اوچا یا دفتر هماهنگکنندهی کمکهای بشردوستانهی سازمان ملل متحد از ادامهی ممنوعیت آموزش دختران در افغانستان ابراز نگرانی کرده و از حکومت سرپرست خواسته است که به این «نقض آشکار» حقوق زنان و دختران فوراً پایان دهد. این سازمان با نشر اعلامیهای در حساب کاربری ایکس خود نوشته است که ممنوعیت آموزش دختران بالاتر از صنف ششم، تحت حاکمیت حکومت فعالی، در سومین سال خود قرار دارد. اوچا تاکید کرده است که در بیش از سه سال گذشته، یک میلیون و ۵۰۰ هزار دختر نوجوان از حق آموزش بالاتر از صنف ششم محروم ماندهاند. انتقادها و درخواستها برای رفع این ممنوعیت، در حالی مطرح میشود که سال جدید آموزشی در افغانستان نزدیک است. با این حال، هنوز مشخص نیست که حکومت سرپرست در سال آیندهی آموزشی اجازهی بازگشت دختران به مکتب و دانشگاهها را خواهند داد یا خیر. دفتر هماهنگکنندهی کمکهای بشردوستانهی سازمان ملل متحد بیانیهی سازمان «آموزش نمیتواند منتظر بماند» را نیز منتشر کرده و بر لزوم دادخواهی برای حق آموزش دختران و زنان در دورهی حاکمیت حکومت فعلی تاکید کرده است. حکومت سرپرست پس از تسلط دوباره بر افغانستان، دختران بالاتر از صنف ششم را از رفتن به مکتب منع کردند و سپس درهای دانشگاهها را نیز بهروی دختران بستند. همچنان در تازهترین اقدام، تحصیل دختران در انستیتوتهای طبی را نیز منع کرده است و به این ترتیب دختران را بهصورت کامل از دسترسی به آموزش رسمی محروم کرده است. این اقدام حکومت فعلی افغانستان باعث شده است که میلیونها دانشآموز دختر از آموزش باز بمانند. در کنار آن زنان و دختران از رفتن به باشگاههای ورزشی، رستورانتها، حمامهای عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بینالمللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان نیز منع شدهاند.
برچسب: سرکوب
در گوشهای از کوچههای خاکی و پر از گردوغبار کابل، دختری به نام نادیا زندگی میکرد که آرزوهای بزرگ و در عین حال غمانگیزی در دل داشت. نادیا از کودکی میدانست که تنها راه رهایی از فقر، بیکاری، مشکلات خانوادگی، تبعیض و نابرابریهای اجتماعی، آموزش و دانشگاه است. نادیا در خانوادهای متواضع، فقیر و در گوشهی از پسکوچههای کابل به دنیا آمده بود، جایی که دختران بیشتر برای کارهای خانه و شوهر دادن بزرگ میشدند تا اینکه به دنبال آرزوهای علمی خود بروند. اما نادیا همیشه چیزی متفاوت فکر میکرد، متفاوت تصور میکرد و متفاوت به قضایا میدید. او به مکتب میرفت، حتی زمانی که خیلیها او را به خاطر دختر بودنش سرزنش میکردند و میگفتند که آموزش برای دختران ضرورت نیست و دختران باید در خانه باشد، رسم و رواج زندگی و زناشویی را یاد بگیرد. او از همان کودکی تصمیم گرفته بود که به دنیا نشان دهد که دختران نیز میتوانند رویای بزرگ داشته باشند، تغییرات ایجاد کند و جامعه را متحول کند. در مکتب، معلمان او را بهعنوان دختری پرتلاش و باهوش میشناختند. نادیا در تمامی دروس خود ممتاز بود و بسیاری از همصنفیهایش به او حسادت میکردند. در خانه نیز همیشه از پدر و مادرش تشویق میشنید. پدرش، که کراچیوان ساده بود، از آن دسته مردانی بود که به آینده نیک دخترش ایمان داشت. پدر نادیا تلاش میکرد تا دخترش درس بخوانند و معلم یا داکتر شود. او همیشه میگفت: «دنیا تنها متعلق به مردان نیست. دختر من باید در آینده کسی شود که تغییرات بزرگ را رقم بزند.» بالاخره، پس از سالها تلاش و در مواجهه با تمام محدودیتهای اجتماعی و نابرابریها، نادیا توانست در امتحان ورودی کانکور موفق و به دانشگاه راه پیدا کند. او در رشتهی مورد علاقهاش که همانا اقتصاد بود، در دانشگاه کابل قبول شد. روزهای اول دانشگاه برایش شبیه به یک رویا بود. با چشمانی درخشان و قلبی سرشار از امید، به دانشگاه میرفت و در کلاسها با شور و شوق شرکت میکرد. همهچیز به نظر میرسید که در حال تحقق آرزوهای او است. در میان همصنفیهایش، نادیا نهتنها از لحاظ علمی بلکه بهخاطر اراده، تلاش، ذهنیت و پشتکارش نیز شناخته شده بود. اما و اما این خوشبختی، این شوق و این ذوق نادیا دیر نپایید. ناگهان در سالی که او در اوج موفقیت و پیشرفت بود، اوضاع افغانستان تغییر کرد. سایهی غم و درد دوباره بر دل نادیا خانه کرد. حکومت فعلی دوباره به قدرت بازگشتند. دانشگاهها و مکاتب دخترانه یکی پس از دیگری بسته شدند. نادیا که برای رسیدن به این لحظه سالها مبارزه و تلاش کرده بود، حالا در برابر دیوار بلند ظلم و محدودیتها قرار گرفته بود. او که پیشتر میتوانست ساعتها در کلاسها بنشیند و علم بیاموزد، حالا مجبور بود در گوشهای از خانه بماند و تنها به یاد روزهای درخشان گذشته بپردازد و گریه کند. روزها مانند شبها بیپایان میگذشت. نادیا در خانه محبوس بود، اما هیچگاه دست از امید برنداشت. او تصمیم گرفته بود که تا زمانی که در این دنیا نفس میکشد، هرگز از علم و آرزوهایش دست نکشد. شبها وقتی که خانوادهاش خواب بودند، او کتابهایش را بیرون میآورد و شروع به مطالعه میکرد. در دل شبها، نور کمسوی چراغ مطالعهاش تنها روشنایی دنیای تاریک او بود. در این شبها، تنها همراهش کتابها بودند. آنها به او امید میدادند که شاید روزی دوباره بتواند به سوی دانشگاه برگردد. نادیا میگفت که نور علم، اشتیاق و تلاش در دنیایی تاریک من میدرخشد و امید در قلبم تا هنوز زنده است. در روزهایی که هیچچیز نمیتوانست ارادهی او را بشکند، حتی درد دلهای پدر و مادرش که میدیدند دخترشان در تنگنای وضعیت کشور گرفتار شده است، باز هم نادیا آرامش خود را از دست نمیداد. او میدانست که در دل هر سختی، فرصتی نهفته است، اما گاهی اوقات به این فکر میکرد که آیا دنیای او هرگز به اندازه کافی فضا برای آرزوهای یک دختر خواهد داشت؟ یکی از روزهای سخت، صدای درب خانه بلند شد. نادیا از کنار کتابهایش برخاست. صدای قدمها را میشنید، صدای مردانی که به خانه نزدیک میشدند. قلبش تندتر از همیشه میزد. میدانست که نیروهای حکومت فعلی به خانهشان نزدیک شدهاند. در آن لحظه، خاطرات روزهای گذشته و آن لحظات درخشان دانشگاه مانند فیلمی در ذهنش تکرار میشد. لحظهای از ترس و نگرانی به وجودش چنگ میانداخت، اما چیزی در درونش میگفت که باید همچنان ادامه دهد، حتی اگر دیگر به تحصیل باز نگردد. نیروهای حکومت فعلی وارد خانه شدند. اما آنها چیزی جز تهدید و ترس برای نادیا نداشتند. دستوراتشان روشن بود: «دخترها باید در خانه بمانند و در کارهای خانه مشغول شوند. دیگر برای شما جایی در مکاتب و دانشگاهها وجود ندارد.» در همان لحظات، نادیا برای اولین بار در طول این مدت، به خود گفت: «اگر حتی نتوانم در این دنیای بسته، تحصیل کنم، هیچکس نمیتواند رویاهایم را از من بگیرد. زیرا تا زمانی که امید در دل من زنده است، من هنوز آزاد هستم.» آن شب، وقتی در کنار خانوادهاش نشسته بود و به خاطرات گذشته فکر میکرد، در دلش میدانست که روزی دیگر، اگر دنیا به او فرصت دهد، برای دختران دیگری که مانند او در گوشه و کنار افغانستان از حق تحصیل محروم هستند، جنگ خواهد کرد. نادیا شاید نتوانست در آن شب به دانشگاه بازگردد، اما امید و روحیهی او همیشه زنده بود، در دل همهی دخترانی که میخواهند برای آزادی و تحصیل مبارزه کنند. و روزی، در آیندهای نامعلوم، شاید از دل این دیوارهای بلند و سنگین، صدای دخترانی مثل نادیا بلند شود. صدایی که به گوش جهان خواهد رسید. نویسنده: سارا کریمی
تیم کریکت زنان افغانستان امروز (پنجشنبه، ۱۱ دلو) به وقت محلی در آسترالیا در مقابل تیم کریکت زنان بدون مرز در یک بازی ۲۰ اووره شکست خورد. این بازی تمرینی در شهر میلبورن آسترالیا برگزار شده بود. تیم زنان افغانستان در این رقابت نخست به بیتنگ پرداخت و در ۲۰ اوور ۱۰۳ دوش انجام داده و برای تیم مقابل ۱۰۴ دوش هدف تعیین کرد. براساس گزارش رسانههای استرالیا، شازیه زازی ۴۰ دوش، نیلاب استانکزی ۱۳، شکریه نوری نه و فریبا هوتک هفت دوش انجام دادند. تیم کریکت بدون مرز این هدف را در ۱۹.۲ اوور با از دست دادن سه بازیکن تکمیل کرد. در بخش بالنگ، فریبا هوتک، شبنم احسان و شفیقه نورزی هر کدام یک وکت حاصل کردند. قابل ذکر است که پس از تسلط مجدد حکومت سرپرست بر افغانستان، این بازیکنان از افغانستان خارج شدند و اکثریت شان در آسترالیا زندگی میکنند و این نخستین بار بود که تیم کریکت زنان افغانستان وارد میدان کریکت شده و به رقابت پرداختند. حکومت سرپرست در افغانستان ورزش زنان را ممنوع و رفتن زنان به کلبهای ورزشی را نیز منع کرده است. بورد کریکت افغانستان در سال ۲۰۱۹ تیم زنان را ایجاد کرد که در آن با حدود ۲۵ بازیکن قرارداد کرد، اما پس از بازگشت حکومت فعلی، قراردادهای آنان فسخ شد.
شماری از زنان معترض و فعالان حقوق بشر افغانستان در نامهای سرگشاده به ملانیا ترمپ، بانوی اول آمریکا، از او خواستهاند که صدای آنان باشد و برای دفاع حقوق زنان و دختران افغانستان، از قدرت و نفوذ خود استفاده کند. زنان معترض در این نامه نوشتهاند که پس از تسلط حکومت سرپرست بر افغانستان، زندگی زنان و دختران به یک کابوس تبدیل شده، حقوق انسانی آنان نقض و از آزادیهای اساسیشان در افغانستان محروم شدهاند. همچنان حکومت فعلی با صدور فرمانهای محدودکننده «حتی» امنیت خانههایشان را از آنان گرفته است. در ادامه آمده است: «حکومت فعلی نهتنها زنان را سرکوب میکنند، بلکه اقوام غیرپشتون را نیز تحت فشار و سرکوب قرار میدهند.» زنان معترض و فعالان حقوق بشر افغانستان در این نامه از دولت جدید آمریکا خواستهاند که اقدامات جدیتری علیه حکومت فعلی، بهویژه رهبریت دولت که به باور آنان نقش عمدهای در سرکوب زنان و دختران افغانستان دارند، روی دست گیرد. در نامه از دولت آمریکا خواسته شده است که با اعمال فشار دیپلماتیک و اقتصادی بر حکومت فعلی، آنان را وادار به رعایت حقوق زنان و دختران در افغانستان کند. نویسندگان نامه از ملانیا ترمپ، بانوی اول آمریکا و دولت جدید این کشور خواستهاند که از آموزش زنان و دختران در افغانستان حمایت کرده و با همکاری سازمانهای بینالمللی، صندوقهای ویژهای برای حمایت از تحصیل زنان و دختران در خارج از کشور، راهاندازی مدارس آنلاین و برنامههای آموزشی جایگزین، ایجاد کند. همچنین در بخشی از نامه زنان معترض و فعالان حقوق بشر افغانستان از رییسجمهور آمریکا خواستهاند که از پناهجویان افغانستانی، بهویژه زنان، دختران و فعالان حقوق بشر که به دلیل تهدیدات امنیتی به کشورهای همسایه پناه بردهاند، حمایت کرده و در روند پناهندگی آنان همکاری کند. زنان معترض و فعالان حقوق بشر افغانستان در آخر از بانوی اول آمریکا خواستهاند که آنان را فراموش نکرده و در جلب حمایتهای بینالمللی برای زنان و دختران افغانستان همکاری کند. در حالی زنان معترض و فعالان حقوق بشر افغانستان از بانوی اول آمریکا خواستار دفاع از حقوق زنان و دختران میشوند که حکومت سرپرست پس از تسلط دوباره بر افغانستان، دختران بالاتر از صنف ششم را از رفتن به مکتب منع کردند و سپس درهای دانشگاهها را نیز بهروی دختران بستند. همچنان در تازهترین اقدام، تحصیل دختران در انستیتوتهای طبی را نیز منع کرده است و به این ترتیب دختران را بهصورت کامل از دسترسی به آموزش رسمی محروم کرده است. در کنار آن زنان و دختران از رفتن به باشگاههای ورزشی، رستورانتها، حمامهای عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بینالمللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان نیز منع شدهاند.
ذکیه خدادادی، ورزشکار پاراتکواندو افغانستان که چند ماه پیش در تیم پناهجویان و در بازیهای پارالمپیک ٢٠٢٤ میلادی پاریس مدال برنز کسب کرد، نامزد کسب عنوان برترین ورزشکار سال ٢٠٢٤ موسسه ملی ورزش، تخصص و عملکرد (INSEP) فرانسه شده است. این موسسه با نشر اعلامیهای گفته است که ذکیه خدادادی نخستین عضو این موسسه است که موفق شده از رقابتهای المپیک مدال کسب کند. قابل ذکر است که که موسسه ملی ورزش، تخصص و عملکرد (Institut National du sport, de l'expertise et de la performance)، یک موسسه شبانه روزی ورزشی، آموزشی و یک مرکز برای آموزش ورزشکاران نخبه در حومه پاریس است. قابل ذکر است که ذکیه خدادادی پس از تغییر نظام سیاسی در افغانستان در سال ۲۰۲۱ میلادی به مرکز ملی ورزش و عملکرد (INSEP) فرانسه پناه آورد و زیر نظر «هابی نیاره»، مدالآور پیشین المپیک فرانسه، تمرینات خود را ادامه داد. مدال برنز المپیک پاریس نه تنها موفقیت ورزشی برای ذکیه خدادادی که نمادی از پایداری و مقاومت در برابر مشکلات است، برای ورزشکاران در تمام دنیا محسوب میشود. این زن ورزشکار اهل افغانستان در سال ۲۰۲۳ قهرمان پاراتکواندوی اروپا شده بود. وی قبلاً در صحبت با رسانهها گفته بود که تمرین تکواندو را در ۱۱ سالگی آغاز کرده است. او در یک سالن بدنسازی در زادگاهاش در هرات بهطور مخفیانه تمرین کرد؛ زیرا به سادگی هیچ فرصت دیگری برای زنان وجود نداشت که بتوانند در افغانستان با خیال راحت ورزش کنند. در حالی خانم خدادادی نامزد عنوان ورزشکار سال موسسه INSEP شده که بیش از سه سال میشود که حکومت سرپرست دختران بالاتر از صنف ششم را در افغانستان از رفتن به مکتب، دانشگاه و ورزش منع کرده است. این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیونها دانشآموز دختر از آموزش باز بماند. قابل ذکر است که در کنار آن زنان از رفتن به باشگاههای ورزشی، رستورانتها، حمامهای عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بینالمللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شدهاند.
شیرمحمد عباس استانکزی، معین سیاسی وزارت امور خارجهی حکومت سرپرست، در نشستی با حضور سخنگویان حکومتی در کابل، بر دسترسی به اطلاعات و نقش حیاتی رسانهها در افغانستان تاکید کرد. وزارت اطلاعات و فرهنگ حکومت فعلی با نشر اعلامیهای از برگزاری سمینار ارتقای ظرفیت سخنگویان حکومت سرپرست در کابل خبر داده است. بربنیاد اعلامیهی وزارت اطلاعات و فرهنگ، شیرمحمد عباس استانکزی در این سمینار گفت: «در عصر حاضر، رسانهها و سخنگویان از نیازهای اساسی جامعه و کشور هستند.» همچنین این مقام دولتی در بخشی از صحبتهایش بر تقویت این عرصه تاکید کرد و افزوده است که حوزه رسانه باید توانایی مقابله با هرگونه شرایط را داشته باشند. او تصریح کرد که سخنگویان حکومت فعلی باید علاوه بر داشتن دانش کافی در محیط کاری خود، از وضعیت کلی کشور و جامعه نیز آگاهی داشته باشند. عباس استانکزی در ادامه سخنانش گفت: «سخنگویان ادارات باید اخبار مربوط به پیشرفت و آبادانی کشور را بهموقع با رسانهها به اشتراک بگذارند.» معین سیاسی وزارت امور خارجهی حکومت فعلی درحالی از اهمیت رسانهها در جامعه سخن میزند که تحت حاکمیت این گروه در سه سال گذشته صدها رسانه از فعالیت رسانه بازمانده یا محدود شده است. همچنین در این مدت، هزاران خبرنگار کشور را ترک کرده و زنان خبرنگار در برخی ولایات از فعالیت رسانهای منع شدهاند. شماری از خبرنگاران به دلیل فعالیت رسانهای به دو تا ده سال زندان محکوم شدهاند. در حالی آقای استانکزی این اظهارات را مطرح میکند که حکومت فعلی در روزهای اخیر، شماری از تلویزیونها را به دلیل نشر تصاویر موجودات زنده به سمت تعطیلی سوق دادهاند. چندی پیش خانه آزادی بیان در روز جهانی تلویزیون گفته بود که پس از تسلط دوبارهی حکومت فعلی بر افغانستان، فعالیت بیش از ۳۰۰ رسانه متوقف شده است. همچین حکومت فعلی در بیش از سه سال گذشته، محدودیت گستردهای را علیه رسانهها اعمال کرده است.
فعالان مدنی و شماری از فرهنگیان در یک گردهمایی برای حمایت حقوق از زنان و دختران افغانستان در شهر روتردام هالند دست به تجمع اعتراضی زدند. این گردهمایی با حضور شماری از فرهنگیان، فعالین حقوق زنان و حقوق بشر و فعالان مدنی در هالند با هدف مخالفت با آپارتاید جنسیتی، خشونت و سرکوب زنان برگزار شده است. این اعتراض به ابتکار «بامداد – خانه شعر در تبعید» و با حمایت هنرمندان و فعالان حقوق زنان برگزار شده است. در این اعتراض، دهها هنرمند با خواندن شعرها و آهنگهای اعتراضی، صدای زنانی شدند که حکومت سرپرست در افغانستان آنان را به سکوت واداشته و حذف کردهاند. سمیه رامش، شاعر و یکی از برگزارکنندگان، این تجمع اعتراضی گفته است که این اعتراضها تا هشتم مارچ، ادامه خواهد داشت. شرکتکنندگان شعرهایی خواندند که محرومیت زنان در افغانستان را برجسته کرده است. برگزارکنندگان این تجمع اعتراضی گفتهاند که این دومین اعتراض آنان نسبت به وضعیت زنان در هالند بوده است. قابل ذکر است که حکومت سرپرست در بیش از سهونیم سال گذشته زنان را به صورت کامل از حوزه زندگی جمعی حذف کردهاند. در حالی این تجمع اعتراضی برای حمایت از حقوق زنان و دختران در هالند برگزار میشود که حکومت سرپرست پس از تسلط دوباره بر افغانستان، دختران و زنان بالاتر از صنف ششم را از رفتن به مکتب منع کردند و سپس درهای دانشگاهها را نیز بهروی دختران و زنان بستند. همچنان در تازهترین اقدام، تحصیل دختران در انستیتوتهای طبی را در سراسر افغانستان نیز منع کرده است و به این ترتیب دختران را بهصورت کامل از دسترسی به آموزش رسمی محروم کرده است. در کنار آن زنان و دختران از رفتن به باشگاههای ورزشی، رستورانتها، حمامهای عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بینالمللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان نیز منع شدهاند.
زلمی خلیلزاد، نمایندهی پیشین ایالات متحدهی آمریکا برای صلح افغانستان میگوید که مکتبها و دانشگاهها باید همزمان با سال جدید آموزشی در افغانستان بهروی دختران و زنان باز شوند. زلمی خلیلزاد، با نشر پیامی در حساب کاربری ایکس خود با ابراز امیدواری گفته که اخیرا دو پیشرفت در حوزهی آموزش دختران صورت گرفته است. آقای خلیلزاد تاکید کرد که یکی از این تحولها کنفرانس آموزش دختران در جوامع اسلامی در پاکستان بود که در آن بر حق آموزش برابر تاکید شده است. قابل ذکر است که سازمان همکاری اسلامی در هفتهی گذشته، کنفرانس جهانی «آموزش دختران در جوامع اسلامی» را در اسلامآباد، پایتخت پاکستان برگزار کرد. در این نشست رهبران و نمایندگان کشورهای اسلامی حضور داشت. همچنین نمایندهی پیشین آمریکا برای صلح افغانستان، بر این باور است که اعلام مخالفت شیرمحمد عباس استانکزی، معین سیاسی وزارت خارجهی حکومت سرپرست با ممنوعیت آموزش دختران از دیگر پیشرفتها در عرصهی آموزش دختران و زنان است. عباس استانکزی، معین سیاسی وزارت خارجه روز (شنبه، ۲۹ جدی)، در مراسم فراغت دانشآموزان یک مدرسهی دینی در خوست گفت که زنان و دختران با «بیعدالتی» از سوی رهبر این گروه از آموزش محروم شدهاند. آقای استانکزی گفته بود راهی که حکومت فعلی میروند، مطابق «شریعت» نیست؛ بلکه ناشی از «طبیعت» این گروه است. او گفته است: «تمام حقوق شان (زنان) تلف شده است، میراث نیست، حق انتخاب شوهر ندارند، به بد داده میشوند، اجازهی آموزش نمیدهیم، اجازهی رفتن به مسجد نمیدهیم، دروازههای دانشگاهها بسته است، به مدرسههای [دینی] هم اجازه نمیدهیم، آیا ما مطابق شریعت حرکت میکنیم؟» معاون سیاسی وزارت خارجه گفت که تمام اختلافهای جهان با این گروه بر سر مسألهی آموزش زنان و دختران است. زلمی خلیلزاد در بخشی از پیامش گفته است: «علمای افغانستان، رهبران حکومت فعلی که به طور خصوصی میگویند که آنها مخالف ممنوعیت دختران و زنان از تحصیلات عالی هستند، و همه افغانهای وطندوست باید همین کار را انجام دهند. لیسهها و پوهنتونها باید با آغاز سال نو افغانستان در ۲۱ مارچ باز شوند.» این در حالی است که حکومت فعلی پس از بهدست گرفتن قدرت گامبهگام آموزش دختران را محدود و ممنوع کرد. اکنون یک هزار و ۲۱۷ روز میشود که مکتب به روی دختران بسته است.
شیرمحمد عباس استانکزی، معین سیاسی وزارت امور خارجهی حکومت سرپرست، از بزرگان حکومتی خواسته است که زمینهی فراگیری آموزش را به همگان فراهم کند. آقای استانکزی این موضوع را روز گذشته (شنبه، ۲۹ جدی) در مراسم دستاربندی حافظان و قاریان در مدرسه دینی «مظهرالعلوم نیازی» در خوست مطرح کرده و گفته است که هیچ بهانهای برای بستهبودن نهادهای آموزشی وجود ندارد. وی تاکید کرده است: «خواست ما از بزرگان امارت اسلامی این است که بدون قیدوشرط دروازههای علم را در چهارچوب اصول اسلامی به روی همه باز کنند؛ جهان هم در بارهی همین موضوع با ما اختلاف دارند.» معین وزارت امور خارجهی حکومت فعلی افزوده است که تعیینات در نهادها باید بر اساس شایستهسالاری انجام و کار به افراد مسلکی سپرده شود. او میگوید که اگر نظام کنونی پشتیبانی شهروندان را داشته باشد، هیچ قدرتی در برابر آن ایستادگی نمیتواند. عباس استانکزی، در بیش از سه سال گذشته بارها از حکومت سرپرست خواسته است که زمینهی فراگیری آموزش را به همه شهروندان افغانستان فراهم کند. او پیش از این نیز از عدم بازگشایی مکاتب و دانشگاهها بهروی دختران انتقاد کرده بود و اظهار امیدواری کرده بود که مکاتب «بدون تبعیض» بهروی همه باز شوند. باید گفت بیش از سه سال میشود که حکومت سرپرست دختران بالاتر از صنف ششم را در افغانستان از رفتن به مکتب منع کرده است. وزارت تحصیلات عالی حکومت فعلی، زنان و دختران افغان را از تحصیل در دانشگاهها و مراکز آموزشی نیز بازداشته است. همچنان حکومت فعلی آموزش زنان و دختران در نهادهای صحی را نیز منع کرده است. این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیونها دانشآموز دختر از آموزش باز بماند. قابل ذکر است که در کنار آن زنان از رفتن به باشگاههای ورزشی، رستورانتها، حمامهای عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بینالمللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شدهاند.
شهباز شریف، نخستوزیر پاکستان در نشست بینالمللی آموزش دختران در جوامع مسلمان گفت که جهان اسلام با چالشهای عمدهای در تامین دسترسی عادلانه به آموزش برای دختران روبرو است. آقای شریف در این نشست گفته است که محروم کردن دختران از آموزش به معنای گرفتن آینده روشن از آنان است. نخستوزیر پاکستان تاکید کرده است که پاکستان نیز مشمول کشورهایی است که در جهان اسلام با مشکل تامین دسترسی عادلانه دختران برای حق آموزش روبرو است. وی افزوده است که در پاکستان، زنان بیش از نیمی از جمعیت کل کشور را تشکیل میدهند، اما نرخ سواد زنان تنها ۴۹ درصد است. این مقام پاکستانی میگوید که بهطور نگرانکنندهای، حدود ۲۲.۸ میلیون کودک در گروه سنی ۵ تا ۱۶ سال از تحصیل بازماندهاند که تعداد غیرمتناسبی از آنها دختران هستند. نشست بینالمللی آموزش دختران در جوامع مسلمان روز گذشته در اسلامآباد آغاز شد و برای دو روز جریان خواهد داشت. بیش از ۱۵۰ شخصیت بینالمللی از جمله وزرا، سفرا، دانشمندان و نمایندگان سازمانهایی مانند یونسکو، یونیسف و بانک جهانی در این نشست شرکت کردهاند. پاکستان از حکومت سرپرست افغانستان نیز برای شرکت در این نشست دعوت کرده بود، اما این گروه از شرکت در این نشست خودداری کرد. این کنفرانس در شرایطی در پاکستان برگزار میشود که حکومت فعلی در افغانستان محدودیتهای شدیدی بر آموزش دختران اعمال کرده است. افغانستان اولین کشور در جهان است که آموزش دختران در آن ممنوع اعلام شده است. حکومت فعلی پس از تسلط بر کشور، دروازههای مکاتب بالاتر از صنف ششم و همچنین دانشگاهها را به روی دختران بست. هرچند این اقدام حکومت فعلی تا «امر ثانی» خوانده میشد؛ اما با گذشت سه سال، نه تنها در این رویکردشان تغییر نیاوردند بلکه آن را تشدید نیز کرده است. در آخرین مورد، حکومت فعلی تحصیل دختران و زنان در نهادهای تحصیلی پزشکی را نیز منع کرده است. همچنین زنان و دختران از رفتن به پارکها، حمامها، آرایشگاهها، سفر کردن بدون محرم، حرف زدن با صدای بلند و کار نیز منع شده است. این محدودیتها و ممنوعیتها واکنشهای گسترده جهانی را به همراه شده است.