پرکاری تیروئید زمانی اتفاق می‌افتد که غده تیروئید بیش از حد هورمون تیروئید تولید کند. این وضعیت تیروئید بیش‌فعال نیز نامیده می‌شود. پرکاری تیروئید باعث افزایش سرعت متابولیسم بدن می‌شود. این می‌تواند علائم بسیاری مانند کاهش وزن، لرزش دست و ضربان قلب سریع یا نامنظم ایجاد کند. چندین روش درمانی برای پرکاری تیروئید موجود است. داروهای ضد تیروئید و ید رادیویی را می‌توان برای کاهش میزان هورمون‌هایی که غده تیروئید می‌سازد استفاده کرد. گاهی اوقات، درمان پرکاری تیروئید شامل جراحی برای برداشتن تمام یا بخشی از غده تیروئید است. در برخی موارد، بسته به علت ایجاد آن، پرکاری تیروئید ممکن است بدون دارو یا درمان دیگر بهبود یابد. علائم پرکاری تیروئید گاهی اوقات مانند سایر مشکلات سلامتی به نظر می‌رسد که می‌تواند تشخیص را سخت کند. می‌تواند علائم زیادی ایجاد کند، از جمله: کاهش وزن بدون تلاش ضربان قلب سریع، وضعیتی به نام تاکی کاردی. ضربان قلب نامنظم که به آن آریتمی نیز می‌گویند. تپش قلب که گاهی اوقات تپش قلب نامیده می‌شود. افزایش گرسنگی. عصبی بودن، اضطراب و تحریک‌پذیری. لرزش، معمولاً یک لرزش کوچک در دست‌ها و انگشتان. عرق‌ کردن تغییرات در چرخه‌های قاعدگی. افزایش حساسیت به گرما. تغییر در الگوی روده، به‌خصوص حرکات مکرر روده. بزرگ‌شدن غده تیروئید که گاهی اوقات گواتر نامیده می‌شود که ممکن است به‌صورت تورم در قاعده گردن ظاهر شود. خستگی. ضعف عضلانی. مشکلات خواب پوست گرم و مرطوب. نازک شدن پوست. موهای ظریف و شکننده. افراد مسن بیشتر احتمال دارد که علائمی داشته باشند که به‌سختی متوجه آن شوند. این علائم ممکن است شامل ضربان قلب نامنظم، کاهش وزن، افسردگی و احساس ضعف یا خستگی در طول فعالیت‌های معمولی باشد.   چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد اگر بدون تلاش وزن کم می‌کنید، یا اگر متوجه ضربان قلب سریع، تعریق غیرعادی، تورم در انتهای گردن یا سایر علائم پرکاری تیروئید شدید، با پزشک خود مراجعه بگذارید. تمام علائمی را که متوجه شده‌اید، حتی اگر جزئی باشند، به پزشک خود بگویید.   پس از تشخیص پرکاری تیروئید، اکثر افراد برای نظارت بر وضعیت نیاز به ویزیت‌های پیگیری با پزشک خود دارند خود دارند. علل پرکاری تیروئید می‌تواند ناشی از چندین بیماری باشد که بر غده تیروئید تأثیر می‌گذارد. تیروئید یک غده کوچک پروانه‌ای شکل در قاعده گردن است. تأثیر زیادی روی بدن دارد. هر قسمت از متابولیسم توسط هورمون‌هایی که غده تیروئید می‌سازد کنترل می‌شود. غده تیروئید دو هورمون اصلی تولید می‌کند: تیروکسین (T-4) و تری یدوتیرونین (T-3). این هورمون‌ها روی هر سلول بدن تأثیر می‌گذارند. آنها از میزان استفاده بدن از چربی‌ها و کربوهیدرات‌ها حمایت می‌کنند. آنها به کنترل دمای بدن کمک می‌کنند. روی ضربان قلب تأثیر دارند و به کنترل میزان پروتئین بدن کمک می‌کنند. (علل ایجاد پرکاری تیروئید) دلایل بسیاری می‌توانند سبب پرکاری تیروئید شوند. برای تشخیص علت پر کاری تیروئید باید به دکتر غدد مراجعه کنید. برخی از این شرایط عبارت‌اند از: بیماری گریوز ندول‌های تیروئیدی یا گره تیروئیدی تیروئیدیت مصرف ید زیاد چه کسانی در خطر پرکاری تیروئید هستند؟ این موارد ممکن است احتمال ابتلا به پرکاری تیروئید را برای شما افزایش دهد: در زنان بیشتر از مردان شایع است سن بالای 60 سال درگذشته مشکلات تیروئید داشته‌اید خانواده شما سابقه مشکلات تیروئیدی دارند شما شرایط خاصی مانند دیابت نوع 1 دارید شما بیش از حد ید مصرف می‌کنید. اگر غذاهای غنی از ید زیاد بخورید یا داروهای حاوی این ماده شیمیایی بیش از حد مصرف کنید، ممکن است این اتفاق بیفتد. باردار هستید یا در 6 ماه گذشته بچه دار شده اید آزمایش‌های تشخیصی علاوه بر بررسی علائم ذکر شده و معاینه بدنی، روش‌های دیگری هم برای تشخیص تیروئید پرکار وجود دارد. در حقیقت، پزشک غدد و متابولیسم به کمک آزمایش تیروئید که یک نوع آزمایش خون است ابتلای شما به این بیماری را تأیید می‌کند. روش‌های تصویربرداری مانند اسکن تیروئید، سونوگرافی و آزمایش جذب ید رادیواکتیو هم به تشخیص دقیق‌تر این بیماری کمک می‌کنند. درمان پرکاری تیروئید پزشکان معمولاً از سه روش زیر برای درمان تیروئید پرکار استفاده می‌کنند: دارو: داروهای ضد تیروئید باعث می‌شوند غده تیروئید شما هورمون کمتری تولید کند. احتمالاً باید حداقل یک تا ۲ سال از این داروها استفاده کنید. ید رادیواکتیو: استفاده از کپسول یا مایع حاوی ید رادیواکتیو به‌تدریج سلول‌های تولیدکننده هورمون را در غده تیروئید از بین می‌برد. جراحی: در موارد نادر، جراحی به افراد مبتلا به گواتر بزرگ یا زنان باردار که نمی‌توانند دارو مصرف کنند پیشنهاد می‌شود. اگر کل غده تیروئید با جراحی از بدن خارج شود، باید تا پایان عمر از داروی تیروئید استفاده کنید. نویسنده: داکتر معصومه پارسا

کم‌کاری تیروئید زمانی اتفاق می‌افتد که غده تیروئید به‌اندازه کافی هورمون تیروئید نمی‌سازد. به این وضعیت کم‌کاری تیروئید می‌گویند. کم‌کاری تیروئید ممکن است در مراحل اولیه علائم قابل‌توجهی ایجاد نکند. با گذشت زمان، کم‌کاری تیروئید که درمان نمی‌شود می‌تواند منجر به سایر مشکلات سلامتی، مانند کلسترول بالا و مشکلات قلبی شود. کم‌کاری تیروئید چیست؟ کم‌کاری تیروئید (بیماری تیروئید کم کار) وضعیتی است که زمانی اتفاق می‌افتد که غده تیروئید شما هورمون کافی را در جریان خون شما تولید یا ترشح نمی‌کند. در نتیجه متابولیسم شما کند می‌شود. این می‌تواند باعث افزایش وزن ناخواسته شود و باعث شود همیشه احساس خستگی کنید. اگرچه افزایش وزن و خستگی مختص کم‌کاری تیروئید نیست، یک آزمایش خون ساده می‌تواند به پزشک شما کمک کند تا این وضعیت را بررسی کند. به‌طورکلی کم‌کاری تیروئید  قابل‌درمان است. بیشتر افراد می‌توانند این بیماری را با دارو و ویزیت‌های منظم پیگیری با متخصص غدد خود کنترل کنند. در صورت عدم درمان در طولانی‌مدت، کم‌کاری تیروئید می‌تواند تهدید کننده زندگی باشد. علائم کم‌کاری تیروئید در زنان: علائم کم‌کاری تیروئید به شدت بیماری بستگی دارد. مشکلات معمولاً به آرامی و اغلب در طی چندین سال ایجاد می‌شوند. در ابتدا ممکن است به‌سختی متوجه علائم کم‌کاری تیروئید، مانند خستگی و افزایش وزن شوید. یا ممکن است فکر کنید آنها فقط بخشی ازتأثیرات بالا رفتن سن هستند. اما از آن‌جایی‌که متابولیسم شما به‌کندی  عمل می‌کند، ممکن است مشکلات آشکارتری را ایجاد کند. علائم کم‌کاری تیروئید ممکن است شامل موارد زیر باشد: حساسیت بیشتر به سرما. یبوست. پوست خشک. افزایش وزن صدای خشن. ضعف عضلانی. درد عضلانی، حساسیت و سفتی. سیکل‌های قاعدگی سنگین‌تر از حد معمول یا نامنظم هستند. کند شدن ضربان قلب که "برادی کاردی" نیز نامیده می‌شود. مشکلات حافظه فراموشی افسردگی ریزش و نازکی موها تورم مفاصل درد در مفاصل افزایش کلسترول خون پف کردن صورت احساس گرفتگی در سینه احساس ضعف و خستگی کم‌کاری تیروئید چقدر شایع است؟ کم‌کاری تیروئید می‌تواند هر کسی را تحت تاثیر قرار دهد. این بیماری در بین زنان بالای 60 سال به ویژه پس از یائسگی شایع است. علت های کم‌کاری تیروئید: هیپوتیروئیدی اولیه برداشتن تیروئید با جراحی (مثلاً در گواتر شدید یا سرطان تیروئید) کمبود آیودین، که در این مورد غده تیروئید بزرگ می‌شود (گواتر) استفاده از آیودین رادیو اکتیو یا داروهای ضد تیروئید برای درمان سایر بیماری‌های تیروئید مصرف داروهایی مانند لیتیوم دوز بالای آیودین التهاب تیروئیدی تحت حاد هیپوتیروئیدی خود ایمنی (تیروئیدیت  هاشیموتو) هیپوتیروئیدی ثانویه که ناشی از کم‌کاری  هیپوفیز است. کمبود ویتامین b12 تیروئید برای حفظ عملکرد صحیح خود در بدن نیاز به چندین ماده دارد که یکی از آنها ویتامین B12 است. در صورت عدم وجود B12 کافی در بدن، غده تیروئید به‌اندازه کافی هورمون تولید نمی‌کند، و در نتیجه کم‌کاری تیروئید به وجود می آید. عوامل خطر کم‌کاری تیروئید چیست؟ هر کسی ممکن است به کم‌کاری تیروئید مبتلا شود. اما اگر زن هستید ، احتمال ابتلا به این بیماری بیشتر است: بیماری خود ایمنی. استعداد ژنتیکی (یک والدین یا خواهر یا برادر بیولوژیکی مبتلا به این بیماری). سابقه جراحی تیروئید، از جمله برداشتن غده تیروئید. بارداری سابقه قبلی پرتودرمانی سر و گردن. مصرف برخی داروها را شروع کرده یا متوقف کرده است. عوارض کم‌کاری تیروئید چیست؟ با درمان، عوارض کم‌کاری تیروئید خیلی رایج نیست. اما اگر تیروئید کم کار درمان نشود، می‌تواند منجر به سایر شرایط سلامتی مانند: گواتر. مشکلات قلبی ناباروری. سقط جنین یا نقایص مادرزادی. نوروپاتی محیطی. پیشگیری آیا می‌توان از کم‌کاری تیروئید پیشگیری کرد؟ شما نمی‌توانید از کم‌کاری تیروئید جلوگیری کنید. اگر علائمی مانند موارد ذکر شده در بالا مشاهده کردید، فوراً به پزشک خود اطلاع دهید. تشخیص و درمان به موقع بهترین راه برای کاهش خطر عوارض و داشتن یک زندگی سالم است. تشخیص و آزمایشات یک پزشک در طول معاینه فیزیکی به آرامی اطراف تیروئید شما را فشار می دهد تا ببیند آیا غده شما متورم شده است یا خیر. آنها همچنین در مورد علائم شما می پرسند و سابقه پزشکی شما را با جزئیات بررسی می کنند. پزشکان معمولاً آزمایش های تیروئید را برای تشخیص دقیق کم‌کاری تیروئید انجام می دهند. این به این دلیل است که تیروئید کم کار می‌تواند علائمی ایجاد کند که شبیه سایر بیماری های غیرمرتبط باشد. آزمایش خون تیروئید سطح هورمون محرک تیروئید (TSH) در خون شما و همچنین سطح هر هورمون تیروئید (T3 و T4) را اندازه گیری می کند. درمان: بعد از تشخیص ،کم‌کاری تیروئید با دارو تحت نظر پزشک متخصص درمان و‌کنترل می‌شود. نویسنده: داکتر معصومه پارسا

اکلامپسی یک عارضه نادر اما جدی پره اکلامپسی است. پره اکلامپسی یک اختلال بارداری است که در آن فردی که باردار است ‌‌‌فشارخون بالا و پروتئین در ادرار خود دارد. اکلامپسی زمانی است که فرد مبتلا به پره اکلامپسی در دوران بارداری دچار تشنج می‌شود. تشنج دوره‌هایی از لرزش، و گیجی است که در اثر فعالیت غیرطبیعی مغز ایجاد می‌شود. اکلامپسی معمولاً بعد از هفته بیستم بارداری رخ می‌دهد. این نادر است و کمتر از سه درصد از افراد مبتلا به پره اکلامپسی را تحت تاثیر قرار می‌دهد. اکلامپسی می‌تواند در دوران بارداری عوارضی ایجاد کند و نیاز به مراقبت‌های پزشکی اورژانسی دارد. تفاوت بین پره اکلامپسی و اکلامپسی چیست؟ اکلامپسی شکل شدید پره اکلامپسی است که باعث تشنج می‌شود. این یک عارضه پره اکلامپسی در نظر گرفته می‌شود، اما می‌تواند بدون ‌‌علائم پره اکلامپسی اتفاق بیفتد. این تشنج‌‌ها می‌تواند باعث گیجی و بی نظمی‌شود یا زن باردار را در کما قرار دهد. در برخی موارد می‌تواند منجر به سکته مغزی یا مرگ شود. در بیشتر موارد، پره اکلامپسی قبل از اینکه به اکلامپسی تبدیل شود، مدیریت می‌شود. متخصص زنان و زایمان شما را در طول بارداری از نزدیک تحت نظر خواهد داشت و ممکن است داروهایی ‌را تجویز کند. با هر دو حالت، تنها راه درمان این است که نوزاد خود را به دنیا بیاورید. عوامل خطر اکلامپسی چیست؟ بزرگترین عامل خطر برای اکلامپسی پره اکلامپسی است. اکثر افراد مبتلا به پره اکلامپسی به اکلامپسی مبتلا نمی شوند. همچنین ممکن است در معرض خطر اکلامپسی باشید اگر: شما چندقلو باردار هستید شما یک بیماری خود ایمنی دارید. رژیم غذایی نامناسبی دارید یا چاقی دارید بیشتر از 30 (BMI) دیابت، فشارخون بالا یا بیماری کلیوی دارید. شما کمتر از 17 سال یا بزرگتر از 35 سال دارید. این اولین بارداری شماست. سابقه خانوادگی یا شخصی پره اکلامپسی یا اکلامپسی. ‌‌علائم و علل ‌‌علائم هشدار دهنده اکلامپسی چیست؟ بسیاری از افراد قبل از تشنج ناشی از اکلامپسی ‌‌علائم هشدار دهنده دارند. برخی از این نشانه‌‌ها ‌‌عبارت‌اند از: سردردهای شدید. دشواری در تنفس. حالت تهوع یا استفراغ. مشکل در ادرار کردن یا عدم دفع مکرر ادرار. درد شکم (به‌خصوص در سمت راست بالا). تاری دید، دو برابر دیدن یا از دست‌دادن بینایی. تورم دست‌‌ها، صورت یا مچ پا. شایع‌‌‌ترین ‌‌علائم اکلامپسی ‌‌عبارت‌اند از: تشنج. پریشانی یا گیجی شدید. از دست‌دادن هوشیاری. چه چیزی باعث اکلامپسی می‌شود؟ اکلامپسی معمولاً از پره اکلامپسی ایجاد می‌شود. ‌‌‌فشارخون بالا (ناشی از پره اکلامپسی) به رگ‌های خونی شما فشار وارد می کند. ممکن است در مغز شما تورم وجود داشته باشد که ممکن است منجر به تشنج شود. ژنتیک و رژیم غذایی می‌تواند خطر ابتلا به اکلامپسی را افزایش دهد. تشخیص و آزمایشات اکلامپسی چگونه تشخیص داده می‌شود؟ متخصص زنان و زایمان شما اکلامپسی را بر اساس وجود تشنج تشخیص می‌دهد. آنها معاینه، آزمایش خون و پایش منظم ‌‌‌فشارخون را انجام خواهند داد. آنها همچنین آزمایش ادرار را برای بررسی افزایش پروتئین در ادرار تجویز می کنند. آزمایش خون: آزمایش خون ممکن است عوامل غیرطبیعی مانند تعداد گلوبول‌های قرمز یا تعداد پلاکت‌‌ها را نشان دهد. آزمایش ادرار: آزمایش ادرار به طور معمول مقادیر زیادی پروتئین در ادرار شما را نشان می‌دهد. آزمایشات کراتینین: کراتینین یک ماده زائد است که معمولاً توسط کلیه‌‌ها از خون شما فیلتر می‌شود. سطوح بالای غیر طبیعی کراتینین می‌تواند نشانه‌ی از نارسایی کلیه باشد. پزشک جنین را زیر نظر می‌گیرد و ضربان قلب، حرکت، اندازه و سایر عوامل را از طریق سونوگرافی بررسی می‌کند تا اطمینان حاصل کند که بارداری را به خوبی تحمل می‌کند. مدیریت و درمان اکلامپسی چگونه درمان می‌شود؟ بهترین درمان برای اکلامپسی زایمان است. اگر جنین در هفته 37 بارداری یا بیشتر باشد، القای زایمان معمولا بهترین انتخاب است. اگر شما و جنین پایدار باشید، ممکن است هنوز زایمان طبیعی داشته باشید. پزشک شما ممکن است داروهایی را برای اکلامپسی در دوران بارداری تجویز کند مانند: داروهای ضد تشنج یا تزریق سولفات منیزیم برای جلوگیری از تشنج. داروی ‌‌‌فشارخون برای کاهش فشار خون. کورتیکواستروئیدها برای کمک به رشد و تقویت ریه‌های جنین. عوارض اکلامپسی چیست؟ افراد مبتلا به اکلامپسی در معرض خطر بیشتری برای موارد زیر هستند: جدا شدن جفت. زایمان زودرس مشکلات لخته شدن خون سکته. مرده‌زایی مرگ پیش‌گیری چگونه می توانم خطر ابتلا به اکلامپسی را کاهش دهم؟ دریافت درمان برای پره اکلامپسی می‌تواند خطر ابتلا به اکلامپسی را کاهش دهد. دریافت مراقبت‌های پزشکی سریع، پیروی از یک شیوه زندگی سالم نیز می‌تواند به کاهش خطر کمک کند. برخی شرایط خاص (برخی خارج از کنترل شما) می توانند شما را در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به پره اکلامپسی و اکلامپسی قرار دهند. شروع آسپرین با دوز پایین در سه ماه اول ممکن است خطر ابتلا به پره اکلامپسی را در صورت افزایش خطر کاهش دهد. نویسنده: داکتر معصومه پارسا

بسیاری از زنان در دوران بارداری و زایمان به هموروئید یا بواسیر  مبتلا می‌شوند. اگر سابقه خانوادگی دارید، اغلب در حین اجابت مزاج فشار می‌آورید یا یبوست یا اسهال طولانی مدت (مزمن) دارید، ممکن است به هموروئید مبتلا شوید. علائم ممکن است شامل خون در مدفوع، درد در اطراف مقعد یا خارش باشد. هموروئید چیست؟ هموروئید وریدهای متورم در کانال مقعد هستند. این مشکل رایج می‌تواند دردناک باشد، اما معمولاً جدی نیست. سیاه‌رگ‌هامی‌توانندد در داخل کانال مقعد متورم شوند و هموروئید داخلی ایجاد کنند. یا می‌توانند در نزدیکی دهانه مقعد متورم شوند و هموروئید خارجی تشکیل دهند. شما می‌توانید هر دو نوع را داشته باشید، بواسیر یا هموروئید یکی از بیماری‌های دستگاه گوارش است که باعث ایجاد زائده‌ی در قسمت خروجی مقعد می‌شود. در بواسیر ورید‌های ناحیه تحتانی راست‌روده و مقعد متورم و بزرگ می‌شود و کشیدگی دیواره این عروق باعث تحریک می‌شود. توجه داشته باشید که هموروئید در زنان باردار شیوع بیشتری دارد. همچنین با افزایش سن احتمال ابتلا به هموروئید بیشتر می‌شود. گرچه هموروئید دردناک و ناخوشایند است، اما به‌راحتی قابل پیشگیری و درمان است. به دلیل اینکه هموروئید با گذشت زمان بدتر می‌شود، پزشکان پیشنهاد می‌کنند به‌محض ظاهر شدن باید درمان شود. گاهی اوقات برای درمان بواسیر به دارو و عمل جراحی نیاز است. انواع هموروئید    بواسیر داخلی بواسیر داخلی در عمق راست‌روده ایجاد می‌شود و از بیرون قابل مشاهده نیست. در اغلب مواقع این نوع بواسیر بدون درد است و اکثراً خونریزی مقعدی اولین علائم این بیماری است. زور زدن یا فشار آوردن در برخی از مواقع بواسیر داخلی را تحت فشار قرار می‌دهد که منجر به خارج شدن از مقعد می‌شود. به این حالت «بواسیر برجسته» گفته می‌شود و می‌تواند بسیار دردناک باشد بواسیر خارجی: بواسیر خارجی در زیر پوست اطراف مقعد ایجاد می‌شود، به همین جهت قابل مشاهده است. از آنجا که عصب‌های حساس‌تری در این قسمت از بدن وجود دارد، در حالت عادی هم دردناک است. در این صورت وارد شدن فشار هنگام دفع مدفوع ممکن است منجر به خونریزی شود. چه چیزی باعث هموروئید می‌شود؟ بواسیر معمولاً به دلیل فشار بیش از حد بر وریدهای ناحیه لگن و رکتوم ایجاد می‌شود. نشستن طولانی مدت روی توالت یا زور زدن برای اجابت مزاج فشاری ایجاد می‌کند که باعث متورم شدن و کشیدگی این سیاه‌رگ‌ها می‌شود. مواردی که می‌توانند منجر به هموروئید شوند عبارت‌اند از یبوست، بارداری و اضافه‌وزن. بارداری. عوارض ناشی از یبوست مزمن داشتن سابقه خانوادگی هموروئید علائم بیماری شایع‌ترین علائم هموروئید داخلی و خارجی خونریزی در هنگام اجابت مزاج، خارش و درد رکتوم است. ممکن است بعد از اجابت مزاج رگه‌هایی از خون روی دستمال توالت یا خون در کاسه توالت پیدا کنید. زنان اغلب به دلیل فشار بارداری، تغییرات هورمونی و زایمان دچار هموروئید می‌شوند. با این‌حال علائم بواسیر در زنان و مردان تفاوت چندانی ندارد. تنها تفاوت موجود در عوامل خطر نهفته آن‌ها است. برخی از تحقیقات نشان می‌دهد زنان گاهی بیشتر از مردان دچار نشت مدفوع یا حرکات دردناک روده خواهند شد. همچنین هرچند نادر اما امکان بروز علائمی همچون کم‌خونی مثل ضعف و رنگ‌پریدگی به دلیل خونریزی شدید وجود دارد چگونه تشخیص داده می‌شوند؟ پزشک شما می‌تواند با پرسیدن در مورد سلامت گذشته خود و انجام یک معاینه فیزیکی متوجه شود که آیا هموروئید دارید یا خیر. پزشک ممکن است رکتوم شما را با یک انگشت دستکش دار یا یک دوربین روشن معاینه کند. اگر دلیل واضحی برای مشکلات شما نشان نداد، پزشک ممکن است آزمایش‌های دیگری را انجام دهد. پیشگیری تعدادی از اقدامات پیشگیرانه توصیه می‌شوند مانند: پرهیز از نشستن‌های مکرر و طولانی‌مدت، پرهیز از فشار آوردن به‌هنگام دفع، درمان یبوست و اسهال، داشتن رژیم غذایی دارای فیبر فراوان و نوشیدن مایعات زیاد یا دریافت مکمل‌های فیبردار، و انجام تمرینات ورزشی کافی. گذاشتن زمان کمتر برای تلاش برای دفع مدفوع، پرهیز از مطالعه در دستشویی، کم کردن وزن برای افراد دارای اضافه وزن و پرهیز از برداشتن اشیای سنگین نیز توصیه شده است. نوشیدن آب و مایعات زیاد در طول روز. درمان در اکثر مواقع با اقدامات ساده و ابتدایی می‌توانید علائم ناشی از بواسیر را درمان کنید. در برخی از مواقع ممکن است نیاز به درمان با دارو باشد، در مرحله نهایی و عدم پاسخ به هیچ درمانی، بیمار نیاز به جراحی خواهد داشت که تمامی موارد با تشخیص پزشک انجام می‌شود. نویسنده: داکتر معصومه پارسا

پوکی استخوان از دست دادن آرام و تدریجی کلسیم و سایر مواد معدنی استخوانی است که منجر به تراکم کمتر و شکننده‌تر استخوان‌هایی می‌شود که مستعد شکستن و جمع شدن هستند. بیشتر زنان و مردان حتی نمی‌دانند که پوکی استخوان دارند تا زمانی که استخوانی را بشکنند. پوکی استخوان باعث می‌شود استخوان‌ها ضعیف‌تر و شکننده‌تر شوند. برخی افراد بیشتر از دیگران در معرض خطر هستند. استخوان‌ها در اوایل دوران بزرگسالی شما تا اواخر دهه ۲۰ سالگی ضخیم‌ترین و قوی‌ترین هستند. از حدود ۳۵ سالگی به‌تدریج شروع به از دست دادن استخوان می‌کنید. این برای همه اتفاق می‌افتد، اما برخی از افراد به پوکی استخوان مبتلا می‌شوند و استخوان را خیلی سریع‌تر از حد معمول از دست می‌دهند. این بدان معنی است که آن‌ها در معرض خطر بیشتری برای شکستگی هستند. چه کسانی در معرض خطر پوکی استخوان هستند پوکی استخوان می‌تواند مردان و زنان را درگیر کند. این بیماری در افراد مسن شایع‌تر است، اما می‌تواند افراد جوان‌تر را نیز درگیر کند. زنان زنان بیشتر از مردان در معرض خطر ابتلا به پوکی استخوان هستند؛ زیرا تغییرات هورمونی که در دوران یائسگی اتفاق می‌افتد مستقیماً بر تراکم استخوان تأثیر می‌گذارد. هورمون زنانه استروژن برای سلامت استخوان‌ها ضروری است. پس از یائسگی، سطح استروژن کاهش می‌یابد. این می‌تواند منجر به کاهش سریع تراکم استخوان شود. زنان در صورت داشتن موارد زیر در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به پوکی استخوان هستند: یائسگی زودرس (قبل از ۴۵ سالگی) هیسترکتومی (برداشتن رحم) قبل از ۴۵ سالگی، به‌ویژه زمانی که تخمدان‌ها نیز برداشته شوند. عدم قاعدگی بیش از ۶ ماه در نتیجه ورزش بیش از حد یا رژیم غذایی زیاد عوامل خطر پوکی استخوان بسیاری از هورمون‌ها در بدن بر چرخش استخوان تأثیر می‌گذارند. اگر اختلال در غدد تولید‌کننده هورمون دارید، ممکن است در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به پوکی استخوان باشید. اختلالات مرتبط با هورمون که می‌توانند باعث پوکی استخوان شوند عبارت‌اند از: پرکاری غده تیروئید کاهش میزان هورمون‌های جنسی (استروژن و تستوسترون) اختلالات غده هیپوفیز بیش‌فعالی غدد پاراتیروئید (هیپرپاراتیروئیدیسم) سایر عواملی که تصور می‌شود خطر پوکی استخوان و شکستگی استخوان را افزایش می‌دهند عبارت‌اند از: سابقه‌ی خانوادگی پوکی استخوان سابقه والدین شکستگی لگن شاخص توده بدنی (BMI) ۱۹ یا کمتر استفاده طولانی مدت از قرص‌های استروئیدی با دوز بالا (این قرص‌ها به طور گسترده برای بیماری‌هایی مانند آرتریت و آسم استفاده می‌شوند) داشتن یک اختلال خوردن، مانند بی‌اشتهایی یا پرخوری عصبی نوشیدن زیاد و سیگار کشیدن روماتیسم مفصلی مشکلات سوء جذب، مانند بیماری سلیاک و بیماری کرون برخی از دارو‌های مورد استفاده برای درمان سرطان سینه و سرطان پروستات که بر سطح هورمون‌ها تأثیر می‌گذارد دوره‌های طولانی عدم تحرک، مانند استراحت طولانی مدت در رختخواب علائم و علل: علائم پوکی استخوان چیست؟ پوکی استخوان مانند بسیاری از بیماری‌های دیگر علائمی ندارد. به همین دلیل است که پزشکان گاهی اوقات آن را یک بیماری خاموش می‌نامند. شما چیزی را احساس یا متوجه نخواهید شد که نشان دهنده پوکی استخوان باشد. شما سردرد، تب یا معده درد نخواهید داشت که به شما اجازه دهد متوجه شوید چیزی در بدن شما اشتباه است. رایج‌ترین «علامت» شکستن ناگهانی استخوان است، به‌خصوص پس از یک زمین خوردن کوچک یا تصادف جزئی که معمولاً به شما آسیب نمی‌رساند. حتی اگر پوکی استخوان به طور مستقیم علائمی ایجاد نمی‌کند، ممکن است متوجه تغییراتی در بدن خود شوید که می‌تواند به این معنی باشد که استخوان‌های شما قدرت یا تراکم خود را از دست می‌دهند. این علائم هشداردهنده پوکی استخوان می‌تواند شامل موارد زیر باشد: کاهش قد. خمیدگی تغییر در وضعیت طبیعی بدن شما (بیشتر خم شدن یا خم شدن به جلو). تنگی نفس (اگر دیسک‌های ستون فقرات به‌اندازه کافی فشرده شده باشند تا ظرفیت ریه شما کاهش یابد). کمردرد (درد در ستون فقرات کمری). ممکن است مشاهده تغییرات در ظاهر فیزیکی خود سخت باشد. یکی از نزدیکانتان ممکن است بیشتر تغییراتی را در بدن شما ببیند (به‌خصوص قد یا وضعیت بدن). مردم گاهی در مورد «کوچک شدن» افراد مسن با افزایش سن شوخی می‌کنند، اما این می‌تواند نشانه‌ای از این باشد که باید برای آزمایش تراکم استخوان به پزشک مراجعه کنید. تشخیص: بعد از گرفتن تاریخچه و معاینات فیزیکی از بیمار برای تشخیص سریع پوکی استخوان، سنجش تراکم استخوان به کار می‌رود این آزمایش با استفاده از اشعه ایکس، تراکم مواد معدنی استخوان‌ها را اندازه‌گیری می‌کند و می‌تواند میزان پوکی استخوان را تعیین کند. این تصویر‌برداری به‌خصوص برای زنان در دوران یائسگی یا با عوامل خطر پوکی استخوان توصیه می‌شود. توجه علائم پوکی استخوان در زنان جوان و مراجعه به پزشک برای ارزیابی‌ها و آزمایش‌های تشخیصی می‌تواند به تشخیص زودهنگام پوکی استخوان کمک کند. تشخیص به‌موقع این بیماری امکان مدیریت بهتر و اجتناب از پیامد‌های جدی‌تر را فراهم می‌آورد. پیشگیری: پیشگیری از علائم پوکی استخوان در زنان جوان مستلزم توجه به سبک زندگی، تغذیه، ورزش و پیگیری‌های پزشکی منظم است. با اتخاذ این راهکار‌ها، زنان می‌توانند به حفظ سلامت استخوان‌های خود کمک کرده و خطر شکستگی‌های ناشی از پوکی استخوان را کاهش دهند. درمان: درمان زودهنگام پوکی استخوان بسیار مهم است. هر چه بیمار برنامه درمانی را زودتر شروع کند نتایج بهتری به دست خواهد آمد. در درمان پوکی استخوان بر کاهش سرعت یا توقف از دست رفتن مواد معدنی، افزایش تراکم استخوان، پیشگیری از شکستگی استخوان‌ها، و کنترل درد ناشی از این بیماری تمرکز می‌شود. پزشک، بر مبنای برآورد میزان قرار داشتن شما در معرض خطر شکستگی استخوان طی ۱۰ سال آینده که با استفاده از اطلاعاتی مانند آزمایش تراکم استخوان انجام می‌شود، توصیه‌های درمانی خود را ارائه می‌دهد. معمولاً اگر خطر شکستگی بالا نباشد، در درمان پوکی استخوان از دارو استفاده نشده و در عوض بر شیوه زندگی، ایمنی و اصلاح عوامل افزایش‌دهنده خطر از دست رفتن استخوان تمرکز می‌شود. دارو درمانی هورمون درمانی رژیم غذایی ورزش و حرکات اصلاحی از جمله سایر درمان‌های پوکی استخوان است نویسنده: داکتر معصومه پارسا

ترومای کودکی (childhood trauma) تجربه‌ای است که حس ترس را در کودک برمی‌انگیزد و معمولاً خشونت‌آمیز، خطرناک یا تهدید کننده است. از این تروما به عنوان تجربیات نامطلوب دوران کودکی یا ACE نیز نام می‌برند. اتفاقات مختلفی می‌تواند منجر به تروما شود. برای مثال آزار جسمی یا جنسی برای کودکان آسیب‌زا است. همچنین رویدادهای غیر منتظره‌ای مثل تصادف رانندگی، بلایای طبیعی (مثل طوفان، سیل یا زلزله)، از دست دادن یک عزیز یا ابتلا به بیماری شدید، آسیب‌های روانی به روان کودک وارد می‌کنند. ترومای دوران کودکی حتی ممکن است شامل تجربیاتی باشد که مستقیماً برای کودک رخ نمی‌دهد بلکه شاهد وقوع آن‌ها است. به عنوان مثال، تماشای یکی از عزیزان در حال تحمل یک بیماری سخت یا تماشای اخبار خشونت‌آمیز می‌تواند دلیلی بر ایجاد ترومای کودکی باشد. روانشناسان تخمین می‌زنند که 46 درصد از کودکان در مقطعی از زندگی خود دچار ترومای کودکی می‌شوند. اگرچه بچه‌ها در برابر اتفاقات انعطاف‌پذیر هستند اما بعضی از آسیب‌های دوران کودکی می‌تواند تأثیر مادام العمر داشته باشند. این به این معنا نیست که اگر کودک تجربه‌ای وحشتناک را تحمل کرد، برای همیشه از نظر عاطفی دچار زخم روحی می‌شود. اما تشخیص اینکه چه زمانی یک کودک برای مقابله با تروما به کمک حرفه ای نیاز دارد مهم است. این در حالیست که مداخله زودهنگام توسط دکتر روانشناس می‌تواند از اثرات مداوم تروما در دوران بزرگسالی جلوگیری کند. در مقاله تروما چیست به طور کامل به بررسی این اختلال پرداخته‌ایم. نمونه‌های از ترومای دوران کودکی را در ادامه نام می‌بریم: سوءاستفادة جسمی سوءاستفادة جنسی سوءاستفاده‌های هیجانی و روان‌شناختی غفلت قرارگرفتن در معرض بلایای طبیعی بی‌خانمانی نژادپرستی تصادفات جدی یا بیماری‌های تهدیدکنندة زندگی از دست دادن خشونت‌آمیز فردی از خانواده بهره کشی جنسی مشاهده یا تجربه‌ی خشونت اعضای خانواده عوامل اضطراب‌زا مانند از دست دادن یا دور شدن از اعضای خانواده چگونه ترومای دوران کودکی در فرد تأثیر می‌گذارد؟ تأثیر ترومای کودکی در افراد گوناگون متفاوت است. بااین‌حال نشانه‌ها و علائم مشترکی در کودکان و نیز بزرگسالان وجود دارد که باید مراقب‌شان باشید. در کودکان زیر سن نوجوانی علائم می‌تواند به‌صورت موارد زیر بروز پیدا کند: اضطراب جدایی مضطرب شدن و ترسیدن مشکلات خواب و کابوس‌های شبانه کاهش اشتها بدخلقی افزایش خشم و عصبانیت تحریک‌پذیری و حساسیت رفتاری و اما در نوجوانان می‌تواند علائم بالا در کنار علائمی که در ادامه ذکر می‌شوند وجود داشته باشند: کناره‌گیری از فعالیت‌های اجتماعی انزواطلبی مشکلات علمی سرزنش خود و احساس شرم و گناه داشتن افسردگی دشواری در تمرکز اختلالات تغذیه و سایر رفتارهای آسیب‌زا به خود مشکلات در فعالیت جنسی و مصرف مواد مخدر در بزرگسالان ممکن است تروماهای حل نشده‌ی ‌دوران کودکی اشکال مختلفی را به خود بگیرد. به‌عنوان مثال زنان بزرگسالی که با سوءاستفادۀ جنسی در کودکی یا نوجوانی مواجه بوده اند اغلب علائم اختلال اضطراب پس از سانحه، خود ادراکی تحریف شده، شرم، ترس، گناه، خود سرزنشی، احساس حقارت و درد جسمانی مزمن را نشان می‌دهند. بزرگسالانی که با PTSD ناشی از ترومای کودکی درگیر اند در شغل، روابط میان‌فردی و عاطفی و سلامت روانی‌شان به دردسر می‌افتند. در ادامه برخی از علائم هیجانی، جسمانی و رفتاری را به معرفی می‌گیریم تا درمورد آنها بدانید: اضطراب افسردگی حملات پنیک تمرکز ضعیف خستگی تکانش‌گری مشکلات خواب و اشتها تحریک‌پذیری بیماری‌های مزمن آسیب‌زدن به خود اضطراب و التهاب مزمن انزواطلبی افکار خودکشی کدام درمان‌ها برای بهبود ترومای کودکی در دسترس و قابل اجرا است؟ از آن‌جای‌که موضوع درمان‌ها و رویکردهای درمانی موضوعی کاملاً تخصصی و حرفه‌ای است پس صرفاً به نام بردن از آنها اکتفا می‌کنیم. درمان‌های ترومای کودکی به‌صورت زیر هستند: درمان پردازش شناختی یا CPT درمان رفتاری شناختی متمرکز بر تروما یا TF-CBT حساسیت زدایی از طریق حرکت چشم و بازپردازش یا AMDR مواجهه درمانی یا NAT بازی درمان و رویکردهای CBT,ACT,REBT چه چشم‌اندازی پیشروی افرادی است که دچار ترومای کودکی شده‌اند؟ تأثیرات بلندمدت ترومای کودکی ممکن است خطر بیماری‌های روانی مثل PTSD، افسردگی، بیماری‌های مزمن یا اختلال مصرف مواد مخدر را افزایش دهد. بااین‌حال با درمان مناسب می‌توان از مشکل گذر کرده و علائم منفی را در افراد کاهش دهیم. بسته به نوع تروما و شدت آن درمان ممکن است مدتی طول بکشد بخصوص اینکه اگر به درمان مشکل در زمان بزرگسالی پرداخته شود. نتیجه‌ی نهایی درمان ترومای کودکی: درمان ترومای کودکی به کم شدن اثرات سوءاستفاده، نادیده‌انگاری، مشاهده‌ی خشونت، بلایای طبیعی و تصادفات جدی یا بیماری‌های تهدیدکنندة زندگی کمک می‌کند. پرداختن به درمان و بهبود این موضوعات در همان دوران کودکی و یا نوجوانی می‌تواند خطر بیشتر شدن مشکلات سلامت روان مثل افسردگی و اضطراب را تا حد قابل توجهی کاهش دهد. اما پیگیری درمان در بزرگسالی نیز مزیت‌های خودش را دارد از جمله اینکه به شناسایی تروما و مقابله با آن کمک می‌کند. سخن پایانی: کاهش یا جلوگیری از عواقب و اثرات ترومای کودکی امری غیرممکن نبوده و امکان‌پذیر است. اگر کودکتان با تأثیرات تروما دست به گریبان است نخستین گام این است که حمایتتان را به او نشان دهید، لازم است متخصص سلامت روان واجد شرایطی برای پرداختن به ترومای کودک نیز پیدا کنید و او را در زودترین فرصت برای درمان نزد متخصص ببرید. در کنار تمامی انواع درمان‌ها حمایت‌های خانوادگی می‌تواند تأثیری مثبت و چشمگیر در روند بهبود افراد داشته باشد. نویسنده: مرضیه بهروزی «روانشناس بالینی»

آسم یک بیماری ریوی است که راه‌های هوایی شما باریک و متورم می‌شوند و ممکن است توسط مخاط اضافی مسدود شوند. این وضعیت می‌تواند منجر به مشکلات جدی تنفسی شود و در موارد حاد، حملات آسم را به دنبال داشته باشد. آسم به‌عنوان یکی از شایع‌ترین بیماری‌های تنفسی، بر کیفیت زندگی بسیاری از افراد در سراسر جهان تأثیر می‌گذارد. در مواردی که آسم شدید باشد، این بیماری می‌تواند فعالیت‌های روزمره فرد را محدود کند و نیاز به مراقبت‌های پزشکی منظم داشته باشد. آسم چیست؟ آسم، که به آن آسم برونش نیز گفته می‌شود، بیماری‌ای است که ریه‌های شما را تحت تأثیر قرار می‌دهد و به‌عنوان یک بیماری مزمن شناخته می‌شود. این بدان معناست که آسم به‌طور دائمی در بدن باقی می‌ماند و هیچ درمان قطعی برای آن وجود ندارد. افراد مبتلا به آسم باید به‌طور مداوم و منظم به مدیریت این بیماری بپردازند تا از وقوع حملات جلوگیری کنند. در صورتی که آسم به‌درستی کنترل نشود، ممکن است علائم آن به‌مرور زمان تشدید شود. این بیماری می‌تواند باعث شود فرد نتواند به‌راحتی تنفس کند و در برخی موارد ممکن است فعالیت‌های روزمره فرد را محدود کند. حمله آسم چیست؟ هنگامی که به‌طور طبیعی نفس می‌کشید، ماهیچه‌های اطراف راه‌های هوایی شما شل هستند و به هوا اجازه می‌دهند به‌راحتی از طریق ریه‌ها عبور کند. اما در طول حمله آسم، سه تغییر عمده در بدن رخ می‌دهد که این فرآیند طبیعی را مختل می‌کند. این تغییرات شامل: برونکواسپاسم: ماهیچه‌های اطراف راه‌های هوایی منقبض می‌شوند که منجر به باریک شدن راه‌های هوایی می‌شود. این امر باعث می‌شود هوا نتواند به‌راحتی جریان یابد. التهاب: پوشش داخلی مجاری تنفسی شما متورم می‌شود که این تورم اجازه نمی‌دهد هوای زیادی به ریه‌ها وارد یا از آن خارج شود. در واقع، التهاب باعث می‌شود که راه‌های هوایی باریک‌تر و تنفس سخت‌تر شود. تولید مخاط: بدن در واکنش به حمله آسم، مخاط بیشتری تولید می‌کند که باعث مسدود شدن مجاری تنفسی می‌شود. حمله آسم می‌تواند باعث مشکلات تنفسی شدید شود و اگر به‌درستی مدیریت نشود، ممکن است منجر به عوارض جدی‌تر گردد. علائم حمله آسم ممکن است شامل خس‌خس سینه، سرفه، و تنگی نفس باشد. خس‌خس صدایی است که در اثر باریک شدن راه‌های هوایی ایجاد می‌شود. حمله آسم را گاهی «تشدید» یا «شعله‌ور شدن» آسم می‌نامند، اصطلاحی که نشان‌دهنده وخیم شدن وضعیت آسم شما است. چه انواعی از آسم وجود دارد؟ آسم بر اساس علت بروز و شدت علائم به انواع مختلفی تقسیم می‌شود. پزشکان برای شناسایی آسم از دسته‌بندی‌های زیر استفاده می‌کنند: آسم متناوب: این نوع آسم به‌صورت دوره‌ای بروز می‌کند و علائم آن به‌طور کامل بین دوره‌ها از بین می‌رود. افراد مبتلا به این نوع آسم ممکن است در زمان‌هایی که علائم ندارند، احساس طبیعی داشته باشند. آسم پایدار: آسم پایدار یا مداوم، به این معناست که فرد مبتلا در بیشتر زمان‌ها علائم آسم را تجربه می‌کند. شدت علائم می‌تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد و پزشکان شدت آسم را بر اساس تعداد دفعات بروز علائم و تأثیر آن‌ها بر زندگی روزمره تعیین می‌کنند. آسم به دلایل متعددی رخ می‌دهد آسم ممکن است به دلایل مختلفی ایجاد شود و پزشکان به‌طور کلی آسم را به دو دسته آلرژیک و غیر آلرژیک تقسیم می‌کنند: آسم آلرژیک: آلرژن‌ها (عوامل ایجاد آلرژی) مانند گرده گل‌ها، گرد و غبار، ذرات هوا، مواد شیمیایی و موی حیوانات خانگی می‌توانند باعث تحریک راه‌های هوایی و حمله آسم شوند. آسم غیر آلرژیک: عوامل خارجی مانند تغییرات دمای هوا، استرس، ورزش شدید و برخی بیماری‌ها نیز ممکن است منجر به تشدید علائم آسم شوند. آسم همچنین می‌تواند بر اساس زمان شروع آن به دو دسته تقسیم شود: آغاز آسم در بزرگسالی: این نوع آسم بعد از 18 سالگی بروز می‌کند و ممکن است دلایل مختلفی داشته باشد. آسم کودکان: این نوع آسم اغلب در سنین پایین شروع می‌شود و می‌تواند در نوزادان و کودکان خردسال دیده شود. کودکان مبتلا به آسم نیازمند مراقبت‌های ویژه و منظم پزشکی هستند. آسم ناشی از فعالیت‌های خاص آسم ممکن است در شرایط خاصی بروز کند، از جمله: آسم ناشی از ورزش: این نوع آسم با ورزش و فعالیت‌های بدنی شدید ایجاد می‌شود. علائم معمولاً بلافاصله پس از فعالیت بدنی ظاهر می‌شوند و ممکن است شامل تنگی نفس و سرفه باشند. آسم شغلی: افرادی که در محیط‌های کاری خاصی قرار دارند، ممکن است به این نوع آسم مبتلا شوند. کار در اطراف مواد شیمیایی یا صنعتی، به‌ویژه در محیط‌هایی با آلودگی بالا، می‌تواند آسم را تحریک کند. چه کسانی ممکن است به آسم مبتلا شوند؟ آسم ممکن است در هر سنی بروز کند و هیچ محدودیت سنی خاصی برای ابتلا به آن وجود ندارد. با این حال، برخی افراد به‌ویژه افرادی که سابقه خانوادگی آلرژی دارند یا در معرض عوامل محیطی مانند دود سیگار قرار دارند، در معرض خطر بیشتری هستند. کودکان خردسال و نوزادانی که سیستم ایمنی ضعیف‌تری دارند، ممکن است بیش از دیگران تحت تأثیر آسم قرار بگیرند. چه چیزی باعث آسم می‌شود؟ هنوز علت دقیق بروز آسم به‌طور کامل مشخص نشده است، اما برخی عوامل ممکن است خطر ابتلا به آن را افزایش دهند. این عوامل شامل: آلرژی‌ها: افرادی که به آلرژن‌های مختلف حساسیت دارند، بیشتر در معرض خطر ابتلا به آسم هستند. عوامل محیطی: قرار گرفتن در معرض آلاینده‌های هوا، دود سیگار و بخارات سمی می‌تواند خطر بروز آسم را افزایش دهد. عوامل ژنتیکی: اگر سابقه خانوادگی آسم یا سایر بیماری‌های آلرژیک در خانواده شما وجود داشته باشد، احتمال ابتلای شما به آسم بیشتر است. محرک‌های رایج حمله آسم چیست؟ محرک‌های حمله آسم ممکن است برای هر فرد متفاوت باشد، اما برخی محرک‌های رایج عبارتند از: آلودگی هوا: دود خودروها، آلاینده‌های صنعتی و دود آتش‌سوزی می‌تواند باعث تحریک مجاری تنفسی و بروز حمله آسم شود. کنه‌های گرد و غبار: این حشرات کوچک که در خانه‌ها یافت می‌شوند، می‌توانند برای افراد حساس به آن‌ها، محرک باشند. حیوانات خانگی: شوره حیوانات خانگی ممکن است باعث تحریک راه‌های هوایی و حمله آسم شود. ورزش شدید: فعالیت‌های ورزشی شدید می‌تواند باعث تنگی نفس و حمله آسم در برخی افراد شود. بوهای قوی: بوهای شدید مانند بوی رنگ، مواد شیمیایی و محصولات تمیزکننده می‌تواند باعث تشدید علائم آسم شود. علائم و نشانه‌های آسم علائم آسم ممکن است شامل موارد زیر باشد: تنگی نفس سرفه‌های مکرر (به‌ویژه در شب) خس‌خس سینه سفتی قفسه سینه یا احساس فشار تشخیص و آزمایشات آسم پزشکان برای تشخیص آسم، سابقه پزشکی شما را بررسی می‌کنند و ممکن است آزمایشات مختلفی برای ارزیابی دقیق‌تر وضعیت شما تجویز کنند. این آزمایشات ممکن است شامل رادیوگرافی قفسه سینه، آزمایش خون، یا آزمایش پوست برای تشخیص حساسیت‌های احتمالی باشد. همچنین ممکن است پزشک از تست‌های عملکرد ریوی برای اندازه‌گیری میزان جریان هوا در ریه‌ها استفاده کند. مدیریت و درمان آسم مدیریت آسم شامل استفاده از داروها برای کنترل علائم است. برخی از این داروها عبارتند از: برونکودیلاتورها: برای باز کردن راه‌های هوایی. داروهای ضدالتهاب: برای کاهش التهاب. درمان بیولوژیکی آسم: بسته به شرایط بیمار توسط پزشک تجویز می‌شود. پیشگیری از حملات آسم برای پیشگیری از حملات آسم باید از محرک‌های شناخته‌شده خود اجتناب کنید. اگرچه نمی‌توان از ابتلا به آسم جلوگیری کرد، اما می‌توان علائم آن را با مراقبت‌های مناسب مدیریت کرد. چشم‌انداز فرد مبتلا به آسم با مدیریت صحیح و استفاده از مراقبت‌های پزشکی، افراد مبتلا به آسم می‌توانند زندگی فعال و سالمی داشته باشند. در صورت بروز حمله آسم چه باید کرد؟ در صورت وقوع حمله آسم، باید فوراً به پزشک مراجعه کرده و مراقبت‌های پزشکی لازم را دریافت کنید. نویسنده: داکتر معصومه پارسا

سیاه‌سرفه نوعی عفونت شدید تنفسی است که توسط باکتری Bordetella pertussis ایجاد می‌شود. این بیماری که بسیار مسری است، به‌ویژه ریه‌ها و راه‌های هوایی را تحت تأثیر قرار می‌دهد و باعث سرفه‌های مکرر و شدید می‌شود که می‌تواند تا ۲ تا ۳ ماه یا بیشتر ادامه یابد. سیاه‌سرفه به‌ویژه نوزادان و کودکان خردسال را تحت تأثیر قرار می‌دهد و می‌تواند عوارض جدی به دنبال داشته باشد. این بیماری از طریق قطرات سرفه یا عطسه فرد مبتلا منتقل می‌شود و پیش از تولید واکسن، به‌عنوان یک بیماری خطرناک دوران کودکی شناخته می‌شد. امروزه، سیاه‌سرفه در درجه اول کودکانی را تحت تأثیر قرار می‌دهد که دوره کامل واکسیناسیون را طی نکرده‌اند و نوجوانان و بزرگسالانی که ایمنی بدنشان کاهش یافته است. مرگ‌های ناشی از این بیماری نادر است، اما بیشتر در نوزادان رخ می‌دهد. بنابراین، واکسیناسیون به‌ویژه برای زنان باردار و افراد نزدیک به نوزادان بسیار مهم است تا از انتقال بیماری جلوگیری شود. علائم سیاه‌سرفه علائم سیاه‌سرفه بر اساس سن و وضعیت واکسیناسیون افراد متفاوت است. اولین علائم معمولاً شبیه به سرماخوردگی هستند: آبریزش بینی قرمزی و آبریزش چشم‌ها گلودرد تب خفیف حدود یک هفته پس از شروع بیماری، سرفه‌های شدید آغاز می‌شوند. این سرفه‌ها ممکن است چند دقیقه طول بکشند و در شب‌ها بیشتر بروز کنند. همچنین، سرفه‌ها معمولاً مخاط غلیظ ایجاد می‌کنند و ممکن است همراه با استفراغ باشند. بین حملات سرفه، فرد ممکن است نفس‌نفس بزند و صدای "وو" ایجاد کند. در برخی موارد، فشار سرفه باعث قرمزی صورت و خونریزی خفیف زیر پوست یا چشم‌ها می‌شود. اگر مشکل تنفسی حاد شود، پوست نوزادان و کودکان خردسال ممکن است به رنگ آبی (سیانوز) درآید. در نوزادان بسیار کوچک، سرفه ممکن است چندان قابل‌توجه نباشد، اما ممکن است دوره‌های کوتاهی از توقف تنفس مشاهده شود. حملات سرفه به‌تدریج کمتر می‌شوند، اما بهبودی کامل ممکن است چندین ماه طول بکشد. افراد در معرض خطر سیاه‌سرفه می‌تواند افراد در هر سنی را تحت تأثیر قرار دهد، اما برخی گروه‌ها بیشتر در معرض خطر هستند: نوزادان و کودکان خردسال: نوزادان زیر ۶ ماه به دلیل واکسیناسیون ناکامل، در معرض خطر بیشتری برای عوارض شدید هستند. کودکان بزرگ‌تر و بزرگسالان: در این گروه‌ها، بیماری کمتر خطرناک است، اما همچنان می‌تواند ناخوشایند و طولانی باشد. افرادی که پیش‌تر مبتلا شده‌اند: ابتلا به سیاه‌سرفه به معنای مصونیت کامل نیست و احتمال ابتلای مجدد با شدت کمتر وجود دارد. افرادی که واکسیناسیون انجام داده‌اند: محافظت واکسن با گذر زمان کاهش می‌یابد و احتمال ابتلا وجود دارد. عوامل خطر سیاه‌سرفه چندین عامل می‌تواند خطر ابتلا به سیاه‌سرفه شدید را افزایش دهد: سن: نوزادان زیر یک سال در معرض بیشترین خطر هستند. شرایط پزشکی زمینه‌ای: افراد مبتلا به بیماری‌هایی که سیستم ایمنی بدنشان را ضعیف می‌کند یا افرادی که آسم دارند، در معرض خطر بیشتری قرار دارند. پیشگیری از سیاه‌سرفه بهترین راه برای جلوگیری از سیاه‌سرفه، دریافت واکسن است. واکسن سیاه‌سرفه اغلب همراه با واکسن‌های دیفتری و کزاز به کودکان تزریق می‌شود. این واکسیناسیون معمولاً در دوران نوزادی آغاز می‌شود و پس از چند سال نیاز به تزریق مجدد دارد. همچنین توصیه می‌شود که بزرگسالانی که در تماس با نوزادان هستند، واکسیناسیون خود را تجدید کنند. تشخیص سیاه‌سرفه تشخیص این بیماری به‌ویژه در مراحل اولیه دشوار است، زیرا علائم آن با سایر بیماری‌های تنفسی مانند سرماخوردگی و آنفولانزا شباهت دارد. پزشکان معمولاً با پرسش درباره علائم و گوش دادن به صدای سرفه، به تشخیص اولیه می‌رسند. برای تأیید تشخیص، آزمایش‌های زیر انجام می‌شود: کشت بینی یا حلق: برای شناسایی باکتری عامل سیاه‌سرفه. آزمایش خون: جهت بررسی واکنش سیستم ایمنی بدن به عفونت. عکس‌برداری از قفسه سینه: برای ارزیابی وضعیت ریه‌ها. درمان سیاه‌سرفه درمان سیاه‌سرفه به عوامل مختلفی مانند سن بیمار و مدت زمان ابتلا بستگی دارد. آنتی‌بیوتیک‌ها به‌طور معمول برای درمان تجویز می‌شوند و باید توسط پزشک متخصص انتخاب شوند. در کودکان خردسال و نوزادان، ممکن است نیاز به بستری شدن در بیمارستان باشد تا از بروز مشکلات تنفسی جلوگیری شود. همچنین، استفاده از داروهای ضدسرفه معمولاً توصیه نمی‌شود، زیرا این داروها تأثیری در بهبود بیماری ندارند. نویسنده: داکتر معصومه پارسا

برونشیت، التهاب پوشش لوله‌های برونش است که هوا را به ریه‌ها می‌برد و از آن خارج می‌شود. افرادی که برونشیت دارند معمولاً مخاط غلیظی را سرفه می‌کنند که می‌تواند تغییر رنگ دهد. برونشیت ممکن است حاد یا مزمن باشد. برونشیت حاد که اغلب از سرماخوردگی یا سایر عفونت‌های تنفسی ایجاد می‌شود، بسیار شایع است. برونشیت مزمن، یک بیماری جدی‌تر، تحریک یا التهاب مداوم پوشش لوله‌های برونش است که اغلب به دلیل سیگار کشیدن است. برونشیت حاد که سرماخوردگی قفسه سینه نیز نامیده می‌شود، معمولاً طی یک هفته تا ۱۰ روز بدون تأثیرات پایدار بهبود می‌یابد، اگرچه سرفه ممکن است برای هفته‌ها ادامه داشته باشد. با این حال، اگر دوره‌های مکرر برونشیت دارید، ممکن است برونشیت مزمن داشته باشید که نیاز به مراقبت پزشکی دارد. برونشیت مزمن یکی از شرایطی است که در بیماری انسدادی مزمن ریه (COPD) وجود دارد. علائم برونشیت برای برونشیت حاد یا برونشیت مزمن، علائم و نشانه‌ها ممکن است شامل موارد زیر باشد: سرفه تولید مخاط (خلط) که می‌تواند به رنگ شفاف، سفید، خاکستری متمایل به زرد یا سبز باشد - به ندرت ممکن است با رگه‌های خون همراه باشد. خستگی تنگی نفس تب و لرز خفیف ناراحتی قفسه سینه اگر برونشیت حاد دارید، ممکن است علائم سرماخوردگی مانند سردرد خفیف یا بدن درد داشته باشید. در حالی که این علائم معمولاً در حدود یک هفته بهبود می‌یابند، ممکن است سرفه‌های آزاردهنده‌ای داشته باشید که چند هفته طول می‌کشد. برونشیت مزمن به عنوان سرفه‌ای مولد تعریف می‌شود که حداقل ممکن سه ماه طول بکشد و حملات مکرر حداقل برای دو سال متوالی رخ دهد. اگر برونشیت مزمن دارید، احتمالاً دوره‌هایی دارید که سرفه یا سایر علائم شما بدتر می‌شود. در آن مواقع، ممکن است یک عفونت حاد در بالای برونشیت مزمن داشته باشید. علل ایجاد بیماری برونشیت برونشیت حاد معمولاً توسط ویروس‌ها ایجاد می‌شود، معمولاً همان ویروس‌هایی که باعث سرماخوردگی و آنفولانزا می‌شوند. آنتی بیوتیک‌ها ویروس‌ها را از بین نمی‌برند، بنابراین، این نوع دارو در اکثر موارد برونشیت مفید نیست. شایع‌ترین علت برونشیت مزمن، کشیدن سیگار است. آلودگی هوا و گرد و غبار یا گازهای سمی موجود در محیط یا محل کار نیز می‌تواند به این وضعیت کمک کند. عوامل خطر عواملی که خطر ابتلا به برونشیت را افزایش می‌دهند عبارتند از: دود سیگار: افرادی که سیگار می‌کشند یا با یک فرد سیگاری زندگی می‌کنند در معرض خطر ابتلا به برونشیت حاد و برونشیت مزمن هستند. مقاومت کم: این ممکن است ناشی از یک بیماری حاد دیگر، مانند سرماخوردگی، یا یک بیماری مزمن باشد که سیستم ایمنی شما را به خطر می‌اندازد. بزرگسالان مسن، نوزادان و کودکان خردسال آسیب پذیری بیشتری نسبت به عفونت دارند. قرار گرفتن در معرض عوامل تحریک کننده در محل کار: خطر ابتلا به برونشیت در شما بیشتر است اگر در اطراف برخی از محرک‌های ریه مانند غلات یا منسوجات کار کنید یا در معرض بخارات شیمیایی قرار بگیرید. رفلاکس معده: حملات مکرر سوزش سر دل شدید می‌تواند گلو شما را تحریک کند و شما را مستعد ابتلا به برونشیت کند. عوارض بیماری برونشیت چیست؟ اگرچه یک دوره برونشیت معمولاً جای نگرانی ندارد، اما در برخی افراد می‌تواند منجر به ذات الریه شود. با این حال، حملات مکرر برونشیت ممکن است به این معنی باشد که شما به بیماری مزمن انسدادی ریه (COPD) مبتلا هستید. برای جلوگیری چه باید کرد؟ برای کاهش خطر ابتلا به برونشیت، نکات زیر را دنبال کنید: از دود سیگار اجتناب کنید. دود سیگار خطر ابتلا به برونشیت مزمن را افزایش می‌دهد. واکسن بزنید. بسیاری از موارد برونشیت حاد ناشی از آنفولانزا، یک ویروس است. دریافت واکسن آنفولانزای سالانه می‌تواند از شما در برابر ابتلا به آنفولانزا محافظت کند. همچنین ممکن است بخواهید واکسیناسیونی را در نظر بگیرید که از برخی از انواع ذات الریه محافظت می‌کند. دست های‌تان را بشویید. برای کاهش خطر ابتلا به عفونت‌های ویروسی، دست‌های خود را به طور مکرر بشویید و عادت به استفاده از ضدعفونی کننده‌های الکلی دست داشته باشید. از ماسک استفاده کنید. اگر مبتلا به (COPD) هستید، در صورت قرار گرفتن در معرض گرد و غبار یا بخار، و زمانی که می‌خواهید در میان جمعیت باشید، مانند هنگام مسافرت، ممکن است در محل کار از ماسک استفاده کنید. چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟ در صورت سرفه به پزشک مراجعه کنید. اگر بیماری شما بیش از سه هفته طول کشید. اگر مانع خوابیدن شما می‌شود. همراه با تب بالاتر ۳۸ درجه سانتیگراد مخاط بد رنگ تولید می‌کند. سرفه‌های خونی با خس خس سینه یا تنگی نفس همراه است. برونشیت چگونه تشخیص داده می‌شود؟ پزشک شما می‌تواند بر اساس سابقه سلامتی و علائم (تشخیص بالینی) تشخیص دهد که آیا برونشیت دارید یا خیر. آن‌ها به ریه‌های شما برای علائم احتقان گوش می‌دهند و مطمئن می‌شوند که خوب نفس می‌کشید. آن‌ها ممکن است شما را برای عفونت‌های ویروسی، مانند آنفولانزا یا (COVID-19) آزمایش کنند. در چند روز اول بیماری، علائم برونشیت مشابه علائم سرماخوردگی است. پزشک شما برونشیت را با پرسیدن سوالاتی از بیماران در مورد علائم و انجام معاینه فیزیکی تشخیص می‌دهند. اگرچه آن‌ها به ندرت آزمایش‌های اضافی را تجویز می‌کنند، اما اگر تب داشته باشید، پزشک ممکن است برای رد کردن ذات الریه، عکس برداری از قفسه سینه را تجویز کند. چگونگی درمان برونشیت؟ برای درمان برونشیت حاد و مزمن داروهای متنوعی تجویز می‌شود. برای تسکین درد و تب از داروهای ضد التهاب استفاده می‌شود. اما در صورت بروز علائمی مانند خس‌خس سینه، از داروهای گشادکننده برونش استفاده می‌شود. همچنین ممکن است از داروهای سرکوب کننده سرفه و یا مسکن استفاده شود. استراحت و دریافت مایعات فراوان نوشیدن مقدار زیادی آب که به شل شدن احتقان سینه کمک می‌کند. آنتی بیوتیک‌ها برای درمان عفونت‌های ویروسی موثر نیستند، اما اگر پزشک مشکوک به عفونت باکتریایی باشد، ممکن است یکی را تجویز کند. نویسنده: داکتر معصومه پارسا

سالپنژیت چیست؟ سالپنژیت به التهاب لوله‌های فالوپ که از تخمدان تا رحم کشیده می‌شود، اشاره دارد. این یک نوع بیماری التهابی لگن (PID) است که عفونت اندام‌های لگنی زنانه است و بیشتر در اثر عفونت‌های باکتریایی مقاربتی مانند کلامیدیا یا سوزاک ایجاد می‌شود. سالپنژیت می‌تواند یک یا هر دو لوله فالوپ را درگیر کند و در صورت عدم درمان، می‌تواند عوارض طولانی مدتی را به دنبال داشته باشد. لوله‌های فالوپ از رحم، یکی در هر طرف، و هر دو در نزدیکی تخمدان باز می‌شوند. در طی تخمک گذاری، تخمک آزاد شده وارد لوله فالوپ می‌شود و توسط موهای ریز به سمت رحم کشیده می‌شود. سالپنژیت التهاب لوله‌های فالوپ است. تقریباً همه موارد ناشی از عفونت باکتریایی از جمله بیماری‌های مقاربتی مانند سوزاک و کلامیدیا است. التهاب باعث ترشح مایع اضافی یا حتی چرک در داخل لوله فالوپ می‌شود. عفونت یک لوله معمولاً منجر به عفونت لوله دیگر می‌شود، زیرا باکتری از طریق عروق لنفاوی مجاور مهاجرت می‌کند. سالپنژیت یکی از شایع‌ترین علل ناباروری زنان است. بدون درمان سریع، عفونت ممکن است به طور دائمی به لوله فالوپ آسیب برساند، به طوری که تخمک‌های آزاد شده در هر چرخه قاعدگی نتوانند با اسپرم ملاقات کنند. اسکار و انسداد لوله‌های فالوپ شایع‌ترین عارضه طولانی مدت بیماری التهابی لگن (PID) است و به همین دلیل گاهی اوقات می‌توان از این وضعیت به عنوان (PID) نام برد. با این حال، اصطلاح  (PID) شامل سایر عفونت‌های دستگاه تناسلی زنان، مانند رحم و تخمدان‌ها می‌شود. علائم سالپنژیت سالپنژیت همیشه علامت دار نیست اما در برخی موارد ممکن است علائم زیر ظاهر شود : ترشحات بد بوی واژن ترشحات زرد رنگ واژن درد هنگام تخمک گذاری، قاعدگی یا رابطه جنسی لکه بینی بین قاعدگی کمر درد مبهم درد شکم حالت تهوع استفراغ تکرر ادرار این وضعیت می‌تواند حاد باشد و به طور ناگهانی و شدید ایجاد شود یا مزمن بوده و برای مدت طولانی و با علائم بسیار ناچیز یا فاقد علائم ادامه داشته باشد. علل سالپنژیت در ۹ مورد از هر ۱۰ مورد سالپنژیت، باکتری عامل آن است. برخی از شایع‌ترین باکتری‌های مسئول سالپنژیت عبارتند از: کلامیدیا گنوکوک (که باعث سوزاک می‌شود) مایکوپلاسما استافیلوکوک استرپتوکوک باکتری باید به دستگاه تناسلی زن دسترسی پیدا کند تا عفونت رخ دهد. باکتری‌ها را می‌توان به روش‌های مختلفی معرفی کرد. از جمله: رابطه جنسی قرار دادن (IUD) یا (دستگاه داخل رحمی) سقط جنین زایمان آپاندیسیت عوامل خطر سبک زندگی سالپنژیت عوامل سبک زندگی که به طور قابل توجهی خطر ابتلا به سالپنژیت را در زنان افزایش می‌دهد عبارتند از: برقراری رابطه جنسی بدون کاندوم عفونت قبلی با یک بیماری مقاربتی عوارض سالپنژیت بدون درمان، سالپنژیت می‌تواند باعث ایجاد طیف وسیعی از عوارض شود، از جمله: عفونت بیشتر: عفونت ممکن است به ساختارهای مجاور مانند تخمدان‌ها یا رحم سرایت کند. عفونت شرکای جنسی: شریک یا شرکای زن ممکن است باکتری را منقبض کرده و نیز عفونی شوند. آبسه لوله تخمدان: حدود ۱۵ درصد از زنان مبتلا به سالپنژیت دچار آبسه می‌شوند که نیاز به بستری شدن در بیمارستان دارند. حاملگی خارج از رحم: یک لوله فالوپ مسدود شده مانع از ورود تخمک بارور شده به رحم می‌شود. سپس جنین در داخل فضای محدود لوله فالوپ شروع به رشد می‌کند. خطر حاملگی خارج رحمی برای زنان مبتلا به سالپنژیت قبلی یا سایر اشکال بیماری التهابی لگن (PID) حدود یک در ۲۰ است. ناباروری: لوله فالوپ ممکن است تغییر شکل داده یا زخمی شود به حدی که تخمک و اسپرم نتوانند به هم برسند. پس از یک دوره سالپنژیت یا (PID) دیگر، خطر ناباروری در زنان حدود ۱۵ درصد است. سالپنژیت چگونه تشخیص داده می‌شود؟ تشخیص سالپنژیت شامل تعدادی آزمایش است، از جمله: معاینه عمومی - برای بررسی حساسیت موضعی و بزرگ شدن غدد لنفاوی معاینه لگن - برای بررسی حساسیت و ترشح آزمایش خون - برای بررسی تعداد گلبول‌های سفید و سایر عواملی که نشان دهنده عفونت هستند. سواب مخاطی - یک اسمیر برای کشت و بررسی در آزمایشگاه گرفته می‌شود تا بتوان نوع باکتری را شناسایی کرد. لاپاراسکوپی - در برخی موارد، ممکن است نیاز باشد لوله‌های فالوپ توسط یک ابزار باریک که از طریق برش‌های شکمی وارد می‌شود، مشاهده شود. درمان سالپنژیت درمان بستگی به شدت بیماری دارد، اما ممکن است شامل موارد زیر باشد: آنتی بیوتیک - برای ازبین بردن عفونت، که در حدود ۸۵ درصد موارد موفقیت آمیز است. بستری شدن در بیمارستان - از جمله تجویز داخل وریدی آنتی بیوتیک جراحی - اگر شرایط در درمان دارویی مقاومت کند. نویسنده: داکتر معصومه پارسا