بخش زنان سازمان ملل متحد از وضعیت موجود در افغانستان انتقاد کرده و می‌گوید که برای بهبود حقوق اساسی زنان و دختران باید بر حکومت سرپرست فشارها افزایش یابد. این نهاد با نشر پیامی در حساب کاربری ایکس خود خواستار حمایت از زنان و دختران افغانستان برای دست‌یابی به حقوق شان شده است. بخش زنان سازمان ملل متحد در این پیام از جامعه‌ی جهانی خواسته است که حامی حقوق زنان و دختران افغانستان باشند، زیرا مدافعان حقوق بشر و زنان خواستار مشارکت و سهم‌گیری در سطوح تصمیم‌گیری هستند. این سازمان همچنان خواستار ایجاد فرصت‌های درآمدزایی برای زنان و دختران شده و گفته است که دختران و زنان در کنار دیگر محرومیت‌ها، از فرصت‌های کاری نیز محروم شدند. همچنین در حالی دختران بالاتر از صنف ششم در سومین سال آموزشی نیز از مکتب‌رفتن محروم ماندند که بخش زنان سازمان ملل متحد در پیام خود بر حق آموزش آنان تاکید کرده است. پس از حاکمیت حکومت فعلی، شماری از سازمان‌های بین‌المللی تلاش کرده است که برای دختران در بخش‌های که حکومت سرپرست تا اکنون ممنوعیت وضع نکرده، فرصت‌های کاری را فراهم کند. پیش از این نیز، سازمان ملل متحد گفته بود که مشارکت زنان در سطوح تصمیم‌گیری، پس از حاکمیت حکومت فعلی از بین رفته و صفر شده است. بر اساس آمار سازمان ملل متحد، حکومت فعلی با صدور بیش از ۵۰ فرمان و تطبیق آن، حقوق اساسی زنان و دختران را سلب کرده است. اکنون آنان از سطح تصمیم‌گیری، اجتماع، بخش‌های سیاسی، وزارت‌خانه و حتی کار در دفترهای سازمان ملل متحد ممنوع شده است. حکومت فعلی در برابر تمامی انتقادها، واکنش‌ها و خواست‌های جامعه‌ی جهانی بی‌اعتنای کرده و همچنان مدعی است که حقوق زنان و دختران را مطابق به شریعت اسلامی تامین کرده است.

شماری از زنان معترض و اعضای «جنبش صدای زنان افغانستان» با حمایت از کارزار جهانی علیه «آپارتاید جنسیتی» در افغانستان اعلام کرده‌اند که حکومت سرپرست زنان و دختران کشور را از تمامی حقوق انسانی‌شان محروم کرده است. آنان در یک حرکت اعتراضی در تهران، پایتخت ایران، از کارزار مبارزه علیه «آپارتاید جنسیتی» به رهبری زنان و دختران افغانستان حمایت کرده و گفته‌اند که حکومت فعلی پس از ۱۵ آگست ۲۰۲۱ میلادی، زنان و دختران افغانستان را به گونه‌ی سیستماتیک از جامعه حذف کرده است. زنان معترض تاکید کردند که زنان و دختران افغان از تمامی حقوق انسانی و شهروندی خود محروم شده و این به معنای «آپارتاید جنسیتی» در افغانستان است. اعضای «جنبش صدای زنان افغانستان» تاکید کردند که بنابر وضعیت خطرناک که مردم افغانستان به‌خصوص زنان و دختران تجربه می‌کنند، جهان باید «آپارتاید جنسیتی» را در کشور به‌عنوان «جنایت علیه بشریت» به رسمیت بشناسد. زنان معترض از نهادهای حقوق بشری و دادگاه کیفری بین‌المللی لاهه خواستار مخاکمه عاملان این جنایت شدند. آنان از دیگر جریان‌ها و جنبش‌های اعتراضی زنان و دختران در داخل و بیرون افغانستان نیز خواسته‌اند که به کارزار جهانی مبارزه علیه «آپارتاید جنسیتی» به رهبری زنان افغانستان بپیوندند. کارزار مبارزه علیه «آپارتاید جنسیتی» به رهبری زنان افغانستان از سوی برخی از فعالان مدنی و حقوق زن در شبکه‌های اجتماعی راه‌اندازی شده است. همچنین حکومت در بیش از دو سال گذشته، محدودیت‌های شدیدی علیه دختران و زنان وضع کرده است. در حال حاضر دختران و زنان به مکتب و دانشگاه نمی‌توانند. این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیون‌ها دانش‌آموز دختر از آموزش باز بماند. در کنار آن زنان از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستورانت‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بین‌المللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شده‌اند.

تندیس «رابعه‌ی بلخی» در بخش ادبیات به صفیه میلاد، شاعر افغانستانی در شهر ویانا پایتخت اتریش اعطا شد. خام میلاد با نشر پیامی در حساب کاربری فیسبوک خود نوشته است که در بخش ادبیات پس از اعلان نتايج از سوی هیات داوران با بلندترین رای، مقام اول این جشن‌واره را به‌دست آورده است. دومین دور اهدای تندیس «رابعه بلخی» به فعالان حقوق زن افغانستان، در روز‌های سوم و چهارم ماه (می ۲۰۲۴) در ویانا پایتخت کشور اتریش برگزار شد. صفیه میلاد در ادامه تاکید کرد: «در مراسم اعطای تندیس در ویانا من حضور نداشتم و بنابر فیصله‌ی قبلی هیأت، تندیس «رابعه بلخی» به شخص دوم که در مراسم حضور داشته، اعطا شده است.» صفیه میلاد، دوره‌ی متوسطه و لیسه را در سن ۱۷ سالگی در لیسه مریم به پایان رسانده و شامل انیستیتوت طب معالجوی شد. خانم میلاد در دو رشته حقوق و علوم سیاسی و ژورنالیزم تحصیلات عالی دارد. همچنین این زن افغان از سوی تلویزیون خصوصی یک، در ردیف زنان موفق افغانستان قرار گرفت، تلویزیون فارسی بی‌بی‌سی نیز او را یک زن خلاق خوانده است. او اکنون در کانادا زندگی می‌کند. خانم میلاد برعلاوه کار‌های رسانه‌ای در فعالیت‌های فرهنگی و مدنی سهم فعال می‌گیرد و شعرهایش را از طریق صفحه فیس‌بوکش نشر می‌کند. در حالی خانم میلاد تندیس رابعه بلخی را کسب می‌کند که حکومت در بیش از دو سال گذشته، محدودیت‌های شدیدی علیه دختران و زنان وضع کرده است. در حال حاضر دختران و زنان به مکتب و دانشگاه نمی‌توانند. این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیون‌ها دانش‌آموز دختر از آموزش باز بماند. در کنار آن زنان از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستورانت‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بین‌المللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شده‌اند.

سازمان همکاری‌های اسلامی با صدور قطعنامه‌ای بر حمایت از حقوق زنان و دختران در افغانستان به‌ویژه حق تحصیل و کار آنان تاکید کرده است. در پانزدهمین نشست این سازمان که هیأت حکومت سرپرست نیز در آن حضور داشت، بر ضرورت تشکیل حکومت فراگیر در افغانستان اشاره شده است. نشست سازمان‌ همکاری‌های اسلامی روز (شنبه، ۱۵ ثور) با حضور سران و وزیران خارجه کشورهای عضو در شهر بانجول، پایتخت گامبیا، برگزار شد و روز یک‌شنبه پایان یافت. در بخشی از این قطعنامه به حمایت از افغانستان «صلح‌آمیز، با ثبات و فراگیر» اشاره شده و بر رسیدگی به چالش‌های مردم افغانستان اعم از چالش‌های بشردوستانه، حقوق‌بشری، قومی، امنیتی، تروریسم و مواد مخدر نیز اشاره شده است. کشورهای عضو سازمان‌ همکاری‌های اسلامی در این قطعنامه «از اهمیت احترام کامل به حقوق‌بشر به‌ویژه حق کار و تحصیل زنان» یاد کرده و خواستار ارتباط بیشتر با حکومت سرپرست درباره این موضوعات شدند. پیش از این نیز، این سازمان بر حق آموزش و اشتغال زنان تاکید کرده بود، اما حکومت فعلی درخواست این سازمان و دیگر کشورهای عمده مسلمان را رد کرده است. باوجود تاکید سازمان همکاری‌های اسلامی بر تامین حقوق زنان افغان، دبیر این سازمان گفته که به تعامل خود با حکومت فعلی در چارچوب رویکرد بشردوستانه ادامه خواهد داد. در حالی این سازمان بر رعایت حقوق بشر و زنان و دختران در افغانستان تاکید می‌کند که حکومت در بیش از دو سال گذشته، محدودیت‌های شدیدی علیه دختران و زنان وضع کرده است. در حال حاضر دختران و زنان به مکتب و دانشگاه نمی‌توانند. این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیون‌ها دانش‌آموز دختر از آموزش باز بماند. در کنار آن زنان از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستورانت‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بین‌المللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شده‌اند.

منیژه باختری، نویسنده و سفیر افغانستان در اتریش در مراسم اهدای جایزه‌ی «رابعه بلخی» گفت که حکومت سرپرست حقوق اجتماعی و سیاسی زنان را انکار کرده و از طریق سیاست‌های تفکیک جنسیتی و آپارتاید جنسیتی زنان و دختران افغانستان را سرکوب می‌کند. خانم باختری ویدیوی سخنرانی خود، در این مراسم را در حساب کاربری فیس‌بوک خود نشر کرده و با اشاره به فعالیت‌های رابعه‌ی بلخی گفته است که تقریباً ۱۱۰۰ سال از تاریخ تلخ رابعه بلخی می‌گذرد، اما زنان و دختران افغانستان هنوز هم قربانی سنت‌ها و کلیشه‌ها هستند. وی با اشاره به نهادینه‌سازی سیستم آپارتاید جنسیتی در افغانستان گفته است که بدون داشتن شرایط حقوقی و کنوانسیون‌های بین‌المللی نمی‌توان حکومت فعلی را به عنوان حکومت‌ خودکامه مسوول قرار داد. خانم باختری در این مراسم تاکید کرده است که تنها با آپارتاید جنسیتی نمی‌توان حکومت فعلی را شکست داد؛ اما این می‌تواند یکی از راه‌ها برای مبارزه با آنان باشد. وی به محدودیت‌های موجود بر زنان و دختران نیز اشاره کرده و افزود که اکنون دختران نه تنها که از رفتن به مکتب منع شده‌اند؛ بلکه آنان حتا حق بلند کردن صدای شان را نیز ندارند. این در حالی است که حکومت سرپرست علاوه بر این زنان و دختران را در بعدهای وسیع از زندگی اجتماعی محدود کرده است؛ دادخواهی‌ها و حق‌خواهی زنان را نیز با خشونت سرکوب می‌کند. دومین دور اهدای تندیس «رابعه بلخی» به فعالان حقوق زن افغانستان، در روز‌های سوم و چهارم ماه (می ۲۰۲۴) در ویانا پایتخت کشور اتریش برگزار شد.

شبکه‌ی منطقه‌ای زنان در هندوستان اعلام کرده است که کتاب را تحت عنوان «زنان به‌دنبال امنیت» که در آن حکایت‌های غم‌انگیز فرار زنان افغانستان از تحت حاکمیت حکومت سرپرست روایت شده است، منتشر کرده است. شبکه‌ی منطقه‌ای هندوستان با نشر اعلامیه‌ای در حساب کاربری ایکس خود نوشته است که پس از چاپ و نشر کتابی در مورد داستان‌های زنان افغانستان، شماری از زنان، مدافعان حقوق بشر و محققان را در یک نشست گرد‌هم آورده است. این نهاد تاکید کرد: «ما زنان افغانستان، مدافعان حقوق بشر و محققان را گردهم آوردیم، تا به وضعیت اسف‌بار زنانی‌که مجبور به فرار از دست حکومت سرپرست شده‌اند، توجه کنند.» شبکه‌ی منطقه‌ای هند بیان کرد که این کتاب در مرکز بین‌المللی هند در «دهلی‌نو» چاپ شده است. این نهاد می‌گوید که در این کتاب داستان یک پولیس زن افغانستانی که به‌خاطر خدمت به مردم خود چشمان‌اش را از دست داده، بیان‌گر وضعیت زنان تحت حاکمیت حکومت فعلی است. شبکه‌ی منطقه‌ای زنان در مورد جامعه‌ی پناهندگان هند و افغانستان می‌افزاید که داستان‌های غم‌انگیز دیگری نیز از سرنوشت و فرار زنان افغانستان در کتاب «زنان به‌دنبال امنیت»، چاپ شده است. این شبکه هدف چاپ و نشر این کتاب را توجه به وضعیت زنان افغانستانی به‌ویژه آنانی‌که اکنون در کشور‌های دیگر پناهنده هستند، عنوان کرده است. در ادامه آمده است: «برای توجه و مقابله با چالش‌های جدید زنان افغانستان که اکنون در کشور‌های دیگر فرار کرده اند، این کتاب را منتشر کردیم.» این در حالی است که پس‌ از تسلط حکومت فعلی بر افغانستان، اکثریت نظامی‌های زن، فعالان حقوق بشر، وکیل‌های پارلمان، دیپلمات‌ها، خبرنگاران، سیاست‌مداران و کارمند‌های موسسه‌های خارجی کشور را ترک کردند.

ماریو کریفو، سخنگوی سفارت آمریکا برای افغانستان می‌گوید که آزار و اذیت خبرنگاران توسط حکومت سرپرست، به‌طور ناامیدکننده‌ی افزایش یافته و حضور کم‌رنگ خبرنگاران زن در رسانه‌های این کشور نیز نگران کننده است. آقای کریفو همزمان با روز جهانی مطبوعات، در یک کنفرانس خبری از محدودیت دسترسی به اطلاعات در افغانستان ابراز نگرانی کرده و گفت که ممنوعیت کار زنان در حرفه‌ی روزنامه‌نگاری، سبب شده تا فضای کار رسانه‌ای در افغانستان بیش‌از‌پیش به وضعیت ناامید‌کننده‌تری تبدیل شود. وی از وضعیت خبرنگاران زن افغانستان، ابزار نگرانی کرده و تاکید کرد که حضور زنان در رسانه‌های افغانستان نیز کاهش یافته است. او افزود: «محیط نظارتی برای رسانه‌ها همچنان مبهم است و دسترسی به اطلاعات مربوط به فعالیت‌های دولت محدود شده است.» سخنگوی سفارت آمریکا برای افغانستان که از قطر فعالیت می‌کند، گفت که ایالات متحده به تعهد خود برای دفاع از آزادی مطبوعات در افغانستان و سراسر جهان ادامه می‌دهد. از سویی هم بخش زنان سازمان ملل متحد نیز با بازنشر گزارش خود در مورد فعالیت‌های رسانه‌ای خبرنگاران زن در افغانستان، گفت که ۸۰ درصد از زنان خبرنگار در افغانستان به‌دلیل محدودیت‌ها، آزار و اذیت و ارعاب مجبور به توقف کار شدند. این نهاد تاکید کرد: «آنان در روز جهانی آزادی مطبوعات، به حمایت از ابتکارات رسانه‌ای و روزنامه‌نگاران زن که برای پیش‌برد حقوق زنان و برابری جنسیتی تلاش می‌کنند، ادامه می‌دهند.» این در حالی است که پس از تسلط دوباره‌ی حکومت فعلی در افغانستان، برخی از رسانه‌‌ها به‌دلیل چالش‌های اقتصادی و محدودیت‌های حکومت بسته شدند و ده‌ها خبرنگار در کشور به‌ویژه خبرنگاران زن وظیفه‌هایشان را از دست دادند.

بخش زنان سازمان ملل متحد با نشر یک سروی تازه گفته است که کمک‌های بشردوستانه به زنان در افغانستان با موانع متعددی از سوی حکومت سرپرست مواجه است. بخش زنان سازمان ملل در این سروی گفت که با ۱۲۷ نهاد امدادرسان ملی، بین‌المللی و دفاتر سازمان ملل متحد  در ۱۴ سکتور در تمام ولایت‌های افغانستان مصاحبه و گفتگو صورت گرفته است تا این سروی تکمیل شده است. در ادامه آمده است که تنها در ماه مارچ سال گذشته میلادی، حدود ۶۰ درصد نهادهای امدادرسان مربوط به زنان، در ثبت پروژه‌های جدید با مولفه‌های افزایش آگاهی که برای دست‌یابی به زنان و دختران از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است، با مشکل روبرو شدند. در سروی بخش زنان سازمان ملل متحد آمده است که ۲۹ درصد نهادها به چالش‌ها هنگام ثبت پروژه‌ها در زمینه سلامت روان و حمایت‌های روانی و اجتماعی اشاره کرده‌اند. طبع معلومات این سروی، اجرای دستورالعمل پوشش زنان توسط وزارت امر به معروف و نهی از منکر حکومت سرپرست، بر فعالیت‌های کارمندان زن تأثیر منفی گذاشته است؛ طوری که ۶۰ درصد نهادهای امدادرسان گزارش داده‌اند که کارمندان زن در این ادارات به دلیل ترس از بازداشت، رفت‌وآمد خود را به حداقل می‌رسانند. بخش زنان سازمان ملل متحد می‌گوید که ۶۶ درصد پاسخ‌دهندگان این سروی گفته‌اند که کار از خانه، بر توانایی کارمندان زن برای تعامل با سایر اعضای تیم بیش از هر زمان دیگری تأثیر منفی گذاشته است. در ادامه آمده است که با وجود چالش‌ها و موانع فرا راه کمک‌های بشری مربوط به زنان، پیشرفت‌هایی نیز رونما شده است. این در حالی است که حکومت سرپرست پس از تسلط‌‌شان بر افغانستان، زنان و دختران را از ابتدایی‌ترین حقوق‌شان، از جمله رفتن به مکتب بالاتر از صنف ششم و رفتن به دانشگاه‌ها محروم کرده‌اند. همچنین حکومت فعلی مانع کار زنان و دختران در نهادهای دولتی و غیردولتی شده است.

شکردخت جعفری، مخترع و نخستین فیزیک‌دان طبی زن اهل افغانستان به‌عنوان مبتکر سال، جایزه «دینامیک» سال ۲۰۲۴ را در بریتانیا بدست آورده است. خانم جعفری روز (چهارشنبه، ۱۲ ثور) با نشر پیامی در حساب کاربری فیس‌بوک خود نوشته است که وی از دریافت این جایزه خوشحال است و از مرکز فناوری دانشگاه ساری بریتانیا برای نامزدی تیم شرکت تحت مدیریتش به‌نام «TrueInvivo» سپاس‌گزاری کرده است. همچنین وبسایت «پلاتینیوم» با نشر پیامی گفته است که در کنار خانم جعفری، چهار نفر دیگر نیز به مرحله‌ی نهایی دریافت این جایزه رسیده بودند. شکردخت جعفری اصالتا از ولایت دایکندی در مرکز افغانستان است و اکنون در بریتانیا زندگی می‌کند. براساس گفته‌های خانم جعفری، او شش‌ساله بود که همراه با خانواده‌اش به ایران مهاجر شد و تحصیلات خود را تا پایان دوره‌ی لیسانس در این کشور ادامه داده و سپس در سال ۲۰۰۴ میلادی از ایران به افغانستان بازگشت و در دانشگاه کابل مشغول تدریس شد. در ادامه آمده است که خانم جعفری همچنان به‌عنوان نماینده‌ی وزارت تحصیلات عالی، در کمیسیون انرژی اتمی افغانستان نیز عضویت داشت و از سال ۲۰۰۵ تا ۲۰۱۰ به‌عنوان «سوپروایزر دیپارتمنت رادیولوژی» انستیتوت طبی فرانسه برای اطفال (اف‌ام‌آی‌سی) نیز کار کرد. شکردخت جعفری در ماه اکتبر سال ۲۰۱۰ میلادی با بورس تحصیلی سازمان بین‌المللی انرژی اتمی، به بریتانیا رفت تا تحصیلات خود را در مقطع ماستری در رشته‌‌ی فیزیک طبی در دانشگاه ساری ادامه دهد. خانم جعفری پس از پایان دوره‌ی ماستری، تحصیلات خود را در مقطع دکترا نیز در دانشگاه ساری ادامه داد و در سال ۲۰۱۵ میلادی از دوره‌ی دکترا فارغ‌التحصیل شد و سپس با نوشتن بیش از ۴۰ مقاله‌ی علمی و دو اختراع مهم، تبدیل به نخستین فیزیک‌دان طبی زن از افغانستان شد. براساس معلومات موجود نخستین اختراع خانم جعفری «دستگاه دوزسنج» برای ثبت تشعشعات پرتودرمانی سرطان بود که در سال ۲۰۱۹ میلادی در بریتانیا ثبت شد. همچنین اختراع دوم خانم جعفری در ادامه‌ی اختراع اولش، با عنوان «اندازه‌گیری سه بعدی دوز اشعه» در سال ۲۰۲۱ میلادی ثبت شد. باید گفت که این اختراع یک سیستم سه بعدی دوزسنجی است که در داخل بدن بیمار سرطانی قرار داده می‌شود، وقتی بیمار تحت درمان رادیوتراپی قرار می‌گیرد، مقدار دقیق تشعشع دریافتی بدن بیمار را ثبت می‌کند و داکتران با خوانش آن، سنجش میزان اشعه‌ی دریافتی بدن بیمار را در می‌یابند. در حالی خانم جعفری جایزه «دینامیک» سال ۲۰۲۴ بریتانیا را دریافت می‌کند که زنان و دختران در افغانستان با محدودیت‌های شدید مواجه هستند. میلیون‌ها دختر از آموزش باز مانده و زنان از شتغال در نهادهای داخلی و بین‌الملیی منع شدند.