من دید و تا می‌توانست مرا کتک زد. بی‌حال یک گوشه نشستم و در میان انبوهی از خاک و وسایل کثیف، به زندگی‌ام فکر کردم. با خودم گفتم خدایا ببین حتی دو ساعت هم نشد که از دادگاه برگشته‌ایم و پدرم باز رفتار قبلی‌اش را در پیش گرفته است. از خدا کمک خواستم. کاری که همیشه مادرم می‌کرد. او همیشه دعا می‌کرد که زندگی روی خوشش را به ما نشان دهد اما زندگی هیچ وقت با ما رفیق نشد. بارها مادرم را در حال گریه بر سجاده دیده بودم. گاهی فکر می‌کردم خدا ما را دوست ندارد یا از ما قهر کرده است که اینگونه چشمش را به روی ما بسته است اما باز این مادرم بود که می‌گفت خدا تمام بنده‌هایش را دوست دارد و همه چیز خوب خواهد شد. بعد آن شب شکنجه‌ها چاشنی هر روز و شب زندگی‌ام شد؛ پدرم دنبال بهانه‌‌ای بود تا مرا کتک بزند کافی بود جای چیزی در خانه عوض شده باشد، سراغ من می‌آمد و می‌گفت: «این پیاله (لیوان) آنجا بود چرا حالا اینجاست؟» و به این بهانه خشم خود را بر سر من خالی می‌کرد. یک ساعت بعد یا روز بعد دوباره با بهانه‌ای اینچنینی مرا لت و کوب می‌کرد. مثلا می‌گفت: «این خط قبلا روی دیوار نبود و تو این کار را کردی.» وقتی برایش توضیح می‌دادم که کار من نبوده و روحم هم از آن خبر ندارد گویا که بیشتر ناراحت می‌شد و مرا بیشتر لت و کوب می‌کرد. شکنجه‌ها روز و شب نمی‌شناخت؛ نصف شب هم اگر می‌شد همینکه پدرم چشمش به من می‌افتاد شروع به کتک زدن من می‌کرد. گاهی شب‌ها بالای سرم می‌آمد و مرا لت و کوب می‌کرد. به وضاحت برایم می‌گفت از تو بدم می‌آید و دوست ندارم تو را مقابل چشمانم ببینم. او در شب عادت به بی‌خوابی داشت. به گونه‌ای که اکثرا اصلا نمی‌خوابید و این برای من بدترین نوع شکنجه بود. مجبور بودم تمام شب را به حالت خواب و بیداری سپری کنم تا مبادا پدرم بالای سرم بیاید و مرا کتک بزند. ترس از لت و کوب خواب را از چشمانم برده بود. برق اتاق را تا صبح روشن نگه می‌داشت و به همسایه‌ها می‌گفت که تمام شب قرآن می‌خواند. تا تصویر مثبتی از خودش در ذهن همه ایجاد کند. به همسایه‌ها می‌گفت: «هرشب لامپ خانه­ ما روشن است چون تا صبح من قرآن می‌خوانم.» با گذشت هر ماه، میزان شکنجه‌ها بیشتر می‌شد. یادم می‌آید نیمه شب بود. چشمانم را که باز کردم، پدرم را بالای سرم دیدم. از ترس زبانم بند آمد. شروع به لت و کوب من کرد. تا جایی که می‌توانست مرا زد. گریه کردم و از درد به خودم پیچیدم. خواستم دوباره به بستر خوابم بروم که نگذاشت. فکر کردم دوباره می‌خواهد مرا کتک بزند اما خیالی بیش نبود زیرا از دستم گرفت و مرا کشان کشان از طیقه دوم پایین آورد و از دروازه‌ی حویلی به بیرون انداخت. خدا می‌داند چقدر ترسیده بودم. نخستین باری بود که در این خانه شب هنگام مرا به بیرون می‌انداخت. گریه کردم، التماس کردم و خواهش کردم که مرا از خانه بیرون نیندازد. به او گفتم که من جایی را ندارم بروم. او اما انگار قصد شنیدن نداشت. مرا به کوچه انداخت و خودش دروازه‌ی حویلی را بست و به طبقه بالا رفت. تا توانستم دروازده‌ی حویلی را زدم اما هیچ کسی دروازه را به رویم باز نکرد. پشتم را که نگاه کردم جز تاریکی کوچه هیچ چیزی پیدا نبود. آرام به سمت دیوار خزیدم و در آغوش خودم فرو رفتم و از ترس و تنهایی به خودم پناه بردم و اشک ریختم. از دور دست‌ها صدای سگ‌های ولگرد به گوشم می‌رسید و ترس مرا چند برابر می‌کرد. آن شب خیلی سخت گذشت. تا صبح لحظه‌ای ترس رهایم نکرد. با پوست و استخوانم ترس را تجربه کردم. تنها بودم و تا خود صبح گریه کردم و دعا کردم که خدا مراقبم باشد. هنگامی که صبح شد و پدرم دروازه‌ی حویلی را باز کرد از دیدن من پشت دروازه حویلی متعجب شد. توقع نداشت پشت دروازه باشم. فکر می‌کرد رفته باشم اینکه کجا خدا می‌داند. به من گفت هنوز که اینجا هستی؟ تعجب کردم و باز گریه‌هایم را از سر گرفتم و وارد خانه شدم. پس از آن شب، بیرون کردن من از خانه کار همیشگی‌اش شد. شب‌های زیادی بعد از آن مهمان ستاره‌ها و سرمای زمستان در کوچه بودم. بیرون کردن من از خانه دیگر برایش عادی شده بود اصلا اگر یک شب خانه می‌بودم عجیب به نظر می‌رسید. تقریبا دو سال، هر شب در زمستان و سردی‌ها یا در گرمی و تاریکی پدرم مرا از خانه بیرون می‌انداخت. گریه‌ها و التماس‌هایم هیچ اثری در او نداشت. هر روز به بهانه‌ای؛ گاهی جمع و جور کردن خانه، شستن ظرف‌ها یا افتادن یک خط روی دیوار پوسیده خانه‌اش باعث می‌شد تا من حسابی لت و کوب شوم. شب‌ها هم وقتی از سر کار یا از هرجای دیگری که به خانه برمی‌گشت، مرا از خانه بیرون می‌انداخت. حساب روزها و شب‌ها از دستم در رفته بود اما لت و کوب همچنان باقی بود. گاهی هم اگر شانس می‌آوردم و دل پدرم اندکی نرم می‌شد اجازه می‌داد داخل توالت (سرویس بهداشتی) منزل پایین و یا حویلی زندانی بمانم. آنجا حداقل بهتر از بیرون حویلی بود بخصوص درشب‌های زمستان وروزهایی که برف می‌بارید و آسمان غرش کنان روی شهر چمبره می‌انداخت. سرمایش چنان استخوان سوز بود که احدی نمی‌توانست از پس آن برآید. یادم که می‌آید تنم می‌لرزد و اینکه قرار بود شب را در کوچه سپری کنم ناخوش‌آیند و ناراحت کننده بود. زمستان سال ۱۳۹۶ که من هنوز یک کودک دوازده ساله بودم، با یک لباس نازک که اصلا جلوی سرمای شدید را نمی‌گرفت، از خانه بیرون انداخته شدم. به خودم و زندگی‌ام که می‌نگریستم، به معصومیت کودکانه‌ام خنده‌ام می‌گرفت آخر من تصور کرده بودم روزی که پدر داشته باشم او برایم لباس نو خواهد خرید و بر این باور بودم که بهترین لحظات را سپری خواهم کرد. به زندگی فعلی‌ام که می‌نگریستم حتی یک دست لباس گرم زمستانی نداشتم. در بیرون از خانه در تنهایی خودم ساعت‌ها در خود می‌لرزیدم، دست‌ها و پاهایم کم کم از حس می‌افتادند و دیگر نمی‌توانستم هیچ قسمتی از وجودم را حس کنم. در آن شب‌های طولانی و سرد زمستان من بارها تا پای مرگ پیش رفته بودم. شب‌هایی که احساس می‌کردم خونی که در رگ‌هایم جریان دارد قصد یخ زدن دارد و قرار است قلب کوچک معصومم تنها بماند. در آغوش خودم پناه می‌بردم آخر من جز خودم و خدای مهربان حامی دیگری نداشتم. پدرم گاهی که دلش به رحم می‌آمد اجازه می‌داد بجای خارج از خانه، مدت حبسم را در سرویس بهداشتی خانه (تشناب) سپری کنم. نویسنده: طیبه مهدیار بازنویسنده: علیزاده

ادامه مطلب


2 سال قبل - 248 بازدید

مسوولان در فرماندهی پولیس ولایت جوزجان می‌گویند که در پی وقوع انفجار ماین به‌جا مانده از جنگ‌ در این ولایت، دو کودک‌ جان باخته و یک کودک دیگر زخمی شده است. عبدالستار حلیمی، سخنگوی پولیس جوزجان به رسانه گوهرشاد گفت که این رویداد امروز (دوشنبه، ۱۰ میزان) در روستای «قره چونقال» از مربوطات ولسوالی درزاب این ولایت رخ داده است‌. آقای حلیمی تاکید کرد که در این رویداد دو کودک ۹ ساله جان باخته و یک کودک دیگر نیز زخمی شده است. او تاکید کرد که این ماین‌ از جنگ‌های گذشته در ساحه باقی مانده بوده است. وی افزود که این انفجار زمانی رخ داد که کودکان مصروف بازی‌های کودکانه‌شان بوده‌اند. سخنگوی پولیس جوزجان می‌گوید که وضعیت صحی کودک زخمی‌ مناسب است. در ادامه آمده است که کودک زخمی شده در مرکز صحی ولسوالی درزاب، تحت مراقبت قرار دارد. افغانستان یکی از آلوده‌ترین کشورها به ماین است که در سراسر کشور پراکنده شده و همه ساله قربانیان زیادی از غیرنظامیان به ویژه کودکان می‌گیرد. براساس آمارهای موجود بیش از ۶۰۰ کیلومتر مربع خاک افغانستان ملوث به ماین و مهمات انفجاری است. با این وجود کمیته صلیب سرخ نیز گفته بود که در جریان سال گذشته‌ی میلادی ۹۹۵ نفر در نتیجه‌ی انفجار ماین و مهمات منفجرناشده در افغانستان کشته یا زخمی شده‌اند. از این میان، ۹۷ درصد غیرنظامیان و ۵۶ درصد از مجموع کل آنان، کودکان هستند که در پی ۴۵۰ انفجار ماین و مهمات منفجرناشده در افغانستان کشته یا زخمی شده‌اند. همچنین گفته شده که ۱۳ درصد از نفوس افغانستان از معلولیت رنج می‌برند.

ادامه مطلب


2 سال قبل - 267 بازدید

زنان معترض و شماری از اعضای «جنبش زنان مقتدر افغانستان» از بازداشت و سرکوب زنان معترض انتقاد نموده و بار دیگر خواهان «حمایت مردم» برای رهایی ژولیا پارسی و ندا پروانی از سوی حکومت سرپرست شده‌اند. اعضای جنبش زنان مقتدر افغانستان در یک مکان سربسته دست به اعتراض زده‎ و از نهادهای حقوق بشری و جامعه‌ی جهانی خواسته‌اند که برای رهایی ژولیا پارسی و ندا پروانی، دو فعال حقوق زن فشار روی حکومت فعلی را بیش‌تر کنند. آنان با سردادن شعارهایی، خواستار تامین عدالت، برابری و آزادی شده‌اند. همچنین زنان معترض خواستار حمایت مردمی مردم افغانستان برای رهایی این دو فعال زن گردیده‌اند. این  در حالی است که نیروهای حکومت سرپرست ندا پروانی را همراه با کودک و همسرش به‌تاریخ ۲۸ ماه سنبله و ژولیا پارسی را به‌تاریخ پنج میزان از شهر کابل بازداشت کردند. نهادهای امنیتی و سخنگویان حکومت سرپرست تا اکنون در مورد بازداشت این فعالان حقوق زن اظهار نظر نکرده‌اند. با این وجود یوناما یا دفتر هیأت معاونت سازمان ملل متحد در افغانستان نیز در یک اعلامیه، خواستار توقف بازداشت‌های خودسرانه از سوی حکومت سرپرست شد. قابل ذکر است که حکومت فعلی پیش از این هم بارها زنان معترض را بازداشت و زندانی کرده‌اند. نیروهای حکومت سرپرست بارها اعتراضات و تجمات زنان را هم سرکوب می‌کند. زنان معترض هرازگاهی در مکان‌های سربسته تجمعات اعتراضی برگزار می‌کنند. در همین حال، ریچارد بنت، گزارشگر حقوق بشر سازمان ملل متحد هم خواستار رهایی فوری ژولیا پارسی و ندا پروانی شده است.

ادامه مطلب