دوستی‌های زنانه، بیش از آن‌چه در نگاه اول به نظر می‌رسد، نقشی حیاتی در سلامت روان و توانایی مقابله با فشارهای زندگی ایفا می‌کنند. در روان‌شناسی، مفهوم «تاب‌آوری» به توانایی فرد برای بازگشت به حالت تعادل پس از تجربه‌ی استرس، بحران یا ناکامی اطلاق می‌شود. هرچند عوامل متعددی بر تاب‌آوری تأثیر می‌گذارند، اما روابط اجتماعی گرم و حمایت‌گر—به‌ویژه دوستی‌های عمیق میان زنان—یکی از نیرومندترین منابع برای حفظ و تقویت این توانایی به شمار می‌روند. از منظر تکاملی، پیوندهای حمایتی میان زنان بخشی از سازوکار بقا بوده‌اند. در مواجهه با تهدیدهای محیطی، زنان با تشکیل شبکه‌های حمایتی توانسته‌اند منابع را با یکدیگر به اشتراک بگذارند، از فرزندان هم مراقبت کنند و در مدیریت خطرات همکاری نمایند. این همکاری نه‌تنها به بقا کمک کرده، بلکه موجب افزایش حس امنیت روانی نیز شده است. امروزه نیز، هرچند شکل این پیوندها دگرگون شده، اما نیاز به آن همچنان پابرجاست. از نظر بیولوژیکی، تعاملات مثبت با دوستان نزدیک باعث ترشح هورمون اکسی‌توسین می‌شود؛ هورمونی که به «هورمون پیوند» شهرت دارد. این ماده شیمیایی سطح استرس را کاهش داده و احساس اعتماد و همدلی را تقویت می‌کند. در لحظات دشوار، حتی یک گفت‌وگوی صمیمی یا یک پیام کوتاه از سوی دوست، می‌تواند فعالیت محور استرس در مغز را کاهش دهد و احساس آرامش ایجاد کند. پژوهش‌ها نشان داده‌اند که زنان، به دلیل گرایش بیشتر به روابط اجتماعی همدلانه، از این اثر آرام‌بخش بیش از مردان بهره‌مند می‌شوند. در سطح روان‌شناختی نیز، دوستی‌های زنانه منبع مهمی برای بازسازی هویت و عزت‌نفس به شمار می‌روند. زمانی که زنی با بحران‌هایی چون جدایی، مشکلات شغلی یا فشارهای خانوادگی مواجه می‌شود، وجود دوستانی که بدون قضاوت گوش می‌سپارند و حمایت می‌کنند، به او کمک می‌کند تا روایت مثبت‌تری از خود بسازد. این بازسازی روانی، یکی از پایه‌های اصلی تاب‌آوری است. تحقیقات روان‌شناسی اجتماعی نشان داده‌اند زنانی که شبکه‌ای فعال از دوستان نزدیک دارند، کمتر در معرض افسردگی و اضطراب قرار می‌گیرند. این روابط نه‌تنها در شرایط بحرانی، بلکه در زندگی روزمره نیز نقش حفاظتی ایفا می‌کنند. داشتن افرادی که بتوان با آن‌ها شادی‌ها و نگرانی‌ها را در میان گذاشت، احساس انزوا را کاهش داده و حس تعلق را تقویت می‌کند. از سوی دیگر، دوستی‌های زنانه می‌توانند همچون آینه‌ای برای خودشناسی عمل کنند. زمانی که زنی با دوستی صمیمی گفت‌وگو می‌کند، اغلب بازخوردهایی دریافت می‌کند که به او کمک می‌کند نگاهی تازه به مسائل خود داشته باشد. این تبادل دیدگاه‌ها، انعطاف‌پذیری شناختی را افزایش می‌دهد؛ یعنی توانایی دیدن موقعیت‌ها از زوایای مختلف، که یکی از ویژگی‌های کلیدی تاب‌آوری است. در روان‌شناسی مثبت‌گرا، مفهومی با عنوان «سرمایه اجتماعی» مطرح می‌شود که به مجموعه منابعی اشاره دارد که فرد از طریق روابط اجتماعی خود به دست می‌آورد. دوستی‌های زنانه، بخش مهمی از این سرمایه را تشکیل می‌دهند. این منابع می‌توانند در قالب حمایت عاطفی، هم‌فکری، کمک‌های عملی یا حتی ایجاد فرصت‌های شغلی و اجتماعی نمود پیدا کنند. زنان از طریق شبکه‌سازی با دوستان خود، نه‌تنها تاب‌آوری فردی، بلکه تاب‌آوری جمعی را نیز تقویت می‌کنند. البته باید به این نکته توجه داشت که کیفیت دوستی بسیار مهم‌تر از کمیت آن است. روابطی که بر پایه‌ی رقابت ناسالم، قضاوت یا مقایسه مداوم بنا شده‌اند، نه‌تنها کمکی به رشد روانی نمی‌کنند، بلکه می‌توانند منبع استرس و فرسودگی شوند. در مقابل، دوستی‌هایی که بر پایه‌ی پذیرش، اعتماد و حمایت متقابل شکل گرفته‌اند، زمینه‌ساز آرامش روانی و رشد شخصی خواهند بود. روان‌شناسان توصیه می‌کنند که زنان برای حفظ و تقویت دوستی‌های خود به چند نکته کلیدی توجه داشته باشند: اختصاص زمان برای دیدار یا گفت‌وگو، ابراز قدردانی و محبت، و حفظ رازها و حریم خصوصی دوستان. این رفتارها نه‌تنها باعث تعمیق روابط دوستانه می‌شوند، بلکه حس امنیت روانی ایجاد می‌کنند که از پایه‌های اصلی تاب‌آوری به شمار می‌رود. از منظر مکانیسم‌های روانی، حمایت دوستان نزدیک می‌تواند نقشی همچون «تنظیم‌کننده هیجان» ایفا کند. در مواجهه با بحران، واکنش‌های هیجانی شدید مانند ترس یا خشم ممکن است عملکرد شناختی را مختل کند. در چنین شرایطی، حضور یا حتی یادآوری یک دوست قابل اعتماد، می‌تواند سیستم عصبی را آرام ساخته و فرد را در رسیدن به تصمیم‌های منطقی یاری کند. این اثر تنظیمی، نه‌تنها در موقعیت‌های واقعی بلکه در مطالعات آزمایشگاهی روان‌شناسی نیز تأیید شده است. در مجموع، دوستی‌های زنانه، فراتر از یک رابطه اجتماعی ساده، منبعی نیرومند برای بازسازی روانی و افزایش تاب‌آوری در برابر فشارهای زندگی‌اند. زنانی که این پیوندها را پرورش می‌دهند، نه‌تنها در برابر بحران‌ها مقاوم‌تر و انعطاف‌پذیرتر عمل می‌کنند، بلکه در زندگی روزمره نیز احساس شادی، امنیت و معنا بیشتری را تجربه می‌کنند. این روابط یادآور آن‌اند که تاب‌آوری، صرفاً یک ویژگی فردی نیست، بلکه در دل ارتباطات انسانی معنا می‌یابد و رشد می‌کند. نویسنده: مرضیه بهروزی «روانشناس بالینی»

ناباروری یکی از چالش‌های رایج در زندگی زوج‌هاست. بر‌اساس آمار جهانی، حدود ۱۵ درصد از زوج‌ها در دوران باروری با مشکل ناباروری مواجه‌اند. ناباروری در زنان می‌تواند دلایل متعددی داشته باشد؛ از مشکلات هورمونی و اختلال در تخمک‌گذاری گرفته تا ناهنجاری‌های رحمی، انسداد لوله‌های فالوپ و حتی عوامل ایمنی یا روان‌شناختی. تشخیص به‌موقع این مشکل نه‌تنها از نظر پزشکی اهمیت دارد، بلکه از جنبه‌های روحی، روانی و خانوادگی نیز نقش مهمی در کیفیت زندگی زن و خانواده ایفا می‌کند. مفهوم ناباروری در زنان به‌طور معمول، اگر زنی زیر ۳۵ سال باشد و طی یک سال رابطه‌ی منظم و بدون جلوگیری باردار نشود، یا اگر بالای ۳۵ سال باشد و پس از ۶ ماه تلاش، بارداری حاصل نشود، تشخیص ناباروری مطرح می‌شود. ناباروری می‌تواند اولیه باشد (یعنی زن هرگز باردار نشده) یا ثانویه (یعنی قبلاً بارداری داشته، اما پس از آن دیگر موفق به بارداری نشده است). علل شایع ناباروری در زنان ۱. اختلال در تخمک‌گذاری: شایع‌ترین علت ناباروری در زنان است. این اختلال ممکن است ناشی از سندرم تخمدان پلی‌کیستیک (PCOS)، مشکلات تیروئیدی، افزایش هورمون پرولاکتین یا اختلال در محور هیپوتالاموس–هیپوفیز باشد. نشانه‌ی بارز این اختلال، نامنظمی در سیکل قاعدگی یا قطع کامل پریود است. ۲. اختلال در لوله‌های رحمی: انسداد یا چسبندگی در لوله‌های فالوپ مانع از رسیدن تخمک به اسپرم و در نتیجه لقاح می‌شود. این مشکل می‌تواند ناشی از عفونت‌های لگنی (PID)، جراحی‌های قبلی شکمی یا لگنی و بیماری اندومتریوز باشد. ۳. مشکلات رحمی: ناهنجاری‌های ساختاری رحم مانند فیبروم‌ها (میوم‌ها)، پولیپ‌های آندومتر یا سپتوم (دیواره) رحمی می‌توانند مانع از لانه‌گزینی صحیح جنین شده و احتمال بارداری موفق را کاهش دهند. ۴. افزایش سن و کاهش ذخیره‌ی تخمدانی:  از حدود ۳۵ سالگی به بعد، هم تعداد و هم کیفیت تخمک‌ها به‌تدریج کاهش می‌یابد. این روند نه‌تنها احتمال بارداری را کم‌تر می‌کند، بلکه خطر سقط جنین یا نقایص ژنتیکی را نیز افزایش می‌دهد. ۵. عوامل ایمنی و ژنتیکی: در برخی موارد، سیستم ایمنی بدن زن ممکن است به‌اشتباه اسپرم یا حتی جنین را به‌عنوان عامل بیگانه شناسایی کرده و علیه آن واکنش نشان دهد. همچنین، برخی جهش‌ها و اختلالات ژنتیکی می‌توانند در روند تخمک‌گذاری، لقاح یا لانه‌گزینی جنین اختلال ایجاد کنند. ۶. تأثیر سبک زندگی: عواملی مانند مصرف سیگار و الکل، چاقی یا لاغری مفرط، کم‌خوابی مزمن، استرس بالا و رژیم غذایی نامتعادل، همگی می‌توانند بر باروری زنان تأثیر منفی بگذارند. روش‌های تشخیص ناباروری در زنان  در ارزیابی ناباروری، پزشک با گرفتن شرح‌حال دقیق، بررسی سوابق پزشکی و انجام آزمایش‌ها و تصویربرداری‌های تخصصی، به شناسایی علت اصلی ناباروری می‌پردازد. مراحل اصلی تشخیص شامل موارد زیر است: ۱. بررسی تخمک‌گذاری:  پزشک ممکن است با انجام آزمایش خون (برای اندازه‌گیری سطح هورمون‌های FSH، LH، استرادیول و پرولاکتین) و سونوگرافی تخمدان‌ها، وضعیت تخمک‌گذاری را ارزیابی کند. در برخی موارد، اندازه‌گیری سطح هورمون پروژسترون در اواسط سیکل قاعدگی نیز برای تأیید وقوع تخمک‌گذاری انجام می‌شود. ۲. بررسی سلامت لوله‌های رحمی و رحم: روش هیستروسالپنگوگرافی (HSG) با تزریق ماده حاجب به داخل رحم و تصویربرداری رادیولوژی، یکی از روش‌های اصلی برای بررسی باز بودن لوله‌های فالوپ است. در برخی موارد، لاپاراسکوپی تشخیصی نیز برای مشاهده مستقیم وضعیت لوله‌ها، رحم و وجود احتمالی اندومتریوز به کار می‌رود. ۳. بررسی ذخیره‌ی تخمدانی: آزمایش هورمون AMH (Anti-Müllerian Hormone) و شمارش فولیکول‌های آنترال از طریق سونوگرافی ترانس‌واژینال، نمایی کلی از ظرفیت باروری و ذخیره‌ی تخمدانی زن ارائه می‌دهد. ۴. بررسی وضعیت رحم: با استفاده از سونوگرافی ترانس‌واژینال و در صورت نیاز هیستروسکوپی (که امکان مشاهده‌ی مستقیم داخل رحم را فراهم می‌کند)، پزشک می‌تواند سلامت دیواره‌ی رحم، وجود پولیپ، فیبروم یا ناهنجاری‌های ساختاری را ارزیابی کند. گزینه‌های درمانی ناباروری در زنان درمان ناباروری بسته به علت و شرایط فردی بیمار متفاوت است و می‌تواند از درمان‌های ساده دارویی تا روش‌های پیشرفته‌ی کمک‌باروری را شامل شود. ۱. درمان دارویی: در مواردی مانند اختلال در تخمک‌گذاری، پزشک از داروهای محرک تخمدان (مانند کلومیفن یا گنادوتروپین‌ها) استفاده می‌کند تا روند تخمک‌گذاری تنظیم یا تحریک شود. ۲. درمان هورمونی: اگر ناباروری به دلیل اختلال در عملکرد تیروئید (کم‌کاری یا پرکاری) باشد، تنظیم هورمون‌های تیروئیدی می‌تواند تأثیر زیادی در بهبود باروری داشته باشد. ۳. درمان جراحی: در صورت وجود مشکلاتی مانند اندومتریوز، فیبروم رحمی یا انسداد لوله‌های فالوپ، جراحی‌هایی مانند لاپاراسکوپی یا هیستروسکوپی برای برداشتن ضایعات و باز کردن مسیرهای باروری انجام می‌شود. ۴. روش‌های کمک‌باروری (ART):  اگر روش‌های قبلی نتیجه‌بخش نباشند، از فناوری‌های کمک‌باروری استفاده می‌شود: - IUI (تلقیح داخل رحمی اسپرم): اسپرم پس از آماده‌سازی، مستقیماً به داخل رحم تزریق می‌شود تا احتمال رسیدن به تخمک افزایش یابد. - IVF (لقاح خارج رحمی): تخمک از بدن زن خارج شده، در آزمایشگاه با اسپرم ترکیب می‌شود و جنین تشکیل‌شده به رحم منتقل می‌گردد. - ICSI (تزریق اسپرم به داخل تخمک): در مواردی که کیفیت یا تعداد اسپرم پایین است، یک اسپرم به‌طور مستقیم داخل تخمک تزریق می‌شود. استفاده از تخمک یا جنین اهدایی در شرایط خاص، مانند کاهش شدید ذخیره‌ی تخمدانی یا وجود اختلالات ژنتیکی، می‌توان از تخمک یا جنین اهدایی برای بارداری استفاده کرد. نقش سبک زندگی در بهبود باروری  پیش از آغاز درمان، رعایت اصول یک سبک زندگی سالم می‌تواند تأثیر چشم‌گیری در افزایش شانس بارداری داشته باشد: - حفظ وزن مناسب از طریق رژیم غذایی متعادل و ورزش منظم - ترک سیگار و پرهیز از مصرف الکل - مدیریت استرس و اضطراب با کمک روش‌هایی مانند مراقبه، یوگا یا مشاوره روان‌شناختی - خواب کافی و منظم - مصرف مواد غذایی غنی از آنتی‌اکسیدان مانند سبزیجات برگ‌سبز، میوه‌ها، مغزها و غلات کامل نقش تشخیص زودهنگام زمان، در درمان ناباروری عامل بسیار مهمی است. هرچه ارزیابی و درمان زودتر آغاز شود، احتمال موفقیت بیشتر خواهد بود—به‌ویژه در زنان بالای ۳۰ سال. تشخیص به‌موقع می‌تواند از بروز عوارض روانی، صرف هزینه‌های اضافی و پیچیدگی درمان نیز جلوگیری کند. جمع‌بندی ناباروری در زنان، موضوعی پیچیده اما در بسیاری از موارد قابل درمان است. امروزه با پیشرفت‌های پزشکی در زمینه‌ی تشخیص دقیق و استفاده از روش‌های نوین کمک‌باروری، درصد بالایی از زنان نابارور می‌توانند لذت مادر شدن را تجربه کنند. نکته‌ی اساسی، آگاهی و اقدام به‌موقع است. در صورت مشاهده‌ی علائمی مانند نامنظمی در قاعدگی، سابقه‌ی عفونت‌های لگنی، یا چند ماه تلاش ناموفق برای بارداری، بهتر است بدون ترس، خجالت یا تعلل با متخصص زنان مشورت شود. تشخیص زودهنگام، نخستین و مهم‌ترین گام برای حفظ سلامت باروری و بازگرداندن امید به زندگی است.  نویسنده: داکتر معصومه پارسا

فریبا وفی نویسنده‌ی رمان و داستان کوتاه ایرانی است که دریافت جوایز ادبی معتبری چون جایزه‌ی احمد محمود را در کارنامه‌ی خود دارد. این نویسنده در اغلب داستان‌های خود، به وضعیت زنان در جامعه و دغدغه‌های آنان می‌پردازد. از میان بهترین کتاب‌های فریبا وفی می‌توان به عناوینی چون «پرنده من»، «ترلان» و «در راه ویلا» اشاره کرد. فریبا وفی (Fariba Vafi) اولین‌روز بهمن‌ماه سال ۱۳۴۱ شمسی در شهر تبریز دیده به جهان گشود. او داستان‌نویسی را از نوجوانی آغاز کرد و اولین نوشته‌های خود را در نشریات مختلفی چون «چیستا»، «دنیای سخن» و مجله‌ی «زنان» به چاپ رساند. اولین داستان فریبا وفی «راحت شدی پدر» نام داشت که در نشریه‌ی «آدینه» منتشر شد. او اولین مجموعه داستان خود را نیز در سال ۱۳۷۵، با نام «در عمق صحنه» منتشر کرد. مضمون داستان‌های فریبا وفی، الهام‌گرفته از جامعه و واقعیت‌های حاکم بر آن است. به این طریق او مخاطبان خود را برمی‌انگیزد تا از زاویه‌ای تازه به زندگی روزمره و جامعه‌شان بنگرند. نثر وفی، ساده و روشن و درعین‌حال آمیخته به پچیدگی‌های روایی خاص اوست. همه‌ی این ویژگی‌ها موجب شده‌اند که منتقدان و عموم مخاطبان، کتاب‌ها و آثار فریبا وفی را بستایند. کتاب پرنده من، تحسین‌شده‌ترین کتاب فریبا وفی به‌شمار می‌رود و جوایز ادبی متعددی مانند مهرگان ادب، هوشنگ گلشیری و یلدا را نیز دریافت کرده است. وفی داستان این کتاب را از زاویه‌ی دید زنی خانه‌دار روایت می‌کند و از این طریق، جزئی‌ترین احساسات او را می‌کاود. رمان پرنده من، روایتی غیرخطی دارد و موجب می‌شود که خواننده، نگاه تازه‌ای به روزمرگی‌های خود بیندازد. کتاب حتی وقتی می‌خندیم مجموعه‌ای از بیست‌ودو داستان کوتاه فریبا وفی را در بر می‌گیرد. او در داستان‌های این مجموعه، به موضوعات مهم و مختلفی چون زندگی روزمره و احساسات سرکوب‌شده‌ی زنان می‌پردازد. از میان داستان‌های این کتاب، می‌توان به عناوینی چون «بیرون از گور» و «راه خاکی» اشاره کرد. یک سال بعد از انتشار اولین رمان و موفقیت چشمگیری که به دست‌ آمد، نوبت به انتشار رمان بلند بعدی از فریبا وفی رسید. نشر مرکز کتاب ترلان را منتشر کرد و این کتاب تا امروز به چاپ سی‌ام رسیده است. وفی در این رمان به سراغ ماجراهای دو دختر به نام ترلان و رعنا در سال‌های ۱۳۵۷ رفته که دوست و هم‌کلاسی هستند، علائقی معمولی ندارند و از محیط آرام و ساکت خانه گریزانند. ترلان برعکس رعنا عاشق نویسندگی است و رویای داستان‌نویسی را در سر می‌پرواند. این دو دختر با هم تصمیم می‌گیرند که به تهران مهاجرت کنند و برای کسب درآمد به یک پادگان نظامی و شغل سخت نگهبانی روی می‌آورند. کتاب بعدی وفی رازی در کوچه‌ها است که این بار هم شخصیت اصلی یک زن است. ماجرا از این قرار است که پدر حمیرا در بستر بیماری سختی است و حمیرا در کنار او نشسته و در خاطرات تلخ و شیرین گذشته‌شان پرسه می‌زند. به گفته‌ی مخاطبان کاراکترها و توصیف‌های دلنشین از نقاط مثبت این کتاب هستند. روز دیگر شورا رمان بعدی فریبا وفی است که بار داستان بر دوش یک زن سنتی به نام شورا قرار گرفته. این زن یک ازدواج از پیش تعیین شده و کاملا سنتی داشته و در طول زندگی‌اش گزینه‌ای برای انتخاب کردن نداشته، اما ماجرا به طوری پیش می‌رود که زندگی او به دو بخش تقسیم می‌شود. یک سفر جریان زندگی او را به طور کامل تغییر می‌دهد و وارد داستانی عاطفی با یک فرد غیرایرانی می‌شود. این رمان یکی از متفاوت‌ترین رمان‌های وفی است که به طوری که زن‌های داستان‌های وفی را آرام آرام از انفعال محض به سمت انتخاب کردن و کنش‌گری پیش می‌برد. بی‌باد و بی‌پارو آخرین و جدیدترین کتابی است که از فریبا وفی تا به امروز منتشر شده است. در سال ۱۳۹۹ وفی بعد از چند رمان موفق دوباره به فکر انتشار داستان کوتاه روی آورد و نتیجه منتشر شدن این کتاب با دوازده داستان بود که در اولین سال برگزاری جایزه‌ی ادبی احمد محمود به عنوان برترین رمان سال شناخته شد. داستان‌های این مجموعه اغلب به ترس‌ها، کابوس‌ها و رد آزاردیدگی در زنان می‌پردازد و البته وفی در داستان‌هایش رویاها، سفرها، دوستی‌ها و عشق در زندگی زنان را از یاد نبرده و به این موضوعات هم پرداختی داشته. به علاوه شخصیت‌های زن داستان‌های مجموعه‌ی آخر نسبت به داستان‌های پیشین وفی انفعال کمتری دارند و برای پیشبرد داستان‌شان تلاش بیشتری می‌کنند. فریبا وفی ازجمله شناخته‌شده‌ترین نویسندگان معاصر ادبیات ایران به‌شمار می‌رود که برای آثارش به جوایز و افتخارات مختلفی دست یافته است: دریافت جایزه‌ی هوشنگ گلشیری در سال ۱۳۸۱، برای کتاب «پرنده من» دریافت جایزه‌ی ادبی یلدا برای رمان «پرنده من» کسب جایزه‌ی مهرگان ادب برای کتاب «پرنده من» دریافت جایزه‌ی ادبی اصفهان برای رمان «پرنده من» کسب مجدد جایزه‌ی مهرگان ادب برای رمان «رویای تبت» دریافت مجدد جایزه‌ی هوشنگ گلشیری رسیده برای کتاب «رویای تبت» دریافت جایزه‌ی لیتپروم از کشور آلمان برای کتاب «ترلان» در سال ۲۰۱۷ و شکست ده نویسنده‌ی آفریقایی، آسیایی و آمریکاییِ رقیب برای کسب این جایزه فریبا وفی یکی از نویسندگان مطرح ادبیات ایران به‌شمار می‌رود که آثارش به زبان‌های مختلفی ترجمه شده‌اند. تاکنون یکی از رمان‌های او با نام «رازی در کوچه‌ها»، به دو زبان فرانسوی و نروژی ترجمه شده است. زبان‌های انگلیسی، ارمنی و ترکی نیز ازجمله دیگر زبان‌هایی هستند که آثار برجسته‌ی وفی به آن‌ها برگردانده شده است. فریبا وفی به عنوان یکی از چهره‌های برجسته ادبیات معاصر، با آثارش نه تنها به غنای ادبیات فارسی افزوده، بلکه تأثیر عمیقی بر فرهنگ و جامعه داشته است. داستان‌ها و رمان‌های او با عمق احساسی و دقت در جزئیات زندگی انسانی، ما را به تفکر درباره موضوعاتی چون عشق، از دست دادن و هویت دعوت می‌کند. وفی نه تنها یک نویسنده، بلکه یک پیام‌آور فرهنگ ایرانی است که توانسته است تجربیات و احساسات خود را به زیبایی در قالب کلمات بیافریند. با توجه به ادامهٔ فعالیت‌های ادبی او، انتظار می‌رود که آثارش همچنان الهام‌بخش نسل‌های آینده باشد و دنیای ادبیات را غنی‌تر کند. به همین دلیل، مطالعه و شناخت آثار فریبا وفی، نه تنها به درک بهتر ادبیات، بلکه به درک عمیق‌تری از زندگی و انسانیت نیز کمک می‌کند. نویسنده: قدسیه امینی