برچسب: آموزش

3 ساعت قبل - 47 بازدید

حمایت ۱۰ میلیون دالری کره‌ی جنوبی از زنان و کودکان آسیب‌پذیر افغانستانی

برنامه‌ی توسعه‌ی سازمان ملل متحد اعلام کرده است که کوریای جنوبی با اختصاص ۱۰ میلیون دالر، پروژه‌ای یک‌ساله را برای رسیدگی به جوامع آسیب‌دیده از بحران‌های بشری و اقتصادی در افغانستان آغاز کرده است که تمرکز آن بر توان‌مندسازی زنان، بهبود امنیت غذایی کودکان و حمایت از عودت‌کنندگان می‌باشد. این نهاد با نشر اعلامیه‌ای گفته است که پروژه‌ی «احیا، اشتغال و زیربنای حیاتی برای افراد آسیب‌پذیر در شرایط اضطراری» از ماه جولای ۲۰۲۵ میلادی آغاز شده و تا جولای ۲۰۲۶ میلادی ادامه خواهد داشت. در ادامه آمده است که این طرح بیش از ۳۵۰ هزار نفر را در ولایت‌های بدخشان، زابل، دایکندی، فاریاب، خوست و ننگرهار تحت پوشش قرار می‌دهد و بر ایجاد اشتغال اضطراری، بازسازی زیربناهای اساسی و تقویت مقاومت در برابر تغییرات اقلیمی نیز متمرکز است. اعلامیه به نقل از سونگ‌هوان مون، کاردار سفارت کوریای جنوبی در کابل نوشته است: «جمهوری کوریای جنوبی به‌عنوان یک کمک‌کننده‌ی مسوول و دیرینه به افغانستان، هم‌چنان متعهد به حمایت از مردم افغانستان در این دوران دشوار است. بهبود زندگی مردم افغانستان، به‌ویژه زنان، کودکان و پناهندگان، هم‌چنان در اولویت تعاملات بشردوستانه‌ی ما قرار دارد. این پروژه برای کمک به جوامع در بازسازی معیشت، بازگرداندن امید و حرکت به‌سوی آینده‌ای مقاوم و خودکفا ضروری است.» همچنین استیفن رودریکس، نماینده‌ی برنامه‌ی توسعه‌ی سازمان ملل متحد در افغانستان نیز گفته است: «این پروژه پلی میان بحران و بهبود است. با سرمایه‌گذاری در زیربنا، اشتغال و مقاومت محلی، ما می‌خواهیم به جوامع کمک کنیم تا دوباره کنترل آینده‌ی خود را به‌دست گیرند و فرصت‌هایی فراگیر، پای‌دار و ماندگار ایجاد کنند.» همچنین پیش از این برنامه‌ی جهانی غذای سازمان ملل متحد گفته بود که افغانستان یکی از دشوارترین مکان‌ها برای زنان است. این نهاد گفت که دختران و زنان بیش‌ترین بار بحران‌های متعدد در این کشور را تحمل می‌کنند.

ادامه مطلب


3 ساعت قبل - 49 بازدید

سازمان ملل: ۷۸ درصد زنان افغانستان از آموزش و کار محروم‌ هستند

بخش زنان سازمان ملل متحد در افغانستان هشدار داده است که چهار سال پس از بازگشت حکومت سرپرست به قدرت، بیش از ۷۸ درصد زنان و دختران افغانستان نه در حال تحصیل هستند، نه شغلی دارند و نه هم به آموزش دسترسی دارند؛ آماری که نشان‌دهنده‌ی خطر حذف کامل زنان از زندگی عمومی است. این سازمان با نشر گزارشی گفته است که حکومت فعلی، با صدور نزدیک به ۱۰۰ فرمان محدودکننده، زنان را از آموزش، کار و رفت‌وآمد آزادانه محروم کرده‌اند. در گزارش آمده است که این وضعیت پیامدهای خطرناکی در حوزه‌های بهداشت، اقتصاد و حقوق بشر دارد. موانع موجود در دسترسی زنان به خدمات درمانی می‌تواند تا سال ۲۰۲۶ میلادی، مرگ‌ومیر مادران را ۵۰ درصد افزایش دهد. در ادامه آمده است: «اکنون زنان، به‌دلیل محدودیت‌های روزافزون و عدم دسترسی به خدمات صحی، عمر کوتاه‌تری دارند و از سلامت کم‌تری برخوردارند.» همچنین در بخشی از گزارش آمده است که ازدواج کودکان و خشونت‌های خانگی و اجتماعی در برابر زنان نیز روبه افزایش است. زنان افغانستانی تنها از جامعه حذف نشدند؛ بلکه ۶۲ درصد آنان احساس می‌کنند که حتی در داخل خانه نیز در حق تصمیم‌گیری ندارند. سوزان فرگوسن، مسوول دفتر زنان سازمان ملل در افغانستان می‌گوید: «محدودیت‌های زنان را باید به‌عنوان مسئله‌ای فراتر از افغانستان درک کرد. این محدودیت‌ها، تنها درباره‌ی حقوق و آینده‌ی زنان و دختران افغانستانی نیست. این درباره‌ی چیزی است که ما به‌عنوان جامعه‌ی جهانی از آن نام می‌بریم.» قابل ذکر است که یوناما یا دفتر نمایندگی سازمان ملل متحد در افغانستان نیز گزارشی از وضعیت حقوق بشر افغانستان در سه ماه گذشته ارائه کرده است. در این گزارش وضعیت حقوق بشری، وضعیت زنان، رسانه‌ها، بازگشت‌کنندگان و دیگر موردها بررسی و مستندسازی شده است. مستندسازی یوناما، نشان می‌دهد که از اپریل تا جون سال روان میلادی، محدودیت‌های حکومت فعلی بر زنان و دختران در همه‌ی بخش‌ها گسترش یافته است. باید گفت که حکومت سرپرست از زمان تسلط دوباره بر افغانستان محدودیت‌های گسترده بر حقوق و آزادی‌های اساسی زنان وضع و آنان را از آموزش و کار محروم کرده‌اند. این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیون‌ها دانش‌آموز دختر از آموزش باز بماند. در کنار آن زنان از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستورانت‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بین‌المللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شده‌اند.

ادامه مطلب


21 ساعت قبل - 90 بازدید

روز جهانی جوانان؛ یونیسف: برای ۲۰۰ دختر در هرات آموزش خیاطی فراهم کردیم

یونیسف یا صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد به مناسبت روز جهانی جوانان اعلام کرده است که برای ۲۰۰ دختر محروم از آموزش در ولایت هرات، برنامه آموزش خیاطی و قالین‌بافی فراهم کرده است. این سازمان امروز (سه‌شنبه، ۲۱ اسد) با نشر گزارشی گفته است که این دختران بین ۱۵ تا ۲۵ سال سن دارند. در اعلامیه آمده است که آموزش‌های حرفه‌ای در زمینه خیاطی و قالین‌بافی با همکاری کشور جاپان و به مدت شش ماه فراهم شده است. صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد تاکید کرده است که پس از ممنوعیت آموزش از سوی حکومت سرپرست، بیش از یک میلیون دختر از رفتن به مکتب محروم شده‌اند. در ادامه آمده است که دوره‌های آموزش حرفه‌ای یونیسف، پسران، دختران و زنان جوانی را در سراسر افغانستان که با فقر شدید روبرو هستند یا در معرض خطر مکانیسم‌های مقابله‌ای مضر مانند ازدواج زودهنگام یا مهاجرت خطرناک بدون همراه هستند، هدف قرار می‌دهد. این دوره‌ها شرکت‌کنندگان را با مهارت‌های عملی مجهز می‌کند و آنها را قادر می‌سازد تا درآمد کسب کنند، از خانواده‌های خود حمایت کنند و به استقلال مالی دست یابند.» در گزارش آمده است: «برای دختران و زنان جوان، این دوره‌ها ارزشمند هستند و به آنها کمک می‌کنند تا بر موانع آموزشی و اقتصادی، به ویژه در بحبوحه محدودیت‌های مداوم برای آموزش متوسطه و عالی و فرصت‌های شغلی، غلبه کنند. انتخاب بر اساس نیاز اقتصادی است و اولویت با دختران و زنان خانواده‌هایی است که با بزرگترین چالش‌های مالی در جوامع خود روبرو هستند.» قابل ذکر است که هر ساله از تاریخ ۱۲ آگوست به‌عنوان روز جهانی جوانان تجلیل می‌شود. این روز در حالی در افغانستان فرا می‌رسد که میلیون‌ها جوان، از جمله دختران و پسران، با چالش‌هایی چون محرومیت از تحصیل، بیکاری و محدودیت در آزادی‌های فردی روبرو هستند.

ادامه مطلب


2 روز قبل - 86 بازدید

یونیسف: بازگشت‌کنندگان نگران ادامه‌ی آموزش دختران‌شان هستند

تد چایبان، معاون بخش اجرایی یونیسف یا صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد می‌گوید که مهاجران بازگشت‌کننده مشتاق‌اند، آینده را در کشور خود بسازند، اما یکی از نگرانی‌های مشترک آنان ادامه‌ی تحصیل دختران‌شان پس از صنف ششم است. آقای چایبان که به‌تازگی از سفر به افغانستان بازگشته، با نشر اعلامیه‌ای گفته است در سال ۲۰۲۵ میلادی بیش از دو میلیون مهاجر، از جمله نیم‌میلیون کودک از ایران و پاکستان به افغانستان اخراج شده‌اند. او در این سفرش از مرز اسلام‌قلعه در هرات نیز دیدن کرده است. همچنین وی به ولایت قندوز نیز سفر کرده و آن‌جا نیز دانش‌آموزان و آموزگاران نگرانی‌شان را در مورد ممنوعیت آموزش دختران با او در میان گذاشته‌اند. وی در بخشی از صحبت‌های افزوده است: «آموزش در افغانستان همچنان یک مسأله‌ی حیاتی است، به‌خصوص برای دختران نوجوان که اجازه ندارند بعد از صنف ششم به مکتب بروند.» معاون بخش اجرایی یونیسف تاکید کرد که این موضوع نه‌تنها دختران، بلکه همه‌ی زنان افغانستان را تحت تأثیر قرار می‌دهد و آنان را از آموزش بالاتر، از جمله در دانشگاه و حق کار محروم می‌کند. تد چایبان افزوده است: «آموزش برای همه‌ی کودکان در قلب مأموریت یونیسف قرار دارد و ما قویا از لغو این ممنوعیت حمایت می‌کنیم تا دختران در هر سنی بتوانند در مکتب بمانند، آموزش خوبی دریافت کنند، بتوانند کار کنند و در جامعه، برای خود، خانواده‌های‌شان و برای رشد آینده‌‌ی افغانستان، نقشی ایفا کنند.» وی تصریح کرد: «ما آماده‌ایم تا راه‌حل‌هایی برای تداوم تحصیل دختران پیدا کنیم و به بررسی گزینه‌ها با مقام‌ها (حکومت سرپرست) ادامه دهیم.» در حالی این مقام بین‌المللی نگرانی خانواده‌های بازگشت‌کننده را مطرح می‌کند که حکومت سرپرست از زمان تسلط دوباره بر افغانستان محدودیت‌های گسترده بر حقوق و آزادی‌های اساسی زنان وضع و آنان را از آموزش و کار محروم کرده‌اند. این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیون‌ها دانش‌آموز دختر از آموزش باز بماند. در کنار آن زنان از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستورانت‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بین‌المللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شده‌اند.

ادامه مطلب


2 روز قبل - 60 بازدید

سازمان ملل: نیم‌میلیون کودک مهاجر امسال از ایران و پاکستان اخراج شدند

تد چایبان، معاون بخش اجرایی یونیسف یا صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد اعلام کرده است که در سال ۲۰۲۵ میلادی بیش از دو میلیون مهاجر، از جمله نیم‌میلیون کودک از ایران و پاکستان به افغانستان اخراج شدند. آقای چایبان که به‌تازگی از سفر به افغانستان بازگشته، این اظهارات با نشر اعلامیه‌ای مطرح کرده و گفته است که در سفرش به افغانستان از مرز اسلام‌قلعه، جایی که روزانه ده‌ها هزار نفر از ایران بر می‌گردند، بازدید کرده است. وی در ادامه تاکید کرده است که بازگشت‌کنندگان مشتاق‌اند آینده را در کشور خود بسازند، اما یکی از نگرانی‌های مشترک آنان ادامه‌ی تحصیل دختران‌شان پس از صنف ششم است. او در ادامه ضمن سپاس‌گزاری از ایران و پاکستان برای میزبانی از مهاجران افغانستان، گفته است آنان نگران رفاه خانواده‌ها و افراد، از جمله کودکانی هستند که سفر اغلب دشوار و ناگهانی بازگشت را طی می‌کنند ‌و همچنین نگران چگونگی تأثیر بازگشت‌های گسترده بر جوامع شکننده‌، در داخل افغانستان اند. معاون بخش اجرایی یونیسف افزوده است که کودکان، به‌ویژه کودکان بدون همراه، نیاز به حمایت ویژه دارند و باید منافع آنان توسط مقام‌های حمایت از کودکان ارزیابی شود تا از حمایت و رفاه شان، از جمله حمایت از ادغام مجدد آنان با خانواده‌های‌شان اطمینان حاصل شود. این مقام صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل گفت که تا پایان ماه جولای، یونیسف بیش از شش هزار کودک بدون همراه و جداشده را ثبت و حمایت کرده و آنان را به خانواده‌ها و بستگان‌شان بازگردانده است. تد چایبان ضمن این‌که از ارائه‌ی کمک‌ها به بازگشت‌کنندگان ابراز رضایت کرده، گفته است که برای اطمینان از عبور ایمن بازگشت‌کنندگان در حین حرکت، از جمله کیفیت مراقبت مداوم در طول بازگشت آنان و دسترسی پایدار به خدمات ضروری در مناطق بازگشت در داخل افغانستان و برای حمایت از ادغام مجدد پایدار، به اقدامات بیشتری نیاز است. همچنین در این اعلامیه، یونیسف خواستار گفتگو میان حکومت سرپرست، ایران و پاکستان برای مرحله‌بندی اخراج مهاجران افغانستان و فراهم کردن امکان مدیریت بهتر بازگشت‌کنندگان شده است. قابل ذکر است که ایران پس از آتش‌بس با اسرائیل روند اخراج مهاجران افغانستان را تشدید کرده و روزانه تا ده‌ها هزار مهاجر را نیز اخراج کرده است. هم‌زمان با این، اخراج مهاجران افغانستان از پاکستان نیز ادامه دارد و روزانه صدها نفر از آن کشور نیز اخراج و وارد افغانستان می‌شوند.

ادامه مطلب


5 روز قبل - 87 بازدید

از کابل تا تهران؛ سفری با رویای مکتب، اما بی‌انتها

گوهر کنار پنجره‌ی کوچکِ اتاق نمور ایستاده بود و با چشم‌های خسته‌اش به آسمان خاکستری نگاه می‌کرد. در دلش غوغایی بود که هیچ‌کس نمی‌توانست آن را بفهمد؛ غوغای دختری شانزده‌ساله که روزی با هزار آرزو از کابل دل کنده بود و با مادر و دو برادر کوچکش راهی ایران شده بود، تا شاید زندگی بهتری داشته باشد، تا شاید دوباره بتواند قلم به دست بگیرد و دفترچه‌اش را پر از واژه‌های رنگین کند. اما حالا، همه‌چیز در آستانه‌ی فروپاشی بود؛ درست وقتی که امید داشت دوباره به مکتب برگردد. حرف‌های همسایه، حرف‌های مردم، خبرهای بد از رسانه‌ها، همه مثل خنجری در دلش فرو می‌رفت: «افغان‌ها را اخراج می‌کنند و می‌فرستندشان همان‌جا که آمدند.» هر بار که این جملات را می‌شنید، قلبش تند می‌زد. افغانستان؟ همان خاکی که روزی صدای خنده‌هایش در حویلیِ خانه‌شان می‌پیچید؟ همان جایی که بوی نان تازه‌ی مادربزرگ در صبح‌های زمستان، زندگی را برایش شیرین می‌کرد؟ نه… حالا افغانستان برای او معنای دیگری داشت؛ حالا افغانستان یعنی سیاهی، یعنی دروازه‌های بسته‌ی مکتب، یعنی ترس از مردانی که با نگاه‌شان آزادیِ دخترها را می‌دزدیدند، یعنی خانه‌نشینی، یعنی خواب‌هایی که دیگر هیچ‌گاه تعبیر نمی‌شوند. گوهر وقتی به یاد روزهای اخیر کابل می‌افتاد، گلویش می‌سوخت. آن روز که مکتب‌شان بسته شد، همه‌ی دخترها با چشم‌هایی پر از اشک به هم نگاه می‌کردند. معلم‌شان، که همیشه لبخند به لب داشت، آن روز نتوانست جلوی گریه‌اش را بگیرد. گوهر دفترش را بغل کرده بود؛ همان دفتری که روی جلدش نوشته شده بود: «آینده‌ی من از همین‌جا شروع می‌شود». اما آینده‌اش همان روز تمام شد، وقتی دروازه‌ی مکتب بسته شد. پدرش سال‌ها پیش در یک انفجار جان باخته بود. مادرش مجبور شد همه‌ی دارایی‌شان را بفروشد تا بچه‌ها را به ایران بیاورد. آن‌وقت‌ها همه می‌گفتند: «ایران جای امنی است، می‌شود درس خواند، می‌شود زندگی ساخت». گوهر وقتی پایش به تهران رسید، فکر کرد دوباره همه‌چیز درست می‌شود؛ اما زندگی هیچ‌وقت آن‌طور که آدم فکر می‌کند، پیش نمی‌رود. در ایران، زندگی سخت‌تر شد. اول که برای گرفتن خانه و پیدا کردن جا، چقدر مادرش گریه کرد، چقدر تحقیر شنید. صاحب‌خانه‌ها می‌گفتند: «به افغان‌ها خانه نمی‌دهیم». بلاخره، یک اتاق کوچک، آن هم در پایین‌شهر پیدا شد؛ اتاقی که حتی نور آفتاب هم از دیدنش شرم می‌کرد. همان‌جا شد خانه‌شان، همان‌جا شد دنیای جدید گوهر. در ایران، نام‌نویسی در مکتب برای بچه‌های مهاجر مشکل داشت. گوهر بارها با مادرش رفت، در صف ایستاد، التماس کرد، اما هر بار یک بهانه آوردند: «مدارک‌تان ناقص است»، «شما اقامت ندارید»، «امسال ظرفیت پر شده». و هر بار، گوهر با چشم‌هایی پر از اشک به دخترهایی نگاه می‌کرد که با یونیفورم‌های آبی‌رنگ از کنار او می‌گذشتند. دلش می‌خواست فریاد بزند: «من هم حق دارم! من هم می‌خواهم درس بخوانم!» اما صدا در گلویش می‌مرد. حالا که هنوز زخم آن روزها تازه بود، خبر اخراج دوباره، مثل تیشه به ریشه‌ی امیدش می‌خورد. اگر برگردند افغانستان، چه می‌شود؟ مکتب که نیست، کاری برای دخترها نیست، آزادی هم که هیچ. گوهر خودش را در آینه‌ی کوچک کنار دیوار نگاه کرد. صورتش لاغر شده بود، گونه‌هایش رنگ باخته بودند. با خودش گفت: «این‌همه سختی را کشیدم که باز برگردم همان‌جا؟» اشک‌هایش بی‌اختیار سرازیر شد. مادرش وارد اتاق شد. دست‌هایش از کار و شستن لباس‌ها در خانه‌ی مردم، زخم شده بود. چهره‌اش خسته، اما پر از اندوه بود. وقتی گوهر اشک‌هایش را پاک می‌کرد، مادر آهی کشید و گفت: «دخترکم، گریه نکن… خدا بزرگ است.» اما گوهر می‌دانست، خدا هم وقتی می‌بیند انسان‌ها چقدر نامهربان‌اند، شاید او هم گریه کند. شب‌ها وقتی صدای پای مردان در کوچه می‌پیچید و دروازه‌ها با شدت کوبیده می‌شد، قلب گوهر از ترس می‌لرزید. می‌گفتند مأمورهای انتظامی خانه‌به‌خانه می‌گردند تا مهاجران غیرقانونی را دستگیر کرده و به افغانستان بازگردانند. هر بار که در کو زده می‌شد، مادر با عجله چراغ را خاموش می‌کرد، گوهر و برادرهایش را گوشه‌ی اتاق می‌نشاند و با صدایی لرزان دعا می‌خواند. در آن ثانیه‌ها، گوهر حس می‌کرد تمام جهانش در تاریکی خفه‌ای گیر افتاده است. او شب‌ها خواب مکتب می‌دید؛ خواب یک صنف روشن، یک تخته‌سیاه، یک معلم مهربان. خواب این‌که دوباره کیفش را به دوش بیندازد و با لبخند از کوچه بگذرد. اما وقتی بیدار می‌شد، سقف نم‌زده‌ی اتاق جلو چشمانش ظاهر می‌شد، صدای داد و فریاد همسایه‌ها را می‌شنید، بوی نم و کپک را حس می‌کرد، و می‌دانست که تصورات قشنگ و رؤیاهای زیبا فقط خواب‌اند. یک روز، مادر با صورتی پریشان از بازار برگشت. کنار گوهر نشست و گفت: «شنیدی؟ می‌گویند دو هفته مهلت داده‌اند که برگردیم افغانستان… اگر نرویم، می‌گیرند و می‌فرستند.» گوهر حس کرد زمین زیر پایش خالی شده. افغانستان؟ همان جایی که حالا برایش مثل یک زندان بزرگ بود؟ با صدایی شکسته پرسید: «اگر برگردیم، من چه می‌کنم؟ درس که نیست… زندگی که نیست…» مادر چیزی نگفت؛ فقط اشک در چشم‌هایش حلقه زد. دل گوهر پر از حرف بود. کاش کسی بود که شنونده‌ی آن همه رویاهای نیمه‌کاره‌اش باشد؛ از کتاب‌هایی که هیچ‌وقت تمام نکرد، از روزهایی که آرزو داشت داکتر شود، معلم شود، یا به جایی برسد. اما حالا همه‌چیز مثل دودی در هوا گم شده بود. شبِ آخر، وقتی همه خوابیده بودند، گوهر گوشه‌ی دفترچه‌ی کهنه‌اش نوشت: «خدایا! اگر صدایم را می‌شنوی، من فقط یک آرزو دارم: بگذار درس بخوانم… بگذار از این تاریکی بیرون شوم…» اشک روی کاغذ چکید، کلمه‌ها محو شدند. اما گوهر نوشت، چون نوشتن تنها راهی بود که می‌توانست با آن نفس بکشد؛ حتی اگر فردا، همه‌چیز از دست برود. نویسنده: سارا کریمی

ادامه مطلب


6 روز قبل - 84 بازدید

حمایت اندونزیا از ۲۰۰ هزار دختر و پسر دانش‌آموز در افغانستان

برنامه‌ جهانی غذای سازمان ملل متحد از کمک ۳.۵ میلیون دالری اندونزیا برای حمایت از برنامه‌های تغذیه‌ی کودکان، به‌ویژه دختران دانش‌آموز در مکتب‌های افغانستان خبر داده است. این نهاد با نشر اعلامیه‌ای گفته است که با استفاده از این کمک، بیسکویت‌های غنی‌شده تهیه خواهد شد و طی سه ماه میان ۲۰۰ هزار دختر و پسر توزیع می‌گردد. در ادامه آمده است که فعالیت‌های تغذیه‌ی در ‏مکتب‌ها، نقش کلیدی در بهبود حضور، حفظ و یادگیری کودکان ‏داشته‌اند. رینا ستیاواتی، مدیر همکاری‌های توسعه بین‌المللی وزارت امور ‏خارجه‌ی اندونزیا گفته است: «اندونزیا معتقد است که آموزش و ‏تغذیه کافی برای رفاه و توسعه‌ی کودکان ضروری است. ما در ‏همبستگی جهانی با دبلیواف‌پی برای ارائه‌ی کمک‌های غذایی ‏ضروری ایستاده‌ایم.»‏ برنامه جهانی غذا تاکید کرده است که در سال ۲۰۲۴ میلادی، مکاتب ابتدایی شاهد افزایش ‏ثبت‌نام نزدیک به ۱۱ درصد در مقایسه با سال ۲۰۲۳ بودند.‏ موتینتا چیموکا، معاون مدیر برنامه جهانی غذا در افغانستان گفته ‏است: «برای بسیاری از کودکان، میان‌وعده غذایی روزانه‌ای که ‏در مکاتب دریافت می‌کنند، اغلب تنها وعده غذایی مغذی آنان است و ‏به آنان انرژی لازم برای سالم ماندن، تمرکز و آمادگی برای ‏یادگیری را می‌دهد.» وی در ادامه افزوده است که در سال ۲۰۲۴ میلادی برنامه جهانی غذا از طریق ‏فعالیت‌های تغذیه مکاتب خود در هشت ولایت با ناامنی غذایی بالا ‏در افغانستان، از ۱.۳ میلیون دانش‌آموز حمایت کرده است.‏ قابل ذکر است که پس از حاکمیت حکومت فعلی در افغانستان، دختران بالاتر از صنف ششم از رفتن به مکتب منع شده‌اند و اجازه‌ی رفتن به دانشگاه‌ها نیز از آنان گرفته شده است. وضعیت اقتصادی مردم این کشور به‌ویژه زنان و کودکان رو به وخامت رفت. همچنان افغانستان در لیست تحریم‌های وزارت خزانه‌داری آمریکا در سه سال متواتر قرار گرفت.

ادامه مطلب


1 هفته قبل - 112 بازدید

اتحادیه اروپا: توانمندسازی زنان افغانستان، تعهد ماست

ورونیکا بوشکوویچ‌پوهر، کاردار اتحادیه اروپا در افغانستان اعلام کرده است که توانمندسازی زنان و ارتقای ظرفیت اجتماعات محلی، بخشی از تعهدات پایدار این اتحادیه به‌شمار می‌رود. خانم بوشکوویچ‌پوهر این اظهارات را در سفر به ولایت خوست مطرح کرده و گفته است که همراه با هیأتی از اتحادیه اروپا از پروژه‌های برنامه جهانی غذا در این منطقه بازدید کرده و با دریافت‌کنند‌گان کمک‌های این پروژه‌ها به‌طور مستقیم گفتگو کرده است. وی در ادامه تاکید که این اقدامات مبتنی بر سرمایه‌گذاری در حوزه‌هایی آموزش‌های حرفه‌ای، ایجاد کسب‌وکارهای کوچک مختص زنان و توسعه سیستم‌های آبیاری سازگار با تغییرات اقلیمی است. کاردار اتحادیه اروپا افزوده است که این برنامه‌ها گامی موثر در بزرگداشت تاب‌آوری و توانمندسازی اجتماعات محلی افغانستان محسوب می‌شوند. قابل ذکر است که پس از تسلط حکومت سرپرست بر افغانستان، حقوق زنان به‌طور چشم‌گیری محدود شده و مشارکت آن‌ها در عرصه‌های آموزشی، اقتصادی و اجتماعی تقریباً به‌طور کامل متوقف گردیده است. همچنین حکومت سرپرست از زمان تسلط دوباره بر افغانستان محدودیت‌های گسترده بر حقوق و آزادی‌های اساسی زنان وضع و آنان را از آموزش و کار محروم کرده‌اند. این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیون‌ها دانش‌آموز دختر از آموزش باز بماند. در کنار آن زنان از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستورانت‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بین‌المللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شده‌اند.

ادامه مطلب


2 هفته قبل - 139 بازدید

ایران ثبت‌نام دانش‌آموزان افغانستانی را به گونه مشروط آغاز می‌کند

محمد سلیمی، سرپرست مرکز امور بین‌الملل و مکتب‌های خارجی ایران اعلام کرده است که دانش‌آموزان «اتباع خارجی» که مهاجران افغانستان را نیز شامل می‌شود، به شرط ارائه معرفی‌نامه‌ای که توسط دفاتر اقامت و اشتغال اتباع خارجی یا مرکز امور اتباع و مهاجران خارجی این کشور صادر می‌شود، می‌توانند در مکتب‌ها ثبت‌نام کنند. رسانه‌های ایرانی با نشر گزارشی گفته‌اند که روند ثبت‌نام دانش‌آموزان مهاجر افغانستان در مکتب‌های این کشور سر از تاریخ ۱۵ اسد آغاز می‌شود و تا ختم ماه سنبله ادامه خواهد داشت. اما محمد سلیمی گفته است: «ثبت‌نام یا جابه‌جایی دانش‌آموزان مطابق با شهر یا استان (ولایت) قید شده در معرفی‌نامه انجام می‌شود و ثبت‌نام دانش‌آموزان اتباع خارجی در مناطق غیرمجاز ممنوع است.» در ادامه تاکید کرده است که روند ثبت‌نام دانش‌آموزان مهاجر افغانستان در سال تحصیلی ۱۴۰۴ و ۱۴۰۵ هجری خورشیدی در مکتب‌های ایران تابع سیاست‌های دولت این کشور است و همه ساله شیوه‌نامه ثبت‌نام «اتباع و مهاجران خارجی» با همکاری و هماهنگی مرکز امور اتباع و مهاجران خارجی وزارت داخله ایران ارسال می‌شود. سرپرست مرکز امور بین‌الملل و مکتب‌های خارجی ایران افزوده است که والدین دانش‌آموزان مهاجر افغانستان در تهران می‌توانند به سایت «kanoonnobat.ir» مراجعه و پس از دریافت نوبت با مراجعه به دفاتر کفالت در تهران با گرفتن معرفی‌نامه (ثبت‌نام) در مکتب‌ها به ثبت نام در منطقه محل اقامت خود اقدام کنند. این مقام ایرانی گفته است: «اتباع و مهاجران دیگر ولایت‌های مجاز، به دفاتر کفالت و اداره‌های امور اتباع مراجعه و پس از بررسی مدارک آنان در صورت داشتن شرایط، معرفی نامه ثبت‌نام دریافت و با مراجعه به مکتب‌های نزدیک محل اقامت، در صورت داشتن ظرفیت، نسبت به ثبت نام اقدام کنند.» محمد سلیمی می‌افزاید که دانش‌آموزان تازه وارد مهاجر صرفاً با داشتن «شناسه ده رقمی یکتا» می‌توانند در فرآیند سنجش آغاز ورود به مکتب ابتداییه شرکت کنند. در حالی ایران شرط تازه‌ی در روند ثبت نام دانش‌آموزان گذاشته است که در بعد از جنگ ایران و اسرائیل، اخراج اجباری مهاجران غیرقانونی به شدت افزایش یافته است.

ادامه مطلب


2 هفته قبل - 80 بازدید

خبرگزاری اسوشیتدپرس: دختران محروم از تحصیل به مدرسه‌های‌ دینی پناه می‌برند

خبرگزاری اسوشیتدپرس گزارش داده است که با گذشت سه سال از ممنوعیت آموزش متوسطه و عالی برای دختران در افغانستان، بسیاری از دختران نوجوان که از دسترسی به آموزش رسمی محروم مانده‌اند، اکنون به مدرسه‌ها روی آورده‌اند. این خبرگزاری با نشر گزارشی گفته است که حکومت سرپرست پس از بازگشت به قدرت در سال ۲۰۲۱ میلادی، در اقدامی کم‌سابقه، تنها کشور جهان شدند که به‌طور رسمی دختران را از آموزش متوسطه و عالی منع کرد. در ادامه آمده است که در غیاب هرگونه گزینه آموزشی رسمی، مدرسه‌های دینی به‌تنها پناهگاه آموزشی برای هزاران دختر افغانستان‌ تبدیل شدند. ناهیده، دختر ۱۳ ساله‌ای که هر روز پس از پایان مدرسه ابتدایی در قبرستانی در کابل کار می‌کند، از رویای پزشک شدن می‌گوید: «رویایی که به باور خودش، حالا دیگر دست‌نیافتنی شده است. او تصمیم دارد در سال تحصیلی آینده به یک مدرسه دینی بپیوندد.» ناهیده با ناامیدی به اسوشیتدپرس می‌گوید: «ترجیح می‌دهم به مدرسه بروم، اما نمی‌توانم، بنابراین به مدرسه مذهبی می‌روم.» زاهدالرحمن صاحبی، مدیر مرکز علوم اسلامی «تسنیم نصرت» در کابل، به اسوشیتدپرس می‌گوید: «از آنجایی که مدارس به روی دختران بسته است، آن‌ها این را به‌عنوان فرصتی برای یادگیری می‌بینند.» این مرکز حدود ۴۰۰ دانش‌آموز دارد که ۹۰ درصد آنان زنانی از سنین سه تا ۶۰ سال هستند. آنان قرآن، فقه اسلامی، احادیث و زبان عربی می‌آموزند. وی می‌افزاید که پیش از تعطیلی مکاتب رسمی نیز مدارس مذهبی محبوب بودند، اما اکنون شمار متقاضیان به‌طرز چشمگیری افزایش یافته است. در حال حاضر آمار دقیقی از شمار دخترانی که به مدرسه‌های دینی روی آورده‌اند، وجود ندارد. اما کرامت‌الله آخوندزاده، معاون وزارت معارف، قبلاً اعلام کرده بود که تنها در سال گذشته، بیش از یک میلیون دانش‌آموز جدید در مدرسه‌های مذهبی ثبت‌نام کرده‌اند. او گفت که شمار کل دانش‌آموزان در این نهادها به بیش از سه میلیون تن رسیده است.

ادامه مطلب